ΑΚΟΥ ΠΩΣ ΚΛΑΙΕΙ Ο
ΜΠΑΓΛΑΜΑΣ
Άκου πώς κλαίει ο
μπαγλαμάς,
κλαίει, κορίτσι μου, για μας.
Δάκρυ τα τέλια στάζουνε,
οι δρόμοι μας αλλάζουνε.
Αναστενάζει ο μπαγλαμάς,
δεν ήταν η χαρά για μας.
Πώς να ταιριάξω μ’ άλληνε
ψεύτικε κόσμε γυάλινε;
κλαίει, κορίτσι μου, για μας.
Δάκρυ τα τέλια στάζουνε,
οι δρόμοι μας αλλάζουνε.
Αναστενάζει ο μπαγλαμάς,
δεν ήταν η χαρά για μας.
Πώς να ταιριάξω μ’ άλληνε
ψεύτικε κόσμε γυάλινε;
ΜΙΑ ΚΥΡΙΑΚΗ
Μια Κυριακή, ποιος το περίμενε πως θα `ταν
Κυριακή
Μια Κυριακή, ήρθες με τσίπουρο πιωμένος και ρακί
Μπήκες και πήρες το παιδί μου, μια Κυριακή
Βγήκες και πήρες την ψυχή μου, μια Κυριακή
Δεν το μπορώ, το προσκεφάλι του το άδειο να θωρώ
Δεν το βαστώ, να `ναι το στόμα του γαρύφαλλο κλειστό
Κι έλα, ξερίζωσ’ την καρδιά μου, σαν τον ανθό
Να μπω κι εγώ απ’ το χώμα χάμω, να κοιμηθώ
Μια Κυριακή, ήρθες με τσίπουρο πιωμένος και ρακί
Μπήκες και πήρες το παιδί μου, μια Κυριακή
Βγήκες και πήρες την ψυχή μου, μια Κυριακή
Δεν το μπορώ, το προσκεφάλι του το άδειο να θωρώ
Δεν το βαστώ, να `ναι το στόμα του γαρύφαλλο κλειστό
Κι έλα, ξερίζωσ’ την καρδιά μου, σαν τον ανθό
Να μπω κι εγώ απ’ το χώμα χάμω, να κοιμηθώ
ΤΙ ΣΟΥ`ΦΤΑΙΞΑΝ ΤΑ
ΝΙΑΤΑ ΜΟΥ
Τι σου ’φταιξαν τα νιάτα μου;
Το γέλιο μου τι σου ’φταιξε;
Τι σου ’φταιξε η καρδούλα μου;
Τη μάδησες κι αυτή.
Ήσουν πικρός σαν άνεμος
σαν μπόρα ξαφνική.
Κι ήμουν για σένα τίποτα.
Κάποια περαστική.
Τι σου ’φταιξαν τα νιάτα μου
και τα ’κανες γεράματα;
Τι σου ’φταιξ’ ένα έρημο
πεντάρφανο πουλί;
Κι ήρθες και χτες σαν άνεμος
σαν μπόρα ξαφνική.
Κι ήμουν για σένα τίποτα.
Κάποια περαστική.
Το γέλιο μου τι σου ’φταιξε;
Τι σου ’φταιξε η καρδούλα μου;
Τη μάδησες κι αυτή.
Ήσουν πικρός σαν άνεμος
σαν μπόρα ξαφνική.
Κι ήμουν για σένα τίποτα.
Κάποια περαστική.
Τι σου ’φταιξαν τα νιάτα μου
και τα ’κανες γεράματα;
Τι σου ’φταιξ’ ένα έρημο
πεντάρφανο πουλί;
Κι ήρθες και χτες σαν άνεμος
σαν μπόρα ξαφνική.
Κι ήμουν για σένα τίποτα.
Κάποια περαστική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου