(απο όταν ακομα
εργαζοταν ως ψυχαναλυτης)
…μια Παρασκευη γυρω στις 4 το απογευμα
μ`επιασε κοιλοπονος ,ενιωσα ζαλαδα και μια ξαφνικη κουραση…δεν αισθανομουν σε
θεση να δεχθω τους ασθενεις που ειχαν κλεισει ραντεβου μαζι μου,κυριως εξαιτιας
της ελλειψης διαθεσης.Εγραψα ένα σημειωμα που ελεγε «Σημερα δεν θα δεχθω
ασθενεις για ολη την ημερα.Λυπαμαι που δεν μπορεσα να σας ειδοποιησω
νωριτερα»…κι αφησα το σημειωμα κρεμασμενο στην πορτα, πριν παω σπιτι.
Καποιοι από τους ασθενεις μου δεν με ρωτησαν,αλλοι
παλι με ρωτησαν και τούς ειπα πως τις προαλλες δεν ημουν σε θεση να τούς δεχθω οπως
εγω θα ηθελα,δεδομενου ότι υπηρχαν πραγματα που με εμποδιζαν.Μια ασθενης μου,η
Εμα,μολις ακουσε την απαντηση μου,σηκωθηκε,πλησιασε,μού εδωσε ένα φιλι και μού
ειπε «Ευχαριστω!».
Εγω
ξαφνιαστηκα.
Εκεινη
επεστρεψε στη θεση της λεγοντας:»Γιατρε,αυτό μού δινει την σιγουριά πως όταν
λετε πως ειστε εδώ,ειστε εδώ»
(απο το «Γραμματα
στην Κλαουντια»)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου