Μαργαριτα Συγγενιώτου

 Διαβάζω το ρεπορτάζ του Κώστας Παπαντωνίου στην Αυγή, που έτρεχε όλη μέρα το παιδί από Παλλήνη σε Μέγαρα κι έβλεπε τη φρίκη της φωτιάς, διαβάζω τον ζεστό του λόγο και την ανθρωπιά με την οποία έζησε τους ανθρώπους που πάλευαν να σώσουν τα σπίτια τους, την φοβισμένη αλεπουδιτσα που έτρεχε να σωθεί. Από την άλλη βλέπω τις αλαζονικες δηλώσεις των αρμόδιων που δίνουν

συγχαρητήρια

στον εαυτό τους και μας αναλύουν τον πυρήνα της φιλοσοφίας τους, δηλαδή το να γίνουν όλα στάχτη αρκεί να μην έχουν νεκρούς για να μπορούν να μιλάνε συνεχώς για το Μάτι.

Τις προηγούμενες μέρες φάγαμε άλλο ένα κύμα αλαζονείας από τους ίδιους ακριβώς ανθρώπους, καθώς υπερασπιζονταν έναν καταδικασμενο πρωτοδικα βιαστή ανηλίκων, μας κουνουσαν το δάχτυλο ότι δεν ξέρουμε, να μην μιλάμε, μόνο οι ίδιοι έχουν αυτό το δικαίωμα.

Κι αν η φωτιά καίει το οξυγόνο μας κυριολεκτικά, η αλαζονεία τους μας το καίει μεταφορικά. Αν είχαν ανοίξει ένα βιβλίο στη θλιβερή ζωή τους θα ήξεραν ότι η αλαζονεία τελικά πληρώνεται. Να, ο Λιγναδης ήθελε να βγει από τη φυλακή δικαιωμένος. Το μόνο που κατάφερε είναι να ξέρει όλη η Ελλάδα, ακόμα κι αυτοί που δεν ασχολούνται, ότι όσον αφορά την δικαιοσύνη σε πρώτο βαθμό, είναι βιαστής ανηλίκων.

Με τις φωτιές, όμως, είναι αλλιώς. Αν η κοινωνία κρίνει, η φύση εκδικείται. Η κλιματική κρίση δεν είναι φυσικό φαινόμενο. Είναι αποτέλεσμα ανθρώπινων επιλογών και γι'αυτό δεν την πληρώνουν όλοι με τον ίδιο τρόπο. Όπως η οικονομική κρίση έπληξε αλλιώς τις ισχυρές οικονομίες γιατί ήταν θωρακισμένες, αλλιώς εμάς που είχαμε τους (ίδιους με τώρα) κατσαπλιαδες, έτσι και η κλιματική κρίση θα πλήξει περισσότερο εμάς.

Θα ένιωθα καλύτερα αν μιλούσαμε για απλή, καθαρή ανικανότητα. Εδώ, όμως, μιλάμε για στρατηγική επιλογή. Να καούν ολα. Είναι απολύτως αποδεκτό. Να μην υπάρξει νεκρός, μόνο αυτό είναι το ζήτημα.

Ποτέ άλλοτε μια κυβέρνηση δεν απαξίωσε τόσο ανοιχτά όλα αυτά που συγκροτούν την ποιότητα ζωής. Τη Δικαιοσύνη, το Περιβάλλον, τον Πολιτισμό, την Παιδεία. Ποτέ άλλοτε δεν τα περιόρισε τόσο στην της προνομιακή τάξη την οποία υπηρετεί, ποτέ άλλοτε δεν στεγανοποιησε τόσο τα όρια που χωρίζουν τους "δικούς" της από τους "άλλους". Ποτέ άλλοτε κυβέρνηση δεν απαξιωσε τόσο την ανθρώπινη ζωή, ισχυριζομενη ταυτόχρονα ότι την υπερασπιζεται. Και όλα αυτά νιώθοντας ότι έχει το δικαίωμα που απορρέει, όχι από την ψήφο του λαού που την έκανε κυβέρνηση, αλλά από το προνόμιο που της δίνει ο εναγκαλισμός της με τις οικονομικές ελίτ.

Ποτέ άλλοτε κυβέρνηση δεν μίσησε τόσο τον λαό που της έδωσε την εξουσία.