Palki Sharma

https://www.youtube.com/watch?v=RWGFDVK69Zw

 https://www.youtube.com/watch?v=UcQet3Tcx9M 

Dr.Campbell/ φλεγμονη λογω εμβολιου mRNA

https://www.youtube.com/watch?v=kzQjBcoIMYI 

χωρις λογια

 

Θανασης Καραμπατσος

 Η τοξικότητα είναι διάχυτη. Ας εξηγηθούμε διότι και οι λέξεις έχουν χάσει τα νοήματά τους τα τελευταία χρόνια.

Οι κυβερνητικές εξαγγελίες για «πράσινη» ενέργεια και άλλα τέτοια νεοφιλελεύθερα μοδάτα έγιναν καπνός όχι μόνο από τη χρήση ενός ορυκτού καυσίμου (φυσικό αέριο) ως μεταβατικού καυσίμου αλλά και από την πυρπόληση των ελληνικών δασών. Όπως διαβάσατε χθες στην εφημερίδα μας, σε μια δεκαετία, από το 2008 έως το 2018, κάηκαν 2.840.730 στρέμματα (η καταστροφική χρονιά ήταν η αμέσως προηγούμενη, το 2007, με τις φωτιές στην Ηλεία, στην Πάρνηθα κ.α., που έκαναν στάχτη πάνω από 3 εκατ. στρέμματα τότε). Σε λιγότερο από τα μισά χρόνια, από το 2019 μέχρι αυτές τις μέρες, κάηκαν 3.243.290 στρέμματα. Είναι η περίοδος διακυβέρνησης της ΝΔ και του «μεσσία» Μητσοτάκη που μόνο στόχο έχουν την εξυπηρέτηση των φίλων τους στην ελίτ και το ξεπούλημα των «φιλέτων» της χώρας. Κάθε δέντρο που καίγεται αφαιρεί ανάσες και δροσιά από τη ζωή μας. Μας αφαιρεί ζωή. 
Από το σύστημα Copernicus της ΕΕ μαθαίνουμε επίσης ότι μόνο από τις φωτιές που κατέκαψαν την Ελλάδα τον Ιούλιο εκλύθηκαν 1 εκατ. τόνοι διοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρα. Ισοδυναμεί με ετήσια οδήγηση 222.500 αυτοκινήτων ή με καύση μισού εκατομμυρίου άνθρακα ή με κατανάλωση 2,3 εκατ. βαρελιών πετρελαίου. Η ατμόσφαιρα έγινε σίγουρα πιο τοξική. 
Πιο τοξική γίνεται και από τη στιγμή που αυτή η ίδια η κυβέρνηση των «αρίστων» προσπαθεί να εμφανιστεί «μοντέρνα», «ευαίσθητη», «πράσινη». Χάνουν οι λέξεις το νόημά τους. 
Είναι μια κυβέρνηση που δηλώνει συμπεριληπτική, δηλαδή υπάρχει πρωθυπουργός όλων των Ελλήνων. Αρκεί να μην τραμπουκίζεται μπροστά στο ανήλικο παιδί του δημοσιογράφος που ονομάζεται Κώστας Βαξεβάνης, αρκεί να είναι πολίτης που θέλει να ακουστεί τη γνώμη του στα ιδιωτικά κανάλια της εξημέρωσης, αρκεί να μην είναι φτωχοδιάβολος που εκτελείται για 20 ευρώ, αρκεί να μην «ευαισθητοποιείται» με τους πρόσφυγες που καίγονται ή πνίγονται με ευθύνη του ελληνικού κράτους. Είναι οι εξαιρέσεις, διότι υπάρχει ο κανόνας: Αρκεί να είναι αστυνομικός που μόλις έπεσε από τη μοτοσικλέτα του, αρκεί να είναι κρατικός υπάλληλος που άκουγε όλο τον «καλό» τον κόσμο και πρέπει να σωπάσει, αρκεί να είναι ένας τραμπούκος που έχει απαγάγει 25 «κομμάτια» με μεθόδους αυτοδικίας και θα κοιμηθεί το ίδιο βράδυ σπίτι του, αρκεί να είναι ένας «ευυπόληπτος» επιχειρηματίας της διάσημης λίστας απόκρυψης πλούτου που βρίσκει το πλέον πρόσφορο έδαφος για να βγάλει την ιερή αγανάκτησή του που του δημοσιοποιήθηκαν όσα έκανε εν κρυπτώ. Μπορεί να δήλωνε στην εφορία άπορος, μπορεί να δήλωνε στους εργαζόμενους ή στους πιστωτές του «στεγνός» και πανί με πανί, κι αυτός να είχε φυγαδεύσει περιουσία στο εξωτερικό. Είναι περιπτώσεις πολλές, πού να ξέρει κανείς γιατί να εκνευρίστηκε τόσο.

Το φοβερό είναι ότι δεν στάθηκε μπροστά στη δικαιοσύνη να βρει δίκιο. Με τον εκφασισμό που έχει επιχειρήσει το κράτος Μητσοτάκη, ο ίδιος πήρε θάρρος από όσα βλέπει –τον πρωθυπουργό να δικάζει και να αθωώνει από άμβωνος– και όρθωσε το τραμπικό ανάστημά του μπροστά στον «ένοχο». Έτσι βλέπει τον Κ. Βαξεβάνη, ως ένοχο. Τόσες φορές τον έχουν απαξιώσει, τον έχουν συκοφαντήσει, του έχουν δολοφονήσει τον χαρακτήρα. 
Δεν πήγε μπροστά στη δικαιοσύνη που απήγγειλε κατηγορίες στους πρόσφυγες που βασίστηκαν στον λόγο εκείνου που είχε τους φυλακίσει χωρίς να έχει αρμοδιότητα. Ανήκει, βλέπετε, στη σέχτα των «καθαρών» εθνικιστών ο ακροδεξιός δήθεν διώκτης των «ξένων». Όλοι αυτοί νίβουν ο ένας το χέρι του άλλου. Ειδικά οι αστυνομικοί. Σφυρίζουν αδιάφορα στα μαφιόζικα ξεκαθαρίσματα μέρα μεσημέρι σε κεντρικούς δρόμους, κοιτούν από την άλλη πλευρά μη τυχόν και συναντήσει το βλέμμα τους το τουριστικό γκρουπ των νεοναζί που έκανε τουρ στους ελληνικούς δρόμους, κι αν δεν έσφαζε στη Νέα Φιλαδέλφεια, ακόμη θα αναρωτιόμασταν τι ήταν αυτός ο κομήτης που πέρασε. 

Η ασφάλεια του Έβρου

Όλοι αυτοί μας μίλαγαν για «τάξη και ασφάλεια» και εννοούσαν τη δική τους προστασία. Στην πρώτη διαδήλωση στέλνουν κλομπ, κρότου - λάμψης και κανόνια νερού από τις αύρες. Σε λίγο θα στείλουν το ιππικό και τους σκύλους. Ακόμη και σε διαμαρτυρόμενους συνταξιούχους και πυροσβέστες. Σκηνοθετούν σκηνικό τρόμου, με αστυνομία και μετακίνηση στρατιωτικών μονάδων και παρουσία του αρχηγού ΓΕΕΘΑ Φλώρου λες και είχαμε εισβολή. Μόνο για να δικαιολογήσουν το αφήγημα που απευθύνεται σε κρετίνους, ότι μπήκαν και έκαψαν τον Έβρο. Ποιοι, ρε κρετίνοι; Ομολογείτε αδυναμία να ξέρετε ποιος μπαίνει και βγαίνει όταν έχετε υψώσει φράκτη (εκτός κι αν υπάρχει για να ανεβούν οι τιμές των διακινητών, λέμε μια λοξή σκέψη); Ομολογείτε ότι η περιοχή που έχει φυτεμένα περισσότερα στρατόπεδα από κηπευτικά είναι ανυπεράσπιστη; Ομολογείτε ότι η ΕΥΠ παίζει πασιέντζες και «ακούει» τα μυστικά του Φλώρου από το να ελέγχει τον Έβρο; Ομολογείτε ότι είναι ξέφραγο αμπέλι η περιοχή όπου εδρεύει η δεύτερη μεγαλύτερη στρατιωτική εγκατάσταση των ΗΠΑ στη χώρα και διακινείται στρατιωτικό υλικό δισεκατομμυρίων προς την Ουκρανία; Ομολογείτε ότι στη Θράκη που και οι τοίχοι έχουν αυτιά πέρασαν «πράκτορες» και εξωγήινοι και μας έκαψαν; Και δεν έχει παραιτηθεί ούτε ένας;
Ακούμε όλες αυτές τις αθλιότητες και καίγεται για ένατη μέρα χθες ο Έβρος, μαζί και η Πάρνηθα, η Άνδρος κ.ά. Από το εξαιρετικό δάσος της Δαδιάς είχε σωθεί το βόρειο τμήμα του προς το Σουφλί. Αυτό απειλήθηκε και θα απειληθεί από τους σημερινούς νοτιάδες, όπως λέει η πρόβλεψη του καιρού. Χωριά εκκενώνονται δεύτερη φορά, απειλούνται οικισμοί και στην πλευρά της Ροδόπης. Αυτή είναι η φροντίδα του επιτελικού κράτους της Μητσοτάκης ΑΕ στους πολίτ… συγγνώμη, στους υποτελείς της.

Κωστας Βαξεβανης

 Το ερώτημα «πού είναι ο Μητσοτάκης;» δεν αποτελεί αντιπολιτευτική μεθόδευση. Είναι ερώτημα ουσίας. Φυσικά ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι εξαφανισμένος από την τρέχουσα επικαιρότητα, αναθέτοντας, όπως συνηθίζει άλλωστε, σε μεταλλαγμένους και απρεπείς δημοσιογράφους να διαχειριστούν και να διορθώσουν την εικόνα του. Για να υλοποιηθεί αυτή η ανάθεση, η δημοσιογραφία αναιρεί τον εαυτό της.

Οι δημοσιογράφοι δεν είναι πλέον στο πεδίο του ρεπορτάζ, δεν καταγράφουν γεγονότα, δεν αναζητούν ευθύνες, δεν λειτουργούν βελτιωτικά για την κοινωνία, δεν κάνουν έστω λάθη μέσα από τα οποία ευνοούνται τουλάχιστον ο διάλογος και ο έλεγχος. Η εργολαβία που έχουν αναλάβει προβλέπει τη συγκέντρωση ή την παραγωγή επιχειρηµάτων που αλλάζουν την κοινωνική συνείδηση και τη δηµιουργία ψευδοεικόνας την οποία οφείλει να καταναλώσει η κοινωνία. Και ο γάιδαρος θα πετάξει και οι φωτιές θα είναι ευεργεσία για τη χώρα.

Την τελευταία τετραετία κάηκαν στη χώρα περισσότερες δασικές εκτάσεις από όσες είχαν καεί από το 2008 ως το 2018. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη ξεπέρασε τα δικά της ρεκόρ καταστροφής. Τα µέσα πυρόσβεσης είναι ανεπαρκή, τα σχέδια αντιμετώπισης των φυσικών καταστροφών αποδεικνύονται ανύπαρκτα και οι αρµόδιοι υπουργοί κοινοί ψεύτες. Τα διεθνή µέσα ενηµέρωσης ασκούν σκληρή κριτική στην ελληνική κυβέρνηση για την ανικανότητά της να προστατεύσει τη χώρα.

Αν µάλιστα κάποιος µπει στον κόπο (όπως κάνει και σήµερα το Documento) να ψάξει ποιο είναι το υποτιθέµενο θεσµικό πλαίσιο προστασίας που έχει δηµιουργήσει η κυβέρνηση, θα ανακαλύψει ότι η καταστροφή έχει «ψηφιστεί» σε ανύποπτο χρόνο. Τα δάση, οι εθνικοί δρυµοί, είναι εκτός προστασίας, όχι µόνο επειδή δεν υπάρχουν µέτρα πυροπροστασίας αλλά επειδή έχουν δηµιουργηθεί νόµοι που τα αφήνουν απροστάτευτα. Προφανώς δεν είναι ανικανότητα της κυβέρνησης, αντιθέτως πρόκειται για µεγάλη ικανότητα να εξυπηρετεί συµφέροντα. Οπως είχε πει σε ανύποπτο χρόνο ο Μητσοτάκης (µε τρόπο που δεν µπόρεσαν να καλύψουν οι επικοινωνιολόγοι του και οι µιντιακές νταντάδες του) για το δάσος του Ερηµίτη στην Κέρκυρα: «Κάποια στιγµή θα καεί το δάσος, οπότε γιατί να µη γίνει επένδυση». Ο Μητσοτάκης αποδείχθηκε προφήτης, αφού ένα χρόνο µετά το εν λόγω δάσος κάηκε.

∆εν υποστηρίζει φυσικά κάποιος ότι ο Μητσοτάκης σχετίζεται µε εµπρηστές που δρουν υπέρ συµφερόντων, αλλά ότι η πολιτική του είναι εµπρηστική. Αν ξέρει ο επενδυτής ότι αν καεί ο δρυµός µπορεί να χτίσει ξενοδοχείο, όπως λέει και ο πρωθυπουργός, τότε το «ατύχηµα» θα συµβεί.

Τι κάνουν οι δηµοσιογράφοι και η εν Ελλάδι δηµοσιογραφία όταν συµβαίνει αυτή η καταστροφή; Ψάχνουν κάτω από τους καπνούς; Ψάχνουν έστω τον αρµόδιο υπουργό να δώσει εξηγήσεις; Αµφισβητούν την ικανότητά του και ζητούν πρόσθετα µέτρα; Τίποτε από όλα αυτά δεν συµβαίνει στα στούντιο των ελληνικών µέσων µαζικής ενηµέρωσης. Αντιθέτως, παράγονται φήµες για να κερδίσει χρόνο η κυβέρνηση και να καταφέρει να καταστήσει επικοινωνιακά δικαιολογηµένα και ανυπέρβλητα όσα συµβαίνουν.

Οι 20 πρόσφυγες που κάηκαν στο δάσος της ∆αδιάς (ανάµεσά τους και δύο παιδιά) δεν εµφανίζονται ως θύµατα της φωτιάς εξαιτίας της ανικανότητας να προστατευτούν το δάσος και οι άνθρωποι, αλλά ως πιθανοί εµπρηστές. Ετσι αντί να ζητούνται εξηγήσεις από την κυβέρνηση, δηµιουργείται η αίσθηση του εθνικού κινδύνου, εξαιτίας του οποίου οι πάντες πρέπει να στηρίξουν την κυβέρνηση. Πρόκειται για προσφιλή τακτική των συντηρητικών καθεστώτων και αναµφίβολα του Μητσοτάκη. Οταν «η πατρίδα κινδυνεύει» η κοινή γνώµη µετατρέπει την οργή της σε ανοχή και στήριξη. Αρα η άσκηση για την κυβέρνηση είναι να εφεύρει τον κατάλληλο κίνδυνο, κάτι που τελικώς αναθέτει σε ακροδεξιούς και διατεταγµένους δηµοσιογράφους.

Τις µέρες που καιγόταν η Αλεξανδρούπολη, το δηµοσιογραφικό ζητούµενο δεν ήταν γιατί έµενε απροστάτευτο το εθνικό δασικό πάρκο. Η τηλεοπτική εικόνα δεν είχε ούτε φωτιές ούτε πυροσβέσεις. Τα κανάλια ασχολήθηκαν µε την αναπαραγωγή της βρόµικης «είδησης» που κατασκεύασαν ακροδεξιοί ότι τη φωτιά έβαλαν µετανάστες.

Φασίστες και ακροδεξιοί παρήγαγαν το φοβικό αφήγηµα µε το οποίο η κυβέρνηση επιχείρησε να αποδράσει και να µην καεί η ίδια. Το ρατσιστικό µίσος και το ψέµα µπήκαν στην υπηρεσία της κυβερνητικής προπαγάνδας.

Αφού δηµιουργήθηκαν σύγχυση και αποπροσανατολισµός στην κοινή γνώµη, η κοινωνία αφέθηκε στις διχαστικές αντιπαραθέσεις, ενώ ο βασικός ένοχος παρέµεινε άφαντος διαβεβαιώνοντας ότι είναι σε συνεχή επαφή µε τα επιχειρησιακά κέντρα. Αυτήν τη φορά δεν εµφανίστηκε έστω πενθών και αξύριστος.

Ο Μητσοτάκης έχει βρει την κατάλληλη διαδικασία απονοµής ευθυνών σε τρίτους, επενδύοντας κυρίως στο εύπιστο κοινό, στους ακροδεξιούς και στα µέσα ενηµέρωσης. 

Το πρωί της περασµένης Παρασκευής τα φιλοκυβερνητικά Μέσα µε εκτενή ρεπορτάζ διαβεβαίωναν για ακόµη µια φορά ότι ο Μητσοτάκης έχει πάρει αποφάσεις να αλλάξει πράγµατα εν καιρώ για να µην έχουµε ξανά εικόνες καταστροφής. Τις εικόνες καταστροφής ωστόσο ούτε τα Μέσα παρουσίασαν ούτε η κυβέρνηση έχει αποδεχτεί. Με ένα άλµα λογικής ο Μητσοτάκης υπερπηδά τη λογοδοσία και τις εξηγήσεις που οφείλει, πηγαίνοντας στο λαµπρό µέλλον που υπόσχεται. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο τον Σεπτέµβριο του 2022 ο Χρήστος Στυλιανίδης ως υπεύθυνος της Πολιτικής Προστασίας είχε παρουσιάσει το σχέδιο της κυβέρνησης για να µην ξανακαεί η ∆αδιά η οποία µόλις είχε καεί. Είχε υποσχεθεί εκείνο το άλµα στο αποτελεσµατικό µέλλον, όπως κάνει τώρα ο Μητσοτάκης. Μόνο που µόλις ένα χρόνο µετά η ∆αδιά καταστράφηκε και οι υποσχέσεις αποδείχτηκαν µπαρούφες καθηµερινής χρήσης από µια κυβέρνηση που συνηθίζει να λέει ψέµατα.

Ο Μητσοτάκης δεν είναι απών µόνο όταν υπάρχει µια καταστροφή απότοκη της πολιτικής του. Εχουµε ξαναγράψει ότι ο Μητσοτάκης απουσιάζει συνολικά από τις διαδικασίες της πολιτικής ως συλλογικής διαδικασίας. Παίρνει αποφάσεις υπό τις συµβουλές και την προστασία µιας πολύ στενής οµάδας, που είναι προσανατολισµένη σε συγκεκριµένα συµφέροντα. Μεγάλο κοµµάτι της πολιτικής του είναι υπαγορευµένο από διεθνείς συµµαχίες που γίνονται για προσωπικούς λόγους και δεν σχετίζονται µε το συµφέρον της χώρας.

Πληθαίνουν συνεχώς οι πληροφορίες ότι ο Μητσοτάκης αναζητά στο όχι και τόσο µακρινό µέλλον διαφυγή προς κάποιο αξίωµα διεθνούς κύρους. Η προσωπική επίσκεψη της Φον ντερ Λάιεν στο σπίτι του Μητσοτάκη στα Χανιά, η οποία επικρίθηκε από προσωπικότητες της ευρωπαϊκής πολιτικής σκηνής, δεν είναι άσχετη µε τις φιλοδοξίες του πρωθυπουργού. Οι θέσεις κύρους στην Ευρώπη, όπως είναι γνωστό, δεν είναι αποτέλεσµα βιογραφικών και αριστείας αλλά συσχετισµών, λοµπισµού και συναλλαγής. Ο Μητσοτάκης είναι απών από όλα τα επίπεδα της πολιτικής που ασκείται µε γνώµονα το συµφέρον της χώρας και προετοιµάζει το µέλλον του. Για να το πετύχει έχει ρίξει στην πυρά όχι µόνο τα δάση αλλά και το µέλλον της χώρας. Η ευθυγράµµισή του µε τις ΗΠΑ, η συµπεριφορά του στη συνάντηση ηγετών των Βαλκανίων και η συναίνεσή του να υπάρχουν αποκλεισµοί ηγετών, η πρακτική του να εµπλέκει τη χώρα στο ουκρανικό, είναι τα διαπιστευτήρια που δίνει σε ξένους παράγοντες για να εξασφαλίσει τις φιλοδοξίες του. Τα υπόλοιπα… στην πυρά.

Θανασης Σκαμνακης

 Τα τρία περιστατικά είναι διαφορετικά. Ένα συντελέστηκε στο μέγαρο της ΕΡΤ με πανελλαδική θέαση. Το άλλο στη μακρινή Ρόδο, με πανελλαδική κατακραυγή. Το τρίτο στην ακόμα πιο μακρινή Σαρδηνία, με παγκόσμια κυκλοφορία.

Εκτυλίχθηκαν σε διαφορετικό χρόνο και χώρο και δείχνουν άσχετα μεταξύ τους. Είναι;

Ένα προς ένα.

Η δημοσιογράφος της ΕΡΤ λέει στο σχόλιό της πως «το μόνο ευτύχημα… είναι ότι δεν έχουμε θρηνήσει ανθρώπινη ζωή πέρα από αυτούς τους ταλαίπωρους 18 ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους  φουκαράδες στο δάσος της Δαδιάς». Ένα σχόλιο εντός του κλίματος των κυβερνητικών δηλώσεων και των διαφόρων δεξιών και ακροδεξιών αναρτήσεων, και της ανάληψης «πρωτοβουλιών» από νεοφασίστες στον Έβρο να συλλαμβάνουν πρόσφυγες και μετανάστες. H διοίκηση της ΕΡΤ κάνει σα να μην είδε και να μην άκουσε το σχόλιο της υπαλλήλου της. Σα να μην την αφορά. Τι θέση παίρνει για την αναφορά, και επί της διαδικασίας και επί της ουσίας, δεν ξέρουμε. 

Στη Ρόδο, το δεύτερο περιστατικό είναι από την αρχή του καλοκαιριού, όταν το γκαρσόνι υποχρεώνεται να πηγαίνει μέσα στο νερό προκειμένου να σερβίρει σε θαλάσσιες ξαπλώστρες τους πελάτες που πληρώνουν καλά!

Στη Σαρδηνία, το τρίτο. Στον μπουφέ με τους μεζέδες, στο κεφάλι του τραπεζιού, μια εργαζόμενη περιχυμένη σοκολάτα προσφέρει τον εαυτό της ως έδεσμα. Όποιος θέλει περνάει και παίρνει, με το δάχτυλο φαντάζομαι, σοκολάτα με γεύση γυναικείου σώματος. Κάποιος πελάτης αντέδρασε, έκανε θέμα στο διαδίκτυο, η ξενοδοχειακή εταιρεία ζήτησε συγγνώμη. Και όλα καλά.

Όλα καλά; Ο εργαζόμενος στο μπιτσόμπαρο της Ρόδου δηλώνει πως δεν τον πειράζει καθώς τα μπουρμπουάρ που παίρνει είναι μεγάλα. Η εργαζόμενη της Σαρδηνίας δεν μάθαμε πως αντέδρασε. Η εργαζόμενη της ΕΡΤ τι λέει; Ξεσηκώνεται σάλος και απαντάει όχι πως έκανε λάθος αλλά πως παρανοήθηκε και συκοφαντήθηκε με δόλο. Κι αν είναι ανάγκη ζητάω και μια συγγνώμη, λέει. Σαν να μην έγινε και τίποτα σπουδαίο.

Η σχέση των ασυνεχών χρονικά και γεωγραφικά περιστατικών δεν είναι προφανής. Κι όμως. Τα μάτια που κοιτάζουν προς τον κόσμο μπορούν να δουν πως και στις τρεις περιπτώσεις πρόκειται για τον ευτελισμό της ανθρώπινης συνείδησης και υπόστασης. Ο οποίος έχει μεν τα χαρακτηριστικά του εξωτερικού καταναγκασμού αλλά ταυτόχρονα και της εσωτερικής αποδοχής. Εμφανές στην περίπτωση της Ρόδου, λιγότερο εμφανές αλλά σαφές στην περίπτωση της δημοσιογράφου, όπως συχνά πια συμβαίνει στο χώρο αυτό, που εννοεί να αναμεταδίδει τις επιλογές των διοικούντων και κυρίαρχων – αυτό απαιτεί μια καριέρα.

Μια συνέχεια που μετατρέπει με καθημερινή συνέπεια την ανθρώπινη επιδίωξη σε αγώνα για την αποκομιδή ατομικού κέρδους. Στο όνομα της ατομικής επιδίωξης ο εργοδότης πράττει τα πάντα και συχνά εργαζόμενοι όχι μόνο υποκύπτουν σε αυτό, αλλά με γνώμονα τη δική τους ατομική επιδίωξη το χειροκροτούν. Και η ΕΡΤ στον ίδιο χορό περιφρονεί εκείνους που περιφέρονται στις χώρες διωγμένοι από πολέμους και ανέχεια προσπαθώντας να βρουν έναν τόπο να ζήσουν, με τα παιδιά τους τις περισσότερες φορές. Οι άνθρωποι που δουλεύουν, που μεταναστεύουν, που αγωνίζονται είναι αμελητέοι στα μάτια των «επιτυχημένων» του κόσμου μας. Είναι απλώς μέσα για να κάνουν τη δουλειά τους.

Μέλη μιας κατώτερης κατηγορίας και εξ αυτού αναλώσιμοι.

Εδώ αξία έχουν μόνο οι περσόνες που όταν η Ελλάδα καίγεται κάνουν αναρτήσεις στο ίνσταγκραμ από πολυτελή ξενοδοχεία, πισίνες και ονειρικά ηλιοβασιλέματα, για να μας που πόσο ωραία είναι η ζωή τους και πόσο αξίζει να την μιμηθούμε. Ένας κόσμος παράλληλος που τα μέσα «ενημέρωσης» θέλουν να τον κάνουν κυρίαρχο.

Αυτό το παιχνίδι παίζεται καιρό τώρα και απειλεί να μετατραπεί σε κανονικότητα (και κατά τη μητσοτακική έννοια), όσο οι αντιστάσεις αμβλύνονται, κονταίνουν, υπονομεύονται, διασπώνται.  

Στα κάτω διαμερίσματα μπαίνουν νερά αλλά στα σαλόνια και τα πάνω καταστρώματα του πλοίου μας συνεχίζονται τα πάρτυ και οι ανέμελες κουβέντες. Το θέμα είναι πως βουλιάζοντας το πλοίο δεν θα κάνει διακρίσεις ποιους θα πάρει στο βυθό. Ό,τι είναι ανάγκη να κάνουμε αφορά όλους. Είναι ζήτημα ζωής!...

Μαργαριτα Συγγενιωτου

 Να κάνουμε κι ένα διάλειμμα από τις φωτιές, γιατί εν τω μεταξύ δρομολογουνται κι άλλα πράγματα. Η πληροφορία που διακινούνταν στα δημοσιογραφικα γραφεία (είχα γράψει κι εγώ σχετικά) σχετικά με το ποιο θα είναι το ιδιωτικό πανεπιστήμιο που θα ανοίξει στην Ελλάδα, αυτό για το οποίο η κυβέρνηση έχει ξεπεράσει τον εαυτό της για να καταφέρει να νομοθετησει ευνοϊκά, βρίσκει τον δρόμο της και προς τον φιλοκυβερνητικο τύπο. Το πρώτο ιδιωτικό πανεπιστήμιο, λοιπόν, θα είναι ούτε λίγο ούτε πολύ μια Ιατρική Σχολή, την οποία θα ανοίξει το fund στο οποίο εργάζεται η κόρη του πρωθυπουργού, η CVC Capital Partners, που έχει κάνει πολύ μεγάλες επενδύσεις και σε ιδιωτικά νοσοκομεία. Και για να μη φαντασιωνεστε τίποτα Χάρβαρντ, η σχολή θα ανοίξει κάτω από την εποπτεία του Πανεπιστήμιου της Λευκωσίας.

Με τον τρόπο αυτό "καθετοποιειται" η παραγωγή, αφού οι φοιτητές του ιδιωτικού κολεγίου θα μπορούν να είναι ταυτόχρονα και φτηνοι ασκούμενοι στα ιδιωτικά νοσοκομεία του fund. Τα οποία, στη συνέχεια θα συναπτουν συμφωνίες με τις ασφαλιστικές εταιρείες, των οποίων κύριος μέτοχος είναι επίσης το ίδιο fund, όπως η Εθνική Ασφαλιστική.

Η είδηση διανθιζεται με την λεπτομέρεια ότι η νέα Ιατρική Σχολή θα στεγάζεται στο Ελληνικό,

70 years after the Iranian coup of 1953

https://www.youtube.com/watch?v=m7dXVR2Exgk 

μιλαει ενας πυροσβεστης

 Θα ήθελα να ξεχάσω

τα 3-4 πρόβατα που δεν προλάβαμε να βγάλουμε από το μαντρί και τα ακούγαμε να σκούζουν καθώς μας πλησίαζε η φωτιά,

και εκείνο το σκυλάκι που παρέμεινε σιωπηλό και δεμένο μέχρι τη στιγμή που πανικόβλητο κατάλαβε οτι δεν υπάρχει σωτηρία..

Θα ήθελα να ξεχάσω τα πουλιά που δεν προλάβανε να φύγουν απο τα πεύκα καθώς

γινόντουσαν παρανάλωμα του πυρός και τα είδα στον αέρα να

φτερουγίζουν για λίγο και ύστερα να πέφτουν σαν φθινοπωρινά φύλλα..

Θα ήθελα να ξεχάσω τα τρομαγμένα πρόσωπα των συναδέλφων μου όταν

είδαμε τις 50μετρες φλόγες να μας ζώνουν από παντού

Θα ήθελα να ξεχάσω

τις αγωνιώδεις εκκλήσεις των ιδιοκτητών όλων των σπιτιών τριγύρω

μας όταν άρχισαν να γλύφουν τα σπίτια τους οι φλόγες.

Θα ήθελα να ξεχάσω

όλους αυτούς που ήρθαν με τζιπάκια κάνοντας χειρόφρενα και πατώντας

γκάζι μόνο και μόνο για να απολαύσουν το θέαμα, χωρίς να μας

βοηθάνε

όταν τα ρουθούνια μας τρέχαν κατράμι και μασούσαμε στάχτη,

Θα ήθελα να τους ξεχάσω

όταν προσπαθούσαμε να φύγουμε κόβοντας μάνικες και δεν μπορούσαμε

επειδή είχαν δημιουργήσει κυκλοφοριακό κομφούζιο μπροστά μας.

Θα ήθελα επίσης να ξεχάσω

όλους αυτούς που πίναν καφέ και μας ειρωνεύονταν την ώρα που δίναμε

και ίσα που κρατούσαμε την ψυχή μας.

Θα ήθελα να ξεχάσω

τις πανικόβλητες φωνές συναδέλφων στον ασύρματο όταν τους κύκλωνε η φωτιά.

Θα ήθελα να ξεχάσω

αυτή τη λαίλαπα που δεν υπήρχε τρόπο να φρενάρεις και λαίμαργα

κατάπιε

τις όμορφες περιοχές που κάποτε χαρήκαμε ώς παιδιά και τα παιδιά

μας δεν θα ξέρουν οτι υπήρχαν.

Μα δεν θα ξεχάσω

εκείνους τους χειριστές των ελικοπτέρων που τελευταία στιγμή μας

δημιούργησαν δίοδο διαφυγής μέσα από τους θεόρατους τοίχους φωτιάς

που μας περιτριγύρισαν.

Μα δεν θα ξεχάσω τους συνάδελφους απο

Αταλάντη που ήρθαν να μας βοηθήσουν σε μια ξένη για αυτούς περιοχή.

Μα δεν θα ξεχάσω

όλες τις κυβερνήσεις έως τώρα, που επιτρέπουν σε οικοπεδοφάγους να

χτίζουν, που αντιμετωπίζουν με αναλγησία τους εμπρησμούς και

κοροιδεύουν τους Εθελοντές.

Μα δεν θα ξεχάσω

το κράτος που ούτε γάντια δεν μας έδωσε, πόσο μάλλον ενα ευχαριστώ,

για να μήν θίξει την επιτηδευμένη ανικανότητα του μπροστά στα

συμφέροντα.

Μα δεν θα ξεχάσω

οτι καταφέραμε 4 παιδιά με 1 όχημα να σταματήσουμε ενα μέτωπο 500

μέτρων, να σώσουμε 5 σπίτια και μερικά πρόβατα..

Θα βοηθήσει να

μπορέσω να κοιμηθώ όταν θα γυρίζουν οι εικόνες φρίκης στο μυαλό

μου.

Μα δεν θα ξεχάσω

την όμορφη τραυματιοφορέα που μου συμπαραστάθηκε όταν δεν είχα

αναπνοή, τους έμπειρους γιατρούς που πέσαν πάνω μου και μου

ξαναδώσαν

μέλλον, καθώς και το νοσηλευτικό προσωπικό που ξεχείλιζε απο

ανθρωπιά

και καλοσύνη.

Σας ευχαριστώ.

Και δεν θα ξεχάσω

να λέγομαι ακόμα άνθρωπος και να χρωστάω στη φύση ενα μεγάλο

συγνώμη για όλες τις καταστροφές που της έχει προξενήσει το είδος

μου.

Η απορία μου είναι οι βίλες που θα χτίσετε θα έχουν νόημα εαν

δεν υπάρχει πια πράσινο γύρω σας;

Όταν ο αέρας θα μυρίζει στάχτη

και θα σου καίει τους πνεύμονες; πώς διάολο θα αναπνέετε εσείς κει

πάνω και εμείς εδώ κάτω;

πώς περιμένω απο ενα κράτος με στημένες

εκλογές και προκάτ κόμματα να δημιουργήσει ενα καλύτερο μέλλον απο

τις στάχτες που έχουν γεμίσει τα πνευμόνια μου...

Λίγη στάχτη στα μαλλιά...

δολοφόνοι...

Η "Ψυχή" ενός πυροσβέστη

μέσα από το Σισμανόγλειο που μεταφέρθηκε λόγω αναπνευστικών προβλημάτων.

για τον Γιαννη Νανά

 απο Βασιλη Λαμπόγλου

"Στο 5ο έτος της Ιατρικής θυμάμαι έναν καθηγητή που ξέφευγε από τα τετριμμένα. Μιλούσε για τον θάνατο και μας έλεγε ότι είναι «μυστήριο».

Μερικά χρόνια αργότερα, όντας ειδικευόμενος στη Θεραπευτική Κλινική του Πανεπιστημίου Αθηνών, μπήκα ένα πρωί στη ΜΕΘ και τον ξαναείδα: ολόκληρο τακτικό καθηγητή πια, καταϊδρωμένο, να κάνει αυτός ο ίδιος θωρακικές συμπιέσεις σε έναν νεαρό με ανακοπή.

Μια άλλη φορά, τον είδα να κουβαλά με το καροτσάκι έναν ασθενή στο αιμοδυναμικό, επειδή είχε καθυστερήσει ο φορέας.

Κάποτε, νοσηλεύαμε ένα νέο παιδί από το Πακιστάν με οξεία λευχαιμία, σκελετωμένο, ανήμπορο ακόμη και να φάει· τον είχε μαζέψει το ΕΚΑΒ από τον δρόμο.

Την πρώτη νύχτα, είδαμε με έκπληξη το παιδί να το φροντίζει αποκλειστική αδελφή, το ίδιο και τις επόμενες.

Κανείς μας δεν γνώριζε ποιος την πλήρωνε, αλλά όλοι ξέραμε…

Ο καθηγητής αυτός έμενε με τη σύζυγό του σε ένα δυάρι ακριβώς απέναντι από το νοσοκομείο.

Ο λόγος ήταν πως δεν είχε ωράριο· οποτεδήποτε προέκυπτε πρόβλημα, θα πεταγόταν στην Κλινική για να το λύσει. Τηλεφωνούσε στη ΜΕΘ στις 3 τη νύχτα, για να μας ρωτήσει πόσο είναι το κάλιο του αρρώστου.

Δεν είχε ιδιωτικό ιατρείο στο Κολωνάκι, αλλά στην Πλατεία Βάθης.

«Ιδιωτικό ιατρείο» που λέει ο λόγος, διότι από τους περισσότερους δεν έπαιρνε χρήματα.

Δεν νομίζω να έκανε ποτέ διακοπές.

Ταξίδευε μόνο στην υποσαχάρια Αφρική, για να οργανώσει νοσοκομεία, όπερ και έπραξε στην Καμπάλα της Ουγκάντας και στην Μπουκόμπα της Τανζανίας· εν μέσω ποικίλων κινδύνων και δυσκολιών, με προσωπικό κόπο και έξοδα.

Δεν είχε απολαύσεις· η μόνη χαρά του ήταν η τέχνη του.

Ήταν σπουδαίος κλινικός και επεμβατικός καρδιολόγος και πρωτοπόρος ερευνητής. Όταν λέμε «ερευνητής», εννοούμε στη βασική έρευνα, έχοντας αναλώσει μεγάλο μέρος της ζωής του σε πολύωρα και επίπονα πειράματα.

Ήταν εμπνευσμένος και ευρηματικός δάσκαλος και συνεργάτης.

Αυστηρός, αλλά και χιουμορίστας κι ευαίσθητος.

Ήταν πιστός χριστιανός, με μια πίστη έμπρακτη, «ἔργῳ πιστεύουσα», κατά την έκφραση του Δαμασκηνού.

Ο άνθρωπος αυτός ήταν ο ΓΙΑΝΝΗΣ ο ΝΑΝΑΣ, που πέθανε απροσδόκητα χθες.

Πέρα από τον πόνο του αποχωρισμού, δεν ξέρω αν αισθάνομαι πράγματι λύπη για τον θάνατο τέτοιων ανθρώπων.

Διότι γι’ αυτούς ισχύουν απολύτως τα λόγια του Παύλου: «Ἐμοὶ γὰρ τὸ ζῆν Χριστὸς καὶ τὸ ἀποθανεῖν κέρδος» (Φιλ 1:21) και «ἐάν τε οὖν ζῶμεν ἐάν τε ἀποθνήσκωμεν, τοῦ Κυρίου ἐσμέν» (Ρωμ 14:8).

Το βέβαιο είναι ότι μαζί με τον Νανά, πεθαίνει κι ένας συγκεκριμένος τύπος γιατρού: ο ιατρός universalis, ο ανθρωπιστής, ο αρρωστοκεντρικός, ο σπάνιος συνδυασμός κλινικού και ερευνητή, ο εγκόσμιος ασκητής, ο ολοκληρωτικά αφιερωμένος στην επιστήμη και τη διακονία, ο άνθρωπος στον οποίο ζωή και εργασία δεν μπορούν να διαφορισθούν.

Και δυστυχώς, πεθαίνει δια παντός."

Νικολετα Δάφνου

 Τη βλέπω ώρα τώρα στην παραλία.

Φοράει μια άχαρη απομίμηση φουστανιού - αρχαίου μανδύα, από αυτά που πουλάνε στα τουριστικά στην Κνωσσό.

Ήρεμο, γλυκό παιδί, προχωράει σκεφτικό στην παραλία, οι γονείς πίνουν καφέ στην ταβέρνα λίγο πιο κάτω.

Κατά καιρούς σταματάει, κοιτάει τη θάλασσα και τρίβει τα ματάκια της χαμογελώντας μόνη της, σαν να μην το πιστεύει τόσο γαλάζιο.

Καθόλου δεν τη νοιάζει που έχει συννεφιά.

Κάθε 5-6 βήματα σταματάει να μαζέψει σκουπίδια, πότε ένα καπάκι, πότε ένα κομμάτι πλαστικό που ξέβρασε η θάλασσα, ποτε ένα ξεφτι από δίχτυ.

Τα συλλέγει τόσο ευλαβικά που θα 'λεγες πως θα φτιάξει ένα άγαλμα από πλαστικό, ένα αγαλμα για την τουριστική και μη ασυνειδησία όλων μας που αφήνουμε τα σκουπίδια μας όπου βρούμε.

Τα σκουπίδια αυξάνονται, τα χεράκια της ξεχειλίζουν, ο κάδος είναι μακριά, κοντοστεκεται για λίγο, παίρνει τη μεγάλη απόφαση: η "ποδιά" του φουστανιού της γίνεται αυτοσχέδιο μάρσιπο για τα σκουπίδια.

Λερώνεται το ψεύτικο λευκό μιας ψεύτικης Ελλάδας, μα καθόλου δεν τη νοιάζει.

Με πόδια ελαφρά φτάνει ως τον κάδο και αδειάζει το μάρσιπό της.

Ξεπλένει τα χέρια στη θάλασσα και συνεχίζει τη βόλτα της.

Μια 8χρονη Γιαπωνέζα, που έκανε αυτό που δεν έκαναν 10 παρέες σήμερα στην παραλία.

Καμία διάθεση δεν έχω για ηθικολογίες. Σκέφτομαι μόνο ότι όταν ο Ελύτης έγραφε το "Δελφινοκόριτσο", είχε σίγουρα αυτό το κορίτσι στο μυαλό του.

Το κορίτσι με το ψεύτικο τουριστικό φουστάνι, που καθάρισε ένα κομμάτι άμμου που δε θα ξαναδεί ποτέ.

Πάντα τρίβοντας τα μάτια της και χαμογελώντας θαμπωμένη απ' το γαλάζιο που δεν είχε ξαναδεί.

Όταν ακούω (από συγκεκριμένα στόματα) τη φράση "Εγώ την πατρίδα μου την αγαπώ", σκέφτομαι αυτόματα τους ανθρώπους.

Ναι, τον / την αγαπάς, αλλά τι κάνεις γι' αυτόν/ αυτήν;

Καθάρισες ποτέ τα σκουπίδια από την παραλία του;

Τον / την βοηθήσες λιγάκι ν' ανασάνει;

Θα ήθελα να ξέρω τη γλώσσα της μικρής,για να της πω ότι

«...και το των Ελλήνων όνομα πεποίηκε μηκέτι του γένους, αλλά της διανοίας δοκείν είναι, και μάλλον Έλληνας καλείσθαι τους της παιδεύσεως της ημετέρας, ή τους της κοινής φύσεως μετέχοντας.».

Δηλαδή:

«...και το όνομα των Ελλήνων έχει κάνει να φαίνεται ότι είναι χαρακτηριστικό όχι του γένους, αλλά της διανοίας.

Και να αποκαλούνται Έλληνες μάλλον οι μετέχοντες της ημετέρας εκπαιδεύσεως και όχι της κοινής καταγωγής.»

Να της πω, με λίγα λόγια, πώς σήμερα αγάπησε τον τόπο μας λίγο παραπάνω από ότι τον αγαπάμε πολλοί από εμάς τους "βροντερους πατριώτες".

Και πως σ' αυτή

τη μικρή καρυάτιδα από την Ιαπωνία

αξίζουν όλου του κόσμου οι θάλασσες.

οι πυρκαγιες(απο Βασιλη Λαμπογλου)

 Τώρα που η Πάρνηθα εξακολουθεί να καίγεται...

Τώρα που βιώνουμε τις συνέπειες της απόφασης κυβέρνησης Σημίτη -το 1998-να αφαιρέσει τη δασοπυρόσβεση από τα Δασαρχεία και να την εντάξει στην Πυροσβεστική Υπηρεσία.

Τώρα που αντί να επιλαμβάνονται και να προιστανται των δασικών πυρκαιων, οι δασοφύλακες, οι δασολόγοι, οι δασοπυροσβέστες(οι επαγγελματίες δηλαδή που απασχολούνταν για χρόνια με τα δάση). Τώρα που κουμάντο κάνουν αξιωματικοι που προιστανται, επιτελικοι αρχηγοι και γενικοί συντονιστές με εμπειρία πυρκαγιων μόνο αστικού ιστού.

Και μένουν απ"έξω αυτοί δηλαδή που γνώριζαν κάθε μονοπάτι και κάθε ιδιομορφία του δάσους.

Αυτοί που γνωριζαν τους υλοτόμους, τους ρητινοσυλλέκτες , τους αγρότες, τους κτηνοτρόφους, γνώριζαν προσωπικά τους εποχικούς δασοπυροσβέστες που εκπαίδευαν, διαπίστωναν σχεδόν άμεσα την όποια αλλαγή στην περιοχή, είτε γινόταν με φυσικό τρόπο, είτε δόλια.

Αυτοί που ζούσαν στα δάση και τις παρυφές του και οι πρώτοι που ρίχνονταν στη μάχη.

Αυτοί που μπαιναν με'κείνα τα παλιά πυροσβεστικά οχήματα Steyr μέσα στο δάσος ,χωρίς 112 και εκκενωσεις προκειμένου να ανακόψουν το πύρινο μέτωπο και δεν το περίμεναν στην εθνική οδό ή στην ασφάλεια του επαρχιακού δρόμου.

Αυτοί που ερμήνευαν γοργά και ορθά μια ανεξέλεγκτη δασική φωτιά και που την πάει ο άνεμος.

Και που οι συνεχιστές τους (αστυνομικοι και πυροσβεστικοί επιτελάρχες)σαν φέραν την ευθύνη της απώλειας ελέγχου του συντονισμού και με ανθρώπινα θύματα και τεράστιες εκτάσεις καμένες ,επιβραβεύτηκαν από το νυν κυβερνητικό κόμμα (που πριν τους κατήγγειλε)με οφιτσια βαθμολογικά .

Αυτοί που πλέον έπαψαν ενω σε άλλες χώρες με δασικό πλούτο ,η δασοπυρόσβεση αποτελεί ξεχωριστή υπηρεσία από την Πυροσβεστική.

Και ξέμεινε μια μερίδα έμπειρου στελεχιακού δυναμικού ,παροπλιστηκε ουσιαστικά στο να καταγράφει πλέον τις παρανομίες στα δάση και να συντάσσει μελέτες μέχρι όλοι να συνταξιοδοτηθούν.

Κλείνουμε και την ΕΑΒ που συντηρούσε μερικώς το σύστημα ανταλλακτικών των πυροσβεστικών αεροπλάνων και θρηνουμε κροκοδειλιως παλληκάρια αθώα.

Και έτσι σήμερα " τα όμορφα δάση , όμορφα καίγονται" (και βέβαια δεν φταίνε πυροσβέστες που είναι ήρωες) επειδή καποιοι -οπως περιφερειαρχες,δήμαρχοι και άλλοι ταγοι-βουρλα-,θαρρουν πως η δασοπυρόσβεση είναι άσκηση στο χάρτη και όχι μάχη στο πεδίο.

Και σαν ο πρωθυπουργός καγχαζει...

"Είναι βέβαιο ότι θα ακολουθήσουν κι άλλες. Φωτιές είχαμε, έχουμε και θα έχουμε, είναι κι αυτό ένα από τα αποτελέσματα της κλιματικής κρίσης την οποία βιώνουμε με ολοένα και μεγαλύτερη ένταση.

Το στοίχημά μας είναι πώς θα μπορούμε να τις περιορίσουμε όσο το δυνατόν πιο γρήγορα, έτσι ώστε οι ζημιές που θα υποστούμε να είναι όσο το δυνατόν μικρότερες".

Και καθώς στις 5.506 συμβάσεις δασοπυροσβεστών δεν ανανεώνεται καμία...και η Πάρνηθα εξακολουθεί να καίγεται,διαβάστε για κάποιον από αυτούς που το σύστημα πολεμησε ως το τέλος και τελικά κατάφερε να θέσει στο περιθώριο.

Τον Γιώργο Ντουρο.

Στη μνήμη του.

Η Αγγελική Τριαριδου...θύμιζει

Ο ΔΑΣΑΡΧΗΣ

«Κάποτε έζησε ένας άνθρωπος, όχι πολύ παλιά, πέθανε το 2008 στα 60 του.

Ήταν ο άνθρωπος που κατάφερε για σχεδόν δύο δεκαετίες να σώσει την Πάρνηθα όταν εκείνα τα χρόνια Πεντέλη και Υμηττός καίγονταν κάθε καλοκαίρι.

Ο Γιώργος Ντούρος ήταν ίσως ο πιο γνωστός –κι αναμφίβολα ο πιο αγαπητός- δασικός σε όσους έχουν ασχοληθεί με το φυσικό περιβάλλον.

Για περισσότερα από δέκα χρόνια δασάρχης Πάρνηθας.

Αν θυμάμαι καλά ήταν η παραμονή Χριστουγέννων του 1992.

Του είχα τηλεφωνήσει για να του ευχηθώ και όταν τον ρώτησα τα σχετικά περί ρεβεγιόν (αυτός παντρεμένος με δύο ανήλικα παιδιά) τον άκουσα να μου λέει ότι θα είναι στο φυλάκιο του Δασαρχείου ψηλά στη Πάρνηθα.

Στην προφανή ερώτηση «γιατί;» μου απάντησε πως δεν μπορούσε να αφήσει μόνους τους έναν δασοφύλακα κι έναν τεχνολόγο δασοπονίας, σε βάρδια τέτοια μέρα.

Ο Γιώργος Ντούρος ήταν μία από τις πιο αξιόπιστες πηγές μου εκείνα τα χρόνια. Ουδέποτε είχε διαψευστεί πληροφορία από εκείνον.

Ανήκε σε μία γενιά δασολόγων, οι περισσότεροι κατάγονταν από ορεινές περιοχές, που επέλεξαν το ΑΠΘ και τη δασολογία γιατί τους μαγνήτιζε η δουλειά στο πεδίο. Αποφασίσαμε λοιπόν, με τον φίλο φωτορεπόρτερ Γιάννη Καμπούρη, να ανέβουμε εκείνο το βράδυ στο φυλάκιο της Πάρνηθας.

Ο Ντούρος ήταν εκεί, μαζί με έναν δασοφύλακα και περίμεναν ακόμη δύο που ήταν σε περιπολία, στις 11.30 το βράδυ, παραμονή Χριστουγέννων.

Εκείνα τα χρόνια η λαθραία υλοτομία στην Πάρνηθα ήταν στο ζενίθ κι όπως έλεγε ο Ντούρος, τις αργίες οι λαθραίοι ξεσάλωναν γνωρίζοντας τι εστί δημόσιο.

Είχε αναπτύξει (μου είπε μπροστά στο επιβλητικό τζάκι, τη μοναδική πηγή θερμότητας) ένα δίκτυο πληροφοριοδοτών από νόμιμους υλοτόμους και άλλους επαγγελματίες του δάσους και ήταν έτοιμος. Μετά, όταν επέστρεψαν, γύρω στις 2.30 το πρωί, οι δασοφύλακες από τις περιπολίες –είχαν ήδη εντοπίσει και απομακρύνει μερικούς λαθραίους για να σταλεί το μήνυμα- ακούγαμε με τον Γιάννη με ανοιχτό το στόμα τους δασικούς να λένε ιστορίες από και για το δάσος.

Κάποια στιγμή κάποιος είπε τη λέξη «ομορφιά».

Σε λίγο θα ξημέρωνε και τότε ο Ντούρος μας έκανε νόημα, «ελάτε να σας δείξω την πραγματική ομορφιά».

Από ένα μονοπάτι μας οδήγησε πάνω από ένα σύμπλεγμα κοιλωμάτων γεμάτων νερό. Τα ελάφια χαριεντίζονταν και ξεδιψούσαν.

Ο Ντούρος μπήκε μπροστά πολλές φορές σε σχέδια αποχαρακτηρισμών και αυθαιρέτων εγκαταστάσεων.

Δεν ήταν φίλος των ΜΜΕ, με το σταγονόμετρο έδινε ειδήσεις, πίστευε βαθιά στη βαρύτητα της υπογραφής του δασάρχη. Ήταν επίσης ένας διανοούμενος της φύσης με πλήθος μελετών, μερικές με ψευδώνυμο.

Του είχα τηλεφωνήσει το 2007 αμέσως μετά την πρώτη μεγάλη πυρκαγιά στην Πάρνηθα. Πενθούσε για περισσότερα απ’ όσα τότε κατάλαβα.

Πέθανε λίγους μήνες μετά, τον Φεβρουάριο.»

Ηρα Κατσούδα

https://www.youtube.com/watch?v=iOs8zYM1zZw&t=266s 

αυθαιρεσιες στις παραλιες

https://cycladesopen.gr/paralies-vgazontas-lagoys-petrachi/?fbclid=IwAR07S4p42YOvEYS_9pzLrN4dLrCNhkE3OKvZhd-VUli5q_FvwHjE3VO1LE0 

Ευτυχια Καρύδη

 

Ε ί μ α ι φ τ ω χ ό ς Ποίημα κατοχυρωμένο, γραμμένο από τον γεννημένο σαν σήμερα 25 Αυγούστου πατέρα μου Κωνσταντίνο Καρύδη.

Ε ί μ α ι φ τ ω χ ό ς

Είμαι φτωχός ! Μα ευτυχώς

παλάτια με τη σκέψη χτίζω.

Είμαι φτωχός μα συνεχώς

παλεύω, τραγουδώ κι ελπίζω.

Είμαι φτωχός κι είμαι ελαφρύς

σαν το φτερό σαν τον αγέρα

Είμαι φτωχός κι είμαι από φως

τη νύχτα τών την κάνω μέρα.

Είμαι φτωχός μα νοιώθω πως

του κόσμου τα χρυσάφια αξίζω.

Είμαι φτωχός, τόσο φτωχός

που ό,τι κι αν έχω το χαρίζω.

Jeffrey Sachs

https://www.youtube.com/watch?v=JkMwu5AWuQE 

Sabine Hossenfelder/electric vehicles

https://www.youtube.com/channel/UC1yNl2E66ZzKApQdRuTQ4tw 

η απαξιωση των ελληνικων νησιων

https://www.efsyn.gr/nisides/246495_i-apaxiosi-ton-ellinikon-nision 

Νικος Μωραϊτης

 Αυτό ήταν πάντοτε η χώρα: Ξέφραγο αμπέλι.

Κάποια στιγμή, με αφορμή τους Ολυμπιακούς Αγώνες, έγιναν πέντε δρόμοι που τους πληρώσαμε για εικοσιπέντε, και δυο έργα υποδομής που τα πληρώσαμε για είκοσι.

Εκεί τελειώνει το παραμύθι της σύγχρονης Ελλάδας.

Η Ελλάδα του εκσυγχρονισμού και της επανίδρυσης του Κράτους χρεοκόπησε, η χώρα κατέρρευσε, οι υποδομές της αφέθηκαν να παλιώνουν, ένας Τσίπρας ήρθε και έβγαλε τη χώρα από τη χρεοκοπία αλλά σε επίπεδο δομών δεν είχε ούτε δεκάρα ούτε χρόνο να κάνει κάτι. Με το που έβγαλε τη χώρα από τα Μνημόνια, λίγους μήνες μετά τον διώξαμε για να φέρουμε πίσω αυτούς που χρεοκόπησαν τη χώρα, στην πιο διεφθαρμένη τους μορφή, τη μητσοτακική. Γούστο μας και καπέλο μας. Κυρίαρχος λαός είμαστε, ό,τι θέλουμε κάνουμε.

Κι έτσι, αυτό το έρμο το Κράτος συνέχιζε να ξεθωριάζει, οι σοβάδες της Ελλάδας συνέχισαν να πέφτουν, όπως στα σπίτια των μυθιστορημάτων του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, όπου τα χωριά βουλιάζουν με το πέρασμα των γενεών κάτω από τη λάσπη, τη λήθη και τη μοιρολατρία.

Ένα ξέφραγο αμπέλι ήταν η χώρα. Όμως ποτέ άλλοτε τόσο ξέφραγο.

Ποτέ τόσο απών και αναποτελεσματικός ο κρατικός μηχανισμός.

Ποτέ τόσο αδιάφοροι και κυνικοί οι κυβερνώντες.

Ποτέ τόσο απών πρακτικά και παρών εικονικά ο πρωθυπουργός.

Ποτέ τόση προπαγάνδα, τόση χειραγώγηση, τόση ξεδιαντροπιά.

Αν δε δείξεις τον πύρινο όλεθρο, δεν υπάρχει.

Αν δε δείξεις τα νοσοκομεία της κόλασης, δεν υπάρχουν.

Αν δε δείξεις τα σχολεία της ντροπής, δεν υπάρχουν.

Η μαγική εικόνα αντικαθιστά την πραγματική.

Ένας ζόφος.

Αλλά υπάρχουν λαοί και λαοί.

Κάθε λαός διαλέγει τον ζόφο, την καταστροφή, τον ραγιαδισμό, την περηφάνια, την πρόοδο, την ευημερία που του αξίζει.

Εμείς σήμερα έχουμε τη βαριά μοίρα να μειοψηφούμε -απέραντα μονάχοι- σε μία χώρα που πήρε άλλο δρόμο από τις προσδοκίες και τους αγώνες των πατεράδων μας. Τότε το παιχνίδι ακόμα παιζόταν. Τώρα κρίθηκε.

Σήμερα που καίγεται -πάλι- η μισή Ελλάδα, δύο χρόνια μόλις μετά τις στάχτες του 2021, μη ρωτάτε «πού είναι το Κράτος». Εκεί που του ζητήσατε. Και μην ψάχνετε για εμπρηστές. Οι εμπρηστές της χώρας μας ήμασταν εμείς στην κάλπη.

Palki Sharma /// the Brics

https://www.youtube.com/watch?v=J20zXzQYxMc 

Μανωλης Κοττακης

Όταν ξέσπασε η φωτιά στη Νέα Αγχίαλο και τη Ρόδο, τολμήσαμε να γράψουμε από αυτήν εδώ τη θέση ότι επρόκειτο, ειδικώς για την πρώτη, για πολεμική ενέργεια. Και παραθέσαμε συγκεκριμένες πληροφορίες που είχαμε από στρατιωτικές πηγές για τις φωτιές που έβαλαν άγνωστοι περιμετρικά του στρατοπέδου σε τέσσερα σημεία προκειμένου να φτάσουν μέχρι και τα μαχητικά αεροσκάφη F-16.

Τελικώς, επέτυχαν να ανατινάξουν την αποθήκη πυρομαχικών. Ουδείς τόλμησε να διαψεύσει την εκτίμησή μας ότι επρόκειτο περί πολεμικής ενέργειας. Ουδείς τόλμησε να φέρει αντίρρηση στο συμπέρασμά μας ότι η ενέργεια αυτή συνδέεται με το γεγονός ότι οι στρατιωτικές βάσεις που είναι εγκατεστημένες στον νομό Μαγνησίας στο Στεφανοβίκειο συνδέονται με τον πόλεμο της Ουκρανίας. Ουδείς, επίσης, τόλμησε να μας φέρει αντίλογο για την εκτίμηση που διατυπώσαμε ότι η φωτιά στη Ρόδο συνδέεται με το γεγονός ότι το νησί μας θεωρείται αποστρατιωτικοποιημένο για κάποιους που πιέζουν να το υπογράψουμε κι εμείς αυτό. Από τον δορυφόρο ήταν καθαρό ότι το νησί περικυκλώθηκε από φωτιές αριστοτεχνικά. Και αξιολογήθηκε η αντίδραση των ελληνικών Αρχών στην ταχύτητα κατάσβεσής τους.

Επισήμανα σε άπειρους φίλους εκείνες τις ημέρες ιδιωτικώς, ενώ άφησα και μερικούς υπαινιγμούς στα κείμενά μου, ότι το επόμενο μέτωπο θα είναι στην Αλεξανδρούπολη. Ίσως και μετά τον Δεκαπενταύγουστο. Και να που ήρθε. Μεγάλες φωτιές σε απόσταση από την πόλη, σχετικά κοντά όμως στο αεροδρόμιο της πόλης. Το οποίο μαζί με τη σιδηροδρομική γραμμή και το λιμάνι παίζουν κομβικό ρόλο στην τροφοδοσία της Ουκρανίας σε όπλα και πρώτες ύλες. Η εικόνα που δώσαμε πάλι δεν ήταν καλή. Ο περιφερειάρχης μιλούσε στα κανάλια σε προφανή σύγχυση και δεν ήξερε τι του γινόταν. Και σε αυτό το διαγώνισμα έγκαιρης αντίδρασης που κάποιοι μας έβαλαν αποτύχαμε.

Δεν είχα κάποια πληροφορία όταν διατύπωνα την εκτίμηση. Δεν είχα υπόψη μου κάτι συγκεκριμένο. Έχοντας όμως μελετήσει βαθιά τις φωτιές του 2007, τις οποίες κάποιοι ανόητοι απέδιδαν τότε στην κλιματική αλλαγή, έχω «εκπαιδευτεί» να γνωρίζω άριστα τη χορογραφία. Και τότε τα ίδια είχαν συμβεί. Μία μεγάλη πρόβα πριν από το Δεκαπενταύγουστο με τις φωτιές στην Πάρνηθα και στον Υμηττό, και μια μεγάλη πύρινη επέλαση μετά τον Δεκαπενταύγουστο σε όλη την Πελοπόννησο. Οι ίδιοι εξτρεμιστές τις έβαζαν τότε, οι ίδιοι τις βάζουν μάλλον και τώρα, η διαφορά είναι ότι έχουν αλλάξει στρατόπεδο και ίσως υπηρετούν άλλες δυνάμεις.

Οι φωτιές, λοιπόν, και πείτε με όσες φορές θέλετε συνωμοσιολόγο, δεν πέφτουν από τον ουρανό. Κάποιοι τις βάζουν. Ακόμα και συμβάντα στις εθνικές οδούς, όπως το πρόσφατο στην εθνική οδό Αθηνών – Κορίνθου (που μπορεί να οφείλεται σε προβοκάτσια), στην πραγματικότητα ελέγχουν πόσο χρόνο μπορεί να πάρει στις Αρχές για να επαναφέρουν την κυκλοφορία στο εθνικό δίκτυο που παρέμεινε κομμένο στη συγκεκριμένη περίπτωση για 10 ολόκληρες ώρες.

#Στην πραγματικότητα, όλο το καλοκαίρι κάποιοι άγνωστοι βάζουν τεστ στον κρατικό μηχανισμό σε όλη τη χώρα σε κρίσιμες υποδομές, σε εθνικά οδικά δίκτυα, παντού, για να τον τεστάρουν πόσο γρήγορα θα αντιδράσει σε μια εθνική κρίση Αυτό συμβαίνει! Δυστυχώς, όπως αποδεικνύεται, το επιτελικό κράτος είναι μόνο βιτρίνα. Κατά βάθος είναι σάπιο.

Και στις συγκεκριμένες περιοχές (Θράκη, Μαγνησία, Δωδεκάνησα) καλό είναι να το λέμε ψύχραιμα, χωρίς να υπάρχει πανικός, ότι οι πύρινες επιθέσεις συνδέονται μάλλον με τη βαθιά εμπλοκή της Ελλάδας στον πόλεμο της Ουκρανίας. Χθες στο διαδίκτυο δημοσιεύονταν, μάλιστα, φωτογραφίες από τις οποίες φαινόταν δορυφορικά ότι ο καπνός της φωτιάς της Αλεξανδρουπόλεως έφθανε μέχρι τη Μαγνησία! Από τη μία βάση μέχρι την άλλη! Είμαστε, άραγε, έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε αυτή τη νέα πραγματικότητα;

Εμείς από αυτήν εδώ τη θέση, την οποία ουδέποτε εγκαταλείψαμε μέσα στο καλοκαίρι, δύο και τρεις φορές γράψαμε ότι ο πόλεμος… κατηφορίζει στην Αφρική και στα Βαλκάνια. Και εις ό,τι μας αφορά, φαίνεται ότι με το πρώτο κύμα των φωτιών δοκιμάστηκε η εσωτερική μας άμυνα και η συνοχή μας.

Όπως δοκιμάζεται τώρα στη νεκρή ζώνη και η εσωτερική άμυνα στην Κύπρο μας. Και θα δοκιμαστεί ακόμα περισσότερο από γεγονότα, εσωτερικά και εξωτερικά, τα οποία μόλις τώρα η κυβέρνηση άρχισε να αξιολογεί. Όταν λέω εσωτερικά, εννοώ τη βαθιά κρίση ψυχικής ενότητας που επικρατεί σε ορισμένα Οπλα των Ενόπλων Δυνάμεων -όπως οι χθεσινές πρωτοφανείς μαζικές παραιτήσεις υποπλοιάρχων και ανθυποπλοιάρχων στο Πολεμικό Ναυτικό, για τις οποίες όλοι ξέρουν ποιος ευθύνεται- και θα έχει ως αποτέλεσμα κατά πάσα πιθανότητα τη σύγκληση του ΚΥΣΕΑ και αιφνίδιες κρίσεις των αρχηγών των Δυνάμεων στο ανώτατο επίπεδο μέσα σε αυτή την εβδομάδα.

Το ίδιο ισχύει και για την αστυνομία που δοκιμάστηκε και στην υπόθεση των χούλιγκαν και στην υπόθεση με το βυτιοφόρο στην εθνική οδό. Οταν, πάλι, λέω εξωτερικά γεγονότα, αναφέρομαι στο ότι, ενώ η Δύση κάνει ό,τι μπορεί για να ρυμουλκήσει την Τουρκία ξανά στο λιμάνι της με το ζόρι, μεθαύριο, στο Γιοχάνεσμπουργκ, συγκαλείται η σύνοδος των BRICS, όπου Ρώσοι, Κινέζοι και λοιπές δυνάμεις θα αξιολογήσουν τη στάση τους απέναντι στους Γάλλους, στους Αμερικανούς και στη Δύση γενικότερα. Οι Γάλλοι επιμένουν, μάλιστα, να γίνει πόλεμος στον Νίγηρα και με βάση τη συμφωνία αμυντικής συνδρομής που έχουμε υπογράψει μαζί τους, αν θέλουμε να μας στηρίξουν στο Αιγαίο, πρέπει να εμπλακούμε κι εμείς στο πλευρό τους στην Αφρική!

Προσέξτε λίγο τη χορογραφία: Την Δευτέρα συγκαλείται ξαφνικά στην Αθήνα σύνοδος των κρατών των δυτικών Βαλκανίων με αντικείμενο την προοπτική ένταξής τους στην Ε.Ε. (μεταξύ αυτών οι μουσουλμανικές Βοσνία και Κοσσυφοπέδιο), ενώ οι Ρώσοι αφήνουν να διαρρεύσει μέσω των ειδησεογραφικών πρακτορείων τους (επικαλούμενοι τον πρόεδρο του Μαυροβουνίου, χωρίς να έχει διαψευστεί από την ελληνική κυβέρνηση αυτό) ότι είναι πιθανό να παραστεί σ’ αυτή και ο πρόεδρος της Ουκρανίας Ζελένσκι, ο οποίος προηγουμένως θα επισκεφθεί τη Σουηδία. Μεθαύριο στην Αφρική συγκαλείται μία κοσμοϊστορική, όπως φαίνεται, σύνοδος των BRICS, που δείχνει πως θα αποφασίσουν να κλιμακώσουν τη σύγκρουσή τους με τη Δύση: νομισματικά και στρατιωτικά.

Υπό το φως όλων αυτών των δεδομένων, το ερώτημα είναι ποια πρέπει να είναι η στάση της χώρας μας σε έναν νέο κόσμο που αλλάζει. Υπάρχουν σοβαρά ερωτήματα και μεγάλες μεγάλες ανησυχίες στο μέτρο που αναπτύσσονται εξωτερικές απειλές για την εθνική ασφάλεια για την αγκίστρωσή μας σε ένα συγκεκριμένο μπλοκ δυνάμεων. Για το γεγονός ότι έχουμε ποντάρει όλα τα λεφτά μας σε μία μάρκα. Αν τυχόν έρθει ο Ζελένσκι, θα μετατραπεί η χώρα, εκτός από στρατιωτική βάση εμπλοκής στον πόλεμο στην Ουκρανία, και σε ατζέντη μεσολαβητή δυτικών συμφερόντων στον ρωσοουκρανικό πόλεμο. Με ποιο αντάλλαγμα; Υπάρχει αντάλλαγμα;

Και πώς εμείς ξαφνικά, που λέμε σε όλους ότι θα βάλουμε βέτο για τη χρηματοδότηση της Αλβανίας από την Ευρωπαϊκή ένωση τον Δεκέμβριο λόγω Μπελέρη και ότι θα ελέγξουμε την πορεία εφαρμογής της Συνθήκης των Πρεσπών για να δώσουμε πράσινο φως στους Σκοπιανούς τώρα πολιτευόμαστε όπως ο Σημίτης το 2003;

Σοβαροί διπλωμάτες λένε ότι η Ελλάδα έχει πάρα πολλά προβλήματα στα Βαλκάνια και πρέπει να παραμείνει αξιόπιστος πόλος ειρήνης και σταθερότητας. Οχι να εμφανίζεται ως ατζέντης των δυτικών δυνάμεων στο Ουκρανικό με αμφίβολα εθνικά κέρδη!

Δεν θα πω περισσότερα ούτε θα προεξοφλήσω. Μόνο ένα έχω να πω διαβάζοντας τον εκπληκτικό «Ανήφορο» του Νίκου Καζαντζάκη αυτή την περίοδο, ο οποίος είναι απολύτως επίκαιρος και συγχρονισμένος με την εποχή μας. Έχουμε μπροστά μας ως έθνος από το φθινόπωρο και μετά μεγάλο Ανήφορο, πράγματι: οικονομικό ανήφορο, θεσμικό ανήφορο και εθνικό ανήφορο.