ψευτικες αγχο-παγιδες

    Καποιος ζει με ακραιο αγχος καποιες καταστασεις που συνηχουν με ανοικονομητες εσωτερικες συγκρουσεις.Οσο κι αν προσπαθει,το αγχος και η εν γενει αποσταθεροποιηση του συγκεκριμενου προσωπου επιδεινωνονται,χωρις να μπορει να βρει καπου,στη λογικη ή στην πραγματικοτητα,να κρατηθει και να αποκαταστησει τις ισορροπιες του.Μεχρι που(«ξαφνικα και ανεξηγητα» όπως θα ειπωθει) εκδηλωνει μια *κλειστοφοβια*(φοβια για τους κλειστους χωρους).

   Τι συμβαινει τοτε;Το συμπτωμα αναλαμβανει δραση και αποκαθιστα τις απειλουμενες ψυχικες ισορροπιες – εστω και αν υπαγορευει καποιο τιμημα.Συγκεκριμενα,λειτουργει ως αγχοπαγιδα: Αν όχι ολο,παντως το κυριο και πιο ανυποφορο αγχος μετατιθεται στους κλειστους χωρους.Αρα,αρκει να αποφευγω τους κλειστους χωρους για να μην μού εκδηλωνεται αγχος! Το πριν από λιγο αλυτο προβλημα τωρα επιλυεται – προφανως,με ένα τιμημα που θεωρειται αποδεκτο:*Απλωςθα αποφευγω να βρισκομαι μονος σε κλειστους χωρους*. Και με μιας,ο μεχρι πριν από λιγο καταρρεων κοσμος αποκτα συνοχη,ευσταθεια και νοημα- εστω και αν οι εν λογω ρυθμισεις εμπεριεχουν μια δοση εξωπραγματικης υπερβολης και παραδοξης μυθοπλασιας.Εστω και αν η ολη διευθετηση,παρα τις οποιες εκλογικευσεις της,βασιζεται σε μια πλανη: στην πλανη ότι το αγχος οφειλεται σε εξωτερικους παραγοντες(κλειστοι χωροι) και όχι σε ενδοψυχικες συγκρουσεις.Η παρουσια του συμπτωματος κάθε άλλο παρα οδηγει σε συνειδητοποιηση της πλανης.Μαλιστα,συμβαινει ακριβως το αντιστροφο:Ολη η προσοχη συγκεντρωνεται στο ανοικειο παραδοξο(«δικο μου,αν και ξενο ως ακατανοητο»)που χαρακτηριζει την εμπειρια συγκατοικησης του Εγω με το συμπτωμα.Με αποτελεσμα,η πλανη να συνδυαζεται με την αλλοκοτη σαγηνη του συμπτωματος,που δεν αφηνει χωρο για επιγνωση και μεταβολη των ψυχικων διεργασιων που κατεστησαν το συμπτωμα αναγκαιο και λειτουργικο στο πλαισιο μιας στρεβλης ψυχικης οικονομιας….

Νικος Σιδέρης, Το κατά Διαβολου Ευαγγελιο (Πολιτικη Ψυχολογια της Κρισης), 2014  

σελιδα 107