οι πυρκαγιες(απο Βασιλη Λαμπογλου)

 Τώρα που η Πάρνηθα εξακολουθεί να καίγεται...

Τώρα που βιώνουμε τις συνέπειες της απόφασης κυβέρνησης Σημίτη -το 1998-να αφαιρέσει τη δασοπυρόσβεση από τα Δασαρχεία και να την εντάξει στην Πυροσβεστική Υπηρεσία.

Τώρα που αντί να επιλαμβάνονται και να προιστανται των δασικών πυρκαιων, οι δασοφύλακες, οι δασολόγοι, οι δασοπυροσβέστες(οι επαγγελματίες δηλαδή που απασχολούνταν για χρόνια με τα δάση). Τώρα που κουμάντο κάνουν αξιωματικοι που προιστανται, επιτελικοι αρχηγοι και γενικοί συντονιστές με εμπειρία πυρκαγιων μόνο αστικού ιστού.

Και μένουν απ"έξω αυτοί δηλαδή που γνώριζαν κάθε μονοπάτι και κάθε ιδιομορφία του δάσους.

Αυτοί που γνωριζαν τους υλοτόμους, τους ρητινοσυλλέκτες , τους αγρότες, τους κτηνοτρόφους, γνώριζαν προσωπικά τους εποχικούς δασοπυροσβέστες που εκπαίδευαν, διαπίστωναν σχεδόν άμεσα την όποια αλλαγή στην περιοχή, είτε γινόταν με φυσικό τρόπο, είτε δόλια.

Αυτοί που ζούσαν στα δάση και τις παρυφές του και οι πρώτοι που ρίχνονταν στη μάχη.

Αυτοί που μπαιναν με'κείνα τα παλιά πυροσβεστικά οχήματα Steyr μέσα στο δάσος ,χωρίς 112 και εκκενωσεις προκειμένου να ανακόψουν το πύρινο μέτωπο και δεν το περίμεναν στην εθνική οδό ή στην ασφάλεια του επαρχιακού δρόμου.

Αυτοί που ερμήνευαν γοργά και ορθά μια ανεξέλεγκτη δασική φωτιά και που την πάει ο άνεμος.

Και που οι συνεχιστές τους (αστυνομικοι και πυροσβεστικοί επιτελάρχες)σαν φέραν την ευθύνη της απώλειας ελέγχου του συντονισμού και με ανθρώπινα θύματα και τεράστιες εκτάσεις καμένες ,επιβραβεύτηκαν από το νυν κυβερνητικό κόμμα (που πριν τους κατήγγειλε)με οφιτσια βαθμολογικά .

Αυτοί που πλέον έπαψαν ενω σε άλλες χώρες με δασικό πλούτο ,η δασοπυρόσβεση αποτελεί ξεχωριστή υπηρεσία από την Πυροσβεστική.

Και ξέμεινε μια μερίδα έμπειρου στελεχιακού δυναμικού ,παροπλιστηκε ουσιαστικά στο να καταγράφει πλέον τις παρανομίες στα δάση και να συντάσσει μελέτες μέχρι όλοι να συνταξιοδοτηθούν.

Κλείνουμε και την ΕΑΒ που συντηρούσε μερικώς το σύστημα ανταλλακτικών των πυροσβεστικών αεροπλάνων και θρηνουμε κροκοδειλιως παλληκάρια αθώα.

Και έτσι σήμερα " τα όμορφα δάση , όμορφα καίγονται" (και βέβαια δεν φταίνε πυροσβέστες που είναι ήρωες) επειδή καποιοι -οπως περιφερειαρχες,δήμαρχοι και άλλοι ταγοι-βουρλα-,θαρρουν πως η δασοπυρόσβεση είναι άσκηση στο χάρτη και όχι μάχη στο πεδίο.

Και σαν ο πρωθυπουργός καγχαζει...

"Είναι βέβαιο ότι θα ακολουθήσουν κι άλλες. Φωτιές είχαμε, έχουμε και θα έχουμε, είναι κι αυτό ένα από τα αποτελέσματα της κλιματικής κρίσης την οποία βιώνουμε με ολοένα και μεγαλύτερη ένταση.

Το στοίχημά μας είναι πώς θα μπορούμε να τις περιορίσουμε όσο το δυνατόν πιο γρήγορα, έτσι ώστε οι ζημιές που θα υποστούμε να είναι όσο το δυνατόν μικρότερες".

Και καθώς στις 5.506 συμβάσεις δασοπυροσβεστών δεν ανανεώνεται καμία...και η Πάρνηθα εξακολουθεί να καίγεται,διαβάστε για κάποιον από αυτούς που το σύστημα πολεμησε ως το τέλος και τελικά κατάφερε να θέσει στο περιθώριο.

Τον Γιώργο Ντουρο.

Στη μνήμη του.

Η Αγγελική Τριαριδου...θύμιζει

Ο ΔΑΣΑΡΧΗΣ

«Κάποτε έζησε ένας άνθρωπος, όχι πολύ παλιά, πέθανε το 2008 στα 60 του.

Ήταν ο άνθρωπος που κατάφερε για σχεδόν δύο δεκαετίες να σώσει την Πάρνηθα όταν εκείνα τα χρόνια Πεντέλη και Υμηττός καίγονταν κάθε καλοκαίρι.

Ο Γιώργος Ντούρος ήταν ίσως ο πιο γνωστός –κι αναμφίβολα ο πιο αγαπητός- δασικός σε όσους έχουν ασχοληθεί με το φυσικό περιβάλλον.

Για περισσότερα από δέκα χρόνια δασάρχης Πάρνηθας.

Αν θυμάμαι καλά ήταν η παραμονή Χριστουγέννων του 1992.

Του είχα τηλεφωνήσει για να του ευχηθώ και όταν τον ρώτησα τα σχετικά περί ρεβεγιόν (αυτός παντρεμένος με δύο ανήλικα παιδιά) τον άκουσα να μου λέει ότι θα είναι στο φυλάκιο του Δασαρχείου ψηλά στη Πάρνηθα.

Στην προφανή ερώτηση «γιατί;» μου απάντησε πως δεν μπορούσε να αφήσει μόνους τους έναν δασοφύλακα κι έναν τεχνολόγο δασοπονίας, σε βάρδια τέτοια μέρα.

Ο Γιώργος Ντούρος ήταν μία από τις πιο αξιόπιστες πηγές μου εκείνα τα χρόνια. Ουδέποτε είχε διαψευστεί πληροφορία από εκείνον.

Ανήκε σε μία γενιά δασολόγων, οι περισσότεροι κατάγονταν από ορεινές περιοχές, που επέλεξαν το ΑΠΘ και τη δασολογία γιατί τους μαγνήτιζε η δουλειά στο πεδίο. Αποφασίσαμε λοιπόν, με τον φίλο φωτορεπόρτερ Γιάννη Καμπούρη, να ανέβουμε εκείνο το βράδυ στο φυλάκιο της Πάρνηθας.

Ο Ντούρος ήταν εκεί, μαζί με έναν δασοφύλακα και περίμεναν ακόμη δύο που ήταν σε περιπολία, στις 11.30 το βράδυ, παραμονή Χριστουγέννων.

Εκείνα τα χρόνια η λαθραία υλοτομία στην Πάρνηθα ήταν στο ζενίθ κι όπως έλεγε ο Ντούρος, τις αργίες οι λαθραίοι ξεσάλωναν γνωρίζοντας τι εστί δημόσιο.

Είχε αναπτύξει (μου είπε μπροστά στο επιβλητικό τζάκι, τη μοναδική πηγή θερμότητας) ένα δίκτυο πληροφοριοδοτών από νόμιμους υλοτόμους και άλλους επαγγελματίες του δάσους και ήταν έτοιμος. Μετά, όταν επέστρεψαν, γύρω στις 2.30 το πρωί, οι δασοφύλακες από τις περιπολίες –είχαν ήδη εντοπίσει και απομακρύνει μερικούς λαθραίους για να σταλεί το μήνυμα- ακούγαμε με τον Γιάννη με ανοιχτό το στόμα τους δασικούς να λένε ιστορίες από και για το δάσος.

Κάποια στιγμή κάποιος είπε τη λέξη «ομορφιά».

Σε λίγο θα ξημέρωνε και τότε ο Ντούρος μας έκανε νόημα, «ελάτε να σας δείξω την πραγματική ομορφιά».

Από ένα μονοπάτι μας οδήγησε πάνω από ένα σύμπλεγμα κοιλωμάτων γεμάτων νερό. Τα ελάφια χαριεντίζονταν και ξεδιψούσαν.

Ο Ντούρος μπήκε μπροστά πολλές φορές σε σχέδια αποχαρακτηρισμών και αυθαιρέτων εγκαταστάσεων.

Δεν ήταν φίλος των ΜΜΕ, με το σταγονόμετρο έδινε ειδήσεις, πίστευε βαθιά στη βαρύτητα της υπογραφής του δασάρχη. Ήταν επίσης ένας διανοούμενος της φύσης με πλήθος μελετών, μερικές με ψευδώνυμο.

Του είχα τηλεφωνήσει το 2007 αμέσως μετά την πρώτη μεγάλη πυρκαγιά στην Πάρνηθα. Πενθούσε για περισσότερα απ’ όσα τότε κατάλαβα.

Πέθανε λίγους μήνες μετά, τον Φεβρουάριο.»