η τελευταια παραγραφος απο το βιβλιο που η Ελλη Λαμπριδη,η μεγαλυτερη καθηγητρια Φιλοσοφιας στη Νεωτερη Ελλαδα,εγραψε για την κορη της Νικη που σκοτωθηκε απο ολμο στα Δεκεμβριανα,στα 21 της...
Θυμουμαι,θυμουμαι...σαν οταν,ησουν καπου πεντε ή εξη χρονών,καταλαβες για πρωτη φορά τη σκληρη φυση του καιρου και τί θα πει γεραματα,και πως ερχονται σε ολους...και μού`πες,καθως περπατουσαμε στο Φαληρο:"μαμα,ειναι αληθεια γρια η γιαγια;" ..και ειπα ναι,και σταθηκες λιγο και υστερα ξανάπες:"και συ θα γερασεις,μαμα;"...κι απαντησα ,προκαλωντας τους φυσικους νομους:"βεβαια,θα γερασω,μα εγω,και γρια,παλι θα τρεχω και θα κολυμπω στη θαλασσα,και θ`ανεβαινω βουνα..."...κι ευχαριστηθηκες,και με κοιταξες με τα σοβαρα βαθια σου ματια με τις ανάριες μπρμπιλωτες σπιθιτσες τους κι εβγαλες ενα μικρο ανακουφισμενο στεναγμο κ`ειπες τελος. "Α,καλα..."
Εχει θαλασσες εκει που εισαι,αγαπη μου,εχει βουνα;