απο το FB

 

ΕΝΑ "ΝΑΙ" ΤΟΥ ΜΕΤΑΞΑ ΣΕ ΜΙΑ ΣΥΜΒΑΣΗ ΑΠ ΕΥΘΕΙΑΣ ΑΝΑΘΕΣΗΣ ΤΟΥ 1940, ΠΟΥ ΑΚΌΜΗ ΜΑΣ ΤΑΛΑΙΠΩΡΕΙ

Η “Σύμβαση Cooper” επικυρώθηκε με τον Α.Ν. 2220/1940 (ΦΕΚ 65/Α’/17.02.1940) "Περί κυρώσεως συμβάσεως διά την παραχώρησιν υδραυλικής δυνάμεως Αχελώου ποταμού".

Η σύμβαση αυτή, που υπογράφτηκε ως απόρρητη και μυστική από το καθεστώς Μεταξά με ένα consortium 10 Αμερικανικών εταιριών στις αρχές Φεβρουαρίου του 1940, είχε μια αρχικη συμβατική περίοδο που έληγε το 2010. Λόγω αυτής, όλος ο υδάτινος αλλά και ο υπόγειος και υποθαλάσσιος πλούτος ΟΛΗΣ της Χώρας (όπως τα λεγόμενα «στρατηγικά ορυκτά», σπάνιες γαίες, χρώμιο, νικέλιο, αλουμίνιο, αντιμόνιο ή άλλα μεταλλεύματα αλλά και το πετρέλαιο, αέριο, γεωθερμία κλπ), τέθηκαν υπό την αιγίδα και τον απόλυτο ελεγχο αυτού του Αμερικάνικου consortium εταιρειών, μέχρι την λήξη της σύμβασης!

Ο Δημήτρης Μπάτσης στο βιβλίο που είχε γράψει το 1947, αποκάλυψε την ύπαρξη αυτής της Σύμβασης Cooper, μαζί και με πολλά στοιχεία των πρόδρομων γεωλογικών μελετών και ερευνών που έκαναν οι Γερμανοί κατά την διάρκεια της Κατοχής, όπου εμφανίσθηκαν και οι πρώτες ισχυρές ενδείξεις ενός πολύμορφου μεταλλευτικού υπεδάφους σε σπάνια ή στρατηγικα μέταλλα και υδρογονάνθρακες σε μεγάλες εκμεταλλεύσιμες ποσότητες πάρα πολύ μεγάλης αξίας.

Το πρώτο κείμενο του Μπάτση για το θέμα που σας απασχολεί με αυτό το post, δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά με τα αρχικά του συγγραφέα σε άρθρο που εξέδωσε για να υποστηρίξει τη θέση περί βιωσιμότητας της Ελληνικής οικονομίας στο περιοδικό «Ανταίος» (10 Μαΐου 1946), το επιστημονικό περιοδικό της Αριστεράς που διηύθυνε ο Δ. Μπάτσης και το εξέδιδε μαζί με τον Νίκο Κιτσίκη βουλευτή της Αριστεράς και πλειοψηφήσαντα υποψήφιο δήμαρχο Αθηναίων. Αναλυτικά τα ευρήματα παρουσιάστηκαν στο βιβλίο "Η βαρειά βιομηχανία στην Ελλάδα" που εκδόθηκε το 1947 από τον νομικό και οικονομολόγο Μπάτση.

Θεωρείται ότι αυτός ήταν ο λόγος, η αποκάλυψη της Σύμβασης και των δυνατοτητων ανάπτυξης αυτού του τόπου, για τον οποίο εκτελέστηκε μαζι με τον Μπελογιάννη το 53, παρά το γεγονός ότι ήταν γόνος μεγαλοαστικής οικογένειας (ο πατέρας του ήταν ναύαρχος).

Η εκτέλεση των υποχρεώσεων του Αμερικανικού consortium ξεκίνησε, λόγω ανωτέρας βίας του πολέμου, την δεκαετία του 50 (αμέσως μετά την ανακοίνωση του Σχεδίου Μάρσαλ) και ολοκληρώθηκε, σε πρώτη φάση, στα μέσα της δεκαετίας του 60 με την σταδιακή θέση σε λειτουργία και την εκμετάλλευση των τριών υδροηλεκτρικών φραγμάτων στον ποταμό Αχελώο. Η ηλεκτρική ενέργεια καταναλώθηκε κυρίως για την παραγωγή αλουμίνας από τα μεταλλεία βωξίτη του Παρνασσού από την Γαλλική Πεσινέ, εταιρεία απόλυτα ελεγχόμενη από αμερικανικά κεφάλαια εκείνης της εποχής. Και δευτερευόντως για την ολοκλήρωση του εξηλεκτρισμού της χώρας (μέχρι και τις αρχές της δεκαετίας του 70 υπήρχαν εκατοντάδες μικρά χωριά χωρίς ρεύμα σε όλη την Ελλάδα), σε συνδυασμό με την αξιοποίηση για ηλεκτροπαραγωγή των κοιτασμάτων λιγνίτη, που είχαν ανακαλυφθεί την δεκαετία 20-30 στην Δυτική Μακεδονία και την Αρκαδία.

Σε όλες αυτές τις πολύ μεγάλου μεγέθους βιομηχανικές επενδύσεις, την μερίδα του λέοντος για εξοπλισμό και τεχνογνωσία συνέχισαν να την καρπώνονται οι εταιρείες του consortium Cooper!

Θα περίμενε κανείς ότι με την λήξη της αποικιακής αυτής Σύμβασης το 2010, ότι οι ελληνικές κυβερνήσεις θα ξεκινούσαν κάποια σχέδια αξιοποίησης του ορυκτού μας πλούτου, χρησιμοποιώντας και τους πόρους των αναπτυξιακών πακέτων Ντελόρ και ΕΣΠΑ, που είχαν αρχίσει να ρίχνονται από το 96 στην χώρα με...ελικόπτερα. Δυστυχώς όπως, όλα αυτά τα πακέτα, μαζί και με τα νέα βερεσέδια, αναλώθηκαν κυρίως για εξαγορές ψήφων και επιδείξεις lifestyle, μέχρι το στημένο κόλπο των μνημονίων.

(Δεν είναι καθόλου τυχαίο που στα πρώτα μέτρα του 1ου μνημονίου ήταν η κατάργηση του ΙΓΜΕ και η άμεση πώληση της Αγροτικής Τράπεζας στον Σαλλα, που είχε και τα δικαιώματα στα γεωθερμικά μας πεδία, τα ισχυρότερα στην Ευρώπη μετά αυτά της Ισλανδίας).

Τα υπόλοιπα ίσως να τα θυμάστε ακόμη. Όπως πχ

Μια διαπραγμάτευση για το 3ο μνημόνιο που, ευτυχώς και προς τιμή των Τσίπρα/Κοτζιά, δεν κατέληξε στην υποθήκευση και όλου του υπεδάφους μας στους "θεσμούς" από το 15.

Την υποχρεωτική απαξίωση, μέσω μνημονιακών υποχρεώσεων και μετά κάποιας "πράσινης" Ανάπτυξης, των μεγάλων ενεργειακών επενδύσεων των δεκαετιών 50-70, για να εισάγουμε γερμανικά φουρφούρια και καρτέλ ενεργειας (made in στας Ευρώπας) για την παραγωγή πολύ ακριβής ηλεκτρικής ενέργειας (με αέριο made in στας Αμερικάς) ως "ενέργειας βάσης" του ηλεκτρικού μας συστήματος.

Τις παλινωδίες στην εξωτερική και ενεργειακή μας πολιτική της μεταμνημονιακής κυβέρνησης Μητσοτάκη, που παίζει το γνωστό "όποιος δεν θέλει να ζυμώσει 40 μέρες κοσκινίζει" ως προς την αξιοποίηση των υδρογονανθράκων, που επίσης οι θέσεις και ποσότητες τους, αυτές που τώρα θα παραχωρηθούν στην Chevron, είναι γνωστές από την δεκαετία του 50.

Ας σημειωθεί εδώ ότι δεν ήταν ούτε λάθος ούτε τυχαίος ο υπολογισμός μελλοντικών δημοσίων εσόδων ύψους ακριβώς 0€ ( ! ) στο σχέδιο Πισσαρίδη (το ίδιο προβλεπε και το αντίστοιχο σχέδιο MacKinsey του 12) από την εκμετάλλευση υδρογονανθρακων μέχρι και το 2040. Προφανώς οι μελετητές προέβλεψαν ότι θα έχουμε ξαναμπεί σε μνημόνια το 2032 (που λήγει η περίοδος χάριτος της ρύθμισης του χρέους με το 3ο μνημόνιο, που όλως τυχαίως συμπίπτει με την σιωπηρή παράταση της σύμβασης Cooper, μετά την λήξη της το 2010). Για να τα δώσουμε υποθήκη τα ρημάδια. Ή να έχουν δοθεί αυτά μέχρι τότε στον Ερντογάν, για να μας τα κάνει συνεκμετάλλευση του τύπου καζάν-καζάν (όλα τα καζάν δικά του, όπως μεθοδεύεται στα περί της ΑΟΖ και στον χάρτη στο https://www.facebook.com/share/p/1E3RERJuar/). Έτσι ίσως μείνουν και κάτι ψιλά για μπουρμπουάρ στο Λατσέικο ή κάποιο Βαρδινογιαννέικο, για να συνεχίσουν να πίνουν εις υγείαν των κορόιδων.

(Οι διαμάχες πάνω στο τελευταίο αυτό "ή" εμφανίστηκαν ήδη ως εσωκομματικά μαχαίρια και στο κόμμα της ΝΔ, με αφορμή την αποκάλυψη του σκανδάλου με τα βοσκοτόπια του ΟΠΕΚΕΠΕ).

Οι δικές μας υποχρεώσεις ως προς την Σύμβαση Cooper, (να μην αγγίξουμε τίποτα στο υπέδαφος για να το κάνουμε ανάπτυξη αν δεν λάβουμε άδεια πριν), επεκτείνονται για μια 25ετια ακόμα, μεχρι το 2035, όπως ακριβώς προέβλεπε και η αρχική σύμβαση του Μεταξά το 1940!