ΚΑΙΓΟΜΑΙ ΚΑΙΓΟΜΑΙ
Όταν γεννιέται ο άνθρωπος
ένας καημός γεννιέται,
όταν φουντώνει ο πόλεμος
το αίμα δε μετριέται
Καίγομαι, καίγομαι,
ρίξε κι άλλο λάδι στη φωτιά,
πνίγομαι, πνίγομαι,
πέτα με σε θάλασσα βαθιά
Ορκίστηκα στα μάτια σου
που τα ‘χα σαν βαγγέλιο
τη μαχαιριά που μου ‘δωκες
να σου την κάμω γέλιο
Μα συ βαθιά στην κόλαση
την αλυσίδα σπάσε
κι αν με τραβήξεις δίπλα σου
ευλογημένος να ‘σαι
ένας καημός γεννιέται,
όταν φουντώνει ο πόλεμος
το αίμα δε μετριέται
Καίγομαι, καίγομαι,
ρίξε κι άλλο λάδι στη φωτιά,
πνίγομαι, πνίγομαι,
πέτα με σε θάλασσα βαθιά
Ορκίστηκα στα μάτια σου
που τα ‘χα σαν βαγγέλιο
τη μαχαιριά που μου ‘δωκες
να σου την κάμω γέλιο
Μα συ βαθιά στην κόλαση
την αλυσίδα σπάσε
κι αν με τραβήξεις δίπλα σου
ευλογημένος να ‘σαι
ΜΑΝΑ ΜΟΥ ΕΛΛΑΣ
Δεν έχω σπίτι
πίσω για να `ρθώ,
ούτε κρεβάτι για να κοιμηθώ,
δεν έχω δρόμο ούτε γειτονιά,
να περπατήσω μια Πρωτομαγιά.
Τα ψεύτικα τα λόγια, τα μεγάλα,
μου τα ‘πες με το πρώτο σου το γάλα.
Μα τώρα που ξυπνήσανε τα φίδια,
εσύ φοράς τα αρχαία σου στολίδια
και δε δακρύζεις ποτέ σου ,μάνα μου Ελλάς,
που τα παιδιά σου σκλάβους ξεπουλάς.
Τα ψεύτικα τα λόγια ,τα μεγάλα,
μου τα ‘πες με το πρώτο σου το γάλα.
Μα τότε που στη μοίρα μου μιλούσα,
είχες ντυθεί τα αρχαία σου τα λούσα
και στο παζάρι με πήρες γύφτισσα μαϊμού,
Ελλάδα ,Ελλάδα μάνα του καημού.
ούτε κρεβάτι για να κοιμηθώ,
δεν έχω δρόμο ούτε γειτονιά,
να περπατήσω μια Πρωτομαγιά.
Τα ψεύτικα τα λόγια, τα μεγάλα,
μου τα ‘πες με το πρώτο σου το γάλα.
Μα τώρα που ξυπνήσανε τα φίδια,
εσύ φοράς τα αρχαία σου στολίδια
και δε δακρύζεις ποτέ σου ,μάνα μου Ελλάς,
που τα παιδιά σου σκλάβους ξεπουλάς.
Τα ψεύτικα τα λόγια ,τα μεγάλα,
μου τα ‘πες με το πρώτο σου το γάλα.
Μα τότε που στη μοίρα μου μιλούσα,
είχες ντυθεί τα αρχαία σου τα λούσα
και στο παζάρι με πήρες γύφτισσα μαϊμού,
Ελλάδα ,Ελλάδα μάνα του καημού.
Τα ψεύτικα τα
λόγια ,τα μεγάλα,
μου τα ‘πες με το πρώτο σου το γάλα.
Μα τώρα που η φωτιά φουντώνει πάλι,
εσύ κοιτάς τα αρχαία σου τα κάλλη
και στις αρένες του κόσμου ,μάνα μου Ελλάς,
το ίδιο ψέμα πάντα κουβαλάς.
μου τα ‘πες με το πρώτο σου το γάλα.
Μα τώρα που η φωτιά φουντώνει πάλι,
εσύ κοιτάς τα αρχαία σου τα κάλλη
και στις αρένες του κόσμου ,μάνα μου Ελλάς,
το ίδιο ψέμα πάντα κουβαλάς.
ΜΑΤΙΑ ΒΟΥΡΚΩΜΕΝΑ
στα Καμίνια
φτώχεια καλή καρδιά
μα και γκρίνια
μάζεψα μια βραδιά
τα σαΐνια
κι ήρθα κρυφά
τον παλιό μου καημό
να σου πω
Μάτια βουρκωμένα
παραπονεμένα
δίχως αγάπη και πόνο
κανένας δεν ζει
μάτια βουρκωμένα
πάρτε με κι εμένα
πάρτε με τώρα να πάμε
στο κόσμο μαζί Ρεφρέν
Κάτω στον Πειραιά
στο μουράγιο
είπα να σκοτωθώ
μα τον Αγιο
μα έκανα υπομονή
και κουράγιο
κι ήρθα κρυφά
τον παλιό μου καημό
να σου πω
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου