Παρακολουθω την αντιπαράθεση με θλίψη, με προσοχή, σοκαρισμένη, με σκεπτικισμό, με φόβο, για πρωτη φορά στη ζωή μου με διάθεση αυτολογοκρισίας (εγώ που δεν έχω μασήσει σε άλλα κι άλλα τώρα συλλαμβάνω τον εαυτό μου ακόμα και στα τραγούδια που επιλέγω να σκέφτομαι τους στίχους μην κάτι παρεξηγηθεί από αυτούς, από τους άλλους, απ΄όσους στέλνουν αυτό τον καιρό υβριστικά μηνύματα προς πάσα κατεύθυνση). Και αγωνία. Καθόλου δεν ήθελα να τοποθετηθώ μέχρι που ειδα σιγά σιγά την επίθεση σε Μέσα που όλη αυτή την 4ετία της διακυβέρνησης του Μητσοτάκη αντιστάθηκαν συχνά ιδίοις κόποις και εξόδοις (συμπεριλαμβάνω το ψυχικό κόστος), που έβαλαν πλάτη χωρίς χορηγούς, που σεβάστηκαν την άλλη άποψη, που διακινδυνευσαν την τεκμηριωμένη αποκάλυψη, το ανθρωπιστικό καθήκον, την αλληλεγγύη, την υποχρέωση να ακούγεται η φωνή όσων δεν ακούγονται. Μιλώ και για το Κόκκινο και για την ΕφΣυν. Εχω και εδώ κι εκεί εξαιρετικούς συνάδελφους που δουλεύουν με αυταπάρνηση, λίγα χρήματα (τα αριστερά Μέσα δεν έχουν παχυλά πορτοφόλια όπως ξέρετε), πολλά ξενύχτια, με οικογένειες, αλλά εκείνοι παρόντες στις κρίσεις, παρόντες στην πανδημία, με ρίσκο στον κορονοϊό, παρόντες στις καταστροφές, στις φωτιές, στις πλημμύρες, στο δρόμο, στις πορείες, στα δακρυγόνα, χωρίς ιδιοτέλειες, χωρίς φόβο για συστημικά συστήματα και επίφοβες καταστάσεις που κάνουν άλλους να σιωπούν. Σ΄αυτή τη φάση μου είναι εξαιρετικά λυπηρή η αντιπαράθεση. Και λυπηρότερη όσο κι εξοργιστική η διαπίστωση της ευκολίας με την οποία ορισμένοι ισοπεδώνουν τη δουλειά των ελάχιστων αντιπολιτευόμενων Μέσων, τα απορρίπτουν συλλήβδην με εύκολες γενικεύσεις και διάθεση «γιούργια», τους κολλάνε την ταμπέλα και εύχονται να κλείσουν. Το χειρότερο; Αυτοί που το κάνουν αυτές τις ημέρες δεν είναι ούτε οι ακροκεντρώοι, ούτε οι κυβερνητικοί κύκλοι, ούτε όσοι ενοχλήθηκαν και ξεβολεύτηκαν από τις κατά καιρούς αποκαλύψεις. Πολλοί από αυτούς τουε τελευταίους και το εύχονται και το προσπαθούν-βλέπε π.χ. λίστες Πέτσα. Το χειρότερο είναι ότι αυτοί που εύχονται να χαθούν δουλειές και να κλείσουν Μέσα είναι Αριστεροί. Είμαι αφελής; Ενδεχομένως. Το έχω ξαναπεί άλλωστε. Θα πεθάνω ρομαντική-συνεπώς και αφελής. Και συναισθηματική. Γι αυτό μόνο τεράστια λύπη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου