Μαρια Νεγρεποντη-Δεληβανη

 Μανώλη Κοττάκη: Οι απόρρητοι φάκελοι Καραμανλή, Εκδόσεις Λιβάνη 2021(δημοσιεύτηκε στη Δημοκρατία στις 19.11.2022)

Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη

Το νέο βιβλίο του Μανώλη Κοττάκη, με θέμα τους απόρρητους φακέλους των διώξεων εναντίον του Κώστα Καραμανλή, και όχι μόνο, είναι σημαντικό. Και τούτο όχι μόνο χάρη στην αριστοτεχνική γραφή του συντάκτη του, αλλά ακόμη και κυρίως λόγω των αποκαλύψεών του, που έρχονται συντεταγμένες για πρώτη φορά στη δημοσιότητα. Πρόκειται για χείμαρρο πληροφοριών, με κοινό παρονομαστή τους το δράμα της απόλυτης υποτέλειας της πατρίδας μας, που δυστυχώς διαρκεί για 200 χρόνια, μετά την Επανάσταση του 1821. Το ενδιαφέρον του ανά χείρας βιβλίου, εξάλλου, έγκειται ακόμη και στα άμεσα όσο και έμμεσα διδάγματα που προσφέρει στους Έλληνες πολίτες όσο και πολιτικούς, μέσα από τις εμπειρίες του παρελθόντος,

Πρόκειται για τους πολυάριθμους, πολυσύνθετους, απόκρυφους, απειλητικούς, υποτιμητικούς και βέβαια, εγκληματικούς παράγοντες, που έδρασαν επί της πρωθυπουργίας του Κώστα Καραμανλή και που οδήγησαν στην απόφασή του να αποστασιοποιηθεί από την ενεργό πολιτική. Η σύνοψη όλων αυτών των υπόγειων ευρημάτων οδηγούν στη διαπίστωση ότι ο Κώστας Καραμανλής τιμωρήθηκε επειδή τόλμησε να θέσει τα εθνικά μας συμφέροντα, επάνω από τα διεθνή, ή ορθότερα, στη συγκεκριμένη περίπτωση, επάνω από τα τότε αμερικάνικα συμφέροντα. Ο Κώστας Καραμανλής ανήκει στην ολιγομελή ομάδα των Ελλήνων πολιτικών, που διακρίνονται για τη μόρφωσή τους, τη σοβαρότητα, την εντιμότητα, τη διορατικότητα, την ορθή κρίση, αλλά και τον πατριωτισμό τους. Η Ελλάδα έχει μεγάλη ανάγκη από πολιτικούς της ποιότητας του Κώστα Καραμανλή. Δυστυχώς, όμως, υιοθετούνται μεθοδεύσεις, που τους εξαναγκάζουν σε παραίτηση. Και δεν είναι αρκετά ξεκάθαρο το αν οι μεθοδεύσεις αυτές είναι περισσότερο ή λιγότερο δημοκρατικές, σε σύγκριση με χώρες που κατηγορούνται ως λαϊκιστικές, αλλά που καταφέρνουν ωστόσο να διατηρούν στην εξουσία αρχηγούς, με πρώτο μέλημά τους το εθνικό συμφέρον. Στην υπόθεση του Κώστα Καραμανλή οι ευθύνες όλων μας, κυρίως όμως της αντιπολίτευσης είναι ασυγχώρητες, γιατί στέρησαν την πατρίδα από πολιτικό, που πάλευε να την σώσει.

Πριν από 18 χρόνια ο Κώστας Καραμανλής βρέθηκε, ως πρωθυπουργός, στην κορυφή της λήψης ζωτικών αποφάσεων, για την πορεία της πατρίδας μας και αν δεν είχε εξοστρακιστεί με τρόπους, των οποίων οι λεπτομέρειες ήταν ανεπαρκώς γνωστές, μέχρι σήμερα, η Ελλάδα θα είχε κάνει σημαντικά βήματα προς την πρόοδο και την ανάπτυξη. Η χώρα μας, πιθανότατα, θα είχε αποφύγει τα τερατώδη μνημόνια, που την καθηλώνουν για πολλές δεκαετίες στην κατηγορία αποικίας χρέους. Χάρη στην ενισχυμένη θέση μας θα είχαμε ευκαιρίες αποφυγής της προδοσίας της Μακεδονίας και δεν θα επιτρέπαμε το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας μας. Θα είχαμε αφήσει πίσω μας το σύνολο των λοιπών βαλκανικών χωρών, ενώ τώρα έχουμε περιπέσει στην ουρά τους. Θα ήμασταν σε θέση να διαφυλάξουμε την εδαφική μας ακεραιότητα από κακόβουλες απειλές που βρίσκουν εύφορο έδαφος στην ακραίου βαθμού υποτέλειά μας. Και όλα αυτά, επειδή η Ελλάδα θα είχε επιβληθεί ως σημαντικός ευρωπαϊκός κόμβος ενέργειας, εξασφαλίζοντας τις δικές της όσο και τις ανάγκες της υπόλοιπης ΕΕ. Η εμβέλεια του ευρωπαϊκού και διεθνούς της στίγματος θα απαιτούσε, έτσι, μεγαλύτερη προσοχή εκ μέρους των συμμάχων, από ένα προστατευτικό χτύπημα στην πλάτη και από αερολογίες υποσχέσεων στήριξής της, εναντίον κακόβουλων γειτόνων.

Το βιβλίο του Μανώλη Κοττάκη ρίχνει άπλετο φως, με αδιάσειστα στοιχεία, σε ένα πολυσύνθετο όσο και δραματικό συμβάν, που είχε παραμείνει στο σκοτάδι μέχρι σήμερα. Πριν από την κυκλοφορία του ανά χείρας βιβλίου υπήρχε άγνοια του περιεχομένου και των αιτίων των διώξεων, εναντίον του Κώστα Καραμανλή, που φευ ήταν ταυτόχρονα και πισώπλατες μαχαιριές εναντίον της πατρίδας μας. Πηγαίνοντας πίσω στο παρελθόν, και εξετάζοντας τις λεπτομέρειες των τότε γεγονότων, δεν φαίνεται υπερβολική η διαπίστωση, ότι η βίαιη αυτή διακοπή της επαφής της Ελλάδας με τη Ρωσία, επί πρωθυπουργίας Κώστα Καραμανλή, υπήρξε η αφετηρία των πρόσφατων δεινών της πατρίδας μας. Η παραδοχή αυτή ουδόλως σημαίνει ότι η συμπεριφορά της Ρωσίας απέναντί μας ήταν πάντοτε άμεμπτη. Σημαίνει, ωστόσο, ότι η βοήθειά της ομόθρησκης Ρωσίας, αρχίζοντας με την Επανάσταση και μετά, οσάκις βέβαια τα συμφέροντά της δεν ήταν αντίθετα των εκάστοτε δικών μας, υπήρξε πολύτιμη σε πολυάριθμες στιγμές της ιστορίας μας. Ήταν, συνεπώς, καταστρεπτική από κάθε πλευρά η απόφαση της Κυβέρνησής μας να κατατάξει τη Ρωσία, τη χώρα με την οποία είχαμε για αιώνες άρρηκτους δεσμούς, στην κατηγορία των εχθρών μας.

Και ενόσω, λοιπόν, η μικρή και άκρως ταλαιπωρημένη Ελλάδα, που εθελοτυφλεί και βαυκαλίζεται ότι έχει δήθεν φίλους στο διεθνές στερέωμα παρότι, με εξαίρεση τη Γαλλία, οι λοιποί είναι δυσδιάκριτοι με γυμνό οφθαλμό, αποφάσισε ωστόσο να κηρύξει πόλεμο εναντίον της Ρωσίας. Η Τουρκία αντιθέτως έσπευσε να αρπάξει το ρωσικό δώρο, που η χώρα μας πέταξε στα σκουπίδια επί πρωθυπουργίας Κώστα Καραμανλή.

Το ενδιαφέρον του ανά χείρας έργου κορυφώνεται, έτσι, και εξαιτίας αυτής της εντελώς πρόσφατης συμφωνίας Ερδογκάν και Πούτιν, για την εξασφάλιση φυσικού αερίου στην Ευρώπη, που θα διοχετεύεται από ενεργειακό διάδρομο, μέσω Τουρκίας Οι αναγνώστες του βιβλίου του Μανώλη Κοττάκη θα έχουν, μεταξύ άλλων, την ευκαιρία να προβληματιστούν, συγκρίνοντας το βαθμό αποτελεσματικότητας της εξωτερικής πολιτικής Ελλάδας και Τουρκίας, διαπιστώνοντας τη διαφοροποίηση της συμπεριφοράς των «συμμάχων μας» στη Δύση, απέναντι μας και απέναντι στην Τουρκία, αλλά και να εξοργιστούν εξαιτίας του αριθμού και της σπουδαιότητας των ευκαιριών που με τόσο αφελή τρόπο απώλεσε η πατρίδα μας. Οι εξελίξεις θα ήταν πιθανότατα εντελώς διαφορετικές αν ο Κώστας Καραμανλής, τότε, είχε τύχει μιας γενικότερης στήριξης των σπουδαίων πρωτοβουλιών του. Όμως ο λαός, ως συνήθως, δεν είχε την απαραίτητη αντικειμενική πληροφόρηση, ενώ η αντιπολίτευση επεδίωκε να προσποριστεί οφέλη από τις διώξεις εναντίον του Κώστα Καραμανλή, που απομονωμένος έδινε μάχη για την εξασφάλιση καλύτερων ελληνικών ημερών.

Και τώρα να δούμε, ποια ήταν τα κρίματα του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή, που προκάλεσαν την μήνι των ΗΠΑ, και την αδιαφορία της ΕΕ, παρότι και η ίδια απώλεσε τότε σημαντικές ευκαιρίες, εξαιτίας της αναποτελεσματικής και μη διορατικής της πολιτικής.

Πρόκειται για δύο «παραπτώματα» του τότε Πρωθυπουργού, που έχουν όμως την ίδια βάση. Αυτήν δηλαδή της απόρριψης της Δύσης για οτιδήποτε φέρει έστω και υποψία ρωσικής οσμής. Θα κάνω απλή αναφορά στο χρονολογικά δεύτερο «ατόπημα» του Κώστα Καραμανλή, που εξαγρίωσε τη Δύση, επειδή λειτούργησε ως «κερασάκι στην τούρτα». Το βέτο δηλαδή του Έλληνα πρωθυπουργού στο Βουκουρέστι, το 2008, εναντίον των σχεδίων ξεπουλήματος της Μακεδονίας. Το ξεπούλημα αυτό το απαιτούσε η Δύση, για να μη κινδυνεύσουν τα Σκόπια να βρεθούν σε χώρο ρωσικής επιρροής. Και έρχομαι στο κύριο «ατόπημα» του Κώστα Καραμανλή, με το οποίο και ασχολείται το βιβλίο του Μανώλη Κοττάκη. Πρόκειται για την προσέγγιση του Πούτιν από τον Κώστα Καραμανλή.

Ο Έλληνας πρώην πρωθυπουργός δεν γνώριζε ή προφανώς δεν ήθελε να αποδεχθεί ότι οι Μ. Δυνάμεις απαιτούσαν την τήρηση κανόνων απόλυτης αποκλειστικότητας στις σχέσεις των δυτικών χωρών. Δηλαδή, ακριβώς, όπως χωρίς αναστολές προσδιορίζει το περιεχόμενό τους ο Μπαράκ Ομπάμα το 2009: «Καμία σχέση με τη Ρωσία δεν μπορούσε να είναι νοητή. Όποιος έχει σχέση με τη Ρωσία (διευκρίνησε ο Ομπάμα) δεν είναι μαζί μας». Και η δήλωση αυτή γίνεται δέκα χρόνια μετά το επίσημο τέλος του ψυχρού πολέμου!

Ο Κώστας Καραμανλής, ως πρωθυπουργός, υπήρξε αποδεκτός έξωθεν μέχρι το Δεκέμβριο του 2004. Στη συνέχεια άνοιξαν οι ασκοί του Αιόλου, όταν τόλμησε να προσεγγίσει τον Πούτιν, να συζητήσει μαζί του τη σύναψη συμφωνιών για την εξασφάλιση ενέργειας από τη Ρωσία μέσω του αγωγού Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολης, καθώς και τη συμπλήρωση της κατασκευής αγωγού του νότιου διαδρόμου φυσικού αερίου South Stream. Και στη συνέχεια, τα όσα ακολούθησαν τις «απαγορευμένες» αυτές επαφές, ωχριούν ενώπιον της πιο τρελής φαντασίας αφηγημάτων αστυνομικού, κατασκοπευτικού, απειλητικού, εγκληματικού και τρομοκρατικού περιεχομένου. Με αποδεικτικά στοιχεία και απόρρητους φακέλους που δεν αφήνουν περιθώρια αμφισβήτησης, ο Κώστας Καραμανλής, η οικογένειά του, αλλά και στενοί του συνεργάτες βρέθηκαν στη δίνη απειλών, πυρκαγιών, παρακολουθήσεων, υποκλοπών, χρήσης παρείσακτων λογισμικών, «κοριών», περίεργων αεροπορικών ατυχημάτων, αυτοκτονιών που ίσως και να μην επρόκειτο για αυτοκτονίες, διάδοσης αστήρικτων κατηγοριών και σκανδάλων, ειδικά στο χώρο της Εκκλησίας, που όμως δεν ήταν σκάνδαλα, έκδοσης εντάλματος σύλληψης εναντίον πράκτορα συμμαχικής χώρας, ενεργοποίησης λογισμικού υποκλοπών, κινητοποίησης των πρεσβειών σύσσωμης της υφηλίου για την αντιμετώπιση του ρωσικού κινδύνου, στρατολόγηση των διεθνών ΜΜΕ που απαιτούσαν να φύγει ο Κώστας Καραμανλής. κλπ.,κλπ.

Η ιστορία δεν ξαναγράφεται. Ωστόσο, είναι χρήσιμο, έστω και εκ των υστέρων, να βάλουμε τα δάχτυλα επί των ήλων, σε μια προσπάθεια εκτίμησης των συνεπειών των θανάσιμων λαθών μας, που διαρκούν επί 200 χρόνια. Είναι αυτά που μας οδήγησαν στην οικτρή σημερινή μας κατάσταση. Είναι πια καιρός να συνειδητοποιήσουμε ότι η παραδοχή του «ανήκουμε στη Δύση», δεν μας υποχρεώνει να μετατρέπουμε την Ελλάδα σε Ιφιγένεια, κάθε φορά που οι φίλοι μας στη Δύση το επιδιώκουν ως εύκολη λύση στα προβλήματά τους. Αν αντί να εξαντλούμαστε στην αναζήτηση ανύπαρκτων επιχειρημάτων, για το «πόσο πολύ μας υπολογίζουν οι φίλοι/σύμμαχοι», για το «πόσο καλά πηγαίνει η οικονομία μας», για το «πόσο υψηλής ποιότητας δημοκρατία έχουμε», σε αντίθεση πάντοτε με την Τουρκία, που δήθεν είναι απομονωμένη, δήθεν η οικονομία της έχει καταποντιστεί, δήθεν οι σύμμαχοι ετοιμάζουν φοβερές τιμωρίες εναντίον της, θα ήταν πιο εποικοδομητικό αν, έστω και την ύστατη αυτήν ώρα, αναγνωρίζαμε σε πόσο βαθιά καταπακτή μας οδήγησαν τα δικά μας σωρευτικά λάθη. Και, επιτέλους, να ανανήψουμε.

Σε αυτής της μορφής την αυτοκριτική, για τα αμέτρητα λάθη μας, σίγουρα θα βοηθήσει η έστω και εκ των υστέρων παραδοχή, του πόσο σφάλλαμε, εγκαταλείποντας το ρόλο που μας πρόσφερε η Ρωσία, ως χώρου περάσματος αγωγών ενέργειας για εμάς και για την Ευρώπη. Και, ακόμη, το πόσο ασυγχώρητα λειτουργήσαμε, αφήνοντας ανυπεράσπιστο τον Κώστα Καραμανλή, που θα μπορούσε να προσφέρει πολλά στην Ελλάδα. Και, αντιθέτως, να αναγνωρίσουμε, το πόσο ευφυώς και με εθνική βάση λειτούργησαν Γερμανία και Τουρκία, που και αυτές ανήκαν, και θα εξακολουθήσουν, φυσικά, να ανήκουν στη Δύση, που όμως δεν την εκλαμβάνουν ως μονοδιάστατη σχέση. Και, πάνω από όλα, αρνούνται να της εκχωρήσουν το δικαίωμα, να καταστρέφει τους συμμάχους της ως εύκολο μέσον επίλυσης των εκάστοτε δικών της προβλημάτων.

Το ανά χείρας βιβλίο του Μανώλη Κοττάκη προσφέρεται, με ιδανικό τρόπο, για τη διάνοιξη οριζόντων εθνικής αφύπνισης, που μας χρειάζονται κατεπειγόντως αυτή την ύστατη ώρα.