Κυριακή 31 Δεκεμβρίου 2023
Πανος Τζαβελλας
Γέννημα θρέμμα μιας γενιάς προσφοράς, στερήσεων και αγώνα για τη λευτεριά, ο Πάνος Τζαβέλλας είχε βάλσαμο της ψυχής του την ποίηση και το τραγούδι, μέχρι το τέλος της ζωής του. Γεννήθηκε στην Κοζάνη, στις 27 Δεκεμβρίου 1925. Εκεί τελείωσε το δημοτικό σχολείο και το γυμνάσιο κι έμαθε, αυτοδίδακτος, κιθάρα. Τα πρώτα του ακούσματα, δεν ήταν τρυφερά παιδικά τραγούδια, αλλά η βουή των όπλων από τις εκτελέσεις, στο νεκροταφείο δίπλα στο σπίτι.
Ο πατέρας του, καλός μηχανικός, στην Κοζάνη γνώρισε την Κατερίνα, τη γυναίκα του. Μαθητής ο Πάνος Τζαβέλλας, οργανώνεται στους παράνομους μηχανισμούς της Αριστεράς. Στα 15, δηλώνει εθελοντής δεύτερης γραμμής και φτάνει ως την Κορυτσά. Μετά την κατάληψή της από τον ελληνικό στρατό, επιστρέφει στην Κοζάνη και οργανώνεται στο Αντάρτικο, στην ΕΠΟΝ.
Zωή σαν μυθιστόρημα
Το 1945 καταδικάζεται και μεταφέρεται στις φυλακές της Κοζάνης. Εκεί τον ντύνουν φαντάρο. Βγαίνει στο βουνό, εντάσσεται στον ΕΛΑΣ και τον Δημοκρατικό Στρατό. Το 1949, ο Πάνος πέφτει σε ενέδρα, τραυματίζεται από μια σφαίρα στο πόδι. Σέρνεται εκατοντάδες μέτρα, πέφτει πάνω σε ένα χωροφύλακα που του κολλάει το πιστόλι στο κεφάλι. Τον πάνε στο νοσοκομείο και -χωρίς να τον ρωτήσουν- του κόβουνε το πόδι, σαν σφαχτάρι. Όταν ξύπνησε, είχε πάλι ένα πιστόλι στον κρόταφο.
Μόλις συνήλθε, τον βάζουν σ’ένα φορείο. Τον περιφέρουν στην πλατεία της Κοζάνης και τον φτύνουνε. Τον καταδικάζουν δις εις θάνατον, με μια δίκη παρωδία. Ο Πάνος, ποτέ δεν δέχτηκε ν’ αποκηρύξει το ΚΚΕ. Ζει την αγωνία του θανάτου, η εκτέλεσή του αναβάλλεται. Σε μια νύχτα, ασπρίζουν τα ατίθασα μαλλιά του. Τον Δεκέμβρη του ‘49 τον μεταφέρουν στις φυλακές της Κεφαλλονιάς, μετά Κέρκυρα, Ζακύνθος, Λευκάδα, φυλακές Ιτζεδίν, στα Χανιά. Κελιά μικρά σαν ποντικότρυπες.
Τα πρώτα τραγούδια
Ακόμα κι εκεί μέσα, έπαιζε κιθάρα. Κι ας βόγκαγε από την ενδοαρτηρίτιδα. Από τις κακουχίες, έκλειναν οι αρτηρίες του, κινδύνευε. Ο Πάνος, αγαπάει αυτό το όργανο. Πελεκάει ένα ξύλο, χαράζει τα διαστήματα, φτιάχνει τα τάστα από την καραβάνα του και τεντώνει τα έξι σύρματα, τις χορδές. Μελετάει, εξασκείται συστηματικά και όταν στη φυλακή μαθαίνει να γράφει σωστά πάνω σε χαρτιά από τσιγάρα, στίχους έγραφε για τα μελλοντικά τραγούδια του.
Το 1958 αρρωσταίνει βαριά, πονάει πολύ, είναι ανήμπορος να περπατήσει. Σέρνεται, μοιάζει ετοιμοθάνατος. Για να γλυτώσουν -μη και τους πεθάνει μεσ’ τα χέρια τους- οι ανθρωποφύλακες τον πετάνε σαν σκυλί έξω από το νοσοκομείο των κρατουμένων, σε ένα φορείο. Τον βλέπουν από απέναντι οι συντρόφισσες των φυλακών Αβέρωφ και βάζουν τις φωνές, τον σώζουνε. Μετά, ο Πάνος, με μόνη ιδιοκτησία την κιθάρα του, έζησε σε μια σπηλιά στα Τουρκοβούνια, μ’ ένα ξεροκόμματο, ένα πιάτο φαΐ. «Ήμουν λεύτερος, γιατί είχα ήλιο και φως!» έλεγε στη σύντροφό του, τη Νατάσα, χρόνια μετά.
Στη Μόσχα με τον Σοστακόβιτς
Το 1961, φτάνει στη Σοβιετική Ένωση. Εκεί έστελνε το ΚΚΕ τους τραυματίες, τους βαριά άρρωστους, για θεραπεία. Μόσχα, Ροστόβ, γιατροί, νοσοκομεία, εγχειρήσεις. Νοσηλεύεται για τρία χρόνια. Η κατάστασή του βελτιώνεται. Το άλλο του πόδι -που κινδύνευε- σώζεται. Του δίνεται η ευκαιρία να σπουδάσει μουσική. Τραγουδούσε κι έπαιζε κιθάρα στους διαδρόμους του νοσοκομείου. Στους ακροατές του, μια μέρα, προστίθεται ένας περαστικός, που ήθελε να τον γνωρίσει, ένας «συνάδελφός» του. Ο Πάνος, τον αναγνωρίζει αμέσως: Ήταν ο Dmitri Shostakovich! Μιλήσανε, τα είπανε και συνέχισαν να αλληλογραφούν τα επόμενα χρόνια.
Ο Πάνος είχε μάθει καλά τα Ρώσικα, μελετώντας μόνος του, μέσα στη φυλακή. Στη Μόσχα τα τελειοποιεί και, αργότερα, για να ζήσει, κάνει μεταφράσεις για βιβλία. Οι Ρώσοι αγαπούν πολύ την Ελλάδα. Τού φιλάνε τα πόδια: «τα πόδια αυτά πάτησαν την Ακρόπολη!» του λέει ένας, κι ας μην είχε ανέβει ποτέ εκεί. Τα φτιάχνει με μια χορεύτρια. Ο πατέρας της τον καλοβλέπει για γαμπρό.
Μίκης, Μάνος και Νέο Κύμα
Θέλει να γυρίσει στην Αθήνα. Ο Πάνος επιστρέφει από τη Σοβιετική Ένωση. «Ήθελα να πάω σπίτι μου, στην πατρίδα, εκεί όπου έδωσα το αίμα της ψυχής μου!». Ζει σ’ένα υπόγειο στην Κυψέλη, βγάζει το μεροκάματο τραγουδώντας για ένα πιάτο φαΐ στις ταβέρνες και στα καπηλειά, τα παλιά ρεμπέτικα που τόσο αγαπούσε. Ζει κι αυτός στην εποχή του Μίκη και του Μάνου. Τα τραγούδια τους συνέπαιρναν καρδιές και συνειδήσεις.
Λίγο αργότερα, φτάνει το Νέο Κύμα. Στο καφενείο των μουσικών, εκεί στην Ομόνοια, γνωρίζει τον Αντώνη Γιατράκο και αρχίζει να τραγουδάει στα «Παγωνάκια», με είκοσι δραχμές μεροκάματο. Συνεχίζει να δουλεύει σε καμπαρέ, ταβέρνες και σκυλάδικα. Γνωρίζεται με τους συνθέτες τού Νέου Κύματος και συνεργάζεται με τον Μάνο Λοϊζο και τον Χρήστο Λεοντή στην Πλάκα, όταν εκεί κτυπούσε η καρδιά της καλλιτεχνικής Αθήνας. Κρυφά σχολειά για τους νέους: Εννέα Μούσες, Κατακόμβη, Εσπερίδες...
Στις φυλακές της χούντας
Απρίλης του 1967. Μέρες μαύρες για την πατρίδα. Και πάλι κυνηγητά, συλλήψεις, καταδίκες. Το 1968, ξανά στις φυλακές Αβέρωφ και ύστερα, στον Κορυδαλλό. Στην Ασφάλεια τον λιανίζουν, κανείς δε νοιάζεται για το άρρωστο κορμί του. Στη φυλακή ζητάει άδεια για μια κιθάρα. Του την αρνούνται. Επιμένει... Το πετυχαίνει, με την προϋπόθεση να παίζει στα πλυσταριά. Μελετάει ρεμπέτικους δρόμους, το δημοτικό τραγούδι, βυζαντινή μουσική. Καταγράφει τα τραγούδια της Εθνικής Αντίστασης. Τα μαθαίνει στη χορωδία της φυλακής, στους νέους συντρόφους, που διψούν για γνώση.
Το 1971 τον βρίσκει καταδικασμένο σε είκοσι χρόνια φυλακή. Αποφυλακίζεται λόγω «ανηκέστου βλάβης». Γνωρίζει τη μικροκαμωμένη γλυκιά Νατάσα, από τον νέο τότε συγκρατούμενο του, Κώστα Μανταίο. «Τον Πάνο τον θαύμαζα, ήταν ένας άνθρωπος αγνός. Πάντα με έλκυαν άνθρωποι με ιστορία» λέει. Το πρώτο τους φτωχικό σπιτικό -μια καρέκλα κι ένα κρεβάτι- ένα πλυσταριό στην οδό Τρυγόνος, στην Άνω Κυψέλη.
Στην άλλη όχθη
Η Νατάσα δουλεύει στον φούρνο του μπαμπά της. Του φέρνει, κάθε μέρα, ψωμί και παξιμάδια. Αφήνει την ΑΣΟΕΕ και βγαίνει μαζί του στο σανίδι. Άλλο που δεν ήθελε! Το 1973, δίνουν μια μεγάλη συναυλία στο θέατρο Μινώα, με τα τραγούδια που ο Πάνος έχει γράψει στη φυλακή. Κόσμος πολύς εκεί. Οι μισοί ασφαλίτες. Δέκα μέρες μετά ο αρχιβασανιστής Μπάμπαλης -αυτός που «έφαγε» η 17 Νοέμβρη- την καλεί στην Ασφάλεια. Δεν είχε ιδέα τι είχε να αντιμετωπίσει.
«Εσύ, μικρό κορίτσι, πως πήγες κι έμπλεξες με αυτόν, τον κομμουνιστοσυμμορίτη;» τής φωνάζει στα μούτρα. «Αφού τα ξέρατε, γιατί με καλέσατε;» τού απαντάει με το θράσος και όλη την αφέλεια της νιότης. Την αφήνουν να φύγει. Τότε μόνο κατάλαβε πού βρέθηκε, και τα πόδια της αρχίζουνε να τρέμουν. Πήγε να λιποθυμήσει.
Δυο μήνες πριν το Πολυτεχνείο, τις ημέρες της -νόθας- «φιλελευθεροποίησης» του Παπαδόπουλου, ξεκίνησαν να παίζουνε στη μπουάτ «5η Εποχή», στην Πλάκα, με Γιάννη Ζουγανέλη και Νικόλα Άσιμο. Τραγουδούσαν αντάρτικα κι άλλα τραγούδια, σε στίχους του Χιώτη ποιητή Φώτη Αγγουλέ. Οι σύντροφοι της «άλλης όχθης» -όπως τους έλεγε ο Λεωνίδας- τον αποδιώχνουν. Ο Τζαβέλλας, μετά τη διάσπαση, έχει επιλέξει συνειδητά την Ανανεωτική Αριστερά.
Εντάσσεται στο ΚΚΕ Εσωτερικού, παρά το ότι πάντοτε επιθυμούσε ένα νέο ΕΑΜ, μια ενωμένη Αριστερά. Δεν του το συγχώρεσαν ποτέ. «Στην κηδεία, δεν έστειλαν ούτε ένα λουλούδι. Κι ακόμα δεν τον έχουν αποκαταστήσει» λέει η Νατάσα.
Το «Αντάρτικο Λημέρι»
Το 1974 -ελεύθεροι πια- ο Πάνος στήνει στη Μνησικλέους το Αντάρτικο Λημέρι, με τους Ηλία Λογοθέτη και Νίκο Οικονόμου στο σχήμα. Τώρα το τραγούδι του γίνεται αγώνας, ξυπνάει συνειδήσεις, τονώνει το ηθικό του κόσμου, δίνει ελπίδα, δίνει φως. Κι ας λογόκρινε ακόμα τους στίχους η χουντική λογοκρισία. Τραγουδάμε όλοι μαζί τον «Κυρ-Παντελή», το «Ξυπνήστε», τραγούδια της Αντίστασης και της Λευτεριάς.
Αργότερα, στη «Λήδρα», με τους Γιώργο Μεράντζα, Νικόλα Μητσοβολέα και Γιώργο Ζωγράφο, τον Νίκο Λώλη, τον ρεμπέτη Μουφλουζέλη και, στην ορχήστρα, το βιολί του Μαντζόπουλου, τον Μάνο Αβαράκη στη φυσαρμόνικα, τον κιθαρίστα Θεολόγο Στρατηγό και τον πιανίστα Γιάννη «Μπαχ» Σπυρόπουλο -από τη «Λαιστρυγόνα» του Διονύση Σαββόπουλου- ο Πάνος παντρεύει το ρεμπέτικο με το αντάρτικο.
Ο κόσμος, χωρίς κομματικές διακρίσεις, γεμίζει ασφυκτικά τον χώρο. Έρχεται να τραγουδήσει, να χαρεί, να κλάψει, να χορέψει, με τα τραγούδια της Αντίστασης. Κάθε μέρα δύο παραστάσεις. Και συναυλίες σε όλη την Ελλάδα, Γερμανία, Σουηδία, Βεάκειο, Λυκαβηττός. Και δίσκοι. Ο πρώτος, «ζωντανός», ηχογραφήθηκε στη μπουατ Λήδρα, με τη Χαρούλα Αλεξίου να τραγουδάει, και τον «Κυρ-Παντελή» να ξεσηκώνει! Το «Αντάρτικο Λημέρι» -ο δίσκος- υπάρχει ακόμα στα σπίτια των νέων της γενιάς μου. Ακολούθησαν εννέα ακόμα.
Στο δώμα της Πειραϊκής
Το 1987, η Νατάσα και ο Πάνος παντρεύτηκαν. Στον πολιτικό γάμο τους, έπαιξε φυσαρμόνικα ο κουμπάρος τους Λεωνίδας Κύρκος. Από την καταστροφική πυρκαγιά του 2008 στο δώμα, στην Πειραϊκή (όπου ο Πάνος κολυμπούσε χειμώνα-καλοκαίρι)κάηκαν τα πάντα: όργανα, βιβλία, παρτιτούρες, φωτογραφίες, ρούχα και η πολύτιμη αλληλογραφία του με τον Σοστακόβιτς, που τη φύλαγε «ως κόρην οφθαλμού».
Ήταν 84 ετών. Μόνος και ανήμπορος την ώρα της φωτιάς, κατάφερε και σύρθηκε ως το μπαλκόνι. Του άρεσε πολύ να κοιμάται τα βράδια εκεί. «Δεν θέλω άλλη φυλακή!» έλεγε. Σπάσανε την πόρτα και τον βρήκαν αγκαλιά με την κιθάρα. Μέχρι το τέλος -στο νοσοκομείο από καρκίνο, 27 Γενάρη του 2009- έβλεπε πως τον κυνηγούσαν οι φλόγες. Τον συνόδευσε στον τάφο του το κλαρίνο του Φιλιππίδη, με τα «Παιδιά της Σαμαρίνας»..
Σάββατο 30 Δεκεμβρίου 2023
Παρασκευή 29 Δεκεμβρίου 2023
Τετάρτη 27 Δεκεμβρίου 2023
ετυμολογικες ενασχολησεις,στο Κ
Κλύζω(αρχ.)
Κλυσμα,κλυδωνιζομαι,κατακλυσμος
Cloaque
Καρπαζια << tu. Kepaze(ξεφτιλας)
Κομπαζω<< (αρχ.)κομπος(δυνατος θορυβος)
Fanfaron(fr)<<arab. Farfar(φλυαρος)
Κουρμπετι <<tu. Gurbet(ξενητεια)
Καλπικος <tu. kalp
Καπαρο<it.<lt. caput(κεφαλι)+arra(εγγυηση)
Συγκρ. αρρα-βων
Καπατσος<it< lt.capax/capio(ικανος να)
capace
Dating in Barcelona
νεα τηλεοπτικη σειρα στο Cinobo,στα ισπανοκαταλανικά
τα 3 πρωτα επεισοδια ειναι εξυπνα....μετα,πεφτει η ποιοτητα,δυστυχως
Δευτέρα 25 Δεκεμβρίου 2023
Σάββατο 23 Δεκεμβρίου 2023
Γιωργης Σταματακης Οι σημαιες
Άνω κάτω εκάμανε τα σπίθια σάμε να βρούνε τα χρειαζούμενα πανικά. Και η καθεμιά εσύγκοβγε ό,τι της πάντιχνε. Άλλη μπλάβο, άλλη κόκκινο, άλλη ζαβιδάτο, άλλη σπιτάτο, άλλη κλαδάτο…
Ετσά εσάσανε τσι πρώτες τως σημαίες. Και σ’ όλες ο σταυρός ήγραφε με κεφαλαία γράμματα: "ΚΥΛΙΝΔΡΟΜΥΛΟΙ ΧΑΝΙΩΝ" γιατί το άσπρο πανικό τ’ αγοράζανε από το μπακάλη που τως επούλιε σε λουρίδες τα τσουβάλια τ’ αλευριού.
Αυτές όμως ήτονε οι πρόχειρες σημαίες. Σιγά-σιγά εσάσανε τσι σκολινές που ήτονε και φαντές και κεντιστές και πλεχτές…
Κάθε μια νοικοκερά επολέμουνε να ξεπεράσει την άλλη, γι’ αυτό ήβανε όλη τση την τέχνη.
Ήτονε βέβαια κι ένα προυκί που το θώριε πολύς κόσμος, γιατί όλα τ’ άλλα τα στολίζανε μέσα, αυτό όμως το στολίζανε στην αυλή… …
Είχανε βέβαια κι άλλες λήτες γιατί ’τονε παντρεμένες-παιδιωμένες με σπίθια και έχνη, όμως η σημαία δεν εξέλειπε, τολάιστο τα πρώτα διαστήματα, από τσι κουβέντες τως.
Ετσά τσι γροίκας να ροζονάρουνε και να λένε:
-«Εγώ ύφανα μια σημαία μπλάβη και γύρω-γύρω εκέντησα παπαδούλες. Χαρώ τηνε πώς σκαμπάζει, απάνω στον άσπρο τοίχο!»
-«Εγώ πάλι ήσασα μιαν άσπρη, σα τα χιόνια. Στη μέση τσ’ ήβαλα ένα κόκκινο σταυρό και στσι τέσσερις γωνίες από ένα μουλαράκι».
-«Εμένα είναι ζαβιδάτη. Από πάνω σάμε κάτω, μόνο ζαβίδια πολυλοΐσιμα».
-«Να δείτε στο Πάνω χωριό μιαν ωραία σημαία που τεντώσανε. Ένα σταφύλι στη μέση και δυο πουλιά που το τζιμπολογούνε!»…
| Γεώργιος Σταματάκης | Γράμμα από τα Καπετανιανά | περιοδικό "Κρητικό Πανόραμα", τεύχος 24 |
(Την περίοδο της χούντας, στα Καπετανιανά, ο δάσκαλος ζωγράφισε στους χωριανούς τη σημαία για να τη φτιάξουν οι κάτοικοι και να την υψώνουν, όπως ήταν διαταγή, στις εθνικές εορτές. Έκαναν λοιπόν οι νοικοκεράδες του χωριού, τα καλύτερά τους –όπως φαίνεται στο απόσπασμα που προηγήθηκε. Μέχρι που η προσπάθεια αυτή και τα αποτελέσματά της, έφτασαν στα αυτιά της χούντας, που επέδραμε στα ξεχασμένα μέχρι τότε Καπετανιανά, για να βρεί τους εσωτερικούς εχθρούς, τους υπονομευτές της τάξης, εκείνους που χλεύαζαν τα ιερά και τα όσια.)
Παρασκευή 22 Δεκεμβρίου 2023
Joseph Stiglitz//a very useful reading
People,Power and Profits
(progressive capitalism for an age of discontent)
δεν εχει μεταφραστει στα ελληνικα...κακως
Πέμπτη 21 Δεκεμβρίου 2023
Τρίτη 19 Δεκεμβρίου 2023
Δευτέρα 18 Δεκεμβρίου 2023
Κυριακή 17 Δεκεμβρίου 2023
Κωστας Βαξεβανης
Είναι ο Μητσοτάκης που αντιλαµβάνεται την πολιτική ως µια ακολουθία ντιλαρισµάτων που τον κρατάνε στην εξουσία ή η πολιτική στη χώρα έχει καταπέσει σε µια διαδικασία που παράγει πολιτικούς σε ρόλο πλασιέ και αντισυµβαλλοµένου της διαπλοκής; Η απάντηση στο ερώτηµα δεν θα κάνει κανέναν σοφότερο. Τα δεδοµένα υπάρχουν έτσι ή αλλιώς µπροστά στον καθένα και οδηγούν σε ένα συµπέρασµα. Ο Μητσοτάκης διαχειρίζεται την εξουσία και τη χώρα κάνοντας συµφωνίες κάτω και πάνω από το τραπέζι µ’ αυτούς που θα µπορούσαν στ’ αλήθεια να τον απειλήσουν. Αυτοί δεν είναι τα κόµµατα της αντιπολίτευσης, κάποια από τα οποία εξαρτώνται από τον Μητσοτάκη, είτε ετεροπροσδιοριζόµενα από αυτόν είτε πολιτικά εκβιαζόµενα.Οι δηµοσκοπήσεις (όλες οι δηµοσκοπήσεις) εµφανίζουν το 70% των πολιτών να είναι απογοητευµένο από την πολιτική του Μητσοτάκη αλλά και της αντιπολίτευσης. Στα ερωτήµατα που αφορούν το αν αποτιµάται θετικά η κυβερνητική πολιτική, τα αποτελέσµατα δεν είναι ευνοϊκά για τον πρωθυπουργό. Παρ’ όλα αυτά, ο Μητσοτάκης φαντάζει κυρίαρχος και αδιαµφισβήτητος.Οσοι γνωρίζουν τον χώρο της Ν∆ και τα πρόσωπα ξέρουν ότι τα κεντρικά στελέχη που αντιλαµβάνονται τον Μητσοτάκη ως πολιτικό µε σύντοµη ηµεροµηνία λήξης πληθαίνουν. Μόνο που δεν τολµούν να τον προκαλέσουν. Απολαµβάνουν έτσι την πολιτική τους µακροζωία θεωρώντας ότι τέτοια θέµατα είναι καλύτερο να τα λύσει η Ιστορία και όχι οι ίδιοι. Δύο πρώην πρωθυπουργοί και µέντορες του χώρου, ο Κώστας Καραµανλής και ο Αντώνης Σαµαράς, µε πρόσφατες δηλώσεις τους έχουν δείξει την ενόχλησή τους στον Μητσοτάκη. Ο µεν Καραµανλής έκανε µια βαριά δήλωση στον αντίποδα της επίσκεψης Ερντογάν και της ευωχίας για την υποτιθέµενη διασφάλιση της ειρήνης: «Στη Θράκη, στο Αιγαίο, στην Κύπρο κρίνεται η αντοχή του ελληνισµού και κατ’ επέκταση η ευθύνη και η µοίρα όλων µας».Ο Αντώνης Σαµαράς επιτέθηκε µέσα στη Βουλή ζητώντας από την κυβέρνηση να αποσύρει την τροπολογία που προβλέπει λιγότερα χρόνια παραµονής στην Ελλάδα προκειµένου να νοµιµοποιηθεί ένας µετανάστης.Οι βολές έχουν διαφορετικές πολιτικές αφετηρίες αλλά τον ίδιο στόχο, τον Μητσοτάκη.Ωστόσο ο Μητσοτάκης αδιαφορεί για τις µπαλοθιές. Είτε γιατί γνωρίζει ότι οι βολές είναι για την τιµή των (εσωκοµµατικών) όπλων και µόνο είτε γιατί ασπάζεται αυτό που είχε πει η Ντόρα Μπακογιάννη ότι «οι δεξιοί έχουν ψυχή καρδερίνας». Το πιθανότερο είναι ότι ο Μητσοτάκης ξέρει τη θωράκισή του. Τα πολιτικά µέτρα που παίρνει είναι δύο ειδών. Από τη µία, διοχετεύει τόσο όσο χρήµα απαιτείται για να επιβιώσει το φιλοθέαµον κοινό και να συνηθίσει ταυτόχρονα στα επιδόµατα και από την άλλη προωθεί γρήγορα όσους νόµους απαιτεί το σύστηµά του για να επικυρώσει τις συµφωνίες µε τα συµφέροντα.Οσο διατηρεί τις προσωπικές του ισορροπίες και τις ισορροπίες µεταξύ των επιχειρηµατιών µπορεί να επικρατεί χωρίς πρόβληµα. To Μαξίµου έχει µετατραπεί σε υποθηκοφυλακείο συµβολαίων ντιλαρισµάτων. Το µόνο πρόβληµα είναι να διαχειριστεί τις αδηφάγες διαθέσεις όσων τον στηρίζουν.Στην εξωτερική πολιτική υπάρχει η ίδια αντίληψη. Πρώτα επιλέγεται το ντιλ, τα συµφέροντα που θα εξυπηρετηθούν και θα του το αναγνωρίσουν και στη συνέχεια διαµορφώνεται η πορεία της χώρας. Η Ελλάδα βρίσκεται πάνω από τον γκρεµό αλλά ζει µε την ελπίδα ότι ετοιµάζεται να κάνει θεαµατικό bungee jumping µετά το οποίο θα εισπράξει το χειροκρότηµα. H κοινωνική πρόνοια, το επίτευγµα γενεών που έζησαν κατοχές και εµφυλίους, έχει δοθεί αντιπαροχή. Οι κακοπληρωµένοι γιατροί κατά τη Νίκη Κεραµέως είναι ευτυχείς γιατί αποκτούν εµπειρίες στο δηµόσιο. Για την άλλη αγαπηµένη υπουργό του πρωθυπουργού, τη ∆όµνα Μιχαηλίδου, η ταλαιπωρία των παιδιών για να πάνε στο σχολείο είναι µια επιλογή fitness. Πού είσαι, Μαρία Αντουανέτα, να αναλάβεις υπουργός παρά τω πρωθυπουργώ και επί του Βορίδη.Στα πέντε χρόνια διακυβέρνησης Μητσοτάκη η κοινωνία έχει εκπαιδευτεί να τη δέρνουν, να την τραµπουκίζουν, να την κλέβουν, να την κατασκοπεύουν και να τη σκοτώνουν ελέω ∆ικαιοσύνης. Φτάσαµε στο σηµείο να περιµένουµε δικαιοσύνη από τον Ευρωπαίο Εισαγγελέα. Η κρατική περιουσία παραδίδεται σε ξένα συµφέροντα στο όνοµα της ανάπτυξης, λες και ζούµε την εποχή που ο Παττακός έλεγε ότι οικοδοµούσε το µέλλον µε το µυστρί του.Οσα εµφανίζονται στα κανάλια ως ρεπορτάζ αποτελούν την ισορροπία της στιγµής µεταξύ καναλαρχών και κυβέρνησης. Τα «γεγονότα» είναι µηνύµατα προς την εξουσία και σήµα ότι όλα µπορούν να ανατραπούν. Αν χάσει η οµάδα ή φυσήξει απειλητικός άνεµος την παράγκα του ποδοσφαίρου, µπορεί ο πολίτης να µάθει καµιά αλήθεια που θα του πει ο οργισµένος πρόεδρος για να απειλήσει τους ντιλαδόρους που δεν τηρούν τις συµφωνίες.Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει µάθει να επιβιώνει στο σύστηµα της εξουσίας έχοντας φυσικά τον εαυτό του πάντα ενταγµένο στη βασική δύναµη που τον κινεί: τις συµφωνίες µεταξύ κυρίων µε απολαβές εκατέρωθεν.Υπάρχει πιθανότητα να ανατραπεί η κατάσταση; Οι βασικοί παράγοντες που µπορούν να το καθορίσουν είναι τρεις: η ανατροπή των ισορροπιών που σήµερα είναι το δίχτυ ασφαλείας του συστήµατος, η συνειδητοποίηση από την πλευρά της αντιπολίτευσης του ρόλου που οφείλει να παίξει, ο αστάθµητος παράγοντας που µπορεί να παρουσιαστεί χωρίς εµφανή αιτία και να δηµιουργήσει εξελίξεις. Προσωπικά θεωρώ το τρίτο ως πιθανότερο.
δυο μαντιναδες
Με τω πολλώ τη λογική δε συμφωνώ καθόλου.
Βγαίνω από τη στράτα του θεού και μπαίνω στου διαόλου.
Άλλος θωρεί τον (ε)γκρεμό και τον (ε)πιάνει ζάλη
Μα γω στο φρύδι του γκρεμού χορεύω πεντοζάλη!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)