κερατάς μεν,

 

στο χωριο ζουσε μια ομορφογυναικα που τής αρεσε η αγκαλια κι εκανε με τον αντρα της καθε χρονο κι ενα κοπέλι...μα,δεν τής εφτανε ο αντρας της,μόνο επαρατουσε σπιτι και παιδια κι εγυρευε γαμπρους...ο αντρας δεν μπορουσε ο κακομοιρης να τη βαλει στο ζαφτι και τα καταπινε ολα.

μια μερα τηνε θωρει κι εφορουσε ενα ομορφο δαχτυλιδι

-ΠΟΥ το βρηκες το δαχτυλιδι;

-με το βιβλιαριο τση Προνοιας το πηρα

(επαιρνε βοηθημα απο την Προνοια, που ειχε πολλα παιδια)

δεν το πιστεψε,αλλά ας ειναι δα...

υστερα απο καμποσο καιρο,στολιστηκε κι ενα χρυσο σταυρο.

-ΠΟΥ τονε βρηκες,παλι,το σταυρό; ποιος σού τονε πηρε;

-με το βιβλιαριο τση Προνοιας,ξαναλεει

εκαταλαβαινε αυτος ΠΟΥ τα`βρισκε,μα γυρευε την ωρα να τση το πει...

και μια βραδια που εκανε κρυο και ειχε καβαλικεψει το τζακι κι επυρωνε τ`ατζά της(τις γάμπες),τση λεει:

-ανεμάζωξε τ` ασκέλια σου απ`τη φωθιά,γιατι θα καψεις το βιβλιαριο της Προνοιας!