Τακης Λαζαριδης (1928- ) 2ο

5/5/2015

Πού πάμε;         

(ή ακριβέστερα, πού μας πάνε;)

Το αγωνιώδες ερώτημα του τίτλου, ένα ερώτημα που το τελευταίο διάστημα κατατρύχει και αγχώνει τους Έλληνες πολίτες, βρήκε επιτέλους την απάντησή του, απάντηση που περικλείεται σε δύο μόνο λέξεις: Στα βράχια!

Αυτή την απάντηση έδωσαν ουσιαστικά σε σχετικές ερωτήσεις σε διαφορετικές τηλεοπτικές εκπομπές πριν λίγες μέρες αρκετά ηγετικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, μεταξύ των οποίων και οι κύριοι Φλαμπουράρης και Σκουρλέτης.

Βέβαια δεν το είπαν έτσι ακριβώς, αυτό όμως συνάγεται αβίαστα από τα συμφραζόμενα. Όταν δηλώνουν αυτάρεσκα ότι δεν αλλάζουν πορεία έστω κι αν βλέπουν ότι το καράβι πάει κατευθείαν στα βράχια κι όταν από την άλλη τα βράχια παραμένουν αμετακίνητα στη θέση τους, είναι προφανές ότι η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη. Ισχυρίζονται βέβαια οι Συριζαίοι ότι τελικά η σύγκρουση θα αποτραπεί γιατί τα βράχια θα αναλογιστούν τις καταστροφές που θα υποστούν και θα παραμερίσουν, οφείλω όμως να ομολογήσω ότι ο ισχυρισμός δεν με έπεισε. Παρά την καλή μου διάθεση, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες να εμβαθύνω στη σκέψη και στη λογική τους, δεν μπόρεσα τελικά να καταλάβω πώς είναι δυνατόν σε μια ενδεχόμενη σύγκρουση πλεούμενου με βράχια, τα βράχια να υποστούν τις μεγαλύτερες ζημιές…

Ας αφήσουμε όμως προς το παρόν το θέμα αυτό κι ας προσπαθήσουμε να βρούμε μια πειστική απάντηση σε ένα άλλο καυτό ερώτημα: Πώς εξηγείται αυτή η ακλόνητη πεποίθηση των ηγετών του ΣΥΡΙΖΑ ότι τελικά η Ευρώπη θα υποχωρήσει, πώς είναι τόσο βέβαιοι ότι «δεν υπάρχει ούτε στο ένα εκατομμύριο πιθανότητα να μην κάνουν πίσω οι εταίροι μας»; Έχουν δει κάποιο καλό όνειρο ή μήπως άγγελος Κυρίου τους επεσκέφθη νύκτωρ και τους διαβεβαίωσε για την απεριόριστη συμπαράσταση των επουρανίων δυνάμεων; Μήπως πήγαν σε καμιά καλή καφετζού ή μήπως πάλι είδαν ευοίωνα σημάδια στην πλάτη του πασχαλινού οβελία;

Το μυστήριο παρέμενε άλυτο για μένα ώσπου τελικά, αφού το σκέφτηκα και το ξανασκέφτηκα και αφού ανασκάλεψα μνήμες από παλιά διαβάσματα, θυμήθηκα και κατάλαβα: Οι ηγέτες του ΣΥΡΙΖΑ είναι φανατικοί οπαδοί, πιστοί μιμητές της «κρημνοβατικής» πολιτικής του αρχιεπισκόπου Μακάριου!

Σε μια συνέντευξη που έδωσε στην Οριάνα Φαλάτσι και περιέχεται στη σελ. 537 του βιβλίου της «Συνάντηση με την Ιστορία», ο Μακάριος αφηγείται: Όταν έγινα είκοσι χρονών, ο ηγούμενος της μονής με διέταξε να αφήσω γένια. Οι δόκιμοι καλόγεροι όμως δεν είναι υποχρεωμένοι να αφήνουν γένια. Αρνήθηκα και εκείνος θύμωσε. «Ή να ακούσεις ή να φύγεις». «Εντάξει, θα φύγω». Μάζεψα τα πράματά μου, ήξερα ακριβώς τι επρόκειτο να συμβεί. «Μη φεύγεις, μείνε!». «Εντάξει, θα μείνω». «Θα αφήσεις όμως γένια». «Όχι, δε θα αφήσω». «Πρόσεξε γιατί θα σε χτυπήσω». «Χτύπα με». Άρχισε να με χτυπάει, και όση ώρα με χτυπούσε φώναζε: «Θα αφήσεις γένια;». «Όχι». Τελικά κάθισε εξαντλημένος. «Σε παρακαλώ. Άφησέ τα να μεγαλώσουν λίγο. Πολύ λίγο, ίσα ίσα για να σε βλέπει ο κόσμος ότι αφήνεις γένια». Χαμογέλασα. «Τόσο λίγο;». «Ναι». «Όπως τα έχω τώρα;». «Ναι». «Ούτε εκατοστό περισσότερο». «Εντάξει». Έτσι καταλήξαμε σε συμβιβασμό χωρίς να χρειαστεί να τον υπακούσω.

Και καταλήγει ο Μακάριος: «Θα έλεγα ότι τούτη η ιστορία είναι αποκαλυπτική. Αυτή ήταν και είναι η στρατηγική μου. Θέλω να πω ότι πάντα μου άρεσε να οδηγώ τον εαυτό μου ως την άκρη του γκρεμού και τότε να σταματώ έγκαιρα ώστε να μην πέσω».

Η συνέχεια είναι γνωστή. Ακολουθώντας ακριβώς αυτή την «κρημνοβατική» τακτική στις διαπραγματεύσεις με τους Άγγλους, έπεσε τελικά στον γκρεμό αλλά δυστυχώς δεν έπεσε μόνος του. Πήρε μαζί του και την Κύπρο!

Αξίζει να θυμηθούμε τα γεγονότα. Ύστερα από εντατικές διαπραγματεύσεις, τέλη 1955 αρχές 1956, Μακάριος και Χάρντιγκ είχαν καταλήξει σε συμφωνία βάσει της οποίας η βρετανική κυβέρνηση αναγνώριζε το δικαίωμα του κυπριακού λαού για αυτοδιάθεση αλλά να αναβληθεί η άσκησή του για περίοδο επτά ετών και στο μεταξύ να δοθεί Σύνταγμα ευρείας αυτοκυβέρνησης με Έλληνα πρωθυπουργό, εννιά Έλληνες υπουργούς και μόνο έναν Τούρκο υπουργό για τις τουρκικές υποθέσεις.

Σύσσωμος ο κυπριακός λαός σε διαβουλεύσεις εκπροσώπων του με τον Μακάριο τάχθηκε υπέρ της αποδοχής του Συντάγματος, όπως υπέρ της αποδοχής συμφώνησαν, ύστερα από μυστική συνάντηση στη μονή Κύκκου οι Γρίβας-Μακάριος. Και ενώ όλοι περίμεναν την υπογραφή της συμφωνίας και ο Γρίβας, για πρώτη φορά, έβγαζε αναμνηστικές φωτογραφίες με τους άλλους αγωνιστές, επήλθε απροσδόκητα το ναυάγιο των διαπραγματεύσεων.

Γιατί, τι έφταιξε; Τι ακριβώς συνέβη το βράδυ της 29-2-56 στην τελευταία συνάντηση που είχε οριστεί προκειμένου να μπουν οι υπογραφές και στην οποία πήραν μέρος ο υπουργός Λ.Μπόϊντ, ο Κυβερνήτης Χάρντιγκ, ο Μακάριος, και μερικοί άλλοι;

Στο βιβλίο του «Οι διαπραγματεύσεις Μακαρίου-Χάρντιγκ 1955-56» και στη σελ. 85 ο Ν. Κρανιδιώτης, στενός συνεργάτης και σύμβουλος του Μακαρίου, γράφει σχετικά: «Ο Μακάριος πίστευε ότι στη συνάντηση εκείνη με τον Λ. Μπόϊντ θα μπορούσε να βελτιώσει ακόμη περισσότερο τις βρετανικές προτάσεις. (…..) Ο Λ. Μπόϊντ αρνήθηκε να συζητήσει εκ νέου οποιοδήποτε θέμα, υπογράμμισε ότι δεν ήταν διατεθειμένος να μεταβάλει έστω και μια λέξη από την ανακοίνωση που μας διάβασε, και τόνισε ότι δεν έχει να προσθέσει τίποτε περισσότερο(…..) Ο Μακάριος με ένα βεβιασμένο χαμόγελο είπε ότι με λίγη καλή θέληση θα μπορούσαν ίσως να ρυθμιστούν τα εναπομείναντα τρία επίμαχα σημεία. Ο Λ. Μπόϊντ τον κοίταξε αυστηρά χωρίς να απαντήσει. Μεσολάβησαν μερικά λεπτά αμήχανης σιωπής. Ύστερα ο Βρετανός υπουργός σηκώθηκε απότομα από τη θέση του και ατενίζοντας παγερά τον Αρχιεπίσκοπο-αντί οποιουδήποτε άλλου χαιρετισμού- είπε προκλητικά: «Είθε ο Θεός να σώσει το λαό σου».

Φαίνεται όμως πως κι ο Θεός βαρέθηκε την ανικανότητα και την επιπολαιότητα της κυπριακής ηγεσίας και εγκατέλειψε την Κύπρο στη μαύρη της μοίρα…
Πραγματικά, είναι να τρελαίνεται κανείς. Η κυπριακή τραγωδία μπορούσε να αποφευχθεί, την κυπριακή τραγωδία την προκάλεσε η «κρημνοβατική» πολιτική του Μακάριου! Είναι νομίζω προφανές ότι οι ηγέτες του ΣΥΡΙΖΑ ακολουθούν πιστά αυτήν ακριβώς την «κρημνοβατική» πολιτική, αδιαφορώντας για τις συνέπειες ή μάλλον, εν γνώσει των συνεπειών. Το σχέδιό τους είναι απλό: Αν οι εταίροι μας κάνουν πίσω, αν υποκύψουν στους εκβιασμούς, θα είμαστε καβάλα στο κύμα. Για ένα απροσδιόριστο χρονικό διάστημα ο λαός θα μας περιβάλει με την αγάπη και την εμπιστοσύνη του, η άσκηση και η νομή της εξουσίας θα είναι στα χέρια μας. Αν τα πράγματα φτάσουν σε ρήξη, τόσο το καλύτερο. Με ένα δημοψήφισμα κομμένο και ραμμένο στα μέτρα μας, θα αναβαπτιστούμε στη λαϊκή εμπιστοσύνη, θα φορτώσουμε τις ευθύνες στους «άλλους» και απερίσπαστοι πλέον θα αγωνιστούμε για να γίνει πράξη το μεγάλο μας όραμα: Η μετατροπή της χώρας μας σε Βενεζουέλα της Μεσογείου, βάση και ορμητήριο για την κατάργηση του καπιταλισμού στην Ευρώπη και όπου αλλού μπορέσουμε!

Η κρισιμότητα των περιστάσεων απαιτεί να ειπωθεί στο λαό ολόκληρη η αλήθεια ώστε να γνωρίζει πού βαδίζουμε. Απευθυνόμενος στους ηγέτες του ΣΥΡΙΖΑ θα ήθελα να τους πω χωρίς μισόλογα και περιστροφές: Αγαπητοί κύριοι του ΣΥΡΙΖΑ, είναι η ώρα της αλήθειας. Σταματήστε αμέσως αυτό το θέατρο της δήθεν διαπραγμάτευσης, σταματήστε αυτή τη φαρσοκωμωδία που δεν ξεγελάει πια κανέναν. Κανείς δεν σας εξουσιοδότησε να καταστρέψετε αυτή τη χώρα. Η εντολή που πήρατε από το λαό ήταν να διαπραγματευθείτε σθεναρά, σκληρά έστω, πάντοτε όμως μέσα στην ευρωζώνη, μέσα στην Ευρώπη. Η χώρα αυτή δεν είναι περιουσία σας, δεν είναι τσιφλίκι σας για να την παίξετε σε μια ζαριά. Πρέπει να αντιληφθείτε ότι οι ευθύνες σας είναι βαρύτατες και απαράγραπτες. Θα κληθείτε να λογοδοτήσετε τόσο στο δικαστήριο της Ιστορίας, που θα είναι αμείλικτη μαζί σας όσο και στην ελληνική δικαιοσύνη, που θα είναι ακόμα πιο αμείλικτη.

Δεν πρόκειται για απειλή, δεν θέλω ούτε και μπορώ, να απειλήσω κανέναν. Πρόκειται για φιλική μεν, αυστηρή δε προειδοποίηση. Οι ώμοι σας είναι πολύ αδύναμοι για να σηκώσουν το βάρος ιστορικών αποφάσεων που θα καθορίσουν τη μοίρα αυτού του τόπου για πολλά χρόνια. Μπορεί να είστε πλειοψηφία στη Βουλή είστε όμως μειοψηφία στο λαό και δεν έχετε κανένα δικαίωμα να ρίξετε αυτή τη χώρα στα βράχια γιατί αυτό επιτάσσουν οι ιδεοληψίες και οι εμμονές σας, γιατί έτσι σας κάπνισε.

Μπροστά στο δραματικό αδιέξοδο, όταν αφενός δεν μπορείτε να επιβάλετε τους εκβιασμούς σας στην Ε.Ε. και αφετέρου δεν μπορείτε να υπαναχωρήσετε, μια μόνο λύση απομένει κατά τη γνώμη μου: Να εξηγήσετε στο λαό με λόγια απλά και καθαρά ότι τις κρίσιμες αποφάσεις μπορεί να τις πάρει μόνο μια κυβέρνηση που θα εκφράζει, ει δυνατόν, την συντριπτική λαϊκή πλειοψηφία Παραιτηθείτε εν συνεχεία και εισηγηθείτε στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον σχηματισμό κυβέρνησης «ειδικού σκοπού». Η κυβέρνηση αυτή, αποτελούμενη από πέντε-έξη έντιμους και ικανούς πολιτικούς, συνεπικουρούμενoυς από τόσους άλλους τεχνοκράτες, θα συνεργαστεί έντιμα και ειλικρινά με τους ευρωπαίους εταίρους μας και θα υπογράψει μια συμφωνία βάσει των όσων έχουν συμφωνηθεί και υπογραφεί ως τώρα. Στηρίξτε αυτή την κυβέρνηση και καλέστε και τις άλλες πολιτικές δυνάμεις να την στηρίξουν.

Ευθύς ως η κυβέρνηση αυτή επιτελέσει το έργο της, ευθύς ως υπογραφεί η συμφωνία, πάρτε ξανά στα χέρια σας τη διακυβέρνηση της χώρας, εφαρμόστε το πρόγραμμά σας και ας κρίνει στο τέλος ο λαός τα έργα σας.

Νομίζω ότι η λύση αυτή είναι η μόνη που επιτρέπει να αρθεί το σημερινό αδιέξοδο, η μόνη που εγγυάται ομαλές πολιτικές εξελίξεις. Αποδεχόμενοι τη λύση αυτή θα προσφέρετε μια πραγματικά εθνική υπηρεσία στη χώρα, μια υπηρεσία που θα αναγνωρίσει και θα επιβραβεύσει ο ελληνικός λαός.

 @@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

17/12/2015

Όταν ο Δεκέμβρης συναντάει τη Λισαβόνα

Απομυθοποίηση ιστορικών μύθων που ρίζωσαν για πολλές δεκαετίες στο συλλογικό υποσυνείδητο

Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον διάβασα το υπό τον τίτλο «Εμφύλια πάθη» το καινούργιο βιβλίο των κυρίων Καλύβα και Μαραντζίδη. Πρόκειται αναμφίβολα για μια ακόμα ουσιαστική συμβολή στην αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας σχετικά με κρίσιμες στιγμές της σύγχρονης ιστορίας μας, ένα ακόμα σημαντικό βήμα προς την κατάκτηση της εθνικής αυτογνωσίας χωρίς την οποία είμαστε καταδικασμένοι να πορευόμαστε στα τυφλά.

Θα ήθελα να διατυπώσω μερικές σκέψεις για τον Δεκέμβρη με την ελπίδα ότι πιθανόν να αποβούν ωφέλιμες. Κατά κανόνα οι ιστοριογράφοι υποστηρίζουν σταθερά την άποψη ότι στην τραγωδία του Δεκέμβρη πρωταγωνιστικό ρόλο έχουν οι Σιάντος-Ιωαννίδης. Πρόκειται για θεμελιώδες λάθος που μοιραία οδηγεί σε λαθεμένα συμπεράσματα.
 Πρέπει να καταστεί σαφές ότι οι Σιάντος-Ιωαννίδης δεν υπήρξαν πρωταγωνιστές αλλά κομπάρσοι, απλά εκτελεστικά όργανα. Εκτελούσαν πάντοτε πιστά τις όποιες εντολές των σοβιετικών διότι ήσαν διορισμένοι από τους σοβιετικούς και διότι πίστευαν ακράδαντα, όπως άλλωστε όλη εκείνη η γενιά των κομμουνιστών, στο αλάθητο των σοβιετικών ηγετών. Αυτοί ήταν που ίδρυσαν, για πρώτη φορά στην ιστορία, το κράτος των εργατών-αγροτών, αυτοί μετέτρεψαν τη Ρωσία από μια καθυστερημένη αγροτική χώρα σε μια οικονομική και στρατιωτική υπερδύναμη, αυτοί οδηγούσαν το παγκόσμιο προλεταριάτο στον επικό αγώνα για τη συντριβή του καπιταλισμού και το θρίαμβο του σοσιαλισμού σ’ όλο τον κόσμο.

Πρέπει να γίνει πλήρως κατανοητό ότι οι σχέσεις Ελλήνων κομμουνιστών ηγετών και σοβιετικών ήταν σχέσεις υπαλλήλων προς αφεντικά. Οι σοβιετικοί όχι μόνο τους διόριζαν και τους απέλυαν κατά το δοκούν αλλά επιπλέον, και για λόγους που δεν είναι του παρόντος, διατηρούσαν πάνω τους δικαίωμα ζωής και θανάτου. Κλασικό παράδειγμα ο ίδιος ο Νίκος Ζαχαριάδης. Οι σοβιετικοί, αφού τον χρησιμοποίησαν όσο τους βόλευε, μόλις τόλμησε να ψελλίσει κάτι τον ξαπόστειλαν πάραυτα σε πλήρη απομόνωση στα βάθη της Σιβηρίας καταδικάζοντάς τον χωρίς δίκη, χωρίς καταδίκη όχι μόνο σε πολιτικό αλλά και σε φυσικό θάνατο. Και οι νεοδιορισμένοι «ηγέτες» του ΚΚΕ παρακολουθούσαν απαθείς το διαπραττόμενο έγκλημα, θεωρώντας εντελώς αυτονόητο και αναφαίρετο το δικαίωμα των σοβιετικών να στερούν την ελευθερία και τη ζωή εκείνου που μέχρι χθες ήταν ο αγαπημένος σύντροφος και αρχηγός!

Άλλωστε το ότι Σιάντος και Ιωαννίδης ήταν απλά εκτελεστικά όργανα το δέχονται και οι ίδιοι οι κύριοι Καλύβας και Μαραντζίδης. Στη σελ. 394 του βιβλίου τους γράφουν επί λέξει: «…η άφιξη της αποστολής του σοβιετικού αντισυνταγματάρχη Ποπόφ στα ελληνικά βουνά διέλυε κάθε αμφιβολία για τη στάση των σοβιετικών που συνιστούσαν να αποφευχθεί κάθε σύγκρουση με τους Βρετανούς – αυτό οι Έλληνες κομμουνιστές το κατάπιαν θέλοντας και μη». (Πρέπει να σημειωθεί ότι η «σύσταση» αυτή γίνεται τρεις μήνες πριν από τα Δεκεμβριανά και αφορούσε τη συμμετοχή ή μη των εαμικών υπουργών στην κυβέρνηση του Καΐρου).
 Αλλά αφού υπάρχει η ανοιχτή ομολογία του Ιωαννίδη ότι αρκούσε ένας μορφασμός του Τσερνίτσεφ για να αλλάξει θέση σε κρίσιμα πολιτικά θέματα, αφού οι ίδιοι οι κύριοι Καλύβας και Μαραντζίδης δέχονται ότι οι ηγέτες του ΚΚΕ κατάπιναν «θέλοντας και μη» τις «συστάσεις» των σοβιετικών, γιατί δυσκολεύονται να δεχθούν ότι, κατά λογική συνέπεια, και κατά τη διάρκεια των Δεκεμβριανών οι Σιάντος-Ιωαννίδης κατάπιναν «θέλοντας και μη» τις όποιες «συστάσεις» και εντολές των σοβιετικών; Οι άνθρωποι των σοβιετικών μυστικών υπηρεσιών δεν ήταν παρόντες, καλυμμένοι με το μανδύα της στρατιωτικής αποστολής; Δεν υπήρχε διπλή διά ασυρμάτου επικοινωνία, μια μέσω Σόφιας και μια απευθείας με τη Μόσχα;

Είναι νομίζω προφανές ότι εκείνοι που συγκρούστηκαν τον Δεκέμβρη στην Αθήνα ήταν οι Άγγλοι με τους σοβιετικούς. Ποιος είχε λόγο να ωθήσει στη σύγκρουση; Η κοινή λογική μάς υποχρεώνει να δεχθούμε ότι οι Άγγλοι δεν είχαν κανέναν απολύτως λόγο να επιδιώκουν την ένοπλη σύγκρουση. Με τις συμφωνίες του Λιβάνου και της Καζέρτας και κυρίως με τη συμφωνία Τσώρτσιλ-Στάλιν τον Οκτώβρη του ’44 στη Μόσχα, η Ελλάδα είχε εκχωρηθεί στην αγγλική σφαίρα επιρροής. Είναι γνωστό το υπέρογκο τίμημα που πλήρωσε ο Τσώρτσιλ στη Μόσχα για να κρατήσει την Ελλάδα και δικαιωματικά η Ελλάδα του ανήκε. Δεν είχε λοιπόν κανένα λόγο να σπρώξει σε ένοπλη σύγκρουση, να θυσιάσει Βρετανούς στρατιώτες στους δρόμους της Αθήνας, να αμαυρώσει διεθνώς το πολιτικό του προφίλ, βαλλόμενος σκληρά από όλες τις πλευρές για ωμή ένοπλη επέμβαση στα εσωτερικά μιας ανεξάρτητης, κυρίαρχης και σύμμαχης χώρας.

Η λογική των πραγμάτων και τα υπάρχοντα συντριπτικά στοιχεία οδηγούν αναγκαστικά στο συμπέρασμα ότι ο μεγάλος ένοχος για τον Δεκέμβρη είναι ο Στάλιν. Το πραγματικό ερώτημα δεν είναι ποιος έσπρωξε στον Δεκέμβρη αλλά γιατί. Τι επιδίωκε ο Στάλιν με τον Δεκέμβρη; Την απάντηση την δίνουν δύο επιφανείς χιτλερικοί, ο Άλμπερτ Σπέερ, υπουργός πολεμικής παραγωγής του Χίτλερ, και ο φον Όβεν, διευθυντής του υπουργείου Προπαγάνδας. Με συνέντευξή του ο πρώτος και με βιβλίο που εξέδωσε μετά τον πόλεμο ο δεύτερος αποκαλύπτουν ότι στη Λισαβόνα –και ενώ ο πόλεμος βρισκόταν στο φόρτε του– τον Σεπτέμβρη του 44 πραγματοποιήθηκε σύσκεψη «υψηλού επιπέδου» Άγγλων και Γερμανών στην οποία μετείχε και ο Γκαίμπελς. Στη σύσκεψη αυτή συμφωνήθηκε να αφεθούν οι Γερμανοί να αποχωρήσουν ανενόχλητοι από την Ελλάδα, όπως και έγινε!

Είναι νομίζω καθαρό ότι με τον Δεκέμβρη ο Στάλιν, πρώτον, απαντούσε στην πρωτοφανή βρετανική παρασπονδία και, δεύτερον, απασχολώντας στην Αθήνα σημαντικές αγγλικές δυνάμεις, καθυστερούσε την προέλαση των αγγλοαμερικανών στο δυτικό μέτωπο και έδινε τη δυνατότητα στο σοβιετικό στρατό να μπει πρώτος στο Βερολίνο.

Η έλλειψη χώρου δεν μου επιτρέπει να παραθέσω τις μαρτυρίες των Αλ. Σβώλου, Φοίβου Οικονομίδη και Κων/νου Δεσποτόπουλου διά των οποίων αποδεικνύεται ότι τα Δεκεμβριανά ήταν ένα ακόμα έγκλημα του Στάλιν. Όπως έγκλημά του ήταν οι σκηνοθετημένες δίκες της Μόσχας το ’36-38 με τις οποίες εξόντωσε όλη σχεδόν την «παλιά φρουρά» των μπολσεβίκων, αλλά και η εκτέλεση 20.000 Πολωνών αξιωματικών στο δάσος του Κατίν τον Σεπτέμβρη του 1940. Την ευθύνη για το έγκλημα αυτό τη φόρτωσε στους Γερμανούς και χρειάστηκε να περάσουν 75 χρόνια για να αναγκαστεί ο Πούτιν, υπό το βάρος συντριπτικών αποδείξεων, να αναγνωρίσει την ενοχή του Στάλιν για το φρικαλέο αυτό έγκλημα και να ζητήσει δημοσία συγνώμη από τον πολωνικό λαό.

Εδώ και 35 χρόνια με βιβλία αλλά και με άρθρα προσπαθώ να καταδείξω την αποκλειστική ευθύνη του Στάλιν για τον Δεκέμβρη. Γιατί αυτή η εμμονή με το παρελθόν; Και τι σημασία έχει τώρα πια για την ελληνική κοινωνία ποιος ευθύνεται για τον Δεκέμβρη, τη Βάρκιζα και τον Εμφύλιο; Άλλα είναι τα προβλήματα που την καίνε σήμερα και σ’ αυτά προσπαθεί εναγώνια να βρει απαντήσεις και όχι στο τι συνέβη τότε. Ασχολούμαι με το τότε γιατί, κατά τη γνώμη μου, το τώρα είναι συνέχεια του τότε. Η χώρα μας παρακμάζει, καταρρέει, σβήνει, γιατί ενώ η Αριστερά ηττήθηκε στο πεδίο της μάχης, νίκησε στο πεδίο της προπαγάνδας.

Η ιδεολογική κυριαρχία της Αριστεράς μετατράπηκε τώρα και σε πολιτική κυριαρχία. Αυτοί που μας κυβερνούν σήμερα είναι γνήσιοι απόγονοι των Ζαχαριάδη, Ιωαννίδη και Σιάντου. Και όπως εκείνοι ήθελαν να κάνουν τη χώρα μας «λαϊκή δημοκρατία» κατά το πρότυπο της Αλβανίας, της Βουλγαρίας και της Ρουμανίας, το ίδιο σήμερα ο Τσίπρας και η παρέα του θέλουν να μετατρέψουν τη χώρα μας σε Βενεζουέλα της Μεσογείου. Ο κίνδυνος είναι υπαρκτός και σοβαρός και η καταστροφή αναπόφευκτη αν το κομμάτι του λαού που στηρίζει σήμερα τον ΣΥΡΙΖΑ δεν διδαχθεί από την ιστορία, δεν καταλάβει την αιτιώδη σχέση του τότε με το τώρα, δεν απαλλαγεί από την ιδεολογική και πολιτική κηδεμονία της Αριστεράς. Αν δεν καταρρεύσει ο κεντρικός πυλώνας της αντιδυτικής ρητορικής που στηρίχθηκε κυρίως στη διαστρέβλωση της ιστορικής αλήθειας.

Με το συνολικό συγγραφικό τους έργο και με τα «Εμφύλια πάθη» τώρα, οι κύριοι Καλύβας και Μαραντζίδης συμβάλλουν τα μέγιστα στην αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας, στην απομυθοποίηση ιστορικών μύθων που ρίζωσαν για πολλές δεκαετίες στο συλλογικό υποσυνείδητο. Αξίζουν τη γενική εκτίμηση και αναγνώριση. Αν βρουν το χρόνο και τη δύναμη να φτάσουν ως το τέλος, να αποκαλύψουν ολόκληρη την ιστορική αλήθεια, να φωτίσουν όλες τις σκοτεινές πλευρές του Δεκέμβρη, θα προσφέρουν μια ιστορικής σημασίας υπηρεσία στην πατρίδα και θα καταστούν άξιοι όχι μόνο εκτίμησης και αναγνώρισης αλλά εθνικής τιμής και ευγνωμοσύνης.

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

1/6/2016

Ανοιχτή επιστολή προς τον πρωθυπουργό και πρόεδρο του Σύριζα  

Αγαπητέ κ. Πρόεδρε, 

Όπως θα έχετε ήδη διαπιστώσει διαβάζοντας την πρώτη κιόλας λέξη της επιστολής μου, σημειώνεται μια θεαματική μεταστροφή των προς το πρόσωπό σας αισθημάτων μου.
 Στην τελευταία επιστολή μου η προσφώνηση ήταν απλώς «Κύριε Πρόεδρε». Προσθέτω τώρα και τη βαρυσήμαντη λέξη «Αγαπητέ». Πού οφείλεται αυτή η απρόσμενη μεταστροφή; Αλλάξατε εσείς πολιτική ή άλλαξα εγώ αντιλήψεις; Δεν συνέβη ούτε το ένα ούτε το άλλο. Απλώς διεπίστωσα ότι είμαστε ομοιοπαθείς και, όπως γνωρίζετε, τυχόν προϋπάρχουσες διαφορές μεταξύ ομοιοπαθών παραμερίζονται και αυτομάτως διαμορφώνονται φιλικές σχέσεις, σχέσεις αμοιβαίας κατανόησης, συναντίληψης και αλληλεγγύης…

Δεν υπήρξατε μόνο εσείς θύμα αυταπατών. Πολλές και επικίνδυνες αυταπάτες σημάδεψαν και τη δική μου πορεία. Τις πλήρωσα ακριβά, όπως τις πλήρωσαν ακριβά και όλοι οι παλιοί σύντροφοί μου. Το δυστύχημα όμως είναι ότι τις πλήρωσε ακριβά και η χώρα. Ισχύει δηλαδή στην περίπτωσή μας το παράδοξο να μην πληρώνουν για τις αυταπάτες μόνο αυτοί που τις έχουν αλλά και αυτοί που δεν τις έχουν! 

Στη δημόσια παραδοχή σας για τις αυταπάτες δεν διευκρινίζετε ωστόσο ποιες ακριβώς ήταν αυτές, αν πληρώσατε γι’ αυτές ή ο λογαριασμός πήγε μόνο στους πολίτες που δεν φταίνε βέβαια σε τίποτα για τις δικές σας αυταπάτες… Με λίγη όμως προσπάθεια και ακολουθώντας το νήμα των όσων ακολούθησαν, κατάλαβαν οι πολίτες ότι απαλλαγήκατε όντως από μερικές πολύ επικίνδυνες αυταπάτες. Ότι μπορούσατε λ.χ. να σκίσετε τα μνημόνια, να διώξετε την τρόικα, να καταργήσετε τον ΕΝΦΙΑ, να χορέψετε την Ευρώπη στο ταψί, να καθορίσετε το ύψος μισθών και συντάξεων κατά το δοκούν κλπ.

Αλλά ενώ είναι πλέον γνωστό από ποιες αυταπάτες απαλλαγήκατε, άγνωστο παραμένει πόσες και ποιες ακριβώς αυταπάτες συνεχίζουν να σας ταλαιπωρούν. Συνεκτιμώντας διάφορες δηλώσεις και πράξεις σας συμπεραίνω ότι, μεταξύ πιθανώς και άλλων, σας κατατρύχουν τρεις εξαιρετικά επικίνδυνες αυταπάτες.

α) Η αυταπάτη ότι μπορείτε να πραγματοποιήσετε τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό μιας υπανάπτυκτης και καθυστερημένης χώρας όπως η δική μας.
Πρόκειται για μια διαχρονική αυταπάτη που οδήγησε όχι μόνο την ελληνική αλλά και την παγκόσμια αριστερά σε άνισες μάχες με προσωρινές νίκες αλλά ταπεινωτικές, τελικά, ήττες με βαρύτατο υλικό και ανθρώπινο κόστος. Πρόκειται για την αυταπάτη ότι «ήγγικεν» η μεγάλη ώρα, ότι ο καπιταλισμός πεθαίνει και το μόνο που απομένει είναι να πάρουμε τα φτυάρια και να τον θάψουμε…
Οι παραμορφωτικοί φακοί που φοράτε δεν σας επιτρέπουν να δείτε ότι ο καπιταλισμός όχι μόνο δεν πεθαίνει αλλά τώρα μόλις κάνει τα πρώτα του βήματα πάνω στη γη. Στην θανάσιμη σύγκρουσή του με τον «υπαρκτό σοσιαλισμό» που κράτησε ολόκληρο σχεδόν τον εικοστό αιώνα βγήκε νικητής και πλέον χωρίς αντίπαλο δέος, συνεχίζει ακάθεκτος την επέλαση για παγκόσμια κυριαρχία.
Είναι γνωστές οι πληγές του καπιταλισμού όμως εσείς μένετε μόνο σ’ αυτές. Αν ρίξετε μια ματιά στον παγκόσμιο χάρτη θα διαπιστώσετε ότι όπου αναπτυγμένος καπιταλισμός εκεί και περισσότερη ελευθερία και ευημερία για τους εργαζόμενους.
Αντίθετα, σ’ όλες ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ (γράφω τη λέξη με κεφαλαία γιατί αξίζει νομίζω να σταθείτε σ’αυτήν με ιδιαίτερη περίσκεψη) τις χώρες που δοκίμασαν ή δοκιμάζουν τον «σοσιαλιστικό μετασχηματισμό», παντού οι εργαζόμενοι υπέστησαν ή υφίστανται αφόρητη καταπίεση, εξαθλίωση και ταπείνωση. Χτυπητό παράδειγμα η Βενεζουέλα την οποία μέχρι πρότινος προβάλλατε ως παράδειγμα προς μίμηση…
Συνεχίζετε να έχετε την αυταπάτη ότι αναπόφευκτα ο σοσιαλισμός θα διαδεχθεί τον καπιταλισμό. Ότι ο σοσιαλισμός είναι το «φωτεινό μέλλον της ανθρωπότητας». Και ούτε καν σαν φευγαλέα σκέψη περνάει απ’ το μυαλό σας η ιδέα ότι φωτεινό μέλλον της ανθρωπότητας μπορεί κάλλιστα να είναι η ρομποτική κοινωνία, με τις πραγματικά συνταρακτικές, επαναστατικές ανατροπές που συνεπάγεται για την παγκόσμια οικονομία, για την παγκόσμια κοινότητα.


β) Η αυταπάτη ότι μπορείτε απλώς και μόνο πατώντας ένα κουμπί να απογειώσετε την οικονομία.
Με όλο τον σεβασμό στο αξίωμά σας, επιτρέψτε μου να σας πω χωρίς περιστροφές ότι δεν έχετε ιδέα για το πώς λειτουργεί και πώς αναπτύσσεται μια οικονομία στον σύγχρονο κόσμο.
Καλέστε το ταχύτερο δύο καλούς οικονομολόγους (τον κ. Βαρελά ή την κ. Ξαφά λ.χ.) να σας εξηγήσουν σχετικά. Κι αν δεν έχετε εμπιστοσύνη στους Έλληνες οικονομολόγους, καλέστε έναν Κινέζο ή έναν Ινδό να σας εξηγήσουν πώς δύο χώρες υπανάπτυκτες και απελπιστικά καθυστερημένες μέχρι πριν λίγα χρόνια ακόμα κατέστησαν ήδη ή τείνουν να καταστούν οικονομικές υπερδυνάμεις.
Η θεωρία σας για το «ελατήριο» δείχνει ότι έχετε πλήρη άγνοια για την πραγματική κατάσταση της οικονομίας. Αγνοείτε ότι τα δύο «μεγάλα» κόμματα με τον υπερτροφικό κρατισμό κατάφεραν βαθιά μαχαιριά στην οικονομία και η πληγή θα χρειαστεί χρόνο πολύ και κόπο πολύ για να κλείσει. Αγνοείτε επίσης ή δεν θέλετε να παραδεχθείτε ότι με τη δική σας οικονομική πολιτική η οικονομία έχει επιπλέον υποστεί πολλαπλά κατάγματα με αποτέλεσμα να βρίσκεται τώρα σε απελπιστική κατάσταση.
Οφείλετε να αντιληφθείτε ότι αν δεν αλλάξετε οικονομική πολιτική η ανάπτυξη της οικονομίας θα παραμείνει όνειρο απατηλό, όσα ελατήρια και αν πατήσετε. Να αντιληφθείτε ότι κανένα κόμμα δεν μπορεί μόνο του να πετύχει, ότι η αποτυχία είναι αναπόφευκτη όσο προσπαθεί μόνο η μισή Ελλάδα με την άλλη μισή απέναντι. Απαιτείται πανεθνική, ομόθυμη, συντονισμένη προσπάθεια όλων των Ελλήνων.
Επιβάλλεται ως εκ τούτου να αποδεχθείτε την πρόταση του Προέδρου της Ένωσης κεντρώων, του κ. Λεβέντη, και να στηρίξετε με τα άλλα δημοκρατικά κόμματα οικουμενική κυβέρνηση ή κυβέρνηση «ειδικού σκοπού», αποτελούμενη από ικανούς και έντιμους τεχνοκράτες.
Δώστε στην κυβέρνηση αυτή, που δεν θα υπολογίζει το περιβόητο «πολιτικό κόστος», περιθώριο ενός χρόνου προκειμένου να προχωρήσει ταχύτατα στις διαρθρωτικές αλλαγές και στις μεταρρυθμίσεις που είναι αναγκαίες για να σταματήσει ο κατήφορος και να ανοίξει ο δρόμος για τον ριζικό εκσυγχρονισμό της χώρας μας. Εκσυγχρονισμό οικονομικό, κοινωνικό, πολιτικό, διοικητικό, χωρίς τον οποίο δεν έχουμε καμιάν ελπίδα να επιβιώσουμε στον σύγχρονο κόσμο. Μόλις λήξει ο χρόνος αυτός, πάρτε πάλι στα χέρια σας την διακυβέρνηση της χώρας, εφαρμόστε ό,τι από το πρόγραμμά σας είναι εφαρμόσιμο και στο τέλος της τετραετίας ας κρίνει τους πάντες ο λαός. 
Πέραν όμως τούτων υπάρχει ένας ακόμα εξαιρετικά σοβαρός λόγος να αποδεχθείτε την πρόταση του κ. Λεβέντη.
Κατά τη γνώμη μου, και είθε να πέφτω έξω, αργά αλλά σταθερά, και στο βαθμό που θα διαψεύδονται οριστικά οι μεγάλες προσδοκίες που καλλιεργήσατε στο λαό, η χώρα μας οδεύει προς το σημείο μηδέν. Και σημείο μηδέν σημαίνει κοινωνική έκρηξη, ακυβερνησία και χάος ή μια εθνική περιπέτεια.
Οι ευθύνες σας είναι ιστορικές, οφείλετε πάση θυσία να προλάβετε αυτή την εξέλιξη που σημαίνει εθνική καταστροφή. Για την οποία δεν θα πληρώσετε μόνο εσείς αλλά, δυστυχώς, ολόκληρη η χώρα.

γ) Τρίτη και ίσως η πιο επικίνδυνη αυταπάτη είναι να πιστεύετε ότι έχετε πλέον απαλλαγεί από τις αυταπάτες…
Προπατορικό αμάρτημα των εκάστοτε ηγετών της αριστεράς ήταν ακριβώς η ακλόνητη εμμονή σε αυταπάτες. Η ίδια ακλόνητη εμμονή χαρακτηρίζει σήμερα και εσάς, πράγμα που αποδεικνύει ότι η εμμονή σε αυταπάτες είναι κληρονομική αρρώστια της αριστεράς.
Οφείλω να ομολογήσω ότι αν και «παθός μαθός», δεν κατάφερα ακόμα να απαλλαγώ εντελώς από τις αυταπάτες. Απόδειξη ότι γράφω τις γραμμές αυτές κινούμενος από την αυταπάτη ότι μπορώ να σας βοηθήσω να απαλλαγείτε από τις αυταπάτες… Παρότι γνωρίζω ότι αυτό είναι εξαιρετικά απίθανο, ούτε ένα στο εκατομμύριο που θα ’λεγε και ο κ. Φλαμπουράρης…
Πάρα ταύτα συνεχίζω γιατί θέλω να ελπίζω. Έστω απεγνωσμένα, έστω απελπισμένα, θέλω να ελπίζω. Θέλω να ελπίζω ότι κάποια στιγμή θα απαλλαγείτε από τις αυταπάτες σας, θα προσγειωθείτε έστω και ανώμαλα στη σύγχρονη ελληνική και διεθνή πραγματικότητα. Αν τα καταφέρετε σας περιμένει η εθνική αναγνώριση και ευγνωμοσύνη. Διαφορετικά η αποτυχία σας είναι προδιαγεγραμμένη. Σας περιμένει η ιστορική καταδίκη και καταφρόνηση. Και θα είναι κρίμα και για σας και για τη χώρα.

Ένας ομοιοπαθής, που όμως πλήρωσε για τις αυταπάτες του με 15 χρόνια φυλακή και άλλα τόσα παράνομος και καταζητούμενος…