ΑΣΗΜΕΝΙΟ
ΦΥΛΛΟ
Πες μου
γιατί μοσχοβολάς
φεγγάρι στην αυλή μου
δεν βλέπεις πως η ερημιά
σκεπάζει την ζωή μου;
Ασημένιο φύλλο
δος μου να της στείλω
μια γραφή πικρή
πικρή φαρμακωμένη
Μήπως μετανιώσει
πίσω να μου δώσει
την καρδιά μου πού `ναι
πού `ναι πικραμένη
Μ’ αρνήθηκε και δεν μπορώ
μονάχος μου να ζήσω
Πικρή με πιάνει πεθυμιά
το χώμα να φιλήσω
φεγγάρι στην αυλή μου
δεν βλέπεις πως η ερημιά
σκεπάζει την ζωή μου;
Ασημένιο φύλλο
δος μου να της στείλω
μια γραφή πικρή
πικρή φαρμακωμένη
Μήπως μετανιώσει
πίσω να μου δώσει
την καρδιά μου πού `ναι
πού `ναι πικραμένη
Μ’ αρνήθηκε και δεν μπορώ
μονάχος μου να ζήσω
Πικρή με πιάνει πεθυμιά
το χώμα να φιλήσω
ΓΕΙΤΟΝΑΚΙ
ΜΟΥ
Τη νύχτα
που κοιμούνται τα πουλιά
βγαίνουν κάτι έρημα παιδιά
κι έρχονται στην πόρτα σου κρυφά
T’ αστέρια που κοιτούν από ψηλά
ξαγρυπνούν μαζί με τα παιδιά
και σου νανουρίζουν την καρδιά
Γειτονάκι μου στη μικρή σου πόρτα
αστεράκι μου ξενύχτησα κι εγώ
αδερφάκι μου το φεγγάρι ρώτα
γειτονάκι μου αχ πόσο σ’ αγαπώ
Την ώρα που γυρνώ απ’ τη δουλειά
κάνω όρκο μέσα μου βαθιά
να μη `ρθω στην πόρτα σου ξανά
Μα όταν πέσει πάλι η νυχτιά
η παλιά λαχτάρα μου ξυπνά
και μου τυραννάει την καρδιά
βγαίνουν κάτι έρημα παιδιά
κι έρχονται στην πόρτα σου κρυφά
T’ αστέρια που κοιτούν από ψηλά
ξαγρυπνούν μαζί με τα παιδιά
και σου νανουρίζουν την καρδιά
Γειτονάκι μου στη μικρή σου πόρτα
αστεράκι μου ξενύχτησα κι εγώ
αδερφάκι μου το φεγγάρι ρώτα
γειτονάκι μου αχ πόσο σ’ αγαπώ
Την ώρα που γυρνώ απ’ τη δουλειά
κάνω όρκο μέσα μου βαθιά
να μη `ρθω στην πόρτα σου ξανά
Μα όταν πέσει πάλι η νυχτιά
η παλιά λαχτάρα μου ξυπνά
και μου τυραννάει την καρδιά
ΕΝΑ ΜΑΧΑΙΡΙ
ΧΡΥΣΟ ΦΥΛΑΩ
Νύχτα μες
στη νύχτα
πάντα περπατώ
χρόνια σε γυρεύω
μα που να σε βρω
Ένα μαχαίρι χρυσό φυλάω να σου δώσω
να το καρφώσεις μες στο στήθος που πονά
Μα ποιος το ξέρει απ’ τον καϋμό αν θα γλιτώσω
σαν θα περάσω στη βαθειά τη λησμονιά
Ρίξε την καρδιά σου
μέσα στη φωτιά
πάρε απ’ τη στάχτη
δυό χρυσά πουλιά
πάντα περπατώ
χρόνια σε γυρεύω
μα που να σε βρω
Ένα μαχαίρι χρυσό φυλάω να σου δώσω
να το καρφώσεις μες στο στήθος που πονά
Μα ποιος το ξέρει απ’ τον καϋμό αν θα γλιτώσω
σαν θα περάσω στη βαθειά τη λησμονιά
Ρίξε την καρδιά σου
μέσα στη φωτιά
πάρε απ’ τη στάχτη
δυό χρυσά πουλιά
ΟΣΑ ΔΕΝ
ΒΑΝΕΙ Ο ΛΟΓΙΣΜΟΣ
Όσα δε
βάνει ο λογισμός
μες στην καρδιά μου κρύβω
Γι’ αυτό δεν έχω υπομονή
και όλο ζητώ να φύγω
Δώσ’ μου ένα δρόμο, δρόμο ανοιχτό
ν’ απλώσω τη ζωή μου
Δώσ’ μου δυο λόγια,
λόγια της καρδιάς
παρηγοριά στερνή μου
παρηγοριά στερνή μου
Ό,τι στο νου μου απόμεiνε
απ’ το στερνό σου χάδι
μες στ’ άσπρο το μαντήλι μου
μαζεύω αυτό το βράδυ
μες στην καρδιά μου κρύβω
Γι’ αυτό δεν έχω υπομονή
και όλο ζητώ να φύγω
Δώσ’ μου ένα δρόμο, δρόμο ανοιχτό
ν’ απλώσω τη ζωή μου
Δώσ’ μου δυο λόγια,
λόγια της καρδιάς
παρηγοριά στερνή μου
παρηγοριά στερνή μου
Ό,τι στο νου μου απόμεiνε
απ’ το στερνό σου χάδι
μες στ’ άσπρο το μαντήλι μου
μαζεύω αυτό το βράδυ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου