Γιατί η Καρυστιανού και οι άλλοι γονείς έχουν τόσο μεγάλη απήχηση στον κόσμο; αυτή η απορία βασανίζει την κυβέρνηση και τους οπαδούς της που βλέπουν να πέφτουν στο κενό οι λυσσαλέες προσπάθειες να τους λοιδωρήσουν, να τους συκοφαντήσουν, να τους αποδώσουν ποταπά κίνητρα, να τους εμφανίσουν ως υποκινούμενους από την αντιπολίτευση.
Δεν είναι η πρώτη φορά που γίνονται κρατικά εγκλήματα,
δεν είναι η πρώτη φορά που συγκαλύφθηκαν χοντροειδώς και αλλοιώθηκαν πειστήρια,
Σπάνε το κεφάλι τους και δεν μπορούν να καταλάβουν γιατί δεν πιάνουν οι δοκιμασμένες συνταγές, οι κυβερνητικοί παράγοντες και όσων τα συμφέροντα εξυπηρετούνται από την κυβέρνηση έστω και λίγο.
Νομίζω ο κυριότερος λόγος είναι ότι με την Καρυστιανού και τους άλλους γονείς μπορεί να ταυτιστεί ο μέσος άνθρωπος. Ο άνθρωπος που νόμιζε ότι ζούσε σε μια κανονικότητα, ότι με κάποιο τρόπο όλα κάπως λειτουργούν, ότι λίγο πολύ υπάρχει έστω μια υποτυπώδης οργάνωση και μέριμνα για τους πολίτες. Ο άνθρωπος που θα μπορούσε αυτός και τα παιδιά του να είναι επιβάτης στο τρένο, ενώ τα παιδιά του Μητσοτάκη, του Βορίδη, του Σπυράδωνη, του Βαρδινογιάννη και του Λάτση δεν θα ήταν ποτέ.
Και αυτό αποτυπώνεται στο λόγο των συγγενών: από την Καρυστιανού ως την οικογένεια Πλακιά, οι περισσότεροι μιλάνε ως άνθρωποι που έπεσαν από τα σύννεφα όταν συνειδητοποίησαν όχι μόνο ότι με κρατική ευθύνη τα τρένα έτρεχαν τυφλά πάνω στις ράγες, αλλά και τις αγωνιώδεις προσπάθειες συγκάλυψης. Άνθρωποι που εμπιστευόντουσαν τους θεσμούς, που είχαν γνωρίσει, συνδιαλλαγεί και ψηφίσει πολιτευτές, άνθρωποι που θρησκεύονται, άνθρωποι που σε μια στιγμή χάθηκαν όχι μόνο οι αγαπημένοι τους αλλά και ολόκληρο το αξιακό σύμπαν μέσα στο οποίο ζούσαν.
Αν συνέβαινε σε μένα αυτό, θα είχα την ίδια οργή, ενοχές και απόγνωση, αλλά δεν θα είχα πέσει από τα σύννεφα, δεν θα μιλούσα σαν να περίμενα ότι η Πολιτεία μεριμνά και η Δικαιοσύνη απονέμεται ανεξάρτητα, δεν θα μιλούσα με τόση αθωότητα και δεν θα είχα την ίδια απήχηση.
Νομίζω ότι το πιο συγκλονιστικό που λέει η οικογένεια Πλακιά (σε μια συνέντευξη που πρέπει να ακούσουν όλοι) είναι η απάντηση που δίνει η μητέρα των διδύμων στην ερώτηση αν για κάτι αισθάνονται υπεύθυνοι.
Ενώ ο πατέρας αναρωτιέται αν κάτι θα έκανε διαφορετικά για να προστατέψει τα παιδιά του εκείνο το μοιραίο βράδυ, η μητέρα λέει κάτι ανεπάντεχο και όλη η οικογένεια συμφωνεί:
Φταίω γιατί υπήρξα ένα γρανάζι αυτού του συστήματος. Τα παιδιά μου ήταν μικρά, δεν πρόλαβαν να φταίξουν αλλά εγώ φταίω.
Υπήρξαμε όλοι γρανάζια λένε και οι υπόλοιποι που μετανιώνουν για κάθε χέρι που έσφιξαν, για κάθε χάρη που ζήτησαν, για κάθε ανοχή που έδειξαν.
Και αυτή είναι η αιτία της οργής ενός λαού που συνειδητοποιεί ότι μπορεί να ζεις μια ολόκληρη ζωή χωρίς να ενοχλείς, προσπαθώντας να επιβιώσεις λιγότερο ή περισσότερο με αξίες και αρχές ή ακόμη και ελπίζοντας ότι κάπως θα τη βολέψεις και αρκεί μια στιγμή για να σε καταστρέψουν, να σου γυρίσουν την πλάτη, να συνεχίζουν να δουλεύουν τον κόσμο, να σου φερθούν σαν να είσαι ανύπαρκτος.
Και γιαυτό όσες αισχρότητες και να λένε, όσο και να λένε στους δικούς τους ότι αν πέσει η κυβέρνηση θα γίνουμε ζούγκλα, θα πεινάσουμε, θα καταστραφεί η χώρα,
όσο και να προσπαθούν να τρομάξουν τον κόσμο λέγοντας ότι θα συμβούν επεισόδια και νέες Μαρφιν,
και παρότι η απεργία φτιάχνει τετραήμερο αργίας,
η χώρα ήδη είναι ξεσηκωμένη από το ένα άκρο μέχρι το άλλο.
Και ας μην τολμήσουν να στήσουν έκτροπα, οποιουδήποτε είδους και κλίμακας από αυτά που ξέρουν. Ότι και να κάνουν, ο κόσμος ξέρει. Ακόμη και ο δικός τους κόσμος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου