Νικολετα Δάφνου

 Τη βλέπω ώρα τώρα στην παραλία.

Φοράει μια άχαρη απομίμηση φουστανιού - αρχαίου μανδύα, από αυτά που πουλάνε στα τουριστικά στην Κνωσσό.

Ήρεμο, γλυκό παιδί, προχωράει σκεφτικό στην παραλία, οι γονείς πίνουν καφέ στην ταβέρνα λίγο πιο κάτω.

Κατά καιρούς σταματάει, κοιτάει τη θάλασσα και τρίβει τα ματάκια της χαμογελώντας μόνη της, σαν να μην το πιστεύει τόσο γαλάζιο.

Καθόλου δεν τη νοιάζει που έχει συννεφιά.

Κάθε 5-6 βήματα σταματάει να μαζέψει σκουπίδια, πότε ένα καπάκι, πότε ένα κομμάτι πλαστικό που ξέβρασε η θάλασσα, ποτε ένα ξεφτι από δίχτυ.

Τα συλλέγει τόσο ευλαβικά που θα 'λεγες πως θα φτιάξει ένα άγαλμα από πλαστικό, ένα αγαλμα για την τουριστική και μη ασυνειδησία όλων μας που αφήνουμε τα σκουπίδια μας όπου βρούμε.

Τα σκουπίδια αυξάνονται, τα χεράκια της ξεχειλίζουν, ο κάδος είναι μακριά, κοντοστεκεται για λίγο, παίρνει τη μεγάλη απόφαση: η "ποδιά" του φουστανιού της γίνεται αυτοσχέδιο μάρσιπο για τα σκουπίδια.

Λερώνεται το ψεύτικο λευκό μιας ψεύτικης Ελλάδας, μα καθόλου δεν τη νοιάζει.

Με πόδια ελαφρά φτάνει ως τον κάδο και αδειάζει το μάρσιπό της.

Ξεπλένει τα χέρια στη θάλασσα και συνεχίζει τη βόλτα της.

Μια 8χρονη Γιαπωνέζα, που έκανε αυτό που δεν έκαναν 10 παρέες σήμερα στην παραλία.

Καμία διάθεση δεν έχω για ηθικολογίες. Σκέφτομαι μόνο ότι όταν ο Ελύτης έγραφε το "Δελφινοκόριτσο", είχε σίγουρα αυτό το κορίτσι στο μυαλό του.

Το κορίτσι με το ψεύτικο τουριστικό φουστάνι, που καθάρισε ένα κομμάτι άμμου που δε θα ξαναδεί ποτέ.

Πάντα τρίβοντας τα μάτια της και χαμογελώντας θαμπωμένη απ' το γαλάζιο που δεν είχε ξαναδεί.

Όταν ακούω (από συγκεκριμένα στόματα) τη φράση "Εγώ την πατρίδα μου την αγαπώ", σκέφτομαι αυτόματα τους ανθρώπους.

Ναι, τον / την αγαπάς, αλλά τι κάνεις γι' αυτόν/ αυτήν;

Καθάρισες ποτέ τα σκουπίδια από την παραλία του;

Τον / την βοηθήσες λιγάκι ν' ανασάνει;

Θα ήθελα να ξέρω τη γλώσσα της μικρής,για να της πω ότι

«...και το των Ελλήνων όνομα πεποίηκε μηκέτι του γένους, αλλά της διανοίας δοκείν είναι, και μάλλον Έλληνας καλείσθαι τους της παιδεύσεως της ημετέρας, ή τους της κοινής φύσεως μετέχοντας.».

Δηλαδή:

«...και το όνομα των Ελλήνων έχει κάνει να φαίνεται ότι είναι χαρακτηριστικό όχι του γένους, αλλά της διανοίας.

Και να αποκαλούνται Έλληνες μάλλον οι μετέχοντες της ημετέρας εκπαιδεύσεως και όχι της κοινής καταγωγής.»

Να της πω, με λίγα λόγια, πώς σήμερα αγάπησε τον τόπο μας λίγο παραπάνω από ότι τον αγαπάμε πολλοί από εμάς τους "βροντερους πατριώτες".

Και πως σ' αυτή

τη μικρή καρυάτιδα από την Ιαπωνία

αξίζουν όλου του κόσμου οι θάλασσες.