Κωστας Μόντης 2

ΖΩΗ ΠΡΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ
Εγώ είμαι «παλιοζωή»
ή εσείς είσαστε «παλιάνθρωποι»;


ΔΕΚΑΟΧΤΩ ΧΡΟΝΩΝ
Αποκηρύττω όσα πρόσθεσα έκτοτε,
αποκηρύτω όσα αφαίρεσα έκτοτε.


ΠΡΟΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ
Δεν ξέρω,ανεβήτε και βλέπουμε

ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΠΗΓΑ ΤΑ ΕΓΓΟΝΑΚΙΑ ΜΟΥ ΣΤΟ ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΟ
-Γυρίσατε; Δεν έμεναν;
-Εμεναν μα δεν τ`άφησα.
-Γιατί;
-Γιατί χαμογέλασαν στη δασκάλα!


ΟΙ ΣΚΙΕΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΦΩΣ
Οσο θα υπάρχεις θα υπάρχουμε.Κατάλαβέ το.


ΤΑ ΔΕΝΔΡΑ
Οχι το ψεύδος των «αειθαλών»
που κρυφά και λαθραία αποβάλλουν τα φύλλα τους
κ`υποκρίνονται.
Τα φυλλοβόλα μιμηθήτε
που ντόμπρα παραδέχονται,
που σε κοινή θέα.

ΕΛΠΙΔΑ
Προσέχετε! Παν μέτρον άριστον και μ`αυτή.

Μην τη ρωτάτε πού σάς πάει.Δεν ξέρει.
Κλείστε τα μάτια.


ΚΑΘΩΣ ΦΕΥΓΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΤΩΠΟ
Μη πιά αυτό το «Στο καλό κι ο Θεός μαζί σας».
Ξέρουμε πως δε θάναι μαζί μας ο Θεός
και πως δεν είναι «στο καλό»που πάμε.


ΤΟ ΝΕΡΟ
Δεν προοριζόμουνα για τις πολυκατοικίες σας,
σεν προοριζόμουνα ν`ανεβοκατεβαίνω
στις πολυκατοικίες σας,
θα δώσετε λόγο μιά μέρα γι`αυτό.



ΓΙΑ ΤΗ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ
Μην τη φοβηθείς,στρίμωξε τη,
κόλλα τη στον τοίχο:
«Ακου να σού πώ»!