Kωστας Βαξεβανης

 Υπάρχουν δύο οπτικές µέσα από τις οποίες µπορεί να δει κάποιος την ετήσια έκθεση του Στέιτ Ντιπάρτµεντ που περιγράφει την Ελλάδα ως προβληµατική δηµοκρατία. Η µία είναι η οπτική του Κυριάκου Μητσοτάκη. Ο πρωθυπουργός έχει κάθε δικαίωµα να αισθάνεται αδικηµένος από τους Αµερικανούς. Εχει προσφέρει τα πάντα βάζοντας τον εαυτό του σε ρόλο γραφικού αυλικού που γίνεται βασιλικότερος του βασιλέως. Ο Μητσοτάκης είναι ο µοναδικός ηγέτης ευρωπαϊκής χώρας που χρησιµοποίησε τη φράση «είµαστε σε πόλεµο µε τη Ρωσία», για να επιδείξει τη συµπόρευσή του µε όρους ανοησίας. Καταστρατήγησε την εθνική πρακτική της ουδετερότητας για να δηλώσει τυφεκιοφόρος σε έναν ξένο πόλεµο. Προχώρησε ακόµη και πέρα από την ακρότητα των δηλώσεων, στην κατασκευή εχθρικού κλίµατος µε τη Ρωσία όταν δεν δέχτηκε την εκπροσώπησή της στην εθνική γιορτή της 25ης Μαρτίου.

Εστειλε την ελληνική φρεγάτα «Υδρα» να εµπλακεί και µάλιστα χωρίς τα απαραίτητα εφόδια σε µια περιοχή πολέµου.

Αφόπλισε τα νησιά για να οπλίσει τους Ουκρανούς, ενώ συζητά (όπως µαθαίνουµε ακόµη µια φορά από τρίτους) και την προµήθεια του Ζελένσκι µε S-300 και Patriot. Υιοθέτησε πλήρως την πολιτική των ΗΠΑ και του Ισραήλ στη Μέση Ανατολή χωρίς να θέσει ούτε τους υποτυπώδεις αστερίσκους σε θέµατα που αφορούν τη δολοφονία αµάχων στη Γάζα. Το χειρότερο γι’ αυτόν είναι ότι παρά την προσήλωσή του στο δόγµα της «επαρχίας των ΗΠΑ», ο πρόεδρος Μπάιντεν µαταίωσε την πολυδιαφηµισµένη συνάντηση µαζί του χωρίς εξηγήσεις.

Την ίδια ώρα ο επίσης νατοϊκός σύµµαχος Ερντογάν επιλέγει άλλη τακτική. Προωθεί τους εθνικούς σχεδιασµούς για να συναντηθεί (αν και εφόσον) µε τη σύµµαχο Αµερική, διατηρεί σχέσεις µε τη Ρωσία και αρνείται να προχωρήσει σε κυρώσεις, εµφανίζεται ως µόνος αξιόπιστος διαµεσολαβητής για όλα τα φλέγοντα µέτωπα και ετοιµάζει σχέδιο για παύση πυρός στη Γάζα µε εγγυητές µουσουλµανικές ειρηνευτικές δυνάµεις. Και επειδή τα σχέδιά του δεν εξαρτώνται από τις συναντήσεις µε τον Μπάιντεν αλλά από τις προτεραιότητες της χώρας, µαταίωσε τη συνάντηση µε τον Αµερικανό πρόεδρο, τον οποίο προφανώς αντιλαµβάνεται ως ήδη «τέως».

Ποιο ήταν το αποτέλεσµα της προθυµίας Μητσοτάκη; Να ανακοινώσει µε τον πιο επίσηµο τρόπο το υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ και να υπογράψει ο Αντονι Μπλίνκεν ότι στην Ελλάδα του Μητσοτάκη «δηµοσιογράφοι και µέσα ενηµέρωσης αντιµετώπισαν πίεση για να αποφύγουν την κριτική της κυβέρνησης ή την αναφορά σκανδάλων» και επιπλέον ότι «χρησιµοποιούσε λογισµικό κατασκοπείας εναντίον δηµοσιογράφων, πολιτικών και επιχειρηµατιών» και «εξήγαγε spyware σε χώρες µε φτωχές επιδόσεις στα ανθρώπινα δικαιώµατα». Φυσικά υπάρχουν κι άλλες διατυπώσεις που αφορούν καταπάτηση δικαιωµάτων µεταναστών, αυθαιρεσίες και αυταρχισµό αστυνοµίας και κυβερνητική διαφθορά.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει κάθε λόγο να αισθάνεται αδικηµένος και εξαπατηµένος, µε µόνη χαρά στο βιογραφικό του την πράξη γαλαντοµίας να τον καλέσουν στο Κογκρέσο. Το θέµα όµως δεν είναι η πικρία του Κυριάκου αλλά η κατάντια της χώρας. Το υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ κατηγορεί την ελληνική κυβέρνηση για σοβαρές παρεκκλίσεις από αυτό που αποκαλούµε κράτος δικαίου. Αν πρωθυπουργός της χώρας ήταν ο ∆ηµήτρης Κουτσούµπας, θα µπορούσε να πει «αυτά τα λένε οι Αµερικανοί» και θα είχε εν ολίγοις αυτοεπιβεβαιωθεί. Τι κάνει ο Μητσοτάκης; Οι κατηγορίες δεν προέρχονται ούτε από κάποια ΜΚΟ ούτε από το Documento ούτε από τον ΣΥΡΙΖΑ. Τις υπογράφει η σύµµαχος υπερδύναµη.

Οταν µιλάµε για κρατικές οντότητες οι κυβερνήσεις κάνουν διάβηµα, διαµαρτύρονται στην πρεσβεία και, αν θέλουν, προχωρούν σε άλλα µέτρα. Στην Ελλάδα ο Μητσοτάκης έβαλε τον Γεραπετρίτη να βγάλει δελτίο Τύπου, στο οποίο µάλιστα χαρακτηρίζει τις κρίσεις του Στέιτ Ντιπάρτµεντ ανυπόστατες γιατί δεν διασταύρωσε τα στοιχεία µε την ελληνική κυβέρνηση. Κάνουν και υποκλίσεις και κουτοπονηριές. Το αµερικανικό ΥΠΕΞ δεν παριστάνει τον ρεπόρτερ αλλά ανακοινώνει συµπεράσµατα. Μπορεί να συµφωνείς ή να διαφωνείς, αλλά αυτό ισχύει και δεν µπορεί να µην το γνωρίζει ο Ελληνας ΥΠΕΞ.

Ας πάµε τώρα από την οπτική του εξαπατηµένου Κυριάκου Μητσοτάκη στην οπτική του παρατηρητή που επιχειρεί επί χρόνια να εξαπατήσει η κυβέρνηση. Σε απλά ελληνικά, δεν γίνεται γύρω γύρω να χιονίζει και στη µέση, εκεί που είναι χτισµένο το Μαξίµου, να λάµπει ο ήλιος.

Την Ελλάδα την έχουν καθίσει στο σκαµνί διεθνείς οργανώσεις, η επιτροπή PEGA της Ευρωπαϊκής Ενωσης, οργανισµοί ανθρώπινων δικαιωµάτων, το Ευρωκοινοβούλιο και πλέον το Στέιτ Ντιπάρτµεντ για τα ίδια θέµατα. Τέτοια οµοφωνία καταδίκης έχει να δει η Ελλάδα από τα χρόνια της χούντας.

∆εν την κατηγορούν συριζαίοι, κουκουέδες, «ευαίσθητοι περί των δικαιωµάτων», θολοκουλτουριάρηδες και όλοι αυτοί στους οποίους ο Μητσοτάκης αποδίδει τον ρόλο του εσωτερικού εχθρού. Τον κατηγορούν πλέον όλοι, ακόµη και οι Αµερικανοί, τους οποίους, ναι, εξυπηρετεί σε όλα τα επίπεδα. Αν αυτό δεν σηµαίνει ότι υπάρχει πρόβληµα και µάλιστα σοβαρό, τότε πότε αλήθεια υπάρχει πρόβληµα;

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης αισθάνεται και είναι παγιδευµένος. Καµιά σκηνοθεσία δεν θα πείσει ότι υπάρχει λύκος στα πρόβατα. Αντιθέτως, φαίνεται ότι ο λύκος είναι ο ίδιος. Τα συγκριτικά πλεονεκτήµατα που δίνει η επικοινωνιακή υπεροπλία έχουν εξανεµιστεί όλα. Στην πρόσφατη συνέντευξη που έδωσε ο Μητσοτάκης στην (εξ αγχιστείας) ανιψιά του Σία Κοσιώνη όταν ρωτήθηκε αν έκανε κάποιο λάθος στην υπόθεση των Τεµπών παραδέχτηκε λάθη στην επικοινωνία. ∆εν είναι απλώς µια δικαιολογία που χρησιµοποίησε. Πρόκειται για την πίστη που έχει ότι τα προβλήµατα είναι θέµα επικοινωνίας. Και όταν λέει επικοινωνία εννοεί την ικανότητα να µεταστρέψει την κοινή γνώµη χρησιµοποιώντας στοιχεία εξαπάτησης και απόσπασης από την πραγµατικότητα. Για τον Μητσοτάκη φταίει η σκηνοθεσία, όχι ο ίδιος ως πρωταγωνιστής.

Κανένας σκηνοθέτης –ούτε καν ο Σταν Γκρίνµπεργκ– δεν µπορεί να µετατρέψει ένα δράµα, µια σκηνή µε πτώµατα, σε έργο όπου ο πρωταγωνιστής παίζει κωµωδία.