Θανασης Καραμπατσος (Documento)

 

Η απογοήτευσή μου για την κατάσταση στη χώρα εξωτερικεύτηκε στην κατακλείδα του σημειώματος του Σαββάτου. Έρημη χώρα. Θα χαθεί όχι με κρότο μα με έναν λυγμό σαν τον κόσμο του Τ.Σ. Έλιοτ. Μια χώρα χωρίς αντοχές, χωρίς αντιστάσεις.

Όλα τριγύρω μας δείχνουν ότι η Ελλάδα έχει αλλάξει. Προς το χειρότερο. Κι αυτό το ονομάζει η κυβέρνηση πρόοδο. Ευρωπαϊκή χώρα είναι να τρελαινόμαστε όταν έρχεται ο λογαριασμός του ρεύματος, να παίρνουμε τα τρόφιμα με το κομμάτι κι όχι με το κιλό λόγω της ακρίβειας. 

Είναι ζωή αυτή με εντολή Κυριάκου και υπογραφή Χατζηδάκη; Λύσσαξαν να ανοίγουν τα μαγαζιά Κυριακής. Τελικά στην Ελλάδα, που την είχαν χαρακτηρίσει γερμανοί και ακροκεντρώοι επί μνημονίων χώρα τεμπέληδων, ένας στους τρεις εργαζόμενους δουλεύει Κυριακές. Και φυσικά είμαστε πρωταθλητές.

Στο μεταξύ, ο υπουργός τέως Ανάπτυξης δεν ξέρει τι σημαίνει καρτέλ. Υπερασπιζόμενος τον 33 ωρών υφυπουργό Δοξιάδη, τον Αρίστο τον άριστο ντε, που καταδικάστηκε για το καρτέλ των ξενόγλωσσων βιβλίων, ο Άδωνης είπε το αμίμητο: «Δεν καταδικάστηκαν για καρτέλ, αν ήταν για καρτέλ θα είχαν και ποινικές κυρώσεις. Καταδικάστηκαν για εναρμονισμένες πρακτικές και με αποχρώσες ενδείξεις». Είναι γνωστός ελληνολάτρης και το είπε και καθαρευουσιάνικα.

Εκτός από την καρτελοποίηση έχουμε την ασυδοσία. Στη χονδρική το ρεύμα είχε -50 ευρώ, αρνητική τιμή. Πετάγανε το ρεύμα, πλήρωναν για να το πετάξουν. Στην Ελλάδα της αισχροκέρδειας όμως το καρτέλ της παραγωγής ρεύματος, με προεξάρχουσα τη ΔΕΗ που η κυβέρνηση Μητσοτάκη αφαίρεσε το «Δ» από την ονομασία της, ανακοίνωσαν αυξήσεις στις τιμές. Ούτε είχε άπνοια ούτε φύσαγε, οπότε περιμένουμε τη νέα δικαιολογία για την αύξηση. Φτηνές είναι μόνο οι δικαιολογίες στη χώρα του «επιτελικού» Μητσοτάκη.

Στη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη αυτής της χώρας, τη Θεσσαλονίκη, υπάρχουν 2.200 καταστήματα ξενοίκιαστα στο κέντρο της. Ποια επιχειρηματικότητα; Τα καρτέλ να ’ναι καλά και όλοι οι άλλοι να πάνε να… χρεοκοπήσουν.

Προ ημερών με ένα ΠΔ έκαναν αγροτεμάχια (άρα ευτελούς αξίας) τα οικόπεδα (δηλαδή ακριβούτσικα) στα χωριά μας. Ήταν μεθοδευμένο; Ναι, επειδή υπάρχει και συνέχεια (πέρα από το μέγα έγκλημα της «ανάπτυξης» σε προστατευμένες περιοχές). Επικαιροποίησαν τη διαδικασία νομιμοποίησης αυθαιρέτων κατασκευών σε μαρίνες και καταφύγια με το εξής κόλπο: προϋπόθεση είναι η έγκριση από ένα συμβούλιο το οποίο κανείς δεν μαθαίνει τι αποφασίζει! Αδιαφάνεια, το δεύτερο συστατικό της κυβέρνησης Μητσοτάκη, όπως έχουμε δει με το ακαταδίωκτο των τραπεζιτών, το σκοτάδι στην έρευνα των υποκλοπων, το ξεμπάζωμα και το μπάζωμα στα Τέμπη κ.ο.κ. (το πρώτο είναι το σέρβις στους ισχυρούς).

Υπουργείο ιδιωτικής Παιδείας

Ζούμε σε μια άλλη χώρα. Έχουν αλλάξει όλα. Και υπάρχει μέθοδος. Ψιθυρίζεται φέρ’ ειπείν να διαγραφούν οι «αιώνιοι» φοιτητές (άλλο μεγάλο προπαγανδιστικό αφήγημα, ένα τεράστιο ψέμα, καθώς δεν στοιχίζουν απολύτως τίποτα στο κράτος) αλλά να μπορούν να μπαίνουν στο τρίτο έτος στα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Με ελάχιστη βάση εισαγωγής, με τράπεζα θεμάτων, με πρότυπα κ.ά. δεν φτιάχνουν «αριστεία» αλλά πελατεία. Στα ιδιωτικά πανεπιστήμια, που είναι τα κολέγια με άλλη ταμπέλα και δεν είναι κανένα τους Χάρβαρντ που τσαμπούναγαν. Οι αλήτες (όπως ακριβώς το λέω: πολιτική αλητεία κι όχι αθλιότητα).

Ήδη πολλοί γονείς αναζητούν το χρυσό δισκοπότηρο της «αριστείας» που τους πουλάει (ακριβώς όπως το λέω) η κυβέρνηση και γι' αυτό κατευθύνουν τα παιδιά τους σε «πρότυπα», μουσικά, πειραματικά και εσχάτως Ωνάσεια σχολεία. Οι 13.000 υποψήφιοι μαθητές και μαθήτριες που διαγωνίστηκαν δείχνουν το μέγεθος και την αξία του προβλήματος. Όλα αυτά τα σχολεία απευθύνονται προς αυτές τις οικογένειες που δεν έχουν το κομπόδεμα να αντέξουν ένα ιδιωτικό της προκοπής ή της αρπαχτής. Έχουν όμως να δώσουν για τα φροντιστήρια που θησαυρίζουν. Τα στέλνουν από το δημοτικό. Είναι το τίμημα για να μπουν στα σχολεία των «αρίστων». Από 10 χρόνων μπαίνουν στην «αξιολόγηση», στην αποτυχία, στην εξέταση. 

Κι έτσι ξεκινά η ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης. Γιατί να είναι αυτονόητο να δώσουν εξετάσεις για να πάνε σε ένα σχολείο που είναι… κανονικό σχολείο; Επειδή δεν είναι αυτονόητο για την κυβέρνηση Μητσοτάκη ότι όλα τα σχολεία πρέπει να είναι πρότυπα. Έτσι φτιάχνουν σχολεία δύο ταχυτήτων: στα ελίτ θα έχουν μια αξιοπρεπή εκπαίδευση, στα δημόσια η εκπαίδευση θα επαφίεται στο μεράκι των διδασκόντων γιατί όλα θα είναι διαλυμένα, από το ταβάνι και το ντουβάρι μέχρι και το προσωπικό. Όπως κάνει ο Τραμπ επίσημα, εδώ ανεπίσημα μπαίνει λουκέτο στο υπουργείο Παιδείας και ο υπουργός είναι μόνο για τα ιδιωτικά.

Αξιολόγηση και ρουσφέτι

Αφιερωμένο στον Μητσοτάκη το άρθρο περί αξιολόγησης του Ολύμπιου Δαφέρμου της γενιάς του Πολυτεχνείου που δημοσιεύτηκε στην «ΕφΣυν»: Σε αυτό εξηγεί πώς η αξιολόγηση απαιτεί αντίστοιχη κουλτούρα και δεν είναι είναι διοικητική πράξη, ενώ επιπλέον έχει καταντήσει ρουσφέτι. Μεταφέρει την ιστορία του όταν ήταν υποψήφιος σχολικός σύμβουλος για πρώτη φορά με διδακτορικά, δημοσιεύσεις κ.λπ. και συνυποψήφιός του ήταν ένας από τους παλαιότερους σχολικούς συμβούλους με μοναδικό προσόν το δίπλωμά του. Μάλιστα περιφερόταν ως σχολικός σύμβουλος από σχολείο σε σχολείο μη κάνοντας τίποτε άλλο μιας και δεν είχε γνώσεις παιδαγωγικής και διδακτικής. 

Ποιος επιλέχτηκε τελικά; Αγωνιάτε; Ελάτε τώρα. Όταν μετρήθηκαν τα αντικειμενικά μόρια καταλάβατε ποιος υπερτερούσε. Το συμβούλιο σάστισε επειδή δεν μπορούσε να περάσει ο νέος τον παλιό, ύστερα από πολλή συζήτηση η πλειοψηφία αξιολόγησε στην προφορική συνέντευξη αυτόν που ήθελαν. 

Για να μην ξεχνιόμαστε λοιπόν πώς τοποθετήθηκαν διευθυντές στα σχολεία. Όλοι (σχεδόν όλοι) «γαλάζιοι» με «πράσινες» βούλες. Αυτοί θα αξιολογήσουν τους εκπαιδευτικούς που αρνούνται να αξιολογηθούν με θολά και «γκρίζα» κριτήρια. Γιατί οι αξιολογήσεις είναι ήδη προαποφασισμένες.

Άλλαξαν τις γειτονιές μας

Για το τέλος άφησα το κεραμίδι. Δεν είναι μόνο ακριβά τα ενοίκια και άφαντα τα σπίτια και τα δάνεια για αγορά. Έχουν αλλάξει τις ζωές μας. Θα σας μεταφέρω όλη την ανάρτηση που έκανε ο θεατρικός συγγραφέας και μεταφραστής Μάνος Λαμπράκης ο οποίος μένει στο Παγκράτι: 

Είμαι διαχειριστής σε πολυκατοικία στη Σπύρου Μερκούρη. Στην πολυκατοικία ένας ιδιοκτήτης Airbnb, δικηγόρος, δεν έχει πληρώσει κοινόχρηστα εδώ και πέντε χρόνια. Πέντε χρόνια πλήρους τουριστικής λειτουργίας: τουρίστες μπαινοβγαίνουν με βαλίτσες, φθορές στους διαδρόμους, άγνωστοι στα σκαλιά, σκουπίδια στον κάδο κι ο ιδιοκτήτης άφαντος για την πληρωμή των κοινοχρήστων. Μας αγνοεί επιδεικτικά. Και συνεχίζει.

Στην ίδια πολυκατοικία, για 80 τετραγωνικά ζητάνε 1.200 ευρώ ενοίκιο. Τι πληρώνεις; Τον ταχυδρομικό κώδικα, την «αναβαθμισμένη ζήτηση», το Airbnb που ανεβάζει τα πάντα, εκτός από το δικαίωμα να ζεις.

Και σαν να μην φτάνει αυτό, στο ίδιο τετράγωνο μέσα σε εννέα μήνες γκρεμίστηκαν δύο πολυκατοικίες του Μεσοπολέμου. Δεν ήταν απλώς κτίρια, ήταν αστική μνήμη. Στο χώμα τους θα χτιστούν νέες πολυκατοικίες-«επενδύσεις», με μικρά διαμερίσματα κομμένα και ραμμένα για τουριστική εκμετάλλευση. Airbnb με λόμπι. Πρώην ζωή, νυν εμπορεύσιμο τοπίο.

Η κρίση κατοικίας δεν είναι κρίση. Είναι οργανωμένος εκτοπισμός.

Οι φίλοι μας δεν βρίσκουν σπίτι. Οι φοιτητές γυρνάνε πίσω στην επαρχία. Τα νέα ζευγάρια συγκατοικούν με τα πεθερικά. Οι εργαζόμενοι των 900 ευρώ πληρώνουν 750 για ενοίκιο. Και οι επενδυτές αγοράζουν κομμάτι-κομμάτι το Παγκράτι και το κάνουν προϊόν.

Το Airbnb δεν είναι απλώς πλατφόρμα. Είναι όπλο ταξικής απονέκρωσης.

Μια πόλη που δεν μπορείς να μείνεις μέσα της, δεν είναι πόλη. Είναι χάρτης συμφερόντων.

Και όσο η κατοικία αντιμετωπίζεται σαν αριθμός απόδοσης, η Αθήνα θα αδειάζει από φωνές, από παιδιά, από ιστορίες. Θα μείνουν μόνο θυροτηλέφωνα με κωδικούς, κάμερες ασφαλείας και άνθρωποι που περνούν, αλλά δεν ανήκουν πουθενά.

Εδώ ζούσαμε. Εδώ δεν μας χωράει πια.