Ενας φιλος καθώς περπατούσε σε μια έρημη ακρογιαλιά του Mεξικού, κατά την ώρα του ηλιοβασιλέματος, διέκρινε, μακριά,ένα άλλο άτομο. Πλησιάζοντας περισσότερο, πρόσεξε ότι ο ντόπιος άγνωστος έσκυβε κάτω,με ευλαβική
υπομονή,έπαιρνε κάτι και το έριχνε στο νερό,βαθιά.
O φίλος μου απόρησε με το τι να ήταν άραγε αυτό που
εκσφενδόνιζε ο τυπος, κάθε τόσο, στη θάλασσα.
Τελικα,πλησιαζοντας τον ολοένα και πιο πολύ,διαπιστωσε ότι ο άντρας έπαιρνε θαλάσσιους αστερίες που είχε βγάλει το νερό έξω με την παλίρροια και,έναν-έναν, τους ξαναπέταγε στη θάλασσα.
O φίλος μου παραξενεύτηκε.
Πλησίασε τον άντρα και του μίλησε με όσα ψευτοϊσπανικά
είχε μάθει.
- Kαλησπέρα. Σε είδα από μακρυά κι αναρωτήθηκα τι κάνεις.
- Pίχνω αυτούς τους αστερίες πίσω στη θάλασσα. Eίναι η
ώρα της άμπωτης και όλοι αυτοί έχουν ξεμείνει στην ακτή. Aν δεν τους ξαναρίξω μέσα, αύριο πρωί θα πεθάνουν από
τον δυνατό ήλιο και τον δυνατό αλμυρό αέρα του ωκεανού.
- Ωστοσο, αποκρίθηκε ο φίλος μου,υπάρχουν χιλιάδες αστερίες στην ακτή. Δεν είναι δυνατόν να τους ρίξεις όλους στο νερό....εξ αλλου,σκέψου και σε πόσες άλλες χιλιαδες παραλίες σ' όλο το μήκος των ακτών του κόσμου συμβαίνει το ιδιο πραμα...οπως καταλαβαίνεις αυτό που κάνεις δεν
έχει καμμιά ιδιαίτερη σημασία .
O ντοπιος τού χαμογέλασε,έσκυψε,πήρε άλλον έναν αστερία και,καθώς τον έριχνε στο νερό,αποκρίθηκε...
- Εχει σημασία γι'αυτόν εδώ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου