μαντιναδες

Η μαντινάδα η καλή για να με συγκλονίσει
πρέπει στα μάτια δάκρυο να νιώσω να κυλίσει

Μ'αρέσουνε οι άνθρωποι, που στο γκρεμό όντε φτάξουν,
δε λένε ότι θα χαθούν, μα ότι θα πετάξουν

Μη τονε κλαις τον αετο οντε φυσα και βρεχει,
μα κλαιγε το μικρο πουλι που να κρυφτει δεν εχει

Μια αστραπη ειν' η ζωη και στ' αναμα που κανει
ο,τι προλαβει ο ανθρωπος... τα υπολοιπα τα χανει

Υπάρχει δάκρυ τσι χαράς και γέλιο πονεμένο
και λογική που άνθρωπο στη τρέλα έχει φερμένο

Ειν' η ζωη μας προσκαιρη και αν δεν την γλεντησεις
στου κατω κοσμου το χωρια δεν θα`χεις αναμνησεις

Ζωή ,με καταδίκασες, μα δεν σε υπολογίζω,
εσύ μου στέλνεις βάσανα και εγώ με αυτά γλεντίζω

Δεν μπαίνεις στον Παράδεισο, όσα κεριά ν΄ανάψεις,
αν με τον πόνο τ΄αλλουνού και συ μαζί δεν κλάψεις

Ντροπή δεν είναι το να κλαις σα το μικιό κοπέλι,
ντροπή'ναι αν τα δάκρια κακού σκοπού 'ναι βέλη

Απ'όλα τ'άστρα τ'ουρανού κανένα δε σού μοιάζει,
στον ουρανό αμα θα βγείς, τ` άλλα θα κάνουν χάζι