Θανασης Σκαμνακης

 Τα τρία περιστατικά είναι διαφορετικά. Ένα συντελέστηκε στο μέγαρο της ΕΡΤ με πανελλαδική θέαση. Το άλλο στη μακρινή Ρόδο, με πανελλαδική κατακραυγή. Το τρίτο στην ακόμα πιο μακρινή Σαρδηνία, με παγκόσμια κυκλοφορία.

Εκτυλίχθηκαν σε διαφορετικό χρόνο και χώρο και δείχνουν άσχετα μεταξύ τους. Είναι;

Ένα προς ένα.

Η δημοσιογράφος της ΕΡΤ λέει στο σχόλιό της πως «το μόνο ευτύχημα… είναι ότι δεν έχουμε θρηνήσει ανθρώπινη ζωή πέρα από αυτούς τους ταλαίπωρους 18 ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους  φουκαράδες στο δάσος της Δαδιάς». Ένα σχόλιο εντός του κλίματος των κυβερνητικών δηλώσεων και των διαφόρων δεξιών και ακροδεξιών αναρτήσεων, και της ανάληψης «πρωτοβουλιών» από νεοφασίστες στον Έβρο να συλλαμβάνουν πρόσφυγες και μετανάστες. H διοίκηση της ΕΡΤ κάνει σα να μην είδε και να μην άκουσε το σχόλιο της υπαλλήλου της. Σα να μην την αφορά. Τι θέση παίρνει για την αναφορά, και επί της διαδικασίας και επί της ουσίας, δεν ξέρουμε. 

Στη Ρόδο, το δεύτερο περιστατικό είναι από την αρχή του καλοκαιριού, όταν το γκαρσόνι υποχρεώνεται να πηγαίνει μέσα στο νερό προκειμένου να σερβίρει σε θαλάσσιες ξαπλώστρες τους πελάτες που πληρώνουν καλά!

Στη Σαρδηνία, το τρίτο. Στον μπουφέ με τους μεζέδες, στο κεφάλι του τραπεζιού, μια εργαζόμενη περιχυμένη σοκολάτα προσφέρει τον εαυτό της ως έδεσμα. Όποιος θέλει περνάει και παίρνει, με το δάχτυλο φαντάζομαι, σοκολάτα με γεύση γυναικείου σώματος. Κάποιος πελάτης αντέδρασε, έκανε θέμα στο διαδίκτυο, η ξενοδοχειακή εταιρεία ζήτησε συγγνώμη. Και όλα καλά.

Όλα καλά; Ο εργαζόμενος στο μπιτσόμπαρο της Ρόδου δηλώνει πως δεν τον πειράζει καθώς τα μπουρμπουάρ που παίρνει είναι μεγάλα. Η εργαζόμενη της Σαρδηνίας δεν μάθαμε πως αντέδρασε. Η εργαζόμενη της ΕΡΤ τι λέει; Ξεσηκώνεται σάλος και απαντάει όχι πως έκανε λάθος αλλά πως παρανοήθηκε και συκοφαντήθηκε με δόλο. Κι αν είναι ανάγκη ζητάω και μια συγγνώμη, λέει. Σαν να μην έγινε και τίποτα σπουδαίο.

Η σχέση των ασυνεχών χρονικά και γεωγραφικά περιστατικών δεν είναι προφανής. Κι όμως. Τα μάτια που κοιτάζουν προς τον κόσμο μπορούν να δουν πως και στις τρεις περιπτώσεις πρόκειται για τον ευτελισμό της ανθρώπινης συνείδησης και υπόστασης. Ο οποίος έχει μεν τα χαρακτηριστικά του εξωτερικού καταναγκασμού αλλά ταυτόχρονα και της εσωτερικής αποδοχής. Εμφανές στην περίπτωση της Ρόδου, λιγότερο εμφανές αλλά σαφές στην περίπτωση της δημοσιογράφου, όπως συχνά πια συμβαίνει στο χώρο αυτό, που εννοεί να αναμεταδίδει τις επιλογές των διοικούντων και κυρίαρχων – αυτό απαιτεί μια καριέρα.

Μια συνέχεια που μετατρέπει με καθημερινή συνέπεια την ανθρώπινη επιδίωξη σε αγώνα για την αποκομιδή ατομικού κέρδους. Στο όνομα της ατομικής επιδίωξης ο εργοδότης πράττει τα πάντα και συχνά εργαζόμενοι όχι μόνο υποκύπτουν σε αυτό, αλλά με γνώμονα τη δική τους ατομική επιδίωξη το χειροκροτούν. Και η ΕΡΤ στον ίδιο χορό περιφρονεί εκείνους που περιφέρονται στις χώρες διωγμένοι από πολέμους και ανέχεια προσπαθώντας να βρουν έναν τόπο να ζήσουν, με τα παιδιά τους τις περισσότερες φορές. Οι άνθρωποι που δουλεύουν, που μεταναστεύουν, που αγωνίζονται είναι αμελητέοι στα μάτια των «επιτυχημένων» του κόσμου μας. Είναι απλώς μέσα για να κάνουν τη δουλειά τους.

Μέλη μιας κατώτερης κατηγορίας και εξ αυτού αναλώσιμοι.

Εδώ αξία έχουν μόνο οι περσόνες που όταν η Ελλάδα καίγεται κάνουν αναρτήσεις στο ίνσταγκραμ από πολυτελή ξενοδοχεία, πισίνες και ονειρικά ηλιοβασιλέματα, για να μας που πόσο ωραία είναι η ζωή τους και πόσο αξίζει να την μιμηθούμε. Ένας κόσμος παράλληλος που τα μέσα «ενημέρωσης» θέλουν να τον κάνουν κυρίαρχο.

Αυτό το παιχνίδι παίζεται καιρό τώρα και απειλεί να μετατραπεί σε κανονικότητα (και κατά τη μητσοτακική έννοια), όσο οι αντιστάσεις αμβλύνονται, κονταίνουν, υπονομεύονται, διασπώνται.  

Στα κάτω διαμερίσματα μπαίνουν νερά αλλά στα σαλόνια και τα πάνω καταστρώματα του πλοίου μας συνεχίζονται τα πάρτυ και οι ανέμελες κουβέντες. Το θέμα είναι πως βουλιάζοντας το πλοίο δεν θα κάνει διακρίσεις ποιους θα πάρει στο βυθό. Ό,τι είναι ανάγκη να κάνουμε αφορά όλους. Είναι ζήτημα ζωής!...