Τα παιδιά με τα μαλλιά, τα παιδιά με τα μαύρα ρούχα, δεν ήρθαν να σ' αποχαιρετήσουν... Τα παιδιά με τα μαλλιά, τα παιδιά με τα μαύρα ρούχα, προτίμησαν κάποιο καφενείο σήμερα...
Και με αφορμή την κηδεία σου, θυμήθηκαν κάποιον που τον έλεγαν Νιόνιο... Κάποιον που με τα τραγούδια του συντρόφεψε τα εφηβικά τους βράδια...
Θυμήθηκαν αυτόν τον τύπο, τον Νιόνιο, που μ' ένα φορτηγό κατρακύλησε από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα... Που τραγούδησε για τη Ζωζώ, για τους Μάγους... Για την Μαύρη Θάλασσα, για την Παράγκα... Που τραγούδησε για τη Συγκέντρωση της ΕΦΦΕ, για Μια Θάλασσα Μικρή...
Τον Νιόνιο... Που στο σχολείο τον φώναζαν Ψώνιο γιατί κουνούσε τα χέρια σα να να είχε μπροστά του μια ορχήστρα και την καθοδηγούσε... Το Νιόνιο που πρόλαβε να δει τους ποιητές... Που έβαλε τους στίχους τους μέσα στα τραγούδια του και τους παρουσίασε ως δικούς του...
Κι αν τον συγχωρήσανε, τα παιδιά με τα μαλλιά, τα παιδιά με τα μαύρα ρούχα, κάποιες φορές, το έκαναν γιατί είχε ο ίδιος παραδεχτεί πως δεν είχε Ήχο, δεν είχε Υλικό...
Αυτόν τον Νιόνιο, που χρησιμοποίησε και τη Ρεζέρβα από το φορτηγό που τον έφερε στην Αθήνα... Σχεδόν 50 χρόνια πριν...
Κι ύστερα έβγαλε Τα Τραπεζάκια του Έξω... Άφησε πίσω τους ποιητές και τις παλιές παρέες... Έγινε Σαββόπουλος... Με το κύριος μπροστά... Ένα είδος Πάπα της ελληνικής κοινωνίας...
Τα παιδιά με τα μαλλιά, τα παιδιά με τα μαύρα ρούχα, άρχισαν να καταλαβαίνουν τότε... Πίσω απ' τον Νιόνιο κρυβόταν ο Σαββόπουλος... Ένα δημιούργημα ήταν ο Νιόνιο... Ένα από τα πολλά παραμύθια του Σαββόπουλου... Του Σαββόπουλου που γούσταρε Ελεύθερη και Πλούσια Ζωή...
Σήμερα, τα παιδιά με τα μαλλιά, τα παιδιά με τα μαύρα ρούχα είχαν μνημόσυνο... Για ένα παραμύθι με κάποιον Νιόνιο...
Γι' αυτό δεν τα είδε κανείς στην κηδεία του Σαββόπουλου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου