ΚΟΙΤΑ ΜΕ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ
Κοίτα με στα μάτια κι έλα πιο κοντά,
άγια μου καρδιά κι αγαπημένη,
άκουσα κι απόψε πόρτα να χτυπά,
πέτρες θα κυλάν` οι πεθαμένοι.
Πώς να το ξεχάσω κείνο το παιδί
στο περιβολάκι τ’ Αϊ Νικόλα;
Έπινε τον ήλιο σαν χλωρό κλαδί,
πριν το θυμηθούν τα πολυβόλα.
Κοίτα με στα μάτια και με το σουγιά
πάρε από τη φλέβα μου μελάνι,
γράψε τ’ όνομά του στην αστροφεγγιά,
χέρι φονικό να μην το φτάνει.
Πού είσαι Πέτρο; Πού είσαι Γιάννη;
Στου κάτω κόσμου το σιντριβάνι.
Νεράκι πίνω να λησμονήσω.
Γύρισε πίσω! Γύρισε πίσω!
άγια μου καρδιά κι αγαπημένη,
άκουσα κι απόψε πόρτα να χτυπά,
πέτρες θα κυλάν` οι πεθαμένοι.
Πώς να το ξεχάσω κείνο το παιδί
στο περιβολάκι τ’ Αϊ Νικόλα;
Έπινε τον ήλιο σαν χλωρό κλαδί,
πριν το θυμηθούν τα πολυβόλα.
Κοίτα με στα μάτια και με το σουγιά
πάρε από τη φλέβα μου μελάνι,
γράψε τ’ όνομά του στην αστροφεγγιά,
χέρι φονικό να μην το φτάνει.
Πού είσαι Πέτρο; Πού είσαι Γιάννη;
Στου κάτω κόσμου το σιντριβάνι.
Νεράκι πίνω να λησμονήσω.
Γύρισε πίσω! Γύρισε πίσω!
ΚΟΥΒΑΡΙ ΚΟΥΒΑΡΑΚΙ
Κουβάρι, κουβαράκι,
τί θέλεις να γενείς;
Ένα χαρτί κρουστάλλι,
έν’ άσπρο γιασεμί.
Πριν γεννηθεί να σβήσει,
πριν ζήσει να χαθεί.
Κουβάρι, κουβαράκι,
τι λες να τραγουδήσεις;
Λαβωματιές κερένιες,
καημούς από μυρτιά.
Η χαραυγή θα γιάνει
τον πόνο της νυχτιάς.
Κουβάρι, κουβαράκι,
για ποιον θέλεις να πεις;
Γι`αγαπημένο φίλο
γαμπρό χωρίς μιλιά.
Τους είδα ξαπλωμένους
στη μαύρη λαγκαδιά.
τί θέλεις να γενείς;
Ένα χαρτί κρουστάλλι,
έν’ άσπρο γιασεμί.
Πριν γεννηθεί να σβήσει,
πριν ζήσει να χαθεί.
Κουβάρι, κουβαράκι,
τι λες να τραγουδήσεις;
Λαβωματιές κερένιες,
καημούς από μυρτιά.
Η χαραυγή θα γιάνει
τον πόνο της νυχτιάς.
Κουβάρι, κουβαράκι,
για ποιον θέλεις να πεις;
Γι`αγαπημένο φίλο
γαμπρό χωρίς μιλιά.
Τους είδα ξαπλωμένους
στη μαύρη λαγκαδιά.
ΚΟΥΡΑΣΜΕΝΟ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙ
Κουρασμένο παλληκάρι,
τώρα που δε μ’ αγαπάς,
πάρε το χρυσό φεγγάρι,
στον παράδεισο να πας
Ήσουν λυπημένο κύμα,
δεν είχες ακρογιάλι να σταθείς,
στης αγάπης μας το μνήμα
καρτερώ να ’ρθεις να κοιμηθείς
Κουρασμένο παλληκάρι,
γίνε φως του αυγερινού
κι άσ’ τη νύχτα να σε πάρει
στο περβόλι του ουρανού
τώρα που δε μ’ αγαπάς,
πάρε το χρυσό φεγγάρι,
στον παράδεισο να πας
Ήσουν λυπημένο κύμα,
δεν είχες ακρογιάλι να σταθείς,
στης αγάπης μας το μνήμα
καρτερώ να ’ρθεις να κοιμηθείς
Κουρασμένο παλληκάρι,
γίνε φως του αυγερινού
κι άσ’ τη νύχτα να σε πάρει
στο περβόλι του ουρανού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου