Mιχαλης Βαλιανάτος

 

Με αφορμή τα 10 χρόνια από το δημοψήφισμα του 2015 και τον εμφανέστατο τρόμο του Κυριάκου Μητσοτάκη σήμερα στην Βουλή μπροστά στην πιθανολογούμενη επιστροφή του Αλέξη Τσίπρα , μερικές σκέψεις για τον ΣΥΡΙΖΑ της περιόδου 2015-2019.

Έχουμε και λέμε λοιπόν: Προ Τσίπρα η "πτωχή πλην τιμία" Αριστερά μου θύμιζε την "μάνα του Κίτσου", που ως κλαψομ@ύνα Μάρθα Βούρτση είχε αποδεχθεί την φτώχεια και την ανημπόρια της και κάθοταν επί χρόνια δίπλα στο κακό ποτάμι και το πετροβολούσε ,επειδή στο παρελθόν της είχε πνίξει το παιδί. Αρνούμενη να μπει μέσα στο νερό και να περάσει ἀντίπερα για "νὰ ξαναβρεί τους συντρόφους της " και ."να πιάσει απὸ τα λουριὰ του Ἀχιλλέα τ᾿άλογα" (Ν.ΓΚΑΤΣΟΣ "Αμοργός"). Κι ερχόμαστε τώρα στον ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ μέχρι τις εκλογές του 2012 ήταν ένα συνονθύλευμα ανέντακτων αριστερών, διαγραμμένων από το ΚΚΕ, ευρωκομουνιστών αλλά και κρυφοσταλινικών , οικολόγων , ακτιβιστών κ .λ.π. Εν ολίγοις , ήταν ένα ιδεολογικό τουρλουμπούκι . Όμως από τη μια η επέλαση του Ευρωπαϊκού Χρηματοπιστωτικού Κεφαλαίου στην χώρα ,προκειμένου να ρεφάρει τα χρέη του στην αμερικάνικη χρηματαγορά μετά την κατάρρευση της Lehman Brothers κι από την άλλη η απαξίωση των κυρίαρχων επί σχεδόν σαράντα χρόνια κομμάτων (ΠΑΣΟΚ , ΝΔ) , ανάγκασαν την κοινωνία να στραφεί προς το μέρος του. Κάποια στιγμή λοιπόν , έβγαλε τον ΣΥΡΙΖΑ από το βολικό ιδεολογικό θερμοκήπιο το 4 % , όπου όλα τα άνθη είχαν την πολυτέλεια να ανθίζουν και να συνυπάρχουν, του έριξε μια κλωτσιά στον κώλο και τον πέταξε στην αρένα για να αναμετρηθεί με το φάντασμα της εξουσίας. Κάπως έτσι φτάσαμε στον Γενάρη του 2015.

Μεγάλη χαρά για εμάς , τους γαλουχημένους με τις αξίες της προδικτατορικής ΕΔΑ, που βλέπαμε για πρώτη φορά την αριστερά στην κυβέρνηση. Για τους υπόλοιπους όμως , τους περισσότερους δηλαδή, που χρόνια στήριζαν την Δεξιά και το ΠΑΣΟΚ και που είχαν νταραβέρια μαζί τους , σήμαινε απλώς μια νέα και άφθαρτη κυβέρνηση, που θα κοντράριζε τα ίσια τους δανειστές που τους λήστεψαν και που θα αποκαθιστούσε το καθημαγμένο από τα μνημόνια κοινωνικό κράτος. Έτσι , πριμοδότησαν τον ΣΥΡΙΖΑ με εκατομμύρια ψήφους για να γίνει ένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα με κοινωνική ευαισθησία, κάτι δηλαδή σαν το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου το 1981,τηρουμένων των αναλογιών εννοείται. Παράλληλα. ο ΣΥΡΙΖΑ κλήθηκε να παίξει και τον ρόλο του καναρινιού στις σκοτεινές στοές των χρηματοπιστωτικών ευρωπαϊκών ορυχείων. ( Τα παλαιά χρόνια ξέρετε, όταν τα συστήματα ασφαλείας των ανθρακωρυχείων ήταν σε πρωτόγονη μορφή, οι μεταλλωρύχοι μετέφεραν πάντα μαζί τους καναρίνια. Όταν έμπαιναν στην στοά και πριν προχωρήσουν , τα άφηναν ελεύθερα να πετάξουν . Αν τα πουλιά σταματούσαν να κελαηδούν ή πέθαιναν από την διαρροή επικίνδυνων αερίων , τότε οι εργάτες γύριζαν πίσω τρέχοντας... )Το καναρίνι Τσίπρας λοιπόν μπήκε στη στοά και το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς γύρισε μισολιπόθυμο απ΄ τα τοξικά αέρια και τους μίλησε για τη ανάγκη καινούριου μνημονίου . Γιατί χωρίς αυτό , «έξοδος από την Ευρώπη» ( Grexit) και «άτακτη χρεωκοπία της χώρας». Κάποιοι κομμουνιστόπληκτοι σύντροφοί του , που είχαν πιστέψει ότι κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ σήμαινε πως ο καπετάν -Τσίπρας , ακολουθούμενος από μπουλούκια γενειοφόρων Συριζαίων ,θα πάταγε με τις λερωμένες μπότες του τα κατάλευκα μάρμαρα του Μεγάρου Μαξίμου και θα διέτασσε την οργάνωση των σοβιέτ, απογοητεύτηκαν σφόδρα και αποχώρησαν. Και φυσικά δεν κουνήθηκε φύλλο. Στις εκλογές του Σεπτεμβρίου εξαφανίστηκαν. Βλέπετε τα κοινωνικά προτάγματα ήταν εντελώς διαφορετικά και πόρρω απείχαν απ΄αυτά που είχαν διαβάσει σε κείμενα του 19ου αιώνα τα κομμουνιστοτραφή στελέχη της ΛΑΕ.

Μπροστά σ΄ αυτή την κατάσταση που είχε διαμορφωθεί , τον Σεπτέμβρη του 2015 η κοινωνία αποφάσισε να ξαναδώσει στον ΣΥΡΙΖΑ την κυβέρνηση , ελπίζοντας τουλάχιστον σε μια πιο ανθρώπινη και δίκαιη διαχείριση της κρίσης. Και τότε είναι που άρχισαν τα δύσκολα…. Γιατί ο εντελώς ανίδεος περί την εξουσία ΣΥΡΙΖΑ έπρεπε αφενός μεν να εφαρμόσει το μνημόνιο που υπέγραψε και αφετέρου να προασπίσει όχι μόνο την κοινωνική βάση του αλλά και τους μεσαίους που του δώρισαν την εξουσία. Κομματάκι δύσκολο εγχείρημα , αφού το μνημόνιο όσο και να το καλλωπίσεις δεν παύει να σημαίνει αντιλαϊκά μέτρα και περικοπές μισθών και συντάξεων .Αν σ΄ αυτά προσθέσεις και την … ανάπαυση των «πολεμιστών» του ΣΥΡΙΖΑ στις κυβερνητικές και κρατικές πολυθρόνες, τότε έχεις μπροστά σου όλη τη κάτοψη του προβλήματος. Τη στιγμή που έπρεπε όλοι πόρτα - πόρτα να ξαναπιάσουν το νήμα της επαφής με τον λαό για να εξηγήσουν τις δυσκολίες του εγχειρήματος προσβλέποντας στη κατανόηση και στην επιείκεια του, αυτοί περί άλλων τύρβαζαν. Βλέπετε είχαν βολευτεί με τη λύση του "πανίσχυρου ΒΙΜ" που λεγόταν Αλέξης Τσίπρας. Γιατί για όλα αυτός καθάριζε.. Το 2012 τους έκανε αξιωματική αντιπολίτευση , τους έδωσε τη νίκη στις ευρωεκλογές του 2014, την νίκη το Γενάρη του 2015, τη νίκη στο δημοψήφισμα του Ιουλίου και φυσικά την νίκη στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015.

Όσο για το επικοινωνιακό μέρος, άστα να πάνε …Έβγαιναν να μιλήσουν για τα πεπραγμένα της κυβέρνησης, άτομα χωρίς βιωματική σχέση με την Αριστερά , ξέπνοα, χωρίς πάθος , με μια γλώσσα που βρώμαγε από νούμερα, στατιστικές και διαχείριση . Έστελναν στον λαό μια εικόνα σκέτη αντιγραφή του παρελθόντος , αφήνοντας έτσι τον θυμό και την αγανάκτηση να κυριεύουν τα σωθικά, την ψυχή και το μυαλό του. Άτομα που δεν είχαν υποψιαστεί την μεγάλη μετάλλαξη του εκλογικού σώματος που είχε συντελεσθεί με το δημοψήφισμα του 2015 . Εκείνο τον Ιούλιο που η «μακρινή μητέρα» ,η ανυπότακτη και οραματική Αριστερά όπως την ήξερε ο λαός, είχε κληθεί να "παγώσει' προς στιγμήν τα προτάγματά της , να σηκωσει τα μανικια και να διαχειρισθεί -εδώ και τωρα ...-τις τυχες ενός λαού, που τον ειχαν ριξει στον "λακκο με τα κωλοδαχτυλα"..Ενός θυμωμένου λαού που εξαιτιας του μημονιακου τυφωνα στο συλλογικό του ασυνειδητο όλοι , Δεξιοί, Κεντρώοι, Μεταρρυθμιστές ,Πασόκοι, Ποταμίσιοι , Συριζαίοι φάνταζαν ίδιοι !! Κι αντί να παλέψουν για την ανατροπή αυτής της αντίληψης, να δείξουν ότι κρατάνε ακόμα κάτι από την φλόγα της παλιάς αθωότητας, αυτοί φλέρταραν με το είδωλο τους παιρνοντας ποζες μπροστα στους τηλεοπτικους πολλαπλασιαστικούς καθρέφτες της εξουσίας..

Ο επικοινωνιακός τραγέλαφος ολοκληρώθηκε με την Συμφωνία των Πρεσπών. Μια Συμφωνία που ενώ έλυσε χρόνια προβλήματα και αναβάθμισε γεωστρατηγικά τον ρόλο της χώρας, κατέληξε να γίνει μπούμερανγκ για την κυβέρνηση της Αριστεράς.

Ως γνωστόν, απέναντι στους διαχρονικούς ιστορικούς μύθους που είναι αναγκαίοι για την συνοχή ενός έθνους, οφείλεις να αντιτάξεις τα πατριωτικά κίνητρα που σε ωθούν στην υπέρβασή τους .Ε λοιπόν , οι επικοινωνιακοί φωστήρες του ΣΥΡΙΖΑ την δημόσια υποστήριξη αυτής της Συμφωνίας και των πατριωτικών κινήτρων τους, την ανέθεσαν στην συμπαθή κατά τα άλλα Μαρία Ρεπούση , του «συνωστισμού» στην Καταστροφή της Σμύρνης και σε διάφορους παρακοιμώμενους του πρώην «πρωθυπουργού των Ιμίων» . Σαν να λέμε ,πήραν τενεκέδες βενζίνη και τους έριξαν για να σβήσουν την πυρκαγιά ! Προς άφατον χαράν εννοείται της Νέας Δημοκρατίας του Βορίδη, του Γεωργιαδη , του Πλευρη και των άλλων "παιδιών του Καρατζαφερη" που βρήκε πατριωτικό πεδίον δόξης λαμπρόν για να ξεδιπλώσει το προεκλογικό παιχνίδι της. Έτσι φτάσαμε στην ήττα του 2019, που όμως δεν την λες και ήττα , όταν παίρνεις το σχεδόν 32% του εκλογικού σώματος.. Τα υπόλοιπα τα ξέρετε..