τα μικρα διαόλια

Οταν ο γιος μου ηταν ακομη πολυ μικρος,επιχειρησα να τού διηγηθω το ανεκδοτο με τους δυο κυνηγους....γυριζει,λεει,απ`το κυνηγι ο ενας και συνανταει εναν αλλον...πώς τα πηγες,ρε φιλε;.....ασε ειμαι πολυ γκαντεμης! Απ`το πρωι τρεις ντουφεκιες ερριξα ολες κι ολες και νά! (σηκωνοντας το δεξι του χερι στο υψος του αριστερου στηθους και σαν να προσπαθει με δυο δαχτυλα να ανοιξει ενα υποθετικο δισακι που κρεμεται στην αριστερη του μασχαλη) το δισακι μου αδειο!........
ο αλλος,κυνικα...να σού πω ανοιχτα τη γνωμη μου: με τετοιο σκυλο που κουβαλας ,δεν μού φαινεσαι για εμπειρος κυνηγος...τί σόι σκυλος ειν`αυτος,χωρις αυτια και χωρις ουρα!....
..ας`τα,φιλε,πολυ γκαντεμης κι αυτος...το πρωι που ξεκινησαμε ειχε και αυτια και ουρα!
Ο μικρος βεβαια δεν το επιασε με την πρωτη(ειπαμε, πολυ μικρος)...χρειαστηκαν εξηγησεις...τελικα, περασε,το μηνυμα....
-αντε,τού λεω,τωρα να το πεις εσυ...παμε;...παμε...
Μια φορα ηταν ενας κυνηγος και ντουφεκισε τον σκυλο του....οχι,ρε παιδι,αλλιως ξεκιναει,μια φορα ηταν ενας κυνηγος και καθως γυρνουσε συναντησε εναν αλλον....ναι,μια φορα ηταν ενας κυνηγος και καθως γυρνουσε συναντησε εναν αλλον και τού λεει γιατί ντουφεκισες το σκυλο σου;....οχι,οχι,τον ρωταει,πώς τα πηγες,σημερα,χτυπησες τιποτα;...α ναι,τού λεει πώς τα πηγες,χτυπησες τιποτα; Κι ο αλλος τού λεει τιποτα, κοιτα (και φερνοντας το δεξι του χερακι με την παλαμη ακουμπιστη στο αριστερο βυζι και μετα,στρεφοντας την παλαμη ελαφρα προς τα εξω) το βυζάκι μου αδειο!

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

παιδι της πολης, για πρωτη φορα σε ορεινο δασος με ελατα,αναφωνησε:
-τι ωραια αχέλατα!

 ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

στην τάξη του Μπόμπου η δασκάλα έχει βάλει ασκηση για το σπίτι να γράψουν μια φράση είτε σε ποίηση είτε σε πρόζα...αφού τους εξήγησε οτι πχ ποίηση είναι το:

χιόνια στο καμπαναριό
που Χριστούγεννα σημαίνει

και οτι,πχ,πρόζα είναι το:

χιόνια στο καμπαναριό
ξύπνησ`όλο το χωριό

κατα σύμπτωση την μέρα που είναι να τα διαβάσουν στην τάξη,πλακώνει και ο επιθεωρητής...και φυσικά η δασκάλα αποφεύγει συστηματικά να σηκώσει τον Μπόμπο...ο επιθεωρητής όμως,ανίδεος,προτείνει:

-ας ακούσουμε και το αγοράκι στην τελευταία σειρά που σηκώνει το χέρι τόση ώρα !

κι ο Μπόμπος αρχίζει:

το σλιπάκι της νονάς μου
είναι χρώμα βυσινί.
Κι όποτε το κατεβάζει,
πω πω ,Θέ μου,τί..... α,κυρία,ξέχασα να σάς ρωτήσω,πώς το θέλετε,σε ποίηση ή σε πρόζα;;;

η δασκαλα,εντρομη: -σε ΠΡΟΖΑ! σε ΠΡΟΖΑ!

κι ο Μπόμπος

πω πω,Θέ μου,τί κωλάρα!!!

~~~~~~~~~~~~~~~~~~