Κωστας Μόντης 1

Ο δρόμος που μας έφερε
Ειν` απέξω και περιμένει,
Δεν έχει καν δέσει τα`άλογο του


γιατί μας δίνουν άσπρο το φως
και περιμένουν να το αναλύσουμε εμείς;
γιατί μας το`δωσαν άσπρο;
γιατί μας απάτησαν με το άσπρο;


Τι το κάνεις τώρα αυτό τ`αρνάκι
που κέρδισες στο λαχείο
και σε κοιτάζει έτσι στα μάτια;

Δεν ξέρω αν σκοπίμως διευθετήθηκε
Να τελειώνει το οπτικό μας πεδίο
Ακριβώς εκεί που αρχίζουν οι ρίζες

σκεφθήκατε το δράμα των στίχων που δεν έχουν αποκρυπτογραφηθεί;
σκεφθήκατε τη φοβερή ετυμηγορία των αρχαιολόγων
πως «φαίνεται οτι μάλλον πρόκειται περι ποιήματος»;

δεν έχει μνήμη ο ήλιος,
την καίει


η ζωή δεν μεταχειρίζεται ρήματα,
επιφωνεί!


λοιπόν,πολύ κάθησε απάνω απ`τα κεφάλια μας η Ακρόπολη!

αν εξαρτόταν απο μένα
θα απαγόρευα,σάς λέω,τις ανασκαφές

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ΖΩΗ

οχιά γίνεται μόλις της πατήσεις την ουρά!

με το δραματάκι αυτό φτάνουμε στο τέλος
του προγράμματός μας...
έλαβαν μέρος με τη σειρά που τους ακούσατε...

να ξέρετε πως στον αιφνιδιασμό βασίζεται,
πως ο αιφνιδιασμός είναι το χαρτί της

εκείνο που δεν μ`αρέσει στην περίπτωση της
είναι που δεν μας εξηγεί,
...που...δεν μας φωνάζει μιάς στιγμούλα ιδιαιτέρως να μας πει
«ακούστε,βρε παιδιά...»