Είχα πάθος με τον συγγραφέα
Μενέλαο Λουντέμη. Μια μέρα,
ένας συμφοιτητής μου στη
Σχολή Καλών Τεχνών μού λέει:
Είναι οικογενειακός φίλος
και με έχει καλέσει.
Θέλεις να έρθεις να τον γνωρίσεις;
Φτάνουμε
στο ξενοδοχείο Ακροπόλ,
και μου λέει ο συμφοιτητής:
- Περίμενε εδώ, να πάω μέσα,
να βρω τον Λουντέμη.
Έκοβα βόλτες,
περήφανη, που θα συναντούσα
τον αγαπημένο μου συγγραφέα.
Κάποια στιγμή περνάει
ένας κύριος και με ρωτάει:
- Τί κάνει το κορίτσι εδώ;
Γυρνάω εγώ με ύφος:
- Περιμένω τον κύριο Λουντέμη!
Φεύγει, γυρίζει μετά από λίγο,
και μου λέει:
- Ελάτε μαζί μου.
Σας περιμένει ο κύριος Λουντέμης.
Τον ακολουθώ κορδωμένη,
μπαίνω σε μια αίθουσα όπου
κάθονταν όλοι οι διανοούμενοι,
μου τους σύστησε έναν - έναν,
αλλά ούτε που τους ήξερα,
και ρωτάω:
- Ο κύριος Λουντέμης ποιος είναι;
- Εγώ είμαι ο Λουντέμης, μου λέει!
Θέλεις να ζωγραφίσεις το εξώφυλλο
του βιβλίου μου Κραυγή Στα Πέρατα;
Τρελάθηκα!
Μου εξήγησε πως ήθελε να φτιαχτεί
ένα συρματόπλεγμα ως πλαίσιο
στο εξώφυλλο.
- Να βάλουμε κι ένα χέρι
με ένα κόκκινο τριαντάφυλλο
για να έχει και λίγο χρώμα;
προτείνω και μου λέει:
- Ναι.
Μέχρι τις επτά αύριο το πρωί,
πρέπει να το έχω.
Όλη τη νύχτα ζωγράφιζα.
Το πρωί έδωσα στον Λουντέμη
το σχέδιο.
Του άρεσε πολύ, με ευχαρίστησε,
κι έκανε να μου δώσει
ένα μεγάλο χρηματικό ποσό.
- Δε θέλω τα χρήματα, του είπα,
ενώ δεν είχα ούτε το εισιτήριο
να γυρίσω σπίτι.
- Να γράψετε όμως το όνομά μου.
Το έγραψε.
''Σχέδιο: Δεσποινίς Ρίκα Διαλυνά''
Το βιβλίο αυτό,
και τα καλλιστεία στη συνέχεια,
έγιναν παγκόσμιο θέμα.
Βρισκόμουν στην Αθήνα,
στο σπίτι μιας θείας μου,
όπου είχε έρθει
ένας οικογενειακός τους φίλος
και βγάλαμε μαζί μία φωτογραφία.
- Εσύ,
πρέπει να πας στα καλλιστεία,
μου είπε.
Έστειλε τη φωτογραφία
στην εφημερίδα Απογευματινή.
Κέρδισα τον τίτλο Σταρ Ελλάς 1954.
Με ειδοποιούν πως θέλει να με δει
ο Μπότσης, εκδότης της εφημερίδας.
Πάω με τους γονείς μου στο σπίτι τού
Διονυσίου (Σάκη) και της Έλλης Μπότση,
όπου μου αναγγέλλουν
ότι μου απαγορευόταν να ταξιδέψω
για το διαγωνισμό ''Μις Υφήλιος'',
επειδή ήμουν τάχα αριστερή,
διότι είχα συνεργαστεί
με έναν κουμουνιστή καλλιτέχνη.
Ήταν η περίοδος του Μακαρθισμού
και όποιος είχε οποιαδήποτε σχέση
με την αριστερά,
του απαγορευόταν η είσοδος
στην Αμερική.
Έστειλαν μια άλλη κοπέλα
στη θέση μου.
Άρχισε διεθνής διαμαρτυρία.
Οι εφημερίδες έγραφαν:
''Ολόκληρη Αμερική
και φοβάται ένα κοριτσόπουλο!''
Κι ένα βράδυ,
στις τέσσερις τα χαράματα,
μου χτυπάνε την πόρτα
οι δημοσιογράφοι,
δεν υπήρχαν τηλέφωνα τότε,
και μου λένε:
- Φεύγεις για την Αμερική!
Έδωσε την άδεια ο Ντάλας,
ο υπουργός Εξωτερικών των Η.Π.Α,
για να πας τελικά!
Πήγα και κέρδισα την πέμπτη θέση.
Ήμουν δεκαεννέα χρονών.
Εγώ, από παιδάκι,
δεν ξέρω πώς και γιατί,
είχα παθολογική αγάπη στην Αμερική.
Μάλιστα,
επειδή το όνομά μου είναι Ειρήνη,
εγώ έλεγα:
- Όχι,
Αμέρικα θέλω να με φωνάζετε!
Έτσι η μάνα μου, έκοψε το Αμέρικα
και κράτησε το Ρίκα...
Ρίκα Διαλυνά
Σαν σήμερα, πριν 90 έτη, γεννήθηκε.
........................................................................
Πηγή: lifo. gr
Απόσπασμα από συνέντευξη
στον Αντώνη Μποσκοΐτη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου