Κωστας Βαξεβανης

 ∆εν χρειάζεται να έχεις διαβάσει Ουµπέρτο Εκο για να καταλαβαίνεις ότι καµιά αυταρχική εξουσία δεν επιβάλλεται σήµερα µε δικτατορία. Γιατί να ενεργοποιείς τους σκληρούς µηχανισµούς των όπλων µε υπόκρουση από το κύληµα της ερπύστριας όταν µπορείς να χειραγωγήσεις την κοινή γνώµη µε τις εικόνες και τις γλυκές µουσικές που εκπέµπει µια τηλεόραση πλάσµατος; Γιατί να µην επενδύσεις στην ψηφιακή ευκρίνεια του χρώµατος και να διακινδυνεύεις στα σκοτάδια των συνωµοσιών;

Η δηµοκρατία δεν ανατρέπεται πλέον µε θορυβώδεις στρατηγικές. Αλλοιώνεται, εκφυλίζεται και τελικώς παραδίδεται, ενώ (και αυτό είναι το κύριο) ταυτόχρονα παράγεται η πεποίθηση πως ό,τι συµβαίνει είναι αναπόφευκτο αφού δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική λύση. Ταυτόχρονα, οι πιο αντιδηµοκρατικές θεωρίες και πρακτικές παράγονται στο όνοµα της δηµοκρατίας.

Από τον Τραµπ έως τη Μελόνι, τον Ορµπάν και τον Μητσοτάκη, ο δρόµος είναι ένας: αφού εξασφαλιστεί η εκλογική πλειοψηφία, η δηµοκρατία απαλλάσσεται από όλα τα συστατικά της στοιχεία. Η πολιτική στηρίζεται στην εξαπάτηση και στα ψέµατα.

 

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης υπερθεµατίζει πάντα υπέρ της δηµοκρατίας, την οποία έχει ευνουχίσει. ∆εν δίνει λογαριασµό σε κανέναν, αποφεύγει τη λογοδοσία, προσπαθεί να ελέγξει τη ∆ικαιοσύνη και τις ανεξάρτητες αρχές και επικρατεί κρατώντας σε στεγανά την ενηµέρωση.

Από τα µεγάλα προβλήµατα για τα οποία είναι εκ των πραγµάτων υπόλογος έως τις µικρές λεπτοµέρειες µέσα από τις οποίες φαίνεται το δηµοκρατικό ήθος, όλα φανερώνουν ότι ο Μητσοτάκης πάσχει δηµοκρατικά.

 

Αυτές τις µέρες η χώρα βρίσκεται µπροστά σε ένα µεγάλο πρόβληµα που έχει την υπογραφή Μητσοτάκη. Η φωτιά στον Εβρο καίει επί µέρες ενώ οι ανεπαρκείς δυνάµεις πυρόσβεσης περιµένουν να φτάσουν οι φλόγες στη θάλασσα. Πρόκειται για πυρκαγιά που ξέσπασε και εξελίσσεται σε µια περιοχή που θεωρητικά είναι έτοιµη να αντιµετωπίσει κάθε καταστροφή, έως και στρατιωτική επέµβαση. Ακόµη και αν υιοθετηθούν τα αυθαίρετα επιχειρήµατα της κυβέρνησης ότι για τη φωτιά ευθύνονται µετανάστες, πράκτορες, τροµοκράτες ή ένα φλεγόµενο κουνάβι, το συµπέρασµα είναι το ίδιο: το επιτελικό κράτος είναι ανίκανο να µας προστατέψει. Παράγει απλώς θεωρίες και σενάρια µε τα οποία θα ασχοληθεί η κοινή γνώµη για να µην ασχοληθεί µε το βασικό, που είναι γιατί δεν σβήνει η φωτιά.

Σύµφωνα µε τα επίσηµα στοιχεία του Meteo, από την αρχή της χρονιάς η καµένη έκταση είναι κατά 270% µεγαλύτερη από τον ετήσιο µέσο όρο της εικοσαετίας 2002-22 παρότι υπάρχουν λιγότερες µεγάλες πυρκαγιές. Η κυβέρνηση αποδίδει την καταστροφή στην κλιµατική αλλαγή. Απ’ ό,τι φαίνεται, µόνο η Ελλάδα πρέπει να έχει πρόβληµα µε την κλιµατική αλλαγή, αφού οι γειτονικές χώρες παρουσιάζουν µείωση των καµένων εκτάσεων (η Αλβανία έχει µείωση κατά 90% σε καµένες εκτάσεις, η Κροατία κατά 82%, το Μαυροβούνιο κατά 97%). Προφανώς η κλιµατική αλλαγή είναι κάτι που σχετίζεται µε τον Μητσοτάκη και τη διακυβέρνησή του και εκδηλώνεται σηµειακά µέσα στο (πυρο)νέφος του µυαλού του. Ο πρωθυπουργός δεν αισθάνεται καµιά υποχρέωση να δώσει εξηγήσεις και ακόµη και κατά τη διάρκεια του κοινοβουλευτικού ελέγχου χρησιµοποιεί απλώς το 41% της εκλογής του ως άδεια για να ασχηµονεί στο 100%.

 

∆εν υπάρχει σεβασµός στη δηµοκρατία. Η τακτική είναι να διαµορφωθούν κάποια αφηγήµατα µε τα οποία θα εξαπατηθεί ή θα µπερδευτεί η κοινή γνώµη για να µην υπάρξουν βέλη εναντίον της κυβέρνησης. Και αυτό είναι πολύ εύκολο όταν τα µέσα ενηµέρωσης είναι αυτοβούλως ξεδοντιασµένα και µασάνε µε τα ούλα το µαλακό παντεσπάνι που αποφέρει η υποταγή τους.

Θα µπορούσε να πει κάποιος ότι η τακτική Μητσοτάκη είναι µια αγωνιώδης προσπάθεια να δικαιολογηθεί και όχι ασέβεια προς τη δηµοκρατία. Είναι έτσι; Ο Μητσοτάκης εµφανίζει συστηµατική ασέβεια στη δηµοκρατία και στους θεσµούς από επιλογή. Την προηγούµενη βδοµάδα η αφεντιά µου και η οικογένειά µου πέσαµε θύµατα ενός τραµπούκου. Εµφανίστηκε την ώρα που δειπνούσαµε σε εστιατόριο και µπροστά στα µάτια της οκτάχρονης κόρης µου µου επιτέθηκε, µε έβρισε, αποπειράθηκε να χτυπήσει τη σύντροφό µου και τελικώς χτύπησε τη µητέρα της, η οποία διακοµίστηκε στο νοσοκοµείο. Τον κύριο δεν τον γνώριζα. ∆εν είχα µαζί του προσωπικές διαφορές. Μας επιτέθηκε γιατί, όπως είπε, δηµοσίευσα το όνοµά του στη λίστα Λαγκάρντ πριν από έντεκα χρόνια. Επιτέθηκε δηλαδή γιατί ήµουν δηµοσιογράφος και έκανα τη δουλειά µου. Την επίθεση καταδίκασαν η ΕΣΗΕΑ, ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ, η Ελληνική Λύση και διεθνείς οργανώσεις. Ολοι δηλαδή πλην Ν∆ και ΠΑΣΟΚ. 

Πέντε µέρες µετά ο δηµοσιογράφος Γιώργος Παπαχρήστος δέχτηκε κι αυτός επίθεση από επιχειρηµατία. Και πάλι η επίθεση δεν αφορούσε προσωπικές διαφορές αλλά δηµοσιεύµατα, τη δουλειά του δηµοσιογράφου. Η Ν∆ διά του κυβερνητικού εκπροσώπου αλλά και το ΠΑΣΟΚ έβγαλαν ανακοινώσεις κατά της επίθεσης και του δράστη.

Εδώ έχουµε ένα σοβαρό πρόβληµα δηµοκρατίας ή αν θέλετε του ορισµού της. Με επιλεκτική ευαισθησία ο Κυριάκος Μητσοτάκης και o Νίκος Ανδρουλάκης αντιλαµβάνονται ως επίθεση στη δηµοσιογραφία τους τραµπουκισµούς εναντίον του Παπαχρήστου αλλά όχι αυτούς εναντίον µου. Η δηµοκρατία µπαίνει σε περίεργα µέτρα, κατά τα προσωπικά γούστα.

 

Το παράδειγµα της επίθεσης που αναφέρω έχει ιδιαίτερη σηµασία, όχι γιατί είναι προσωπικό αλλά επειδή αποκαλύπτει ότι δεν έχουµε βιασµό της δηµοκρατίας από τον Μητσοτάκη αλλά µια δηµοκρατία µε εκβιασµό. Το Documento και η αφεντιά µου αποκαλύψαµε το σκάνδαλο των υποκλοπών, µε ονόµατα, διευθύνσεις αλλά και διαλόγους. Αποκαλύψαµε ότι οι παρακολουθήσεις µέσω της ΕΥΠ και του Predator είχαν κοινό εγκέφαλο και στρατηγική. ∆ύο ανεξάρτητες αρχές επιβεβαίωσαν ότι η λίστα που δηµοσιεύσαµε µε τα υπό παρακολούθηση πρόσωπα ήταν πραγµατική. Υπουργοί της κυβέρνησης, αρχηγοί των στρατιωτικών σωµάτων, δικαστές, δηµοσιογράφοι και πολιτικοί ήταν υπό παρακολούθηση. Ανάµεσά τους και ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Ν. Ανδρουλάκης, ο οποίος θα έπρεπε να είναι ευγνώµων για τις αποκαλύψεις του Documento.

Η αποκάλυψη δεν οδήγησε στη διαµαρτυρία των θυµάτων. Αντιθέτως, τα θεσµικά πρόσωπα που υπήρξαν θύµατα σιώπησαν και τελικώς ανέλαβαν υψηλές θέσεις από τον θύτη τους, τον Μητσοτάκη. Θα µπορούσε να πει κάποιος ότι βρισκόµασταν µπροστά σε µια παρανοϊκή συµπεριφορά, αλλά µάλλον, όπως πολύ νωρίς είχε πει ο ίδιος ο Ανδρουλάκης, «η κυβέρνηση µε παρακολουθούσε µε στόχο τον εκβιασµό µου» (Σκάι, 31.8.2022).

Ο ίδιος ο Ανδρουλάκης, που κατήγγειλε την πρόθεση του εκβιασµού, ακόµη και κατά την προεκλογική περίοδο κράτησε χαµηλούς τόνους απέναντι στον θύτη του. Οταν µάλιστα βρέθηκε απέναντί του στο ντιµπέιτ δεν αισθάνθηκε την ανάγκη να τον ρωτήσει «γιατί µε παρακολουθούσατε, κ. Μητσοτάκη;». Ως σήµερα ο Ανδρουλάκης συµπεριφέρεται όπως κάποιος που κουκιά έφαγε και κουκιά µολογάει, παρότι έχει πεδίο δόξης λαµπρό για να διαπρέψει απέναντι στον απολογούµενο Μητσοτάκη.

 

Κι ας υποθέσουµε ότι τη χλιαρή του στάση γεννά το πολιτικό του έλλειµµα. Την παρέµβασή του ώστε να µη βγάλει το ΠΑΣΟΚ ανακοίνωση καταγγελίας του τραµπουκισµού εναντίον µου τι τη γεννάει; Τι τον οδήγησε να οριοθετηθεί σιωπηλά και µουλωχτά µε βάση τις επιθυµίες του Μητσοτάκη, ο οποίος δεν ήθελε να βγει ανακοίνωση για ένα δηµοσιογράφο που έχει κάνει αποκαλύψεις σε βάρος του; 

∆ηµιουργείται βάσιµα η εντύπωση ότι η λειτουργία του πολιτικού συστήµατος αποδεικνύει ότι υπάρχει εκτός από βιασµός της δηµοκρατίας και εκβιασµός της. Φυσικά ο Ν. Ανδρουλάκης µπορεί ανά πάσα στιγµή να αποδείξει, σε όσα τον αφορούν, ότι δεν ισχύει. Μπορεί ακόµη να βγάλει ανακοίνωση καταγγελίας των τραµπουκισµών όπως έκανε για τον Γ. Παπαχρήστο. Περιµένω.