GLORIA ETERNA
Σε μουσικη: Friedrich
Georg Händel
Όπου κι αν πάμε
μνήμες κρατάμε
Αθήνα και Ρώμη
σε ψάχνουμ’ ακόμη.
Άσπρες κολώνες
μαύροι αιώνες
ασήκωτοι θρόνοι
στον κόσμο που βρεθήκαμε μόνοι.
Μίση, φατρίες,
πέφτουν οι Τροίες
κι εσύ Βαβυλώνα
μια κούφια σταγόνα.
Όλα περνάνε
πες μου που πάνε
η κόλαση άδεια
και γύρω μας φυτρώνουν σκοτάδια.
Νόμος ο νόμος
τρόμος ο τρόμος
και ποιος θα ταράξει
του κόσμου την τάξη.
Θεέ μου σωτήρα
τ’ άστρα σου πήρα
ν’ ανάψω τα τόξα
που δειχνουν την αιωνια σου δοξα
μνήμες κρατάμε
Αθήνα και Ρώμη
σε ψάχνουμ’ ακόμη.
Άσπρες κολώνες
μαύροι αιώνες
ασήκωτοι θρόνοι
στον κόσμο που βρεθήκαμε μόνοι.
Μίση, φατρίες,
πέφτουν οι Τροίες
κι εσύ Βαβυλώνα
μια κούφια σταγόνα.
Όλα περνάνε
πες μου που πάνε
η κόλαση άδεια
και γύρω μας φυτρώνουν σκοτάδια.
Νόμος ο νόμος
τρόμος ο τρόμος
και ποιος θα ταράξει
του κόσμου την τάξη.
Θεέ μου σωτήρα
τ’ άστρα σου πήρα
ν’ ανάψω τα τόξα
που δειχνουν την αιωνια σου δοξα
Η ΠΙΚΡΑΓΑΠΗΜΕΝΗ
Κοντά στην ακροποταμιά
που κλαίει τη νύχτα η καλαμιά
και το νερό σωπαίνει ,
βγαίνει σαν άστρο λαμπερό
και καρτερεί και καρτερεί
η Πικραγαπημένη.
Σαν την οχιά στην ερημιά
αίμα βυζαίνει απ’ τα κορμιά
κι εκείνη δεν πεθαίνει,
μα σιγολιώνει σαν κερί
όποιος στα μάτια τη θωρεί
την Πικραγαπημένη.
Άλλη δε γνώρισα καμιά
με τόση λάσπη και βρωμιά
κι αγάπη ζυμωμένη ,
μα θα γυρισουν οι καιροί
κι αίμα να πιει δε θα μπορεί
η Πικραγαπημένη.
που κλαίει τη νύχτα η καλαμιά
και το νερό σωπαίνει ,
βγαίνει σαν άστρο λαμπερό
και καρτερεί και καρτερεί
η Πικραγαπημένη.
Σαν την οχιά στην ερημιά
αίμα βυζαίνει απ’ τα κορμιά
κι εκείνη δεν πεθαίνει,
μα σιγολιώνει σαν κερί
όποιος στα μάτια τη θωρεί
την Πικραγαπημένη.
Άλλη δε γνώρισα καμιά
με τόση λάσπη και βρωμιά
κι αγάπη ζυμωμένη ,
μα θα γυρισουν οι καιροί
κι αίμα να πιει δε θα μπορεί
η Πικραγαπημένη.
ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΕ ΤΟ ΤΑΜΠΟΥΡΛΟ
Ζούσε κάποτε στον κόσμο τον αγιάτρευτο
Ένα αγόρι ξεχασμένο κι απροστάτευτο.
Είχε ένα μικρό ταμπούρλο και το βάραγε.
Τι ψυχή βασανισμένη να `ταν άραγε;
Ταμ ταμ ταμ ταμ
Η γειτονιά του δεν το κράταγε.
Ταμ ταμ ταμ ταμ
Τους δρόμους πήρε και περπάταγε.
Ταμ ταμ ταμ ταμ
Καπνός τριγύρω δε φαινότανε
Ταμ ταμ ταμ ταμ
Μα κάπου πόλεμος γινότανε.
Τι τα θέλει τα βιβλία και τα γράμματα
Σ’ όλους έρχονται μια μέρα τα γεράματα.
Τι τα θέλει τα παλάτια, τα μαλάματα.
Η ζωή κυλάει με δάκρυα και με κλάματα.
Ταμ ταμ ταμ ταμ
Κανένας τόπος δεν τον χώραγε
Ταμ ταμ ταμ ταμ
Στις ερημιές μακριά προχώραγε.
Ταμ ταμ ταμ ταμ
Ούτ’ ένα φύλλο δεν κουνιότανε
Ταμ ταμ ταμ ταμ
Μα κάπου πόλεμος γινότανε.
Νύχτα μέρα περπατούσε ασταμάτητα
Σε λαγκάδια φουντωμένα, δάση απάτητα.
Μα στου ποταμού την άκρη που αργοκύλαγε,
Το τσακάλι του πολέμου παραφύλαγε.
Ένα αγόρι ξεχασμένο κι απροστάτευτο.
Είχε ένα μικρό ταμπούρλο και το βάραγε.
Τι ψυχή βασανισμένη να `ταν άραγε;
Ταμ ταμ ταμ ταμ
Η γειτονιά του δεν το κράταγε.
Ταμ ταμ ταμ ταμ
Τους δρόμους πήρε και περπάταγε.
Ταμ ταμ ταμ ταμ
Καπνός τριγύρω δε φαινότανε
Ταμ ταμ ταμ ταμ
Μα κάπου πόλεμος γινότανε.
Τι τα θέλει τα βιβλία και τα γράμματα
Σ’ όλους έρχονται μια μέρα τα γεράματα.
Τι τα θέλει τα παλάτια, τα μαλάματα.
Η ζωή κυλάει με δάκρυα και με κλάματα.
Ταμ ταμ ταμ ταμ
Κανένας τόπος δεν τον χώραγε
Ταμ ταμ ταμ ταμ
Στις ερημιές μακριά προχώραγε.
Ταμ ταμ ταμ ταμ
Ούτ’ ένα φύλλο δεν κουνιότανε
Ταμ ταμ ταμ ταμ
Μα κάπου πόλεμος γινότανε.
Νύχτα μέρα περπατούσε ασταμάτητα
Σε λαγκάδια φουντωμένα, δάση απάτητα.
Μα στου ποταμού την άκρη που αργοκύλαγε,
Το τσακάλι του πολέμου παραφύλαγε.
Ταμ ταμ ταμ ταμ
Με τ’ άγριο νύχι του σημάδεψε
Ταμ ταμ ταμ ταμ
Και μια ζωούλα ακόμα κλάδεψε.
Ταμ ταμ ταμ ταμ
Τ’ αγόρι λες ονειρευότανε
Ταμ ταμ ταμ ταμ
Μα γύρω πόλεμος γινότανε.
Κι όταν στις κορφές απάνω μέρα χάραξε
Στη μικρή καρδιά του μέσα κάτι σπάραξε.
Έτσι πέρασε στη χώρα του αμίλητου
Και τ’ αγρίμια του άλλου κόσμου γίναν φίλοι του.
Ταμ ταμ ταμ ταμ
Της γης ο κόρφος δεν τον χώρεσε
Ταμ ταμ ταμ ταμ
Στον ουρανό βαθιά προχώρησε.
Ταμ ταμ ταμ ταμ
Ταμπούρλο πια δεν ακουγότανε
Ταμ ταμ ταμ ταμ
Μα πάντα πόλεμος γινότανε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου