«Η συζήτηση για το τι συνέβη το καλοκαίρι του 2015 ξεκίνησε και οι πρωταγωνιστές επιχειρούν να διαμορφώσουν τη δική τους ιστορική "αλήθεια"», γράφει ο Αλέξης Παπαχελάς στην «Καθημερινή» της περασμένης Κυριακής 27 Ιουλίου. Το βρίσκει μάλιστα αυτό -καλοσύνη του- θεμιτό και απαραίτητο. Για να θέσει σε συνέχεια ερωτήματα που χαρακτηρίζει «αμείλικτα», όχι όμως σε εκείνους που έριξαν την Ελλάδα στον Καιάδα της χρεοκοπίας, τον Σαμαρά ή τον Καραμανλή, τον ΓΑΠ ή τον Βενιζέλο. Αλλά στον Τσίπρα! Εχουν γραφτεί εκατομμύρια λέξεις για την περίοδο εκείνη, έχουν μιλήσει όλοι, έγιναν οι κατηγορούμενοι κατήγοροι, έχει υποστεί η αλήθεια ανήκεστες βλάβες, αλλά ο Παπαχελάς εξαντλεί την αυστηρότητά του στον Τσίπρα! Που αποφάσισε να γράψει τη δική του αλήθεια.
Δεν περιποιεί τιμή να είσαι διευθυντής μιας σοβαρής εφημερίδας, να προσποιείσαι ιστορική νηφαλιότητα και να αναμασάς τη λιωμένη καραμέλα των «αμείλικτων ερωτημάτων», λες και είσαι follower της Ομάδας Αλήθειας. Να μην εγκαλείς με έστω μη αμείλικτα ερωτήματα κανέναν από εκείνους που χρεοκόπησαν τη χώρα, από εκείνους που απέτυχαν με τεράστιο κόστος για την κοινωνία να τη διασώσουν, αλλά μόνο τον επικεφαλής της κυβέρνησης που κατάφερε αυτό το σισύφειο έργο. Την έβγαλε από τα μνημόνια. Πέτυχε μια πρωτοφανή ευνοϊκή ρύθμιση του χρέους - το αναγνώρισε ακόμα και ο όψιμα ειλικρινής Στουρνάρας. Αφησε στα δημόσια ταμεία 37 δισεκατομμύρια, την Ελλάδα εντός αγορών και την οικονομία προικισμένη με δώδεκα συνεχή τρίμηνα ανάπτυξης.
Ούτε περιποιεί τιμή να ζητάς απαντήσεις του τύπου «γιατί ο Τσίπρας βιάστηκε να ανέβει στην εξουσία, εκμεταλλευόμενος την αδυναμία εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας». Διότι, αν ο Τσίπρας ψήφιζε χέρι χέρι με τον Σαμαρά «θα είχε παραλάβει, το πολύ έναν χρόνο αργότερα, μια πολύ πιο κανονική χώρα». Το πολύ έναν χρόνο… πολύ πιο κανονική. Εδώ δεν μπορεί κανείς παρά να ανακράξει: Μπράβο! Αυτή κι αν είναι ιστορική συμβολή στην ιστορική αλήθεια. Αλλά, για τον Σαμαρά που υλοποίησε μόνο 1 από τις 14 μεταρρυθμίσεις της πέμπτης αξιολόγησης; Για την πόρτα που έφαγε από τη Μέρκελ και τους δανειστές όταν ζήτησε άφεση με το επιχείρημα ότι έρχεται ο Τσίπρας; Για την προεδρική εκλογή που ο ίδιος την πήγε δύο μήνες νωρίτερα; Για τον δικό του Δήμα που πρότεινε για Πρόεδρο; Επ’ αυτών καμιά απορία, έστω όχι αμείλικτη. Δεν αντιλήφθηκε ο Παπαχελάς την «παρένθεση» που έστησε ο Σαμαράς και οι Γερούν Γερά, για να σκάσει η χώρα στα χέρια του Τσίπρα. Τον απασχολούν άλλα, πιο σοβαρά ερωτήματα. Οπως ας πούμε «γιατί εμπιστεύθηκε ο Τσίπρας αυτούς που εμπιστεύθηκε για να τον συμβουλεύουν… τους διαφόρους Αμερικανούς γκουρού… που έπαιζαν ρόλο άτυπου συμβούλου μέχρι και τις παραμονές του δημοψηφίσματος». Αμείλικτο, όντως. Και δεοντολογικά άψογο. Τόσο που να μην μπορεί κανείς, υποθέτουμε ούτε και ο Τσίπρας, να δώσει απάντηση. Αφού ο Παπαχελάς ξέρει, προφανώς από αξιόπιστες πηγές, τους μυστικούς συμβούλους του, Αμερικανούς μάλιστα, τον κόλλησε στον τοίχο.
Κι αφού εκσφενδονίσει στον Τσίπρα μερικά ακόμα τέτοια, οπωσδήποτε σοβαρά και ανυπερθέτως αμείλικτα ερωτήματα, μας ενημερώνει επιτέλους για τις δικές του απαντήσεις. Διότι, διαθέτει και τέτοιες. Διαθέτει και δεοντολογικά, ιστορικά και ηθικά άψογο συμπέρασμα: Αν ο Τσίπρας είχε κάνει φροντιστήριο με τους κατάλληλους ανθρώπους θα είχε πετύχει καλύτερη από την απεχθή συμφωνία που πέτυχε. Δεν θα μας είχε φορτώσει με τόσα βάρη. Και δεν θα είχε οδηγήσει τη χώρα στο χείλος του γκρεμού. Φροντιστήριο, απεχθής, βάρη, γκρεμός. Αυτά γράφει. Για να καταλήξει ότι «το γράψιμο ή ξαναγράψιμο της Ιστορίας είναι πειστικό όταν εμπεριέχει αυτοκριτική και απαντάει στα πραγματικά αμείλικτα ερωτήματα που άφησε πίσω της». Οπερ έδει δείξαι. Να μετανοήσει ο αμετανόητος.
Συνδέοντας την αυτοκριτική με τα «αμείλικτα ερωτήματα» του Μητσοτάκη, του Αδωνη και της παρέας, ο Παπαχελάς βαφτίζει βέβαια αυτοκριτική τη μετάνοια. Γράφει για γράψιμο και ξαναγράψιμο, αλλά αυτό που φαίνεται να τον απασχολεί είναι μόνο το βιβλίο που γράφει ο Τσίπρας. Γι’ αυτό και γι’ αυτόν επιφυλάσσει τα αμείλικτα, όλα τα άλλα τα έχει λυμένα. Οι αυτουργοί της χρεοκοπίας και της ανθρωπιστικής τραγωδίας, των οποίων όλες τις ανοησίες αναμασά, δεν έχουν ανάγκη από τέτοια ερωτήματα. Οι πρωταγωνιστές του Predator δεν ανέχονται εξάλλου τέτοιες ταπεινώσεις. Να προκαταλαμβάνεις όμως την αλήθεια κάποιου, και μάλιστα εκείνου που έχει δικαίωμα πιο πολύ απ’ όλους να μιλήσει, μόνο αντικειμενικότητα δεν δείχνει. Και σοβαρότητα. Καλή αντάμωση στα βιβλιοπωλεία συνεπώς…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου