Βασιλης Τσαουσιδης (FB)

 Μια συγκλονιστική ιστορία.

Το έγραφε πρόσφατα σε ένα άρθρο της η Ματίνα Δελή, με αφορμή την υπόθεση του Πνευματικού, του υποψήφιου της ΝΔ που αποπέμφθηκε από τον Μητσοτάκη όταν υποστήριξε ότι τα δημόσια νοσοκομεία δεν αντέχουν το κόστος για τους καρκινοπαθεις τελικού σταδίου. Έγραφε, η Ματίνα, τη συγκλονιστική ιστορία με τον καρκινοπαθή πατέρα της. Μας περιέγραψε πώς έξησε αυτή τη σκληρή πραγματικότητα - πως "όταν οι ρόλοι αντιστρέφονται και το παιδί φροντίζει τον γονιό για τις πρωταρχικές του ανάγκες, εσύ, το παιδί, νιώθεις να περνάς σε μια άλλη διάσταση. Γίνεσαι κάτι σαν πληγωμένο σκυλί που προστατεύει και δαγκώνει". Η Ματίνα Δελή κατέληγε στο συμπέρασμα ότι "η αποπομπή του Πνευματικού από τον Μητσοτάκη λειτούργησε γι αυτήν σαν μια παράξενη λύτρωση. Κομματικά ριψοκίνδυνη κίνηση όμως οι πολιτικοί αποκτούν αδιαμεσολάβητη σχέση με τον κόσμο μόνο όταν πάνω από τα κομματικά συμφέροντα αισθάνονται και τα ανθρώπινα". Η Ματίνα Δελή, μαρτυρική κόρη καρκινοπαθούς γονιού, συνεχάρη από καρδιάς τον Μητσοτάκη. Είναι άλλη η βαρύτητα της γνώμης όταν προέρχεται από τον ίδιο τον παθόντα.

Η Ματίνα Δελή, ωστόσο, δεν υπάρχει. Είναι μια ακόμα κατασκευασμένη αρθρογράφος του protagon και ως τέτοια, δεν έχει προσωπικές ιστορίες να αφηγηθεί - μας κορόιδευε. Μπορεί να λέει απροκάλυπτα ψέματα όποτε και όσα θέλει, με όποιο αισχρό τρόπο θέλει, προκειμένου να χειραγωγήσει το κοινό της. Η Ματίνα Δελή μπορεί με τις προσωπικές της αφηγήσεις να κάνει τους αναγνώστες να κλάψουν, να ντρέπονται, να αισθάνονται ένοχοι, να υποκύψουν στη συναισθηματική πίεση και να ταυτιστούν μαζί της. Τότε, όταν η καχυποψία και η κριτική διάθεση του αναγνώστη έχει υποχωρήσει επειδή κυριαρχεί το ανθρώπινο συναίσθημα, είναι πιο εύκολο να δεχτεί τα συμπεράσματά της. Η Ματίνα Δελή δεν ειναι μόνη της, έχει και μια μεγάλη βρώμικη παρέα εικονικών προφίλ για υποστήριξη.

Η συγκλονιστική ιστορία δεν είναι αυτή που μας ειπε η Ματίνα Δελή· είναι η αποκάλυψη της ομάδας XYZ Contagion για τους κατασκευασμένους αρθρογράφους του protagon και δεν πρέπει να περάσει στο ντούκου. Ούτε και η διαπόμπευση, ως τιμωρία, αρκεί.