μπομπιρες μολογαν και λενε...

Σήμερα έκανα μπέιμπισίτινγκ σε ένα 6χρονο και μάλλον δεν το ξέρετε αλλά το Πάσχα είναι που ο Χριστός στραβώθηκε και συνελήφθηκε στους ουρανούς.

Ξυπνάει ένα πρωί ένα μπομπιράκι, γύρω στα τέσσερα, και αρχίζει να διηγείται στη μαμά του το όνειρο που είδε.
-Αλήθεια τα είδες όλα αυτά; ρωτάει η μαμά
-Μα, ναι! Απαντάει ο μικρός. Εσύ δεν τα είδες;
-Όχι, παιδί μου. Εγώ δεν μπορώ να δω τα δικά σου όνειρα, λέει η μαμά ψιλογελώντας.
Ο μικρός προβληματίζεται αλλά ύστερα αναφωνεί ενθουσιασμένος:
-Μην ανησυχείς! Θα ζητήσω από τον μπαμπά να σου τα κατεβάσει από το ίντερνετ!

 έχουμε πάει με την κολλητή μου και το βαφτιστήρι της θάλασσα κι εκεί που επιπλέουμε χαλαρά κάνω ένα μακροβούτι!
Ενθουσιασμένος ο μικρός μου λέει μόλις βγαινω και παίρνω ανάσα, " Πω!Πω! Πωλίνα τι ωραία που κολυμπας! Σαν φάλαινα ήσουν!"
Κόκαλο εγώ!
''Δελφίνι να λες Αντώνη, δελφίνι!"

Πριν κάνα τρίμηνο η τότε 3χρονη εγγόνα μου, λέει το εξής, -βάλε μου να δω τη Σκατοπούτα!!!

Σε ένα νηπιαγωγείο συζητούσαν για το Πάσχα. Η νηπιαγωγός ρωτάει: "Ποιος ξέρει να μου πει τι γιορτάζουμε το Πάσχα;" Ένα κοριτσάκι σηκώνει το χέρι του "γιορτάζουμε την επανάσταση του Χριστού!" Είχε βλέπετε προηγηθεί η γιορτή για την 25η Μαρτίου. Έκαναν τόση προσπάθεια να μάθουν για την επανάσταση του 1821, που άντε να τους ξεκολλήσει τώρα.
Λίγο μετά, η νηπιαγωγός τους περιγράφει τη σταύρωση του Χριστού. Ένα πιτσιρίκι σηκώνει με πάθος το χέρι του: "Και μετά ο Χριστός είπε "διψάω" και οι στρατιώτες του έδωσαν να πιει ξίδι με μια σφουγγαρίστρα!"

Παίζοντας τη δικαστίνα:
Μπαμπάς: Κυρία πρόεδρε έχω ένα πρόβλημα. Κάποιος μού τράκαρε το αμάξι και τώρα δεν μου πληρώνει τη ζημιά.
Μικρή: Να αγκαλιαστείτε και να πάτε μαζί στον χορό.

Ξαναπαίζοντας τη δικαστίνα:
Μαμά: Κυρία πρόεδρε, έχω ένα χωράφι και μια συκιά, και τα σύκα πέφτουν στη μεριά του γείτονα, ο οποίος λέει ότι είναι δικά του και μου τα παίρνει.
Μικρή: (κάνοντας ότι διαβάζει τους νόμους από ένα βιβλίο) Τα σύκα που πέφτουν στη μεριά σου θα τα τρως εσύ. Τα σύκα που πέφτουν στη μεριά του θα τα τρώει εκείνος.
Μαμά: Μα, κυρία πρόεδρε, εγώ ποτίζω τη συκιά κάθε μέρα.
Μικρή: Χμμμμ, τότε, θα σου δίνει κάθε μέρα έναν κουβά νερό

πεθαίνει το χρυσόψαρό της, και η καημενούλα θρηνεί. Γίνεται ο εξής διάλογος με τη μαμά της:
Μαμά: Έλα να το θάψουμε στη γλάστρα.
Μικρή: Όχι, θα το δώσω στη γάτα να το φάει.
Μαμά: !!! Μα γιατί;;; (σκέφτεται: "τι μεγαλώνω Θεέ μου;")
Μικρή: Άκου μαμά, η Ρηνούλα (το ψάρι) είναι για τη γάτα ένα δείπνο. Καλύτερα να το φάει η γάτα, που την αγαπάω, παρά τα σκουλήκια.
Μαμά: !!!!!!!!!!
Μικρή (συνεχίζει): Η γάτα θα φάει το ψάρι, και μετά τη γάτα θα τη φάει κανένα λιοντάρι, κι εμάς θα μας φάει κάτι μεγαλύτερο! Αυτή είναι η φύση!

Μας επισκέφθηκε η κουμπάρα μου με την εξάχρονη τότε βαφτιστικιά μου στη γιορτή του πατέρα μου. Λόγω της ημέρας το σπίτι είναι γεμάτο γλυκά, πίτες και ποτά και ζητάει να φάει απ'όλα. Τρώει σοκολατάκι, παστάκι, πιτάκια, πίτσα, τούρτα και τα συνοδεύει με πορτοκαλάδα. Κάποια στιγμή ζητάει και κορμό και της λέω:
"Κορμό δεν έχουμε". Μου απαντάει:"Έχετε, σας φέραμε εμείς". Αφού της βάζω και κορμό και απορώ με το πόσο αδύνατη είναι τη ρωτάω:
"Μα πού το βάζεις τόσο φαγητό; Σε μπόι;", και μου απαντάει:
"Όχι, σε πιάτο...κανονικά".