ΑΥΤΟΣ ο ανθρωπος μάς-εφυγε...

   αποσπασμα απο το τελευταιο,αυτοβιογραφικο βιβλιο του Νικου Κούνδουρου

                               "Μνημη Απειθαρχητη"                                                

......H Σοβιετικη Ενωση γιορταζει τα γενεθλια της Οκτωβριανης Επαναστασης.Ειχανε καλεσει συντροφους από ολο τον κοσμο.Kαι εγω βρεθηκα σε ένα τεραστιο κρουαζιεροπλοιο που εκανε ξεναγηση κοστα κοστα στα θαλασσινα χωρια του ποταμου Βολγα.Βρεθηκα στο κεφαλι μιας ομαδας από Ελληνες,σπουδαστες της Σχολης Κινηματογραφου και φυγαδες του ελληνικου εμφυλιου.Ηταν οι Ελληνες του νικημενου Δημοκρατικου Στρατου,που ειχαν κουρνιασει στην φιλοξενη θαλπωρη των Ρωσων συντροφων.Καπου στη μεση του καταστρωματος του πλοιου,οι Σοβιετικοι ειχανε τακτοποιησει σε ομαδες τους ξενους καλεσμενους.Το ελληνικο τραπεζι,αρκετα μεγαλο,φιλοξενουσε καμμια εικοσαρια Ελληνες,οι πιο πολλοι ενσωματωμενοι τωρα στη μεγαλη σοβιετικη οικογενεια.Διπλα οι Γαλλοι,παραπερα οι Αγγλοι,οι Γερμανοι και οι Ιταλοι.

        Με τον πατροπαραδοτο τροπο φιλοξενιας,στο τεραστιο τραπεζι μας,ειχαν αναπτυχθει σε ταξη 20 σερβιτσια που αποτελουνταν από μια πληθωρα μαχαιροπηρουνα,πιατα και κρυσταλλινα ποτηρια.Παραδοσιακο εθιμο της μνημης της παλαι ποτέ τσαρικης Ρωσιας.Εικοσι Ελληνες,με τη βοηθεια των γκαρσονιων,βρεθηκαμε καθισμενοι μπροστα στα 20 σερβιτσια,ενώ στη μεση του τραπεζιου ειχαν τοποθετησει μια μικρη ελληνικη σημαια.Τοτε προσεξα μια κοπελα,που ορθια εψαχνε με ανησυχια να βρει τη δικη της θεση.Ηταν Τσεχοσλοβακα
δημοσιογραφος.Ζητησα από τους διπλανους να κανουν δεξια και αριστερα λιγο χωρο και να συμπληρωσουν το κενο με μια καρεκλα και ένα σερβιτσιο.Επιασα από το χερι την κοπελα και την οδηγησα στην καινουργια θεση Και τοτε εγινε το κακο.Ενας θηριωδης αρχι-μαιτρ των γκαρσονιων εδωσε εντολη στα γκαρσονια να αποσυρουν την καρεκλα και να τοποθετησουν στην αρχικη θεση του το σερβιτσιο με τα πιατα και τα ποτηρια..και τοτε ξυπνησε μεσα μου ο Ρωμιος,ο Κρητικος ισως ,ο απειθαρχητος.Με μια περιεργη δυναμη σηκωσα ψηλα τη μια ακρη του τεραστιου τραπεζιου και δεκαδες πιατα και ποτηρια γκρεμιστηκαν με εκκωφαντικο θορυβο στο πατωμα.Ακολουθησε σιωπη μισου λεπτου και επειτα η αιθουσα τρανταχτηκε από τα χειροκροτηματα.Ηταν η εκφρση διαμαρτυριας των λογης λογης Ευρωπαιων καλεσμενων,απαντηση στη σκληρη πειθαρχια των μπολσεβικων γκαρσονιων.Η Τσεχοσλοβακα σαστισμενη γυρισε πισω στην ορθια θεση της.Η αιθουσα ειχε παγωσει.

  Δυο μηνες αργοτερα,στην Αθηνα,καποιος χτυπησε διακριτικα την πορτα μου.Ανοξα.Στο ανοιγμα της πορτας στεκοταν η ιερεια του Γκοντάρ και πρωταγωνιστρια του σοβιετικου κιμηματογραφου.»Ειστε ο Κουνδουρος;»ρωταει «Ειμαι» απανταω «Να μπω;» «Να μπεις».Ηθελε να μού σφιξει το χερι και να με συγχαρει για εκεινο το επεισοδιο,ως καλεσμενη και αυτή στη δεξιωση των Σοβιετικων.Η σοβιετικη πειθαρχια,αντιπαθητικη και ξενη στους δυτικους τροπους συμπεριφορας,ειχε εντυπωσιασει τους Αγγλους,τους Γαλλους,Ιταλους και Γερμανους καλεσμενους στο σοβιετικο πλοιο.»Περνουσα από την Ελλαδα,ρωτησα και εμαθα πού μενετε και ηρθα να σφιξω το χερι του ηρωικου Ελληνα» μού ειπε η Μαρινα Βλαντύ…..