Κωστας Βαξεβανης

 Το ερώτημα «πού είναι ο Μητσοτάκης;» δεν αποτελεί αντιπολιτευτική μεθόδευση. Είναι ερώτημα ουσίας. Φυσικά ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι εξαφανισμένος από την τρέχουσα επικαιρότητα, αναθέτοντας, όπως συνηθίζει άλλωστε, σε μεταλλαγμένους και απρεπείς δημοσιογράφους να διαχειριστούν και να διορθώσουν την εικόνα του. Για να υλοποιηθεί αυτή η ανάθεση, η δημοσιογραφία αναιρεί τον εαυτό της.

Οι δημοσιογράφοι δεν είναι πλέον στο πεδίο του ρεπορτάζ, δεν καταγράφουν γεγονότα, δεν αναζητούν ευθύνες, δεν λειτουργούν βελτιωτικά για την κοινωνία, δεν κάνουν έστω λάθη μέσα από τα οποία ευνοούνται τουλάχιστον ο διάλογος και ο έλεγχος. Η εργολαβία που έχουν αναλάβει προβλέπει τη συγκέντρωση ή την παραγωγή επιχειρηµάτων που αλλάζουν την κοινωνική συνείδηση και τη δηµιουργία ψευδοεικόνας την οποία οφείλει να καταναλώσει η κοινωνία. Και ο γάιδαρος θα πετάξει και οι φωτιές θα είναι ευεργεσία για τη χώρα.

Την τελευταία τετραετία κάηκαν στη χώρα περισσότερες δασικές εκτάσεις από όσες είχαν καεί από το 2008 ως το 2018. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη ξεπέρασε τα δικά της ρεκόρ καταστροφής. Τα µέσα πυρόσβεσης είναι ανεπαρκή, τα σχέδια αντιμετώπισης των φυσικών καταστροφών αποδεικνύονται ανύπαρκτα και οι αρµόδιοι υπουργοί κοινοί ψεύτες. Τα διεθνή µέσα ενηµέρωσης ασκούν σκληρή κριτική στην ελληνική κυβέρνηση για την ανικανότητά της να προστατεύσει τη χώρα.

Αν µάλιστα κάποιος µπει στον κόπο (όπως κάνει και σήµερα το Documento) να ψάξει ποιο είναι το υποτιθέµενο θεσµικό πλαίσιο προστασίας που έχει δηµιουργήσει η κυβέρνηση, θα ανακαλύψει ότι η καταστροφή έχει «ψηφιστεί» σε ανύποπτο χρόνο. Τα δάση, οι εθνικοί δρυµοί, είναι εκτός προστασίας, όχι µόνο επειδή δεν υπάρχουν µέτρα πυροπροστασίας αλλά επειδή έχουν δηµιουργηθεί νόµοι που τα αφήνουν απροστάτευτα. Προφανώς δεν είναι ανικανότητα της κυβέρνησης, αντιθέτως πρόκειται για µεγάλη ικανότητα να εξυπηρετεί συµφέροντα. Οπως είχε πει σε ανύποπτο χρόνο ο Μητσοτάκης (µε τρόπο που δεν µπόρεσαν να καλύψουν οι επικοινωνιολόγοι του και οι µιντιακές νταντάδες του) για το δάσος του Ερηµίτη στην Κέρκυρα: «Κάποια στιγµή θα καεί το δάσος, οπότε γιατί να µη γίνει επένδυση». Ο Μητσοτάκης αποδείχθηκε προφήτης, αφού ένα χρόνο µετά το εν λόγω δάσος κάηκε.

∆εν υποστηρίζει φυσικά κάποιος ότι ο Μητσοτάκης σχετίζεται µε εµπρηστές που δρουν υπέρ συµφερόντων, αλλά ότι η πολιτική του είναι εµπρηστική. Αν ξέρει ο επενδυτής ότι αν καεί ο δρυµός µπορεί να χτίσει ξενοδοχείο, όπως λέει και ο πρωθυπουργός, τότε το «ατύχηµα» θα συµβεί.

Τι κάνουν οι δηµοσιογράφοι και η εν Ελλάδι δηµοσιογραφία όταν συµβαίνει αυτή η καταστροφή; Ψάχνουν κάτω από τους καπνούς; Ψάχνουν έστω τον αρµόδιο υπουργό να δώσει εξηγήσεις; Αµφισβητούν την ικανότητά του και ζητούν πρόσθετα µέτρα; Τίποτε από όλα αυτά δεν συµβαίνει στα στούντιο των ελληνικών µέσων µαζικής ενηµέρωσης. Αντιθέτως, παράγονται φήµες για να κερδίσει χρόνο η κυβέρνηση και να καταφέρει να καταστήσει επικοινωνιακά δικαιολογηµένα και ανυπέρβλητα όσα συµβαίνουν.

Οι 20 πρόσφυγες που κάηκαν στο δάσος της ∆αδιάς (ανάµεσά τους και δύο παιδιά) δεν εµφανίζονται ως θύµατα της φωτιάς εξαιτίας της ανικανότητας να προστατευτούν το δάσος και οι άνθρωποι, αλλά ως πιθανοί εµπρηστές. Ετσι αντί να ζητούνται εξηγήσεις από την κυβέρνηση, δηµιουργείται η αίσθηση του εθνικού κινδύνου, εξαιτίας του οποίου οι πάντες πρέπει να στηρίξουν την κυβέρνηση. Πρόκειται για προσφιλή τακτική των συντηρητικών καθεστώτων και αναµφίβολα του Μητσοτάκη. Οταν «η πατρίδα κινδυνεύει» η κοινή γνώµη µετατρέπει την οργή της σε ανοχή και στήριξη. Αρα η άσκηση για την κυβέρνηση είναι να εφεύρει τον κατάλληλο κίνδυνο, κάτι που τελικώς αναθέτει σε ακροδεξιούς και διατεταγµένους δηµοσιογράφους.

Τις µέρες που καιγόταν η Αλεξανδρούπολη, το δηµοσιογραφικό ζητούµενο δεν ήταν γιατί έµενε απροστάτευτο το εθνικό δασικό πάρκο. Η τηλεοπτική εικόνα δεν είχε ούτε φωτιές ούτε πυροσβέσεις. Τα κανάλια ασχολήθηκαν µε την αναπαραγωγή της βρόµικης «είδησης» που κατασκεύασαν ακροδεξιοί ότι τη φωτιά έβαλαν µετανάστες.

Φασίστες και ακροδεξιοί παρήγαγαν το φοβικό αφήγηµα µε το οποίο η κυβέρνηση επιχείρησε να αποδράσει και να µην καεί η ίδια. Το ρατσιστικό µίσος και το ψέµα µπήκαν στην υπηρεσία της κυβερνητικής προπαγάνδας.

Αφού δηµιουργήθηκαν σύγχυση και αποπροσανατολισµός στην κοινή γνώµη, η κοινωνία αφέθηκε στις διχαστικές αντιπαραθέσεις, ενώ ο βασικός ένοχος παρέµεινε άφαντος διαβεβαιώνοντας ότι είναι σε συνεχή επαφή µε τα επιχειρησιακά κέντρα. Αυτήν τη φορά δεν εµφανίστηκε έστω πενθών και αξύριστος.

Ο Μητσοτάκης έχει βρει την κατάλληλη διαδικασία απονοµής ευθυνών σε τρίτους, επενδύοντας κυρίως στο εύπιστο κοινό, στους ακροδεξιούς και στα µέσα ενηµέρωσης. 

Το πρωί της περασµένης Παρασκευής τα φιλοκυβερνητικά Μέσα µε εκτενή ρεπορτάζ διαβεβαίωναν για ακόµη µια φορά ότι ο Μητσοτάκης έχει πάρει αποφάσεις να αλλάξει πράγµατα εν καιρώ για να µην έχουµε ξανά εικόνες καταστροφής. Τις εικόνες καταστροφής ωστόσο ούτε τα Μέσα παρουσίασαν ούτε η κυβέρνηση έχει αποδεχτεί. Με ένα άλµα λογικής ο Μητσοτάκης υπερπηδά τη λογοδοσία και τις εξηγήσεις που οφείλει, πηγαίνοντας στο λαµπρό µέλλον που υπόσχεται. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο τον Σεπτέµβριο του 2022 ο Χρήστος Στυλιανίδης ως υπεύθυνος της Πολιτικής Προστασίας είχε παρουσιάσει το σχέδιο της κυβέρνησης για να µην ξανακαεί η ∆αδιά η οποία µόλις είχε καεί. Είχε υποσχεθεί εκείνο το άλµα στο αποτελεσµατικό µέλλον, όπως κάνει τώρα ο Μητσοτάκης. Μόνο που µόλις ένα χρόνο µετά η ∆αδιά καταστράφηκε και οι υποσχέσεις αποδείχτηκαν µπαρούφες καθηµερινής χρήσης από µια κυβέρνηση που συνηθίζει να λέει ψέµατα.

Ο Μητσοτάκης δεν είναι απών µόνο όταν υπάρχει µια καταστροφή απότοκη της πολιτικής του. Εχουµε ξαναγράψει ότι ο Μητσοτάκης απουσιάζει συνολικά από τις διαδικασίες της πολιτικής ως συλλογικής διαδικασίας. Παίρνει αποφάσεις υπό τις συµβουλές και την προστασία µιας πολύ στενής οµάδας, που είναι προσανατολισµένη σε συγκεκριµένα συµφέροντα. Μεγάλο κοµµάτι της πολιτικής του είναι υπαγορευµένο από διεθνείς συµµαχίες που γίνονται για προσωπικούς λόγους και δεν σχετίζονται µε το συµφέρον της χώρας.

Πληθαίνουν συνεχώς οι πληροφορίες ότι ο Μητσοτάκης αναζητά στο όχι και τόσο µακρινό µέλλον διαφυγή προς κάποιο αξίωµα διεθνούς κύρους. Η προσωπική επίσκεψη της Φον ντερ Λάιεν στο σπίτι του Μητσοτάκη στα Χανιά, η οποία επικρίθηκε από προσωπικότητες της ευρωπαϊκής πολιτικής σκηνής, δεν είναι άσχετη µε τις φιλοδοξίες του πρωθυπουργού. Οι θέσεις κύρους στην Ευρώπη, όπως είναι γνωστό, δεν είναι αποτέλεσµα βιογραφικών και αριστείας αλλά συσχετισµών, λοµπισµού και συναλλαγής. Ο Μητσοτάκης είναι απών από όλα τα επίπεδα της πολιτικής που ασκείται µε γνώµονα το συµφέρον της χώρας και προετοιµάζει το µέλλον του. Για να το πετύχει έχει ρίξει στην πυρά όχι µόνο τα δάση αλλά και το µέλλον της χώρας. Η ευθυγράµµισή του µε τις ΗΠΑ, η συµπεριφορά του στη συνάντηση ηγετών των Βαλκανίων και η συναίνεσή του να υπάρχουν αποκλεισµοί ηγετών, η πρακτική του να εµπλέκει τη χώρα στο ουκρανικό, είναι τα διαπιστευτήρια που δίνει σε ξένους παράγοντες για να εξασφαλίσει τις φιλοδοξίες του. Τα υπόλοιπα… στην πυρά.