οι τηλεοπτικες αδειες

 

Όπως ακριβώς τα λέει ο Αλέξης Τσίπρας έγινε με τα τηλεοπτικά κανάλια

Δημήτρης Κανελλόπουλος

Ένα από τα κεφάλαια του βιβλίου του Αλέξη Τσίπρα αναφέρεται και στις τηλεοπτικές άδειες, σε όλον εκείνο τον ορυμαγδό που ζήσαμε τότε(νες). Οφείλω να ομολογήσω ότι ο Αλέξης Τσίπρας είναι απολύτως ακριβής σε όσα γράφει (έτσι συνέβησαν) και αν θέλαμε να βάλουμε ένα τίτλο στα γεγονότα εκείνης της περιόδου με τους καναλάρχες, θα ήταν αυτός (χρησιμοποιώντας δικά του λόγια από το βιβλίο): «Η πρόθεση ήταν σωστή αλλά η εφαρμογή αποδείχθηκε κατώτερη των περιστάσεων και η κατάληξη ήταν μία ήττα θεσμική, πολιτική και επικοινωνιακή». Αυτό ακριβώς.

Αλλά ας τα πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά.

1ον) Ο Αλέξης Τσίπρας στο βιβλίο του δεν κατηγορεί τον Νίκο Παππά. Το αντίθετο, μάλιστα, «η πρόταση Παππά έδειχνε αποφασιστικότητα και εξασφάλιζε υψηλό τίμημα» γράφει. Έστω και αν παραδέχεται ότι «δεν ξέραμε τις μακροπρόθεσμες συνέπειες» και αν «θα άλλαζε πραγματικά κάτι ή θα γύριζε όλο εις βάρος μας». Βεβαιώνει όμως ότι «θεώρησα εμβληματική πράξη δικαιοσύνης να πληρώσουν και οι έχοντες, να βάλουν οι καναλάρχες βαθιά το χέρι στην τσέπη». Και σημειώνει ότι «η ευθύνη για τη διαδικασία οφείλεται σε μένα που πήρα τις τελικές αποφάσεις».

ADVERTISING

2ον) Πάμε λοιπόν στη διαδικασία αφού συμφωνήσουμε ότι οι τηλεοπτικές άδειες, έπρεπε επιτέλους να προχωρήσουν. Ήταν σωστή λοιπόν η διαδικασία; Η απάντηση είναι απλή: όχι. Δεν λειτούργησε. «Η διαδικασία ήταν επιδεικτικά επιθετική» γράφει ο Αλέξης Τσίπρας, «το λάθος μας ήταν ότι παρασυρθήκαμε σε μία λογική μετωπικής σύγκρουσης με τους επιχειρηματίες των ΜΜΕ» έστω και αν αυτή προήλθε «από οργή και ένα αίσθημα δικαιοσύνης».

3ον) Εσφαλμένη λοιπόν η διαδικασία διότι όσο δίκαιη και αν ήταν, όσο υψηλό τίμημα κι αν εξασφάλισε (246 εκατομμύρια ευρώ), ήταν 100% προσβλητική προς τα πρόσωπα και τα κανάλια. Επαναλαμβάνω όμως, ήταν και δίκαιη και επιτυχημένη για το Δημόσιο. Σκεφτείτε ότι θυμάμαι τον Νίκο Χατζηνικολάου στον Real FM την επομένη, Παρασκευή πρωί, να εκθειάζει τόσο πολύ το διαγωνισμό που έλεγε μεταξύ σοβαρού και αστείου μήπως το Δημόσιο πρέπει να ακολουθήσει αυτή τη διαδικασία και στους υπόλοιπους διαγωνισμούς εν γένει. Σημαντικό και ότι κανείς (!) δεν αμφισβήτησε το αδιάβλητο της διαδικασίας, πράγμα πολύ σπάνιο στην Ελλάδα όταν μιλάμε για διαγωνισμούς του Δημοσίου.

4ον) Ήταν εντελώς λάθος, πέραν της διαδικασίας, και ο αρχικός σχεδιασμός των τεσσάρων, μόνο, αδειών. Ας υποστήριζε ό,τι ήθελε το ινστιτούτο της κάθε Φλωρεντίας. Καταρχάς, από τη στιγμή που ήδη λειτουργούσαν 5 κανάλια δεν μπορείς εσύ να κάνεις διαγωνισμό για 4. Αυτό σημαίνει ξαφνικό θάνατο σε ένα κανάλι. Ίσως και σε δύο ή τρία αν τις άδειες τις κέρδιζαν άλλοι και όχι οι τότε ιδιοκτήτες καναλιών. Έπρεπε να βάλει από την αρχή 6 άδειες και να τελειώνει η συζήτηση. Στοιχειώδες. Κάπως έτσι ο Αλέξης Τσίπρας βρέθηκε απέναντι στη δημοσιογράφο του Alpha Ευαγγελία Τσικρικά, που του έκανε στην ΔΕΘ μία πολύ έντονα συναισθηματική ερώτηση για το κανάλι της που θα έπρεπε να βάλει λουκέτο αφού δεν κατάφερε να πάρει άδεια. «Έχασα την ψυχραιμία μου και αντέδρασα επιθετικά και αυτό το καταλογίζω στον εαυτό μου», γράφει. Too little too late.

5ον) Καταλαβαίνουμε πια ότι το κράτος έπρεπε να ορίσει ένα συγκεκριμένο τίμημα για κάθε τηλεοπτική άδεια και να μην μπλέξει με διαδικασίες. Όπως και έγινε στη δεύτερη φάση του διαγωνισμού. Να δώσει σίγουρα 5 άδειες στα 5 υπάρχοντα κανάλια και αν ήθελε να φτιάξει κάποιο ακόμα κανάλι ο ΣΥΡΙΖΑ, δικό του, του Καλογρίτσα ας πούμε όπως τον κατηγορούσαν, να έδινε και μία 6η.

6ον) Το ΣτΕ έκρινε αντισυνταγματικό τον πρώτο διαγωνισμό και τον ακύρωσε. Σωστά; Σωστά. Διότι ο διαγωνισμός προκηρύχθηκε από την ΓΓ Επικοινωνίας και Ενημέρωσης και όχι από το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης όπως ορίζει το Σύνταγμα.

7ον) Γιατί όμως ο Νίκος Παππάς προτίμησε (με τροπολογία) να πραγματοποιήσει μόνος του τον διαγωνισμό για τις τηλεοπτικές άδειες και όχι μέσω ΕΣΡ ρισκάροντας έτσι την ακύρωσή του και ένα μεγαλοπρεπές, αναπόφευκτα, κυβερνητικό φιάσκο; Για έναν πολύ-πολύ απλό λόγο: επειδή τότε δεν υπήρχε ΕΣΡ. Είχαν αποχωρήσει πολλά μέλη του Συμβουλίου (έληξε η θητεία τους) και δεν είχαν αντικατασταθεί με αποτέλεσμα το ΕΣΡ να μην μπορεί να λειτουργήσει σε απαρτία.

8ον) Και ΕΣΡ δεν υπήρχε γιατί η Νέα Δημοκρατία δεν άφηνε να υπάρχει. Μπορούσε και το έκανε. Και μη νομίζετε, δεν ήταν ούτε ένας, ούτε δύο μήνες. Ούτε τρεις ή τέσσερις. Μείναμε έναν ολόκληρο χρόνο χωρίς ΕΣΡ διότι η Νέα Δημοκρατία τορπίλιζε την όποια νέα σύνθεση απορρίπτοντάς την στη Διάσκεψη των Προέδρων της Βουλής (χρειαζόταν πλειοψηφία 4/5). Για να φτιαχτεί τελικά ΕΣΡ, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ αναγκάστηκε να προτείνει πρόσωπα που προτιμούσε η Νέα Δημοκρατία ώστε η τελευταία να ψηφίσει θετικά. Καταλάβατε; Καταλάβατε. Ποιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο...

9ον) Κάπως έτσι φτάσαμε στο 2018 που η κυβέρνηση και το ΕΣΡ πρότειναν, τελικά, οι τηλεοπτικές άδειες να είναι 7 (επτά). Οι 5 δόθηκαν αμέσως: Star, Alpha, ΣΚΑΪ, ΑΝΤ1, Epsilon (που έγινε Open στη συνέχεια). Η 6η άδεια δόθηκε δύο χρόνια αργότερα στο Mega του Βαγγέλη Μαρινάκη. Και η 7η παραμένει, μέχρι και σήμερα, στα αζήτητα. Καταλαβαίνετε νομίζω κι εσείς πόσο πιο απλά θα ήταν τα πράγματα αν ο ΣΥΡΙΖΑ εξαρχής είχε λειτουργήσει λογικά και χωρίς ακρότητες...

10ον) Συμφωνώ με το τελικό συμπέρασμα του Αλέξη Τσίπρα: «Είχαμε 100% δίκιο απέναντι σε έναν αδίστακτο πολιτικά αντίπαλο και μεγάλα συμφέροντα». Και κάπως έτσι «οι όροι έγιναν χειρότεροι». Και κάπως έτσι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ γνώρισε μία από τις μεγαλύτερες πολιτικές ήττες της.