αποσπασμα

    Ας φανταστουμε ότι ζουμε πανω σε έναν πλανητη.Οχι την δικη μας βολικη δεδομενη Γη,αλλά έναν άλλο πραγματικο πλανητη,με πολους που λιωνουν,με δαση που πεθαινουν,με οξινους ωκεανους.Να τον σαρωνουν οι ανεμοι,να τον μαστιγωνουν οι θυελλες,να τον γδερνει η καψα.Εναν αφιλοξενο τοπο.

  Είναι βαρυ.

    Στα δεκα χιλιαδες χρονια που κραταει ο ανθρωπινος πολιτισμος, ζησαμε στον πιο γλυκο από τους  γλυκυτερους τοπους.Οι θερμοκρασιες μεταβληθηκαν ελαχιστα,σε μεσο όρο παρεμειναν μεταξυ 14,5 και 15,5 βαθμων Κελσιου.Με ζέστη αρκετη ώστε να υποχωρησουν οι παγοι από το κεντρο των ηπειρων ετσι που να μπορουμε να καλλιεργησουμε σιτηρα,αλλά και κρυο αφθονο ώστε οι ορεινοι παγετωνες να παρεχουν νερο για υδρευση και αρδευση στις πεδιαδες και τις κοιλαδες.Η «σωστη»θερμοκρασια για τον θαυμασιο πλανητη μας.Ετσι, φκιαξαμε τις πολεις μας ειτε διπλα σε θαλασσες που παρεμειναν ήμερες και χαμηλες,ειτε σε μεγαλο υψομετρο τοσο που να μην το αντεχουν τα κουνουπια που μεταφερουν θανασιμες ασθενειες.Βελτιωσαμε την γεωργια ωστε να μπορει να θρεψει δισεκατομμυρια ανθρωπους.Το ρυζι μας ,το καλαμποκι μας,το σταρι μας δεν μπορουν να φανταστουν άλλη Γη.Πού και πού,εδώ ή εκει,κατι ξεφευγει από την νορμα -ενας τυφωνας,μια πλημμυρα,μια ξηρασια,ενας παγετος.Ειναι ,ωστοσο ,η εξαιρεση.

  Τον Δεκεμβριο του 1968 για πρωτη φορά ο ανθρωπος μπορεσε να δει αυτόν τον σταθερο και ασφαλη τοπο από παρα πολύ μακρια:το διαστημοπλοιο Απολλων 8 ηταν σε τροχιά γυρω από την Σεληνη,οι αστροναυτες μανιωδως φωτογραφιζαν πιθανα σημεια προσεληνωσης για τις αποστολες που θα ακολουθουσαν.Στην τεταρτη περιστροφη,ο κυβερνητης Φρανκ Μπορμαν αποφασισε,για λογους προσανατολισμου του σκαφους, να στρεψει το διαστημοπλοιο ετσι που τα παραθυρα του να μην βλεπουν την Σεληνη,αλλά τον οριζοντα.Και ,ξαφνικα ,ειδαν την Γη να ανατελλει στον οριζοντα τους.

 «Θεε μου!Η Γη που ανατελλει! «

 Ο αστροναυτης Μπιλ Αντερς αρπαξε μια φωτογραφικη μηχανη και την απαθανατισε σε μια ,τωρα πια, τοσο οικεια εικονα.Η ανατολη της Γης. Μια γαλαζοασπρη μπιλια να αιωρειται στο αχανες φοντο του διαστηματος,πανω απ`το καταξερο εδαφος μια νεκρης Σεληνης.Ο Μπορμαν,αργοτερα, δηλωσε ότι ηταν το ωραιοτερο,το συγκινητικοτερο θεαμα της ζωης του.Ενας χειμαρρος νοσταλγιας ξεπηδησε από μεσα του και τον επνιξε.Ηταν το μονο χρωματιστο πραγμα στο Διαστημα.Ολα τα αλλα ηταν ή μαυρα ή ασπρα....Ο τριτος του πληρωματος το περιεγραψε πιο απλα «η Γη μας εμφανιστηκε ξαφνικα σαν μια μεγαλη οαση»

   Δεν ζουμε όμως πια σ`αυτόν τον πλανητη.Στα πενηντα σχεδον χρονια που εχουν περασει,η Γη αλλαξε ριζικα.Γινομαστε ολο και λιγοτερο οαση και ολο και περισσοτερο ερημος.Δεν ηρθε το τελος του κοσμου-ηρθε όμως το τελος αυτου που ξεραμε,εστω κι αν δεν το εχουμε καταλαβει ακομα.Νομιζουμε ότι κατοικουμε ακομα σ`εκεινον τον ωραιο πλανητη και ότι οι αναταραξεις που βλεπουμε γυρω μας είναι, όπως παλιοτερα, τυχαιες και κατ`εξαιρεση.Ομως,δεν είναι.Προκειται για ένα διαφορετικο τοπο.Ισως και να χρειαζεται ένα νέο ονομα αυτος ο πλανητης…………

   (αποσπασμα απο το Eaarth:Making a Life on a Tough New Planet,by Bill McKibben)