ΣΤΟΥ ΤΗΛΕΦΩΝΟΥ ΤΟ ΚΟΧΥΛΙ
Γ.Σπανος –Ν. Αθάνας
Στου τηλεφώνου το κοχύλι
τ’ αφίλητά σου τρέμουν χείλη
και μυστικά γλυκολαλούν.
Κλείνω τα μάτια, τ’ αντικρίζω
μα λόγια πια δεν ξεχωρίζω,
δε λένε λόγια, με φιλούν.
Έλα ν’ ακούσεις τα τραγούδια,
έλα να κόψεις τα λουλούδια
που συ έχεις σπείρει μυστικά.
Έλα στ’ αυτιού σου το κοχύλι
να βάλω τα δικά μου χείλη
και να σ’ αποκριθώ γλυκά.
Μέσ’ απ’ τ’ αγνώστου κι απ’ του ονείρου
μέσ’ απ’ του χάους και του απείρου
μου μίλησες τον κόσμο εσύ.
Με τρέλαν’ η μικρή σου τρέλα
πάρε το σύρμα σύρμα κι έλα
στης μοναξιάς μου το νησί.
τ’ αφίλητά σου τρέμουν χείλη
και μυστικά γλυκολαλούν.
Κλείνω τα μάτια, τ’ αντικρίζω
μα λόγια πια δεν ξεχωρίζω,
δε λένε λόγια, με φιλούν.
Έλα ν’ ακούσεις τα τραγούδια,
έλα να κόψεις τα λουλούδια
που συ έχεις σπείρει μυστικά.
Έλα στ’ αυτιού σου το κοχύλι
να βάλω τα δικά μου χείλη
και να σ’ αποκριθώ γλυκά.
Μέσ’ απ’ τ’ αγνώστου κι απ’ του ονείρου
μέσ’ απ’ του χάους και του απείρου
μου μίλησες τον κόσμο εσύ.
Με τρέλαν’ η μικρή σου τρέλα
πάρε το σύρμα σύρμα κι έλα
στης μοναξιάς μου το νησί.
ΤΟ ΞΑΡΡΑΒΩΝΙΑΣΜΑ
Γ.Σπανος-Ν.Πετιμεζάς-Λαύρας
Δωσ `του, καλέ μητέρα μου, δωσ `του το δαχτυλίδι
να το κρεμάει με τ’ άλλα του κλειδιά,
μαλαματένιο δεύτερο να φτιάξει έν’ αντικλείδι
να κρυφανοίξει κι αλληνής καρδιά.
Δωσ `του, καλέ μητέρα μου, τα τζοβαΐρια πίσω,
στολίδια και γιορντάνια του λαιμού,
και σου κρατάω το λόγο μου πως θ’ απολησμονήσω
κι αυτόνε και τις έγνοιες του καημού.
Μα απ’ όλα τα χαρίσματα, μανούλα, πιο πολύ
το `χω στο νου και βάρος μου περίσσο:
για κείνο του αρραβώνα μας το μοναχό φιλί
πώς να `ταν βολετό να του γυρίσω.
να το κρεμάει με τ’ άλλα του κλειδιά,
μαλαματένιο δεύτερο να φτιάξει έν’ αντικλείδι
να κρυφανοίξει κι αλληνής καρδιά.
Δωσ `του, καλέ μητέρα μου, τα τζοβαΐρια πίσω,
στολίδια και γιορντάνια του λαιμού,
και σου κρατάω το λόγο μου πως θ’ απολησμονήσω
κι αυτόνε και τις έγνοιες του καημού.
Μα απ’ όλα τα χαρίσματα, μανούλα, πιο πολύ
το `χω στο νου και βάρος μου περίσσο:
για κείνο του αρραβώνα μας το μοναχό φιλί
πώς να `ταν βολετό να του γυρίσω.
ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΞΕΝΕΣ ΑΓΚΑΛΙΕΣ
Ηλιας Ανδριοπουλος - Μ. Ελευθεριου
Αυτές οι ξένες αγκαλιές
ήταν κάποτε φωλιές
είχαν μάτια ,είχαν στόμα
κι όλο σου μιλούν ακόμα,
σου μιλούν και σου φωνάζουν
κι είναι σαν ν' αναστενάζουν
Αυτά τα δέντρα στη βροχή
ήταν ανθρώποι μοναχοί,
ήταν άνθρωποι δικοί μας
που αγαπήσανε μαζί μας,
ποιος τους έπιασε στα δίχτυα
κι ορφανέψαν τόσα σπίτια;
ήταν κάποτε φωλιές
είχαν μάτια ,είχαν στόμα
κι όλο σου μιλούν ακόμα,
σου μιλούν και σου φωνάζουν
κι είναι σαν ν' αναστενάζουν
Αυτά τα δέντρα στη βροχή
ήταν ανθρώποι μοναχοί,
ήταν άνθρωποι δικοί μας
που αγαπήσανε μαζί μας,
ποιος τους έπιασε στα δίχτυα
κι ορφανέψαν τόσα σπίτια;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου