του Sylvain TESSON

του Sylvain TESSON


Ακομα και ερωτευμενο,το φιδι δυσκολευεται να κανει το πρωτο βημα

Καποια λαδιά θα`χει κανει ο χρονος για να την κοπαναει τοσο γρηγορα

Το αδιεξοδο εχει κι αυτο την αξια του: με αναγκασε να κανω μεταβολη

Πώς καταφερνουν μερικα βιβλια και παραμενουν τοσο ηρεμα,παρα την γομωση που κουβαλανε;

Εχοντας προσεχτικα παρατηρησει τον κοσμο,ο σκαντζοχοιρος εβγαλε τα συμπερασματα του...

Τα δακρυα της βροχης κυλανε στα μαγουλα των τζαμιών επειδη ειδανε τί συμβαινει στο εσωτερικο των σπιτιων;

Την στιγμη του θανατου μου,η τελευταια μου φραση θα ειναι «ενας λιγοτερος!»

Κεραια τηλεορασης...τα κερατα του διαβολου που ζει μεσα στη συσκευη

Πασχαλιτσα...ενα μικρο τανκς ντυμενο κλοουν

Νοσταλγια...αγανακτηση επειδη ο χρονος τολμαει να περναει ερημην μου

Για ενα τετραφυλλο τριφυλλι,γουρι σημαινει να μην το βρει κανενας

Οταν βρεχει,βρεμμενη κοτα ειναι αυτη που ειχε το θαρρος να μην τρεξει να κρυφτει στο κοτετσι

Αυτα τα αεροπλανοφορα αγνοουν οτι ο ωκεανος λεγεται Ειρηνικος

Ξεφωτο...το λιβινγκ-ρουμ του δασους

Τα σκουληκια νοιωθουν αηδια που μάς βλεπουν να ζουμε

αρκουδα με αυπνια,
εξι μηνες δυστυχια

Ισημερινος...η ζωνη μιας κοιλιας που δεν χοντραινει ποτέ

γκέυζερ στην Ισλανδια...οι χθονιοι θεοι ανοιγουν σαμπανιες

παντα,στο τελος, η ομιχλη αναγκαζεται να παραδωσει το τοπιο που εκλεψε

Καθε φορά που γεννιεται μια φαλαινα.......να`σου κι ενα μικρο-μικρο τσουναμι

Τα φιδια διαπρεπουν στον χορο της κοιλιας

Αν ο Θεος δεν υπηρχε,η ραχη των αλογων δεν θα ταιριαζε τοσο τελεια με το σχημα της σελας

Παρα το κρυο,οταν η βροχη χτυπαει στα τζαμια,κανενας μας δεν τής ανοιγει

Τα πουλια κελαϊδανε γιατι ειναι ευτυχισμενα

Τηλεοραση...μολις την ανοιξεις,κλεινει ο κοσμος

Πίστη...η υπεροψια να πιστευουμε οτι γιναμε κατ`εικονα του Θεου

γίνε αυτο που εισαι! : η καμπια ειναι νιτσεΐκιά

Εντομα που ζουν μονο μια μερα υπαρχουν εδω και εκατομμυρια χρονια

Τελικα,πώς το κανουν οι αστακοι;

λωτος...το φιλι που στελνει η λασπη στον ουρανο

Ζητειται πεταλιδα για μονιμη σχεση
(ενας υφαλος)

στο Μιουζικ Χωλ της Φυσης,καθε χρονο,παιζεται το στρηπτηζ-του-φθινοπωρου, πριν πεσει η αυλαια του χειμωνα

ενα γερικο δεντρο,καμπουριαζοντας κατω απο το βαρος των μυστικων που τού εμπιστευτηκαν τα πουλια......

ενα γερικο δεντρο στηριγμενο στο μπαστουνι του κορμου του…..

τα δακρυα της κλαιουσας ιτιας πλημμυρισαν τη λιμνη

-ντυθείτε! διεταξε η ανοιξη τα δεντρα