Μπήκαμε στην εβδομάδα των Τεμπών. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι στα σχοινιά. Το αποδεικνύει το επικοινωνιακό κρεσέντο στοχοποίησης των συγγενών των θυμάτων. Αφού βλέπουν ότι έχουν κερδίσει την κοινωνία με τον αγώνα που κάνουν για δ-ι-κ-α-ι-ο-σ-ύ-ν-η, οι μονάρχες ιδιοκτήτες του κράτους βγήκαν παγανιά με τα τρολ τους και τα κυβερνητικά στελέχη για να υπερασπιστούν μια κυβέρνηση σε αποδρομή. Δεν εμπνέουν εμπιστοσύνη ούτε οι τσιρίδες του Αδώνιδος προς τους νεοδημοκράτες για δυναμική (!) υπεράσπιση (;) των κεκτημένων της άριστης ληστοκρατίας ούτε οι «νουθεσίες» του κήνσορα του ΛεΠέν Βορίδη – και οι δύο θαυμαστές του Παττακού βλέπουν σχέδιο αποσταθεροποίησης ενώ προκαλούν ανοιχτά διχασμό. Πόσο μάλλον δεν πείθουν τα τρολάκια του βαθέος μηχανισμού της ΝΔ που έβγαλαν –άκουσον, άκουσον!– τη Μαρία Καρυστιανού να έχει χάσει την... επιμέλεια της κόρης της, της Μάρθης, μετά τον τραγικό θάνατό της το 2023 (!), ενώ για τον Νίκο Πλακιά βγήκαν και είπαν ότι εισπράττει αποζημίωση για τις δίδυμες κόρες που έχασε σε εκείνο το τρένο στα Τέμπη που συγκρούστηκε μετωπικά με την εμπορική αμαξοστοιχία ενώ υπήρχε διπλή γραμμή και απουσίαζε η τηλεδιοίκηση για να σταματήσει τα τρένα. Κι αφού δεν πείθουν –πώς να πείσουν πια;–, ξαμόλυσαν τους κομματικούς «διανοούμενους», τύπου Καλύβα, να μιλήσουν για εκτροπή επειδή θα βγει ο λαός στον δρόμο για να απαιτήσει δικαιοσύνη. Οι λιγότερο διανοούμενοι σαν τον Νίκο Ταχιάο βγήκαν να μας πείσουν ότι πίσω από όλα κρύβεται ο Πούτιν – και για τον εκτροχιασμό βαγονιού αυτοί θα φταίνε.
Πόσο μικροί είναι μπροστά σε αυτό το τεράστιο κύμα αγανάκτησης και οργής το οποίο θα γίνει ηφαίστειο και τσουνάμι που θα τους πάρει και θα τους σαρώσει. Ήδη γνωρίζω δύο περιπτώσεις, ο ένας από κυκλαδονήσι και ο άλλος από τη νότια Πελοπόννησο, που έχουν καρφώσει την 28η Φλεβάρη ως ημέρα διαμαρτυρίας και συγκέντρωσης για το δίκιο και τη λευτεριά από την κυβέρνηση που συγκαλύπτει όχι μόνο τα Τέμπη αλλά και τα καρτέλ και σκορπάει ακρίβεια. Έχουν ήδη ετοιμαστεί για να είναι στο Σύνταγμα.
Όσο κι αν λυσσάνε, οι κυβερνητικοί παράγοντες έχουν κάνει πλέον πολύ εύκολη τη διαδρομή προς τις πλατείες όλης της χώρας. Μαγαζιά κλείνουν, επιχειρήσεις, καφετέριες, φαγάδικα, συγκοινωνίες, θέατρα, ακόμη και προπονητήρια ομάδων. Είναι ημέρα απεργίας που η αλαζονεία Μητσοτάκη και των αυλικών του την κατέστησε γενική κινητοποίηση δυσαρέσκειας. Όλοι γνωρίζουν ότι δεν υπάρχει πολιτικό σχήμα εκτός Μητσοτάκη που να μπορεί να αναλάβει άμεσα τη διακυβέρνηση, αλλά μόλις το επισημαίνω στις συζητήσεις μας, όλοι, μα όλοι, δεν ενδιαφέρονται. Θέλουν να τιμωρηθεί με όποιον τρόπο ο πρωθυπουργός της συγκάλυψης, της αρπαχτής και της ακρίβειας. Διαφωνώ αλλά είναι η ωμή πραγματικότητα. Πρώτη φορά μια κυβέρνηση στη μεταπολίτευση θα σταθεί απέναντι στον λαό αδιαμεσολάβητα. Δεν υπάρχει ενδιάμεσο πολιτικό σχήμα έτσι όπως τα έχει καταφέρει η αντιπολίτευση. Πρώτη φορά λοιπόν. Ήρθε η ώρα της αναμέτρησης. Όλοι στον δρόμο.
Ποια εμπιστοσύνη;
Μια καραμέλα πιπιλίζει το φιλοκυβερνητικό και το ακροκεντρώο μπλοκ: έχουν εμπιστοσύνη στη δικαιοσύνη. Σε ποια δικαιοσύνη;
Στη δικαιοσύνη που αποφάνθηκε ως «στιγμιαίο» το πραξικόπημα της χούντας βγάζοντας λάδι δολοφόνους (Ντερτιλής) και βασανιστές (Μάλλιος);
Που δεν τόλμησε ποτέ να αγγίξει πολιτικό;
Που έβγαλε έξω τον δολοφόνο του Γρηγορόπουλου;
Που αθώωσε τον Φλώρο ο οποίος πιστόλιασε το δημόσιο κλέβοντας τα λεφτά από το «χαράτσι» της ΔΕΗ και δεν το απέδιδε στα δημόσια ταμεία; Και μετά έκλεισε τα μάτια στην επιχείρηση να βγει έξω με πιστοποιητικά (!) ασθένειας;
Που έβγαλε λάδι διά της παραγραφής το καραμπινάτο και δεδηλωμένο σκάνδαλο της Siemens.
Που είδε αλλά δεν είδε τη λίστα Λαγκάρντ όταν εμείς φτωχοποιηθήκαμε στα μνημόνια;
Που πάντα βγάζει αποφάσεις υπέρ των δικαστικών στα μισθολογικά ενώ κόβει συντάξεις και νίπτει τας χείρας της στους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας;
Που δέχεται αδιαμαρτύρητα τα αντισυνταγματικά «ακαταδίωκτα» τραπεζιτών και μελών επιτροπών;
Που αντί να συνεργαστεί με το FBI έστειλε στο σκαμνί την εισαγγελέα που το ερευνούσε –σχεδόν κατ’ εντολή του Αδώνιδος– και τον Κ. Βαξεβάνη που αποκάλυπτε το σκάνδαλο Novartis.
Που βλέπει αδιευκρίνιστα ποσά και θειάδες από τη Νιγηρία να βγάζουν λάδι υπουργούς που κατηγορούνται για διαφθορά.
Που πέταξε σε ένα συρτάρι την καταγγελία των γιατρών για τους θανάτους εκτός ΜΕΘ σε κλινικές που δήθεν είχαν ίδια αντιμετώπιση με τις ΜΕΘ.
Που (καλώς μεν) προσφέρει το ευεργέτημα της αναστολής αλλά σε καταδικασμένους παιδοβιαστές όπως ο Λιγνάδης.
Που καταδικάζει αυστηρά τη γιαγιά η οποία πουλάει τα τερλίκια που φτιάχνει και την καθαρίστρια που πλαστογράφησε το πτυχία δημοτικού για να βρει δουλειά να ζήσει τα παιδιά της αλλά κάνει τον τροχονόμο στα εντάλματα παρακολούθησης στην ΕΥΠ.
Που μαγειρεύει ντογιάκειες πρακτικές για να κλείσει στόματα για τις υποκλοπές και που επεμβαίνει στο έργο ενός άλλου νομικού, του Χρήστου Ράμμου, για να μην αποκαλύψει τα ονόματα όσων παρακολουθούνταν.
Που παίζει καθυστέρηση και δεν έχει αναλάβει καθοριστικό έργο στην έρευνα για τα Τέμπη αφήνοντας ανέγγιχτη την έρευνα για τα χημικά.
Που η ηγεσία της βγαίνει για να επιτιμήσει τους συγγενείς των θυμάτων αντί να ψάξει τους νονούς της συγκάλυψης.
Ε, δεν έχουμε καμία εμπιστοσύνη σε αυτή την κομματική δικαιοσύνη που είναι ο λακές του συστήματος. Σας τη χαρίζουμε και είμαστε με τους πραγματικούς δικαστές που κάποτε θα αναλάβουν να βγάλουν τη Θέμιδα ασπροπρόσωπη.
Τυραννία
Ένας πολύ καλός φίλος πανεπιστημιακός πρόβαλε ένα απόσπασμα από το βιβλίο του (τέρμα φιλελεύθερου) Ισραηλινού ιστορικού-σταρ Γιουβάλ Χαράρι «Nexus» (εκδ. Αλεξάνδρεια), ο οποίος είναι ο αγαπημένος ιστορικός του πρωθυπουργού κατά δήλωσή του (μετά τον Στάθη Καλύβα φαντάζομαι). Το αντιγράφω (εν μέρει) για να δείτε πώς αντιλαμβάνεται την τυραννία η φιλελεύθερη διανόηση:
«Η πιο συνηθισμένη μέθοδος που χρησιμοποιούν αυτοί οι πολιτικοί για να υπονομεύσουν τη δημοκρατία είναι να πλήττουν τους αυτοδιορθωτικούς της μηχανισμούς έναν έναν, συχνά αρχίζοντας με τα δικαστήρια και τα μέσα ενημέρωσης. Ο χαρακτηριστικός τύραννος είτε στερεί από τα δικαστήρια τις εξουσίες τους είτε τα γεμίζει με δικούς του ανθρώπους και προσπαθεί να κλείσει όλα τα ανεξάρτητα μέσα ενημέρωσης δημιουργώντας παράλληλα τον δικό του πανταχού παρόντα μηχανισμό προπαγάνδας.
Όταν τα δικαστήρια δεν είναι πια ικανά να ελέγχουν την εξουσία της κυβέρνησης με νόμιμα μέσα κι όταν τα μέσα ενημέρωσης παπαγαλίζουν υπάκουα τη γραμμή της, όλοι οι υπόλοιποι θεσμοί ή τα άτομα που τολμούν να αντιταχθούν στην κυβέρνηση μπορούν να σπιλωθούν και να διωχθούν ως προδότες, εγκληματίες ή ξένοι πράκτορες. […].
Οι υποστηρικτές των τυράννων συχνά δεν θεωρούν τη διαδικασία αυτή αντιδημοκρατική. Μένουν ειλικρινά κατάπληκτοι όταν ακούν ότι η εκλογική νίκη δεν τους εκχωρεί απεριόριστη εξουσία. Αντίθετα, βλέπουν κάθε έλεγχο στην εξουσία μιας εκλεγμένης κυβέρνησης σαν κάτι αντιδημοκρατικό. Ωστόσο δημοκρατία δεν σημαίνει κυριαρχία της πλειοψηφίας· σημαίνει ελευθερία και ισότητα για όλους».
Για όλα αυτά λοιπόν όλοι στην απεργία και στις πλατείες για τα Τέμπη.
