Κωστας Βαξεβανης

   ∆εν χρειάζονται ιστορικές γνώσεις και αναγωγές για να τοποθετηθεί κάποιος σήµερα στο τι επιφυλάσσει η µοίρα στον Κυριάκο Μητσοτάκη. ∆εν χρειάζεται ούτε να προσθέσει τα κατά της διακυβέρνησής του για να καταλήξει στο άθροισµα που θα τον οδηγήσει στην εκπαραθύρωση. Ο Μητσοτάκης πλέον αποπνέει εκείνη τη µυρωδιά του φόβου που έχουν τα στριµωγµένα ζώα όταν τα πιάνουν να κλέβουν το κοτέτσι. Η εικόνα του, παρότι παραµένει αλαζονική, δεν µπορεί να του προσφέρει την αυτοπεποίθηση που ανατροφοδοτεί εκείνη την εικόνα του λόρδου των Βαλκανίων. ∆εν οµολογεί το τέλος, ενδεχοµένως να µην το βλέπει κιόλας, αλλά είναι βέβαιο ότι τον κατατρέχει στον ύπνο του. Ακόµη και αν δεν είναι ακριβείς οι πληροφορίες που θέλουν τον Κυριάκο Μητσοτάκη να διακόπτει τη µαγνητοσκοπηµένη συνέντευξη µε τον Νίκο Χατζηνικολάου για να µπορέσει να αντεπεξέλθει στην πίεση και στις ερωτήσεις, η δηµόσια εικόνα ήταν αποκαλυπτική. Καταρχάς ως πρωθυπουργός χρησιµοποίησε τον θεσµικό του ρόλο, την εξουσία του και φυσικά το γεγονός ότι δεν υπήρχε εκεί ο θιγόµενος ώστε να του δώσει την απάντηση που του άξιζε, για να µε συκοφαντήσει και να δολοφονήσει (πάλι) το προφίλ µου. Με κατονόµασε ως αποδέκτη ρωσικού χρήµατος (οι παλιότεροι θυµούνται τα επιχειρήµατα της χούντας ότι οι αριστεροί πληρώνονται µε ρούβλια για να καταστρέψουν το έθνος) και επικαλέστηκε µάλιστα και µια δικαστική απόφαση στις ΗΠΑ. Την απάντηση έδωσε η εφηµερίδα «The Times», η οποία έγραψε ότι έχει στην κατοχή της την εν λόγω δικαστική απόφαση στην οποία δεν υπάρχει κανένα όνοµα Βαξεβάνης. Ο Μητσοτάκης όµως συνέχισε. Υποστήριξε ότι δεν είναι πραγµατική η λίστα των παρακολουθήσεων (που αποκάλυψε το Documento), σαν να ήξερε ποια είναι η αληθινή. Στη συνέχεια παραδέχτηκε ότι το Predator µας παρακολουθεί, λες και ήταν νεαρός δηµοσιογράφος που έδινε ανταπόκριση στο κανάλι και όχι πρωθυπουργός µε χρέος την ασφάλεια των πολιτών και της χώρας. Για να καταλήξει τελικώς ο Μητσοτάκης διά του αντιπροέδρου Αδωνη Γεωργιάδη αλλά και άλλων βουλευτών της Ν∆ να εξακοντίζει απειλές ότι αν βγουν τα αποδεικτικά στοιχεία (αυτά που δεν υπήρχαν), θα οδηγηθώ στη φυλακή. Ο Μητσοτάκης παραπαίει, αλλά παρασέρνει τη χώρα στον κατήφορό του. Μια χώρα που την έχει παγιδεύσει µε την πολιτική του αλλά και µε παρακολουθήσεις υπουργών, οικογενειών, ακόµη και στελεχών της ΕΥΠ. Αν υπήρχε µια παρεξήγηση ή µια συκοφαντία, ο Μητσοτάκης θα µπορούσε να κάνει το πάρα πολύ απλό: να επαναφέρει τον νόµο που προέβλεπε ότι ο πολίτης δικαιούται να ενηµερωθεί για το αν ήταν σε παρακολούθηση, ώστε να δούµε αν η λίστα Μητσοτάκη-Predator έχει ή όχι κοινά ονόµατα. Γιατί αν έχει, φαίνεται ότι στο σύστηµα αυτό ο εγκληµατικός εγκέφαλος αλλά και οι στόχοι ήταν κοινοί. ∆ηλαδή δεν παρακολουθούν «κάποιοι ιδιώτες» αλλά το παρακρατικό σύστηµα που κατά περίπτωση χρησιµοποιεί τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Η εικόνα που εµφανίζεται από τη λίστα Μητσοτάκη Vol 2 είναι η εικόνα ενός καθεστώτος που επιχειρεί να δέσει χειροπόδαρα πρωτίστως αυτούς που το υπηρετούν. Και φυσικά είναι η εικόνα µιας αντίληψης που δεν έχει τίποτε το δηµοκρατικό και φυσιολογικό. Φλερτάρει µε την παράνοια παραδοµένη στην ηθική απαξία. Η επίθεση που δέχεται το Documento δεν έχει πλέον κανένα αντίκρισµα. Επτά στους δέκα πολίτες, σύµφωνα µε δηµοσκόπηση της Prorata, είναι απολύτως πεπεισµένοι για την αλήθεια του δηµοσιεύµατος. Οι οκτώ στους δέκα αποδίδουν ευθύνη απευθείας στον Μητσοτάκη. Περισσότερο πεισµένοι απ’ όλους είναι όσοι βρίσκονται στη λίστα παρακολούθησης. Αυτοί ξέρουν για ποιους λόγους ήταν σε επισύνδεση µε το παρακράτος Μητσοτάκη και ποια είναι η αντίληψη του ίδιου για τη δηµοκρατία. ∆εν περίµεναν το Documento. Η δική µας έρευνα απλώς επιβεβαίωσε όσα σκέφτονταν και οι υπουργοί του και οι επιχειρηµατίες και όσοι υπηρετούσαν σε θέσεις δίπλα του. Αλλωστε αν παρακολουθεί τα τηλέφωνά µας, θα ξέρει τι λένε οι υπουργοί και τα στελέχη του που ήταν στη λίστα όταν µας µιλούν ανεπίσηµα. Ο Μητσοτάκης θα συνεχίσει στον δρόµο που χάραξε και θα ελπίζει ότι αυτοί που τον αποκαλύπτουν θα ισοπεδωθούν, όπως συµβαίνει σε όλα τα καθεστώτα. Μόνο που η µοίρα των καθεστώτων είναι να πέφτουν. Τον Φεβρουάριο του 1993 ο πατέρας Μητσοτάκης είχε αποκαλέσει τον ραδιοσταθµό Σκάι «χαµαιτυπείο», επειδή αποκάλυπτε σκάνδαλα της διακυβέρνησής του (ο γράφων είχε µερτικό έρευνας σ’ αυτές τις αποκαλύψεις). Είχε δηλώσει τότε στον Αnt1 ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης: «Στο χειρότερο χαµαιτυπείο της Ελλάδας δεν γίνεται χρήση αυτής της γλώσσας, αυτών των επιχειρηµάτων, επιτέλους εναντίον του Eλληνος πρωθυπουργού, εναντίον της οικογένειάς του, εναντίον µιας πονεµένης γυναίκας που είναι η κόρη του». Ο Μητσοτάκης αναφερόταν στο σκάνδαλο των παρακολουθήσεων. 'Οπως αποκάλυψαν οι άνθρωποι-κοριοί του, µε εντολή του είχαν ξεκινήσει οι παρακολουθήσεις των υπουργών του Εβερτ, Κανελλόπουλου, ∆ήµα αλλά και µελών της οικογένειάς του. Στη συνέχεια το δίκτυο των παρακολουθήσεων επεκτάθηκε σε όλο το πολιτικό µήκος και πλάτος. Όταν άρχισαν οι αποκαλύψεις ο πατέρας Μητσοτάκης άρχισε να κατηγορεί και να απαξιώνει τους δηµοσιογράφους του Σκάι και τον ιδιοκτήτη του Αριστείδη Αλαφούζο. Σε ένα fast forward της Ιστορίας φτάνουµε στο σήµερα, όπου ο γιος Μητσοτάκης επιλέγει την ίδια συνταγή ρύθµισης του κράτους (του) µε κοριούς και βδέλλες της κοινωνίας. Οταν αυτά αποκαλύπτονται φταίνε οι δηµοσιογράφοι, οι οποίοι συκοφαντούνται για να φανούν αναξιόπιστοι. ∆ηµιουργούνται αφηγήµατα µε ξένες δυνάµεις, ξένο χρήµα και αντεθνική δράση. Όσοι παρακολούθησαν τη συνέντευξη του Κυριάκου Μητσοτάκη έχουν φαντάζοµαι την ίδια απορία: πώς µπορεί ένας πρωθυπουργός να χρησιµοποιεί τη δύναµή του για να απαξιώσει δηµοσιογράφους, αντί να τη διοχετεύει στο να διαλευκάνει τη βρόµικη υπόθεση στην οποία, όπως επιµένει, δεν συµµετέχει; Αυτός, ο οποίος µίλησε για έλλειψη στοιχείων που επιβεβαιώνουν τη λίστα παρακολουθήσεων, πώς αλήθεια µίλησε για εκβιασµούς που δέχεται χωρίς καµιά απόδειξη; Είπε ο Κυριάκος Μητσοτάκης: «Κάποιοι έχουν µπλέξει τους ρόλους εδώ. Κάποιοι θεωρούν ότι επειδή µπορεί να έχουν µια οµάδα ή να ελέγχουν κάποια µέσα µαζικής ενηµέρωσης ή ενδεχοµένως και τα δύο µπορούν να εκβιάζουν, να υπαγορεύουν στην κυβέρνηση, να υπονοµεύουν –ΑΛΛΑΖΟΝΤΑΣ απόψεις από τη µία µέρα στην άλλη– τη διαδροµή της χώρας!» Ποιος εκβιάζει τον πρωθυπουργό και πώς; Πού είναι οι αποδείξεις γι’ αυτό; Ακόµη χειρότερα, αν τις έχει, πρέπει να κάνει το καθήκον του ως πρωθυπουργού. Να σταµατήσει τον εκβιασµό και να τιµωρήσει τον εκβιαστή, όχι να αντιστρέφει τον εκβιασµό µε δηµόσιο µήνυµα προς ανώνυµο αλλά υπαρκτό αποδέκτη. Η πολιτική στις δηµοκρατίες δεν γράφεται ούτε µε µηνύµατα προς γνωστούς αγνώστους ούτε µε συκοφάντηση δηµοσιογράφων. Αυτή είναι συνήθης λειτουργία των καθεστώτων, τα οποία για να σταθούν πρέπει να ρίξουν ακόµη και τους δικούς τους ανθρώπους στους κοριούς.

 ΥΓ.: Το 1972 αποκαλύφθηκε το σκάνδαλο παρακολουθήσεων Watergate στις ΗΠΑ. Οι δηµοσιογράφοι Μποµπ Γούντγουορντ και Καρλ Μπερνστάιν της «Washington Post» µε την έρευνά τους οδηγήθηκαν στο συµπέρασµα ότι ο πρόεδρος Νίξον παρακολουθούσε το ∆ηµοκρατικό Κόµµα. Πηγή τους ήταν ένας από τους πρωταγωνιστές του σκανδάλου που ονοµάστηκε κωδικά «βαθύ λαρύγγι». Μετά τη δηµοσιογραφική έρευνα οι αρχές έφτασαν στους δράστες. Φυσικά ο πρόεδρος Νίξον αρνήθηκε ότι είχε σχέση µε όλα αυτά. Τα είχαν κάνει κάποιοι «ιδιώτες». Ο µόνος στις ΗΠΑ που αµφισβήτησε την έρευνα των δηµοσιογράφων και ζήτησε στοιχεία, λες και οι δηµοσιογράφοι ήταν διωκτικές αρχές, ήταν ο Νίξον.