Ξυπνουν στα
σπλαχνα μας φωνες,μα σβηνουν τρομαγμενες
Αυτοι φυτευουν το
κακο αναμεσα στα λογια
Πεστε πως ειμαστε
παιδια,πιστεψτε το και φτανει
Αναμεσα στα
δαχτυλα φωλιασανε τα χαδια
Τρεχει χωρις να
σκεφτεται,σκεπτεται και δεν τρεχει
Το δικιο αν δεν δικαιωθει,στοιχειωνει
και δαγκανει
Φυτευεται το
μυστικο,ξεθαβεται,πουλιεται
Ειπε το αναθεμα
ψωμι,την πικρα ειχε πατερα
Την Ανοιξη να
ξαναρθεις,αν μεινεις χελιδονι
Απλωνεις χερια με
χρυσο,απλωνω ένα «πιστευω»
Ηταν πουρνό κι
ημουν πουλι κι ησουν καταφυγή μου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου