Κωστας Βαξεβανης

 Είναι ο Μητσοτάκης που αντιλαµβάνεται την πολιτική ως µια ακολουθία ντιλαρισµάτων που τον κρατάνε στην εξουσία ή η πολιτική στη χώρα έχει καταπέσει σε µια διαδικασία που παράγει πολιτικούς σε ρόλο πλασιέ και αντισυµβαλλοµένου της διαπλοκής; Η απάντηση στο ερώτηµα δεν θα κάνει κανέναν σοφότερο. Τα δεδοµένα υπάρχουν έτσι ή αλλιώς µπροστά στον καθένα και οδηγούν σε ένα συµπέρασµα. Ο Μητσοτάκης διαχειρίζεται την εξουσία και τη χώρα κάνοντας συµφωνίες κάτω και πάνω από το τραπέζι µ’ αυτούς που θα µπορούσαν στ’ αλήθεια να τον απειλήσουν. Αυτοί δεν είναι τα κόµµατα της αντιπολίτευσης, κάποια από τα οποία εξαρτώνται από τον Μητσοτάκη, είτε ετεροπροσδιοριζόµενα από αυτόν είτε πολιτικά εκβιαζόµενα.

Οι δηµοσκοπήσεις (όλες οι δηµοσκοπήσεις) εµφανίζουν το 70% των πολιτών να είναι απογοητευµένο από την πολιτική του Μητσοτάκη αλλά και της αντιπολίτευσης. Στα ερωτήµατα που αφορούν το αν αποτιµάται θετικά η κυβερνητική πολιτική, τα αποτελέσµατα δεν είναι ευνοϊκά για τον πρωθυπουργό. Παρ’ όλα αυτά, ο Μητσοτάκης φαντάζει κυρίαρχος και αδιαµφισβήτητος.

Οσοι γνωρίζουν τον χώρο της Ν∆ και τα πρόσωπα ξέρουν ότι τα κεντρικά στελέχη που αντιλαµβάνονται τον Μητσοτάκη ως πολιτικό µε σύντοµη ηµεροµηνία λήξης πληθαίνουν. Μόνο που δεν τολµούν να τον προκαλέσουν. Απολαµβάνουν έτσι την πολιτική τους µακροζωία θεωρώντας ότι τέτοια θέµατα είναι καλύτερο να τα λύσει η Ιστορία και όχι οι ίδιοι. 

Δύο πρώην πρωθυπουργοί και µέντορες του χώρου, ο Κώστας Καραµανλής και ο Αντώνης Σαµαράς, µε πρόσφατες δηλώσεις τους έχουν δείξει την ενόχλησή τους στον Μητσοτάκη. Ο µεν Καραµανλής έκανε µια βαριά δήλωση στον αντίποδα της επίσκεψης Ερντογάν και της ευωχίας για την υποτιθέµενη διασφάλιση της ειρήνης: «Στη Θράκη, στο Αιγαίο, στην Κύπρο κρίνεται η αντοχή του ελληνισµού και κατ’ επέκταση η ευθύνη και η µοίρα όλων µας».

Ο Αντώνης Σαµαράς επιτέθηκε µέσα στη Βουλή ζητώντας από την κυβέρνηση να αποσύρει την τροπολογία που προβλέπει λιγότερα χρόνια παραµονής στην Ελλάδα προκειµένου να νοµιµοποιηθεί ένας µετανάστης.

Οι βολές έχουν διαφορετικές πολιτικές αφετηρίες αλλά τον ίδιο στόχο, τον Μητσοτάκη.

Ωστόσο ο Μητσοτάκης αδιαφορεί για τις µπαλοθιές. Είτε γιατί γνωρίζει ότι οι βολές είναι για την τιµή των (εσωκοµµατικών) όπλων και µόνο είτε γιατί ασπάζεται αυτό που είχε πει η Ντόρα Μπακογιάννη ότι «οι δεξιοί έχουν ψυχή καρδερίνας». 

Το πιθανότερο είναι ότι ο Μητσοτάκης ξέρει τη θωράκισή του. Τα πολιτικά µέτρα που παίρνει είναι δύο ειδών. Από τη µία, διοχετεύει τόσο όσο χρήµα απαιτείται για να επιβιώσει το φιλοθέαµον κοινό και να συνηθίσει ταυτόχρονα στα επιδόµατα και από την άλλη προωθεί γρήγορα όσους νόµους απαιτεί το σύστηµά του για να επικυρώσει τις συµφωνίες µε τα συµφέροντα.

Οσο διατηρεί τις προσωπικές του ισορροπίες και τις ισορροπίες µεταξύ των επιχειρηµατιών µπορεί να επικρατεί χωρίς πρόβληµα. To Μαξίµου έχει µετατραπεί σε υποθηκοφυλακείο συµβολαίων ντιλαρισµάτων. Το µόνο πρόβληµα είναι να διαχειριστεί τις αδηφάγες διαθέσεις όσων τον στηρίζουν.

Στην εξωτερική πολιτική υπάρχει η ίδια αντίληψη. Πρώτα επιλέγεται το ντιλ, τα συµφέροντα που θα εξυπηρετηθούν και θα του το αναγνωρίσουν και στη συνέχεια διαµορφώνεται η πορεία της χώρας. 

Η Ελλάδα βρίσκεται πάνω από τον γκρεµό αλλά ζει µε την ελπίδα ότι ετοιµάζεται να κάνει θεαµατικό bungee jumping µετά το οποίο θα εισπράξει το χειροκρότηµα. 

H κοινωνική πρόνοια, το επίτευγµα γενεών που έζησαν κατοχές και εµφυλίους, έχει δοθεί αντιπαροχή. Οι κακοπληρωµένοι γιατροί κατά τη Νίκη Κεραµέως είναι ευτυχείς γιατί αποκτούν εµπειρίες στο δηµόσιο. Για την άλλη αγαπηµένη υπουργό του πρωθυπουργού, τη ∆όµνα Μιχαηλίδου, η ταλαιπωρία των παιδιών για να πάνε στο σχολείο είναι µια επιλογή fitness. Πού είσαι, Μαρία Αντουανέτα, να αναλάβεις υπουργός παρά τω πρωθυπουργώ και επί του Βορίδη.

Στα πέντε χρόνια διακυβέρνησης Μητσοτάκη η κοινωνία έχει εκπαιδευτεί να τη δέρνουν, να την τραµπουκίζουν, να την κλέβουν, να την κατασκοπεύουν και να τη σκοτώνουν ελέω ∆ικαιοσύνης. Φτάσαµε στο σηµείο να περιµένουµε δικαιοσύνη από τον Ευρωπαίο Εισαγγελέα. Η κρατική περιουσία παραδίδεται σε ξένα συµφέροντα στο όνοµα της ανάπτυξης, λες και ζούµε την εποχή που ο Παττακός έλεγε ότι οικοδοµούσε το µέλλον µε το µυστρί του.

Οσα εµφανίζονται στα κανάλια ως ρεπορτάζ αποτελούν την ισορροπία της στιγµής µεταξύ καναλαρχών και κυβέρνησης. Τα «γεγονότα» είναι µηνύµατα προς την εξουσία και σήµα ότι όλα µπορούν να ανατραπούν. Αν χάσει η οµάδα ή φυσήξει απειλητικός άνεµος την παράγκα του ποδοσφαίρου, µπορεί ο πολίτης να µάθει καµιά αλήθεια που θα του πει ο οργισµένος πρόεδρος για να απειλήσει τους ντιλαδόρους που δεν τηρούν τις συµφωνίες.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει µάθει να επιβιώνει στο σύστηµα της εξουσίας έχοντας φυσικά τον εαυτό του πάντα ενταγµένο στη βασική δύναµη που τον κινεί: τις συµφωνίες µεταξύ κυρίων µε απολαβές εκατέρωθεν.

Υπάρχει πιθανότητα να ανατραπεί η κατάσταση; Οι βασικοί παράγοντες που µπορούν να το καθορίσουν είναι τρεις: η ανατροπή των ισορροπιών που σήµερα είναι το δίχτυ ασφαλείας του συστήµατος, η συνειδητοποίηση από την πλευρά της αντιπολίτευσης του ρόλου που οφείλει να παίξει, ο αστάθµητος παράγοντας που µπορεί να παρουσιαστεί χωρίς εµφανή αιτία και να δηµιουργήσει εξελίξεις. Προσωπικά θεωρώ το τρίτο ως πιθανότερο.