Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω! Αυτοί οι ευρωπαίοι αξιωματούχοι, οι οποίοι έχουν μισθούς που στην Ελλάδα δεν υπάρχουν [ούτε εξ αποστάσεως] πουθενά στον δημόσιο τομέα [τουλάχιστον] και που είναι αντικειμενικά πάρα πολύ υψηλοί, τόσο πια πλεονέκτες είναι;!
Καταλαμβάνουν τιμητικά αξιώματα, επειδή υποτίθεται ότι ξεχωρίζουν από προσόντα και από ήθος, και όμως ο νους τους είναι πως θα βγάλουν και άλλα και άλλα χρήματα χωρίς τελειωμό;! Ξέρω ότι δυστυχώς ο μοναδικός Θεός της εποχής μας είναι το χρήμα, ο πλουτισμός και η αχαλίνωτη κατανάλωση και επίδειξη. Αλλά δεν είναι δα και τίποτε Γιάννη Αγιάννηδες που πένονται. Τόση πια απληστία;!Τόση πια χυδαιότητα;! Έλεος!
Και δεν σκέπτονται το αυτονόητο. Τι ανεπανόρθωτο κακό κάνουν στην αξιοπιστία των θεσμών. Πόσο πληγώνουν και ταυτόχρονα εξοργίζουν τα πολλά εκατομμύρια των λαών της Ευρώπης [για να μη μιλήσουμε για άλλες ηπείρους] που με δυσκολία τα φέρνουν βόλτα, όταν δεν βρίσκονται κάτω από το όριο της φτώχειας. Από την μια ωραία και παχιά λόγια για το ευρωπαϊκό ιδεώδες [πομφόλυγες και ψιμύθια] και από την άλλη κατάχρηση δημοσίου χρήματος.
Ήδη, η Ενωμένη Ευρώπη έχει χλωμιάσει, έχει χάσει την παλιά της, την αρχική της λάμψη και αίγλη των πρώτων δεκαετιών της ζωής της, ως ιδανικό αλληλεγγύης λαών. Ήδη, πάρα πολλοί από τους ισχυρούς της έχουν εναγκαλιστεί με την διεθνή πλουτοκρατία. Ήδη, ακούμε συνέχεια για σκάνδαλα [ποιος δεν θυμάται την Καϊλή;]. Ήδη, ζήσαμε την αποκαρδιωτική έλλειψη αλληλεγγύης των χωρών του βορρά προς τις χώρες του μεσογειακού νότου [ποιος δεν θυμάται τους Σώυμπλε και Τόμσεν;]. Ήδη, η Ευρώπη έχει ταυτιστεί στην συνείδηση των λαών [δικαίως ή αδίκως δεν είναι η ώρα να ανοίξουμε αυτή την συζήτηση] με ένα απόμακρο αυτοαναφορικό γραφειοκρατικό μηχανισμό, κύριο μέλημα του οποίου είναι υποταγή του στην νεοφιλελεύθερη ατζέντα, με υπέρτατη υπαρξιακή αρχή του την κατοχύρωση του ανταγωνισμού, την ελευθερία των αγορών, μπροστά στα οποία υποχωρούν όλα τα υπόλοιπα. Ήδη γίνεται συζήτηση για περικοπή του κοινωνικού κράτους στο όνομα του επανεξοπλισμού της ηπείρου μας.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, έρχεται ένα κορυφαίο στέλεχος της [η πρώην τρόπον τινά Υπουργός Εξωτερικών της Ένωσης] η Φεντερίκα Μογκερίνι, η οποία χωρίς κανένα ίχνος συναίσθησης του βάρος του αξιώματος, που της εμπιστεύθηκαν, και χωρίς καμία αιδώ έκανε πράξεις, με βάση τις οποίες και κατηγορείται [και απ' ότι φαίνεται με υπερεπαρκείς αποδείξεις, γιαυτό και κρατείται εξ άλλου] για σοβαρή απάτη εις βάρος του προϋπολογισμού της Ένωσης.
Τόση πια ιλιγγιώδης κάθοδος σε γενικευμένη διαφθορά και παρακμή;!
Δεν μπορώ να πω τίποτε άλλο που να μην είναι πλεονασμός μετά από όσα είπα, παρά να θυμίσω, με αυτή την μια ακόμη θλιβερή ευκαιρία, δύο ευαγγελικά χωρία.
Πρέπει, πράγματι, να θυμηθούμε ξανά τα βασικά και στοιχειώδη που είχαμε μάθει στα παιδικά μας χρόνια, όταν ο μαμμωνάς του χρήματος, ο οποίος υπήρχε μεν πάντοτε, πλην δεν είχε ακόμη γίνει ο αποκλειστικός λόγος ύπαρξης των πάντων.
"πάλιν δε λέγω υμίν ευκοπώτερον εστίν κάμηλον δια τρυπήματος ραφίδος διελθείν η πλούσιον εις την βασιλείαν του Θεού εισελθειν" [Κατά Ματθαίον 19,24]
«Άφρων, ταύτη τη νυκτί την ψυχήν σου απαιτούσιν από σου• α δε ητοίμασας τίνι έσται» [κατά Λουκάν 12, 21].
Και βεβαίως η συμπεριφορά της Βελγικής Δικαιοσύνης και Αστυνομίας που δεν ορρωδούν μπροστά στους πολιτικούς ηγέτες και τους εν γενεί ισχυρούς μακάρι να γίνει παράδειγμα και για την χώρα μας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου