Διαβάζοντας στη Le Soir το αστυνομικό ρεπορτάζ της κινηματογραφικής σύλληψης των Καϊλή/Τζόρτζι, τον τρόπο με τον οποίο οι βελγικές υπηρεσίες περίμεναν επί ώρες απ' τα ξημερώματα έξω από το διαμέρισμά τους πριν μια βδομάδα ώστε να μπουκάρουν τη σωστή στιγμή, ανάμεσα σε διάφορες άλλες αλλόκοτες λεπτομέρειες το μάτι μου έπεσε στο όνομα της οδού, εκεί στο περιχαρακωμένο και πολυτελές ευρω-καρτιέ όπου συνέβησαν όλα αυτά: την οδό Wiertz. Και θυμήθηκα τον καλλιτέχνη αυτόν, τον Antoine Wiertz, έναν περιθωριακό βέλγο ζωγράφο του 19ου αιώνα που έζησε σε καθεστώς φτώχειας στις Βρυξέλλες και μας άφησε, μεταξύ άλλων, τον πίνακα “Faim, folie et crime” (Πείνα, τρέλα και έγκλημα) που αναπαριστά μια μητέρα σε ένα εξαθλιωμένο δωμάτιο, ίσως και καλύβα, με άδεια πιάτα κι ένα σάπιο κρεμμύδι, με έναν λογαριασμό πεσμένο στο πάτωμα (“Contributions”), έναν λογαριασμό που της έπεσε απ' τα χέρια και που δεν μπορεί να πληρώσει γιατί είμαστε στα τρομερά μαύρα χρόνια του 1850 που ο κοσμάκης πέθαινε απ' την πείνα και το κρύο, κι η μητέρα αυτή έχει τρελαθεί απ' τη φτώχεια, έχει παρανοήσει απ' την πείνα κι απ' την πείνα του μωρού της που δεν μπορεί να ταΐσει, έχει παρανοήσει σε βαθμό που γελάει νευρικά μες στην απόγνωση και την τραγωδία της γιατί έχει μόλις σκοτώσει το παιδί της. Αυτά μας έλεγε ο Wiertz για τον καπιταλιστικό μεσαίωνα της βικτωριανής εποχής, δεκαετίες πριν αναγνωριστεί η προσφορά του μετά θάνατον και πάρει το όνομά του ένας μοιραίος δρόμος των Βρυξελλών, με μπάτσους σε κατασκοπευτικά βανάκια, βαλίτσες με μαύρο χρήμα απ' το Κατάρ, και λαμπερά ζεύγη σοσιαλδημοκρατών με χειροπέδες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου