κρεβατωμενος ηταν ενας γέρος,μα τη ζωη του τήν ειχε ακριβη και δεν ητανε ευχαριστημενος και διακοσια τοσα χρόνια αν εζουσε...δεν τον ενοιαζε για κανεναν αλλο,αυτος μόνο να`ν καλα...καθε φορά που τού λεγαν πως αποθανε ενας χωριανος,ελεγε "δαυλός στον κωλο του!"
-επόθανε,πατερα,ο ταδε
-δαυλός στον κωλο του
-επόθανε και ο γειτονας μας
-δαυλός στον κωλο και αυτουνού
περασανε χρόνια,ελειωνε στο κρεβατι,εφταξε στο αμην...εβγαινε,δεν εβγαινε η βραδιά... και τονε πλησιαζει ο μεγαλος του γιος και τού λεει:
--είντα να καμουμε εδά(τωρα),πατερα; εσιμωσε το τελος...
και λεει
-δαυλός στον κωλο ντως που`πομενουνε!
***************************************ς
ενας γέρος παππους, πού`κανε και τον ψαλτη στο χωριο,πηρε το εγγονακι του ενα βραδυ στην εκκλησια να καμουνε τον εσπερινο...τα γραμματα του παππου ητανε λιγα....διαβαζε,εψαλλε,αλλά δεν καταλαβαινε και πολλα...επιασε να διαβαζει τον προοιμιακο ψαλμο...το εγγοναικι ειχε στέσει αυτι και ακουε...σε καποιο στιχο,διαβασε:
"αύτη η θαλασσα ,η μεγαλη και ευρυχωρος,ων ουκ έστι αριθμος ζωων μικρων μετα μεγαλων...".
-άφτει(αναβει),παππου,η θαλασσα; άφτει;
-άφτει,παιδι μου,αφου το λενε και τα χαρθιά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου