Σάββατο 29 Ιουνίου 2024
απο Μαργαριτα Συγγενιωτου
Με εντυπωσιάζει που κάποιοι αντιλαμβάνονται ως αποτυχία των υπουργών Παιδείας της ΝΔ, δηλαδή της Κεραμεως και του Πιερρακάκη, το γεγονός ότι σχεδόν 60% των μαθητών έγραψαν κάτω από τη βάση σε Ιστορία, Φυσική και Μαθηματικά στις πανελλαδικές εξετάσεις. Αντίθετα, αυτή ήταν η μεγαλύτερη επιτυχία τους. Γιατί το πολιτικό σχέδιο που υλοποιησαν ήταν ακριβώς αυτό. Να αποκλείσουν όσο γίνεται περισσότερους από τα δημόσια πανεπιστήμια, ώστε να δημιουργήσουν πελατεία για τα ιδιωτικά αναβολαδικα, που μετέτρεψαν σε πανεπιστήμια σε μια νύχτα.
Οπότε όχι, η Κεραμεως και ο Πιερρακάκης είναι οι πιο επιτυχημένοι υπουργοί της κυβέρνησης, της οποίας ο μοναδικός στόχος είναι το #ω_τι_ωραιο_πλιατσικο
Παρασκευή 28 Ιουνίου 2024
Πέμπτη 27 Ιουνίου 2024
ετυμολογικα στο ΚΑ-
αρχ.κάραβος=αστακος
Καραβ-ιδα(υποκοριστικο)
>>>λατ. Carabus(2σημασια=πλοιαριο)>>καραβελα
Καραβι(ον)
Καραμπινα <<<ιτ<fr. carabin(οπλισμενος ιππεας)<< (e)scarabin(νεκροθαφτης των θυματων της πανουκλας)<<<escarbot(κοπρια
σκαθαριου)<<lt. scarabaeus <<αρχ.
κάραβος
**********************************************
αρχ. καναχή=ηχος μεταλλων/μουσικων οργανων >>λατ.cano>>it.cantare,fr.chanter,sp.cantar,Hahn(κοκορας),hen(κοτα)>κανάκι/κανακευω
Όπως ηχος>>>ηχάδ-ιον(τραγουδακι)>>χάδι
Κακεντρεχης<<<κακο+εντρεχής(εν+τρεχω)=ικανος/ετοιμος
να…
****************************************
Κατσουφης <<<αρχ.κατηφης<<<κατω+απτω(εχει
το βλεμμα κολλημενο στο εδαφος)
*********************************************
Καψώνι <<<καυσω/καυσις
Τετάρτη 26 Ιουνίου 2024
Δευτέρα 24 Ιουνίου 2024
Σάββατο 22 Ιουνίου 2024
Kωστας Βαξεβανης 23/6
|
Παρασκευή 21 Ιουνίου 2024
Πέμπτη 20 Ιουνίου 2024
Τετάρτη 19 Ιουνίου 2024
απο Νικο Μωραϊτη
Δε διστάζω να λέω τη γνώμη μου. Ούτε να αλλάζω γνώμη διστάζω, όταν δω κάτι που με χαλάει.
Καθαρά, χωρίς περιστροφές και πισινές.
Ο Τσίπρας μού χάρισε «τ’ ωραίο ταξίδι», που λέει ο Καβάφης.
Μέσα στις κυβερνήσεις της φτωχοποίησης, ένα φως αξιοπρέπειας. Αυτό το «πρώτη φορά Αριστερά» που τίναξε σαν ηλεκτρικό ρεύμα γενιές αριστερών ανθρώπων: Ναι, μπορούν τα πράγματα να γίνουν αλλιώς! Ναι, θα έρθει η Αριστερά και θα σαρώσει αυτούς που χρεοκόπησαν τη χώρα!
Αυτό το όνειρο άξιζε τον κόπο. Και δε με πειράζει που «συνθηκολόγησε», που «έκανε το όχι ναι», όπως τον κατηγορούν οι πολλοί. Κέρδισε ό,τι περισσότερο μπορούσε για τη χώρα του, κυβέρνησε ηθικά, έβγαλε μέσα σε τρία χρόνια τη χώρα από την επιτροπεία, ρύθμισε το χρέος με έναν τρόπο που πολλές χώρες θα ζήλευαν, έδωσε πρόσβαση σε όλους στη δημόσια υγεία, έπαψε ο κόσμος να τρώει από τα σκουπίδια.
Και το σημαντικότερο (δε με νοιάζει αν είναι αντιδημοφιλές): Η Συμφωνία των Πρεσπών, που έβαλε τους γείτονες να μας επιστρέψουν Ιστορία και σύμβολα και να αλλάξουν έως και το Σύνταγμά τους. Η Συμφωνία που ήθελε να υπογράψει η ΝΔ αλλά δεν της την έδινε ο Γκρούεφσκι. Η Συμφωνία για την οποία η Ιστορία θα γράψει τον Τσίπρα στις σελίδες της. Η Συμφωνία που και ο Τσίπρας και ο Ζάεφ την πλήρωσαν πολύ ακριβά. Δε φταίνε εκείνοι που γεννήθηκαν σε χώρες με πλειοψηφίες κάφρων...
Δεν ξέρω πότε ακριβώς ο Τσίπρας αλλάζει, αλλά αλλάζει. Είναι από τους λίγους πολιτικούς που έχουν υποστεί τόσο δραματική μεταβολή.
Ένας ψυχολόγος που εμπιστεύομαι, έλεγε σε μια παρέα: «Θα ήθελα να γράψω ένα βιβλίο ερευνώντας τον ψυχισμό του Τσίπρα. Πώς ένας μεγάλος ηγέτης μετατρέπεται σε σκιά του εαυτού του».
Προσωπικά, πιθανολογώ ότι δεν άντεξε πλέον το bullying ετών, ότι έμεινε από δυνάμεις. Ή ότι δεν ήθελε πια να είναι πεδίο βολής όλων και προσπάθησε να αρέσει στο σύστημα.
Η αλλαγή ήταν ιδιαίτερα ορατή μετά την ήττα του 2019.
Ένας ολόκληρος λαός τού είπε «εσένα σε θέλουμε, το κόμμα σου δε θέλουμε να το βλέπουμε, σε κάναμε κυβέρνηση με 36%, σου δίνουμε 32% στην ήττα σου, σε περιμένουμε πάλι αλλά άλλαξέ τα όλα».
Κι εκείνος δεν άλλαξε τίποτα! Ένας ακίνητος Πρόεδρος επί τέσσερα χρόνια, ο Μπρέζνιεφ του ΣΥΡΙΖΑ!
Ο κόσμος τού φώναζε «δεν κάνεις αντιπολίτευση» κι εκείνος -το παλιό αγρίμι- πήγαινε στα ΜΜΕ που τον «δολοφονούσαν» καθημερινά και χαριεντιζόταν και μιλούσε στρογγυλά, χωρίς φλέβα.
«Μην ενοχλήσεις τους κεντρώους!», του έλεγαν οι σύμβουλοί του. «Ένα 5% χρειαζόμαστε για να ξαναγίνουμε κυβέρνηση».
Τόσο πολιτικά ανόητοι…
Πήγαιναν για ένα 5% κεντρώων και έχασαν το 32…
Και παρακαλούσαν για συνεργασία κόμματα που είχαν ξεκαθαρίσει ότι δε θέλουν να συνεργαστούν. Και για αυτοδύναμη Αριστερά ούτε κουβέντα!
Και, παράλληλα, καμία αποστρατεία στα στελέχη που απεχθανόταν η κοινωνία. Κι έτσι ξαναπλήρωσε τους ίδιους ανθρώπους. Τα τοπικά νομίσματα, τους Φίληδες, του Βίτσες, τους Δρίτσες και τους Κατρούγκαλους.
Και χάνει δραματικά. Και παραιτείται. Και κλαίει το 17,8% που τον στήριξε στην τελική του μάχη.
Και μπαίνει η Αχτσιόγλου με χαρά στο γραφείο, και διαλέγει κουρτίνες, και της λέει ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ «φύγε, πάρε και τις κουρτίνες, άλλον διαλέξαμε», κι έρχεται ο Κεν από το Μαϊάμι και παίρνει το κόμμα.
Από εκεί και πέρα ξεκινάει το δικό μου μεγάλο ηθικό ζήτημα με τον Αλέξη Τσίπρα:
Έφυγες, καλέ μου άνθρωπε; Έφυγες. Τι λόγο έχεις να παρεμβαίνεις με τέτοιους ύπουλους τρόπους στον ΣΥΡΙΖΑ; Ναι, είσαι ο ιστορικός του ηγέτης - ο φυσικός του ηγέτης, αν θέλεις. Όμως εσύ αποφάσισες κι έφυγες. Δε σε έδιωξε κανείς.
Είναι δυνατόν να ποστάρεις μία ώρα πριν από την ομιλία του Κασσελάκη στο Συνέδριο ότι πρέπει να πάει σε νέες εκλογές; Ποιος; Ο Πρόεδρος που εξελέγη πριν από τέσσερις μήνες με 56%; Και του έχεις και έτοιμη αντίπαλο, τη Γεροβασίλη (που αμφιβάλλω αν ήθελε να μπλεχτεί σε όλη αυτήν τη διαδικασία, αλλά είναι γνωστό ότι δεν μπορεί να αρνηθεί στον Τσίπρα); Και στέλνεις και τους πιο στενούς σου συνεργάτες να τη χειροκροτούν στο ιδιότυπο «πραξικόπημα» που έστησες αλλά δε σου βγήκε;
Ποιος πρώην πρόεδρος έκανε ποτέ κάτι τέτοιο κατά του νυν; Εδώ οικογένειες με τεράστια έχθρα (Καραμανλήδες με Μητσοτάκηδες, Μητσοτάκηδες με Σαμαράδες) και σεβάστηκαν τη βούληση των μελών. Κι ας έχαναν εκείνη τη στιγμή το κόμμα από τα χέρια τους.
Και έρχεται το μεγαλύτερο ηθικό χαστούκι. Έχουν φύγει 11 βουλευτές επειδή δε βγήκε η πρόεδρος η εκλεκτή τους. Έχουν πάρει τις έδρες μαζί τους, λες και στην Ελλάδα ψηφίζουμε αυτοτελώς βουλευτές και όχι μέσω κομμάτων. Έχουν γίνει μόλις Ευρωεκλογές -οι πιο χαλαρές εκλογές, βούτυρο στο ψωμί κάθε μικρού κόμματος- και οι Αποστάτες παίρνουν 2,45%!
Και τι κάνει ο ιστορικός ηγέτης του κόμματος από το οποίο πήραν τις έδρες κι έφυγαν; Την ώρα που ο λαός στέλνει τους αποστάτες σπίτι τους, εκείνος τούς καλεί στο δικό του σπίτι, στο Ινστιτούτο του!
Όχι μόνο τον επικεφαλής, τον Χαρίτση, να πεις ότι η πρόσκληση ήταν θεσμική. Τους καλεί όλους έναν έναν!
Νομιμοποιεί ταυτόχρονα και την κλοπή των εδρών και τους ίδιους, την ώρα που οι ψηφοφόροι τούς έκλεισαν την πόρτα.
Τι κατάφερε ο Αλέξης Τσίπρας στο συνέδριό του; Να έχει εκλεκτό κοινό του την Έφη, τον Νάσο, τον Τσακαλώτο και την Πέτη Πέρκα.
Αυτό ήθελε ο ηγέτης του «Πρώτη φορά Αριστερά»; Αυτό ονειρευόταν για τον εαυτό του;
Τον καταλαβαίνω τον Τσίπρα.
Η εκλογή Κασσελάκη μπορεί να τον βόλευε στην αρχή.
Σαν μία μικρή εκδίκηση προς αυτούς που περίμεναν πώς και πώς να του πάρουν τη θέση.
Όμως ο Κασσελάκης δεν του πήγε του Τσίπρα. Ούτε το lifestyle του του αρέσει, ούτε τα καταδρομικά που κάνει, ούτε ο Τάιλερ, ούτε η Φάρλι, ούτε το ότι δεν πολυακούει τα όργανα του κόμματος - αυτά που επί Τσίπρα έπρεπε να συνεδριάσουν δώδεκα φορές για να αποφασιστεί κάτι το οποίο μετά δε θα τηρούνταν ποτέ.
Δεν του αρέσει ο Κασσελάκης - και από την πλευρά του έχει τα δίκια του. Δεν είναι ο πολιτικός με την έννοια με την οποία γαλουχήθηκε ο ίδιος στην πολιτική: Δεκαπενταμελή, καταλήψεις, Μαρξ, νεολαίες, φοιτητικό κίνημα, κομματική ιεραρχία, όργανα, επετηρίδα.
Και πιστεύω ότι τον Φεβρουάριο ο Τσίπρας σκέφτηκε το απλό: «Πολύ τον ανέχτηκα. Αφού στο όνομά μου βγήκε, πάω να βγάλω τη Γεροβασίλη τώρα να ησυχάσω».
Και αντίστοιχα, τώρα, στο συνέδριό του, πήγε και κάλεσε τους Αποστάτες για να νομιμοποιήσει τους απονομιμοποιημένους αντιπάλους του Κασσελάκη ενόψει του μεγάλου παιχνιδιού με την Κεντροαριστερά.
Αυτά όμως δεν είναι ηθικά πράγματα.
Ούτε Αριστερά πράγματα.
Αυτά δείχνουν σκοπιμότητες, ίντριγκες και σχεδιασμούς που ο κόσμος της Αριστεράς απλά δεν τα γουστάρει.
Κοίτα, Αλέξη,
Ο κόσμος της Αριστεράς μπορεί να μη γουστάρει που ο Κασσελάκης δίνει συνέντευξη τρώγοντας καραβίδες.
Να είσαι σίγουρος όμως ότι δε γουστάρει εκατό φορές παραπάνω έναν πρώην πρόεδρο που χτίζει το μέλλον του τρώγοντας τον νυν.
γενεθλια Gena Rowlands
https://www.imdb.com/name/nm0001687/?ref_=nv_sr_srsg_0_tt_2_nm_6_q_gina%2520rowlangs
μια ηθοποιος που επαιξε ρολους που μού αρεσαν πολυ κλεινει σημερα τα 94
Δευτέρα 17 Ιουνίου 2024
Κυριακή 16 Ιουνίου 2024
Κωστας Βαξεβανης
Υπάρχουν δύο τρόποι να προσεγγίσεις τα περί Αριστεράς και συµµαχιών
(της). Ο ένας είναι ροµαντικός και ο άλλος µε απαίτηση. Στη ροµαντική,
συναισθηµατική προσέγγιση η Αριστερά παλεύει για το δίκιο και την
κοινωνία και ως εκ τούτου περιµένει την επικράτηση του πρώτου και τη
νοµοτελειακή επιβεβαίωση της ίδιας. Ισως µαζί µε εκείνους που περιµένουν
τη ∆ευτέρα Παρουσία. Στην άλλη προσέγγιση, που περιέχει λογική και
απαίτηση, η Αριστερά πρέπει να ξεφύγει από το θεωρητικό πλαίσιο της
υπερανάλυσης,να εκφράσει τον κόσµο επειδή αποτελεί τµήµα του και όχι
ιδεατό καθοδηγητή του, να εγκαταλείψει τις θρησκευτικού τύπου
προσεγγίσεις των προβληµάτων και να µιλήσει σε real time. Και αν
αποφασίσει να µιλήσει, πρέπει επίσης να µην απαιτείται και µεταφραστής ή
ενδιάµεσος.
∆εν αρκεί να διαµαρτύρεσαι, πρέπει
και να γνωρίζεις (επειδή κατέχεις τις δεξιότητες και τη γνώση) τι είναι
αυτό που θέλεις να κάνεις ως Αριστερά. Για κάποιο λόγο που σίγουρα δεν
είναι µεταφυσικός ώστε να αναµετριέται µε το κακό το ριζικό της, η
Αριστερά είναι σαν να βιώνει τη «µέρα της µαρµότας». Οραµατίζεται,
συνεγείρει τα πλήθη, υπόσχεται, καταλαµβάνει τον αναγκαίο χώρο, αλλά
πολύ σύντοµα αποτυγχάνει σπέρνοντας ταυτόχρονα µαταίωση. Μέσα από αυτήν
τη µαταίωση εµφανίζονται διάφοροι «τα έλεγα εγώ» και «δεν µου κάνεις
εσύ» που ανταλλάσσουν τις ιδέες µε τον ναρκισσισµό, τον εγωκεντρισµό
και, καθόλου σπάνια, µε το συµφέρον. Ξαφνικά οι µεγάλες ιδέες γίνονται
µικρές φιλοδοξίες που διογκώνονται σαν φούσκες για να σκάσουν ρηµάζοντας
τα πάντα. Είναι η εποχή της αµοιβάδας, στην οποία η Αριστερά θα
αναπαραχθεί σαν την αµοιβάδα από τον εαυτό της, διαιρούµενη. Θα
ξαναµιλήσει για οράµατα και συµµαχίες, θα πείσει πάλι κάποιους, µέχρι να
αρχίσει η επόµενη µέρα στη σισύφεια µοίρα της.
Στο µεσοδιάστηµα
κάποιοι µεγάλοι ιδεαλιστές και βαριοί ιδεολόγοι θα έχουν πάρει θέσεις ως
CEO σε πολυεθνικές και τράπεζες, αναθεµατίζοντας τον κοσµάκη που δεν
κατάλαβε την αξία τους ή δεν τους αξιολόγησε όπως έπρεπε.
Εχω την απαραίτητη ηλικία
για να θυµάµαι τα ιστορικά προηγούµενα της Ε∆Α, της Ενωµένης Αριστεράς,
του Συνασπισµού και του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και την πανοµοιότυπη εξέλιξή τους
και τη µετάβαση από την ελπίδα και το όραµα στην απογοήτευση και στο
κακό τέλος. Θυµάµαι φυσικά και τον πατέρα µου, παιδί της βασανισµένης
Αριστεράς, να επιµένει λίγο προτού αποχωρήσει (από τη ζωή, όχι από την
Αριστερά) ότι «αφού έχουµε δίκιο πρέπει να καταλάβουµε γιατί δεν το
βρίσκουµε. Και πρέπει να καταλάβουµε πως πρέπει να το βρούµε πριν
χτυπήσει η καµπάνα, σε αυτήν τη ζωή που υποφέρουν οι άνθρωποι, όχι σε
κάποιο µέλλον».
Η Αριστερά µοιάζει σαν να
υπόσχεται µια δεύτερη ζωή σε ένα µακρινό µέλλον, όσο κοντά και να είναι η
ευκαιρία που εµφανίζεται. Αν δε µιλήσουµε για στελέχη της σηµερινής
Αριστεράς, ξέρουν τα πάντα για την εργασία και τα δικαιώµατα, µπορούν να
αναλύσουν θέµατα σε συνέδρια, κεντρικές επιτροπές, µεταµεσονύχτιες
συναντήσεις, αλλά τους είναι δύσκολο να βρουν τον δρόµο για την
επαγγελµατική καταξίωση. Οπως συνηθίζω να λέω, είναι σαν τους ευνούχους,
γνωρίζουν τα πάντα γύρω από το σεξ αλλά δεν έχουν κάνει ποτέ.
Είναι
χαρακτηριστική η περίπτωση κυρίας η οποία ανέλαβε υπουργική θέση επί
κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Επειδή ήταν παγκοσµίως άγνωστη, οι δηµοσιογράφοι
αναζήτησαν το βιογραφικό της µετά την ανακοίνωση του ονόµατός της. Εκτός
από στοιχεία γέννησης και τα τυπικά, η κυρία υπουργός έγραφε µε στόµφο
ως σοβαρό στοιχείο στο βιογραφικό της ότι «περπάτησε στους δρόµους της
Γένοβας». Προφανώς εννοούσε ότι είχε πάρει µέρος στην κινητοποίηση της
Γένοβας το 2001 και όχι ότι υπήρξε τουρίστρια, πράγµα ωστόσο που έπρεπε
για κάποιο λόγο να εκτιµηθεί από τον κόσµο ως επαγγελµατικό προσόν.
Επάγγελµα αριστερός του πεζοδροµίου.
Η Αριστερά
δεν έχει πρόβληµα µόνο στην Ελλάδα, αν και µόνο στην Ελλάδα άνθρωποι
των τραπεζών και του payroll των επιχειρηµατιών ήταν υπουργοί στην
κυβέρνηση κατηγορώντας ταυτόχρονα τους συντρόφους τους για δεξιά στροφή.
Η Αριστερά
παγκοσµίως αδυνατεί ακόµη να προσδιοριστεί µετά την πτώση του υπαρκτού
σοσιαλισµού από τον οποίο µοιραία ετεροπροσδιορίστηκε. Αγοράζει µε
εµπειρικό τρόπο «αξιοκρατία», «τεχνοκρατία» και άλλα αφηγήµατα του
καπιταλισµού, τα οποία αντιµετωπίζει ως οικουµενικές αξίες και
ταυτόχρονα εφευρίσκει ακτιβισµούς πάνω σε δευτερεύουσες αντιθέσεις.
Κατασκευάζεται δηλαδή µια Αριστερά µε κύριο χαρακτηριστικό της όχι τη
µάχη για την αλλαγή των δεδοµένων, αλλά έτοιµη να προσβληθεί όταν
υπάρχουν «µη πολιτικά ορθοί όροι» και λέξεις. Αφήνει πίσω της τις µάχες
για να µην υπάρχουν θύµατα και γίνεται η Αριστερά που θεοποιεί τα
θύµατα. Στέλεχος της Αριστεράς δεν είναι ο αγωνιστής των ιδεών και
προκοµµένος στη ζωή (γιατί το προσωπικό παράδειγµα πρέπει να είναι
ισχυρό), αλλά κάποιος που είχε την ατυχία να κακοποιηθεί.
Αυτές τις µέρες,
που µάλλον κλείνει ένας κύκλος, προβάλλει και πάλι το µέγα θέµα της
ενότητας. Ναι, η Αριστερά πρέπει να είναι ενωµένη γιατί υπάρχουν
περισσότερα που την ενώνουν στο εσωτερικό της από αυτά που τη χωρίζουν. Η
ενότητα δεν µπορεί όµως να θεωρείται λύση για µια Αριστερά που δεν
ξέρει τι θέλει και γιατί το θέλει. Αν ενωθεί (µακάρι), τότε πρέπει να
έχει ξεκάθαρο γιατί το κάνει. Αν το κάνει σαν αυτοσκοπό ή για να
αποφύγει να δώσει απαντήσεις σε ουσιαστικά ερωτήµατα ύπαρξης, τότε δεν
έχει νόηµα. Αν θέλει να µοιράσει καρέκλες σε εκ νέου αποτυχηµένους
επαγγελµατίες του χώρου που περπάτησαν στη Γένοβα ή σε κάποια Πετράλωνα,
τότε είναι τραγωδία. Αν το πραγµατοποιήσει γιατί ο Νίκος Μπίστης θέλει
να βάλει ένα ακόµη κόµµα στο βιογραφικό του, τότε είναι κωµωδία.
Η Ευρώπη µετατρέπεται
πάλι σε σκοτεινό λίκνο της ακροδεξιάς. Γι’ αυτό δεν φταίει ο εύπιστος
κόσµος. Οι οραµατιστές της Ευρώπης αποδείχθηκαν το µακρύ χέρι των
πολυεθνικών, των λόµπι και οι δηµιουργοί των κοινωνικών και οικονοµικών
αντιθέσεων. Η γηραιά ήπειρος, χωρίς κανένα συµφέρον, µετατράπηκε σε
προκεχωρηµένο φυλάκιο των ΗΠΑ στην αντιπαράθεση µε τη Ρωσία και την Κίνα
και είναι η µόνη που θα πληρώσει το τίµηµα. Χρησιµοποίησε τους
µετανάστες άλλοτε ως φτηνό εργατικό δυναµικό και άλλοτε σαν µπαµπούλα
για να χειραγωγήσει τις µάζες µέσω του φόβου. Η Ευρώπη σκοτώνει τον
∆ιαφωτισµό και τη Γαλλική Επανάσταση και κατασκευάζει οικονοµικά
κρεµατόρια και γκιλοτίνες για τη δηµοκρατία.
Τι κάνει η Αριστερά απέναντι σε όλα αυτά; Ψάχνει φόρµουλες και διατυπώσεις για να µην την κατηγορήσουν για αντιευρωπαϊσµό.
Η Αριστερά και
η κεντροαριστερά µπορούν να δηµιουργήσουν το µέτωπο της δηµοκρατίας
ορίζοντας πρωτίστως τι είναι αυτό που θέλουν και όχι αυτό που
αντιπαλεύουν. Αν είναι να γίνουν συνέδρια, τριµελείς επιτροπές και
συνάξεις λεκτικής επιβεβαίωσης συνοδευόµενες από µπουφέ, δεν έχει νόηµα.
Νόηµα έχει να γνωρίζουν πού έκαναν λάθος. Το λάθος δεν ήταν ότι
περπάτησαν στη Γένοβα. Το λάθος ήταν που δεν περπάτησαν στη ζωή και
δήλωναν «επάγγελµα Γένοβα». Α, και για να µην το ξεχάσω, µικρή
λεπτοµέρεια, το εγχείρηµα αυτό πρέπει να αναδείξει µια προσωπικότητα που
να µπορεί. Σε αντίθεση µε ό,τι αναδεικνύει η θεωρητική προσέγγιση της
Αριστεράς, δεν πιστεύω ότι οι πλειοψηφίες γράφουν την Ιστορία.
Τη γράφουν µειοψηφίες και πεφωτισµένοι άνθρωποι και τη συνυπογράφουν οι πλειοψηφίες για να είναι έγκυρη.
απο Χρηστο Βαλλιανο
Σύμφωνα με στοιχεία τoυ Ευρωπαϊκού Οργανισμού Περιβάλλοντος που παραθέτει η ιστοσελίδα Greece in figures greeceinfigures.com
- «Οι συνολικές πράσινες υποδομές στην Αθήνα καλύπτουν μόλις το 17% της συνολικής της έκτασης, γεγονός που την κατατάσσει τελευταία στη σχετική λίστα μαζί με τη Βαλέτα. Το ποσοστό αυτό είναι μικρότερο κατά 24 μονάδες σε σχέση με τον ευρωπαϊκό μέσο όρο (41%). Οι μεγαλύτερες εκτάσεις πρασίνου εντοπίζονται στο Όσλο (77%) και στο Ζάγκρεμπ (74%)». Ας σημειωθεί ότι τα αντίστοιχα ποσοστά για κάποιες γειτονικές πρωτεύουσες είναι 25% για τα Σκόπια, 30% για τα Τίρανα και το Βελιγράδι, 35% για την Άγκυρα, και 44% για τη Σόφια.
- «τα δέντρα καλύπτουν κατά μέσο όρο το 29% της γης στις 38 πρωτεύουσες της Ευρώπης. Οι πόλεις με την υψηλότερη δενδροκάλυψη είναι το Όσλο με 72% κάλυψη, η Βέρνη (53%) και Λιουμπλιάνα με 50%. Μεγάλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες όπως η Ρώμη και το Παρίσι είναι κάτω από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο με τα ποσοστά τους να είναι ίσα με 24% και 20% αντίστοιχα. Η Αθήνα βρίσκεται στις τελευταίες θέσεις, καθώς, τα δέντρα καλύπτουν μόνο το 11% της αστικής επιφάνειας της πόλης».
Και ενώ η Αθήνα χαρακτηρίζεται διαχρονικά από αυτές τις θλιβερές επιδόσεις σε σχέση με το πράσινο και τη δενδροκάλυψη (τα αντίστοιχα ποσοστά για το μητροπολιτικό συγκρότημα συνολικά δεν είναι πολύ καλύτερα), ο δήμος της Αγίας Παρασκευής αποφασίζει να παραχωρήσει μέρος μιας μικρής πλατείας με πράσινο έκτασης που δεν ξεπερνά τα 300 τμ σε παρακείμενο κατάστημα εστίασης για την τοποθέτηση τραπεζοκαθισμάτων πάνω στο γρασίδι. Και το κάνει αυτό με το επιχείρημα ότι έτσι «θα ζωντανέψει η πλατεία». Ο δε επιχειρηματίας, που φιλοδοξεί να δώσει με αυτό τον τρόπο το φιλί της ζωής στην ταβέρνα του, κατηγορεί τους πολίτες που αντιστέκονται στην καταστροφή του μικρού αυτού χώρου κοινόχρηστου πρασίνου ως «εχθρούς της ανάπτυξης και της επιχειρηματικότητας».
Χρειάζεται κάποιο σχόλιο;
Σάββατο 15 Ιουνίου 2024
απο Ολυμπιο Δαφερμο
ΛΑΪΚΟ ΜΕΤΩΠΟ
"Σοσιαλιστές, Πράσινοι, Κομμουνιστικό Κόμμα και Ανυπότακτη Γαλλία κατεβαίνουν στις βουλευτικές εκλογές με κοινό πρόγραμμα και κοινούς υποψήφιους απέναντι στην Ακροδεξιά της Λεπέν".
Στέφτηκαν τη χώρα και τους ανθρώπους της.
Κάντε μια σύγκριση με τα δικά μας.
Απέναντι στο Μητσ. που καταστρέφει τους αστικούς (κάποιοι τους λένε δημοκρατικούς) θεσμούς (δικαιοσύνη, ανεξάρτητες αρχές, Σύνταγμα, λογική παρακράτους-παρακολουθήσεις κ.α.) και διαχειρίζεται τα δημόσια οικονομικά σαν κατακτητής τί; Απέναντι στο 20% των ακροδεξιών τι;;
-Άλογος αρχηγισμός (ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, ΠΛΕΥΣΗ) και όνειρα θερινής νυκτός για την κατάκτηση της εξουσίας.
-ΚΚΕ επέλεξε την απομόνωση και παλεύει αποκλειστικά για το δικό του και μόνο συμφέρον και διασπά το όποιο λαϊκό και συνδικαλιστικό κίνημα.. Δεν το αφορά η τύχη της χώρας και των ανθρώπων της. Δεν επηρεάζει ούτε στο ελάχιστο τα πολιτικά πράγματα της χώρας. Δεσμεύει ζωντανές νεανικές δυνάμεις στην αδράνεια. Δεν το αφορά αν με αυτή του τη στάση, εξ αντικειμένου, βοηθά τη συντηρητική παράταξη, εξ ου και το χάιδεμα του από τα συστημικά ΜΜΕ
-ΝΕΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ σαν υπνωτισμένη. "Τρώγεται" με το ΣΥΡΙΖΑ λες και αυτός κυβερνά.
-ΜΕΡΑ25 λογική αριστερισμού.
Μπορούμε να περιμένουμε κάτι;;;
ενα βιβλιο που αξιζει να το διαβασεις
https://www.politeianet.gr/sygrafeas/lipton-bruce-20442
Bruce Lipton
A guide to the biology of belief
Η βιολογια της πεποιθησης
παροιμιομυθος
One morning a husband returns to the cabin after several hours of fishing and decides to take a nap.
Although not familiar with the lake, the wife decides to take the boat out, since it is such a beautiful day. She motors out a short distance, anchors, and reads her book.
Along comes a Game Warden in his boat. He pulls up alongside the woman and says," Good morning, Ma'am, what are you doing"?
"Reading a book," she replies, (thinking, "Isn't that obvious"?)
"I'm sorry, officer, but I'm not fishing, I'm reading."
"Yes, but you have all the equipment. I'll have to write you up a ticket."
"For reading a book"? she replies.
"You're in a Restricted Fishing Area," he informs her again.
"But officer, I'm not fishing, I'm reading."
"Yes, but you have all the equipment. For all I know you could start at any moment. I'll have to write you up a ticket and you'll have to pay a fine."
"If you do that, I'll have to charge you with sexual assault," says the woman.
"But I haven't even touched you," says the Game Warden.
"That's true, but you have all the equipment. For all I know you could start at any moment."
"Have a nice day ma'am," and he immediately departed.
MORAL: Never argue with a woman who reads. It's likely she can also think.
Sure God created man before woman. But then you always make a rough draft before the final masterpiece!!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)