Θαν.Καραμπατσος-Κωστας Βαξεβανης

 

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη διά του εκπροσώπου της Μαρινάκη αναφέρεται τελευταία σε χρυσαυγίτικες πολιτικές από την αντιπολίτευση. Έβαλαν λόγια στη βουλεύτρια του ΠαΣοΚ Ευαγγελία Λιακούλη ότι τους αποκάλεσε «χούντα». Τέσσερις μέρες πριν από την 51η επέτειο της αποκατάστασης της δημοκρατίας το ερώτημα παραμένει: Μας «επέτρεψαν» να έχουμε ελευθερίες ή τις κερδίσαμε με αίμα και αγώνα; Η κυβέρνηση Μητσοτάκη ξηλώνει πιο γρήγορα από οποιαδήποτε άλλη κυβέρνηση κάθε κατάκτηση δικαιώματος των πολιτών. Όχι απλώς γρήγορα, αλλά με ταχύτητα φωτός. Βλέπει το κενό αντιπολίτευσης και αποχαύνωσης των πολιτών ελλείψει πολιτικού κέντρου εναλλακτικής πρότασης και εφορμά με κάθε τρόπο στην επιβολή ενός ιδιότυπου καθεστώτος δημοκρατίας που θυμίζει όμως απολυταρχικά καθεστώτα. Κομπάζει μάλιστα γι’ αυτό λέγοντας ότι σε έξι χρόνια έχει καταφέρει τόσες μεταρρυθμίσεις όσο καμία άλλη κυβέρνηση. «Μεταρρυθμίσεις» βαφτίζει την αντίδραση σε κάθε κατάκτηση της μεταπολίτευσης. Ας αρχίσουμε από την εκπροσώπηση. Αυτοαναφέρεται ως κυβέρνηση όλων των ελλήνων μόνο που το 70-80% των πολιτών αντιτίθεται στην πολιτική της, στην ακρίβεια και στους αισχρούς χειρισμούς της στο έγκλημα των Τεμπών. Κι όμως έχει στρέψει την ανάλυση των δημοσκοπήσεων στη διαφορά από τους «αντιπάλους» κι όχι στο μίνιμουμ ποσοστό αποδοχής για μεταπολιτευτική κυβέρνηση. Ζούμε σε μια δημοκρατία ωτακουστών και κοριών όπου όλοι είναι εκβιαζόμενοι. Οι θεσμοί έχουν γίνει άθυρμα στα χέρια της εκτελεστικής εξουσίας, γλίσχροι υπηρέτες των ντογιάκηδων και των εξωτερικών κέντρων. Η οικονομία φυτοζωεί στη μονοκαλλιέργεια του τουρισμού και της οικοδομής όπως το ’50. Υπάρχουν «εσωτερικοί εχθροί» και λάτρεις της «δημοκρατίας των ποσοστών» όπως την εποχή του Παπάγου με το σχέδιο «Περικλής» και τη βία και νοθεία – η εποχή του Παπάγου ήταν ένα κοινοβουλευτικό πραξικόπημα τόσο στην επιβολή του όσο και στη διαδοχή του. Ζούμε σε μια χώρα που έχει γκρεμιστεί οτιδήποτε φρέναρε τους έχοντες και κατέχοντες. Οι ανεξάρτητες αρχές ξεδοντιάστηκαν, όπως έχει αναφέρει και ο Χρήστος Ράμμος, ενώ και το οκτάωρο έχει γίνει 13ωρο χωρίς να ανοίξει ρουθούνι. Η «βαριά βιομηχανία» της χώρας, ο τουρισμός, δίνει ελάχιστα σε μισθούς και περιμένει να κάνουν ουρά οι άνεργοι. Αυτοί όμως πάνε στα Κανάρια νησιά αντί να πιάνουν κουπί στις γαλέρες των επταήμερων 13άωρων. Οι συνταξιούχοι κομματιάζονται με τις συντάξεις χωρίς αντίκρισμα που είναι υπό συνεχή αμφισβήτηση λόγω τεχνητής ασφαλιστικής κρίσης από τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Τελευταίες πράξεις στο δράμα της καθεστωτικής αντίληψης της μητσοτάκειας δημοκρατίας είναι η «άγνοια» του πρωθυπουργού για τις αυξήσεις στην ενέργεια όταν έδινε βήμα και μαζί με τα νομικά συμβούλια των εταιρειών καθόριζαν το μοντέλο τιμολόγησης. Οι καταναλωτές πουθενά.  Το ίδιο ισχύει και με τις τράπεζες που έχουν γίνει κράτος εν κράτει. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είπε ότι θα τους τρίξει τα δόντια για τις χρεώσεις αλλά αυτές οργάνωσαν την αντεπίθεση με τη συνεργασία θυγατρικών τους στα ΑΤΜ για να μας τα παίρνουν από παντού. Η αξία του χρήματος εκμηδενίζεται και ο έλεγχός του περνά στις τράπεζες· αν θέλουν να κλείσουν την κάνουλα, στεγνώνουν όλη την αγορά για τις τυχόν «λάθος» επιλογές. Το είδαμε με τα capital controls, μόνο που τώρα το άυλο χρήμα έχει κυριαρχήσει. Εν τω μεταξύ τα σκάνδαλα φουντώνουν προς όφελος των δαπιτών που γίναν επιχειρηματίες μιας μέρας και των «ημετέρων» ολιγαρχών. Θα είχε αξία να μαθαίναμε τι έγινε εκείνη η ασφαλιστική εταιρεία στην οποία είχε πάει προεκλογικά ο Άδωνις Γεωργιάδης και οι ιδιοκτήτες της απειλούσαν ανοιχτά ότι μόνο με τη ΝΔ θα δουν άσπρη μέρα. Φήμες λένε ότι έκλεισε ενώ πιθανόν όλοι οι εργαζόμενοι πιέστηκαν και ψήφισαν ΝΔ για να σώσουν τη δουλειά τους. Στον ΟΠΕΚΕΠΕ έκαναν τις δουλειές κάτι έμπιστοι, παρατρεχάμενοι, συνδαιτυμόνες του Κυρ. Μητσοτάκη με τη συνδρομή τραπεζών και εταιρειών που γιγαντώθηκαν σε βάρος του δημοσίου. Φραπέδες και Χασάπηδες έγιναν μπίζνεσμεν και η Τυχεροπούλου μαύρο πρόβατο στην υπηρεσία της επειδή τα έβγαλε στη φόρα τις πομπές. «Αξιολογήθηκε» με 50.000 ευρώ από το σύστημα Μητσοτάκη για να «σωπάσει». Καθεστωτικές πρακτικές βλέπουμε και απέναντι σε όσους σε συμφωνούν με το αφήγημα της «σωστής» πλευράς της ιστορίας που έχει επιλέξει η κυβέρνηση. Έβγαλαν από βιβλίο μια αναφορά στα παιδιά της Γάζας γραμμένη το 2002 και έβαλαν ένα κείμενο μετρίως μετριότατο όπως όλα τα παραγόμενα από AI. Κάνουν ΕΔΕ σε δασκάλα επειδή έκανε αντιπολεμικό θεατρικό εκτός σχολείου. Φτιάχνουν πειθαρχικά και νόμους για να περάσουν την αξιολόγηση όπως την εννοούν: ή είσαι μαζί τους ή απολύεσαι.  Η τουριστικοποίηση έχει ξεσαλώσει. Ο δήμαρχος Αθηναίων σχεδιάζει να κλείσει την Αθηνάς, τον τελευταίο εναπομείναντα δρόμο εμπορίου, για να τον παραδώσει ως πεζόδρομο στην επέλαση των καφέ της Αγίας Ειρήνης και του Ψυρρή. Εν τω μεταξύ ούτε τα αρχαία τούς τρομάζουν. Η Λίνα Μενδώνη τσιμέντωσε την Ακρόπολη για να δέχεται πιο πολλούς επισκέπτες κρουαζιερόπλοιων και το ίδιο επιχειρεί στη Μονεμβασιά με το τελεφερίκ, για να μην πονάνε τα ποδαράκια των τουριστών και να ανεβούν πάνω στην καστροπολιτεία όπου θα φτιάξει μια βυζαντινή Ντίσνεϊλαντ. Όσο για το μοναδικό μινωικό μνημείο στην Παπούρα, το παραχώνουν ως «εμπόδιο 24» για να χτιστεί ραντάρ που θα εξυπηρετεί το νέο αεροδρόμιο. Στο δίλημμα τουριστικά μεγαλεία με χρήμα ή ήπια ανάπτυξη με συνύπαρξη αρχαιοτήτων είναι προφανές ότι επιλέγουν εμμονικά την πρώτη εκδοχή. Η καθεστωτική λογική επικρατεί με την απουσία διαφορετικού λόγου. Τον πνίγουν στα κανάλια που έχουν κατευθυνόμενες ή και καθόλου πολιτικές εκπομπές. Η εναλλακτική απουσιάζει και ως πολιτική πρόταση. Γιατί όλα λειτουργούν υπέρ Μητσοτάκη, ακόμη και μετά τα μεγαλειώδη στραπάτσα στην εξωτερική πολιτική. Καθόλου τυχαία λοιπόν ο αγωνιστής του Πολυτεχνείου Ολύμπιος Δαφέρμος αρνήθηκε την πρόσκληση του Τασούλα για τη «Γιορτή της Δημοκρατίας»: «Στις μέρες μας θάβονται σιγά σιγά και μεθοδικά οι όποιες αστικές δημοκρατικές κατακτήσεις της μεταπολίτευσης. Δεν τηρείται το Σύνταγμα και οι νόμοι, ευτελίζεται το κοινοβούλιο, παραμερίζονται οι Ανεξάρτητες Αρχές, η πολιτική εξουσία αυθαιρετεί καθολικά και ποδηγετεί τη δικαστική εξουσία. Τα ορφανά της χούντας μας περιπαίζουν και ασχημονούν από υπουργικούς θώκους Ποια Δημοκρατία; Επομένως δεν θα πάω στο προεδρικό μέγαρο για την επέτειο της κατάρρευσης των ολετήρων, Κύπρου και Ελλάδας, χουνταίων».  Να έχετε μια καλή εβδομάδα Θανάσης   ΥΓ.: Κλείνοντας παραθέτω το σχόλιο του Κώστα Βαξεβάνη σε ανάρτηση του δημοσιογράφου Δημήτρη Χατζηνικόλα ως τροφή για σκέψη για την απουσία διαφορετικού λόγου που προκαλεί συζητήσεις, αντιθέσεις και συνθέσεις. Την υπόθεση με τις πλαστές αποδείξεις πληρωμής από την ΕΥΠ τις γνώριζα από τον καιρό που ήμουν στο «Βήμα» και μου τις έδειξαν δύο πολύ καλοί συνάδελφοι, ένας εκ των οποίων δεν είναι πια στη ζωή και η στοχοποίησή του ήταν εξόφθαλμη. Έγραψε λοιπόν ο Κ. Βαξεβάνης: Το 2012, αποφάσισα να εκδώσω το περιοδικό Hot Doc. Εγκατέλειψα την τηλεόραση, την τηλεοπτική φήμη, τις πολεμικές ανταποκρίσεις και τον αντίστοιχο μισθό, γιατί θεωρούσα ότι τα δημοσιογραφικά πλαίσια της τηλεοπτικής δημοσιογραφίας δεν με χωρούσαν. Εξέδωσα το περιοδικό με κεφάλαιο 5.600 ευρώ, όσα περίπου στοίχιζε το χαρτί. Το Hot Doc αγαπήθηκε από τον κόσμο ο οποίος διψούσε για αλλαγή όλης της κατάστασης όχι μόνο της δημοσιογραφίας.  Όταν αποκάλυψα τη λίστα Λαγκάρντ μέσω του περιοδικού, με συνέλαβαν με οδήγησαν δύο φορές σε δίκη και αθωώθηκα χάρη στη συμπαράσταση του κόσμου και των διεθνών μέσων ενημέρωσης. Ήταν μια μεγάλη δημοσιογραφική επιτυχία αλλά δεν ήταν η μόνη. Μια μεγάλη έρευνα για τις τράπεζες (κυρίως την Τράπεζα Πειραιώς και τον Βγενόπουλο), τάραξε τα νερά της συστημικής δημοσιογραφίας. Σε αυτή την έρευνα ανακάλυψα πρώτη φορά τι σημαίνει δολοφονία χαρακτήρα. Ένα site, του δημοσιογράφου Γιάννη Παπαγιάννη, δημοσίευσε μια φωτογραφία που εμφάνιζε απόδειξη πληρωμής μου από την ΕΥΠ. Σκοπός του βρόμικου δημοσιεύματος ήταν να πληγεί η αξιοπιστία μου και να παραχθεί επιχειρηματολογία του τύπου «έλα μωρέ τώρα με τον τύπο της ΕΥΠ». Εκ των υστέρων αποκαλύφθηκε ότι τέτοιες αποδείξεις είχαν κατασκευαστεί και για άλλους δημοσιογράφους. Η διαφορά με εμένα είναι ότι υποσχέθηκα ότι θα βρω και βρήκα αυτούς που το έκαναν. Ήταν μια επιχείρηση που ανέλαβε ένα στέλεχος της ΕΥΠ, ο Κώστας Αγγελάκης, και οι συνεργάτες του.  Αφού τους βρήκα, με πολλά ακόμη στοιχεία που αποδείκνυαν ότι δούλευαν για τραπεζίτη, τους οδήγησα σε δίκη και τους καταδίκασα με δύο χρόνια φυλακή. Ο δε Παπαγιάννης ζήτησε συγνώμη στο δικαστήριο, αποκαλύπτοντας ότι τον έβαλαν να το κάνει. Να σημειώσω εδώ για την ιστορία ότι όταν έδινα τη μάχη με τις τράπεζες (ο Βγενόπουλος μου έκανε 33 μηνύσεις) στελέχη και υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ, όπως ο Δραγασάκης, ο Τσακαλώτος, ο Λιάκος, χαριεντίζονταν μαζί τους και εξασφάλιζαν και χορηγίες για εκδηλώσεις τους. Η δε τακτική τους κατά τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στο τραπεζικό κατεστημένο ήταν οικεία και φιλική (για να μην το πω διαφορετικά. Αν χρειαστεί πάντως θα το κάνω). Τόσο το Hot Doc όσο και αργότερα το Documento υπηρέτησαν την ερευνητική δημοσιογραφία. Τα έβαλαν με το κατεστημένο, έκαναν αποκαλύψεις για τη διαφθορά και οι δημοσιογράφοι τους, όπως κι εγώ, πολεμήθηκαν, διώχθηκαν και επιχειρήθηκε να εξοντωθούν ηθικά. Το επιχείρημα περί ΕΥΠ, χρόνια τώρα, εμφανίζεται μαζί με την πλαστή απόδειξη. Όταν μάλιστα το Documento αποκάλυψε τις υποκλοπές ήταν από τα κύρια επιχειρήματα του μητσοτακισμού, καθότι «πού τα βρήκε όλα αυτά ο Βαξεβάνης». Από το 2012, η δημοσιογραφία που εκπροσωπώ και εγώ και οι δημοσιογράφοι που δούλεψαν μαζί μου ήταν η φωνή του πολίτη που απαιτούσε μια άλλη Ελλάδα. Στον στόχο αυτό συναντηθήκαμε με απόψεις ανθρώπων μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ και (σε ό,τι με αφορά προσωπικά) και με τον Τσίπρα. Η «στήριξη» Τσίπρα δεν αποτελούσε ιδεολογικό ή πολιτικό καθήκον. Πίστεψα ότι η δημοσιογραφική μάχη για την αλήθεια ήταν κι ένας δικός του πολιτικός στόχος. Έτσι τουλάχιστον έλεγε. Στη μάχη αυτή για την αλήθεια διώχθηκα κι εγώ και οι δημοσιογράφοι του Documento. Έγινε προσπάθεια να μας φιμώσουν, αντιμετωπίσαμε 150 μηνύσεις και αγωγές, μας έκοψαν τη διαφήμιση και εσχάτως κατασκεύασαν και φορολογικούς ελέγχους. Τα καταφέραμε μόνοι μας. Την ίδια ώρα, άλλα Μέσα, φιλικά στον ΣΥΡΙΖΑ (δεν είναι της παρούσης), είχαν τον τρόπο τους να πορεύονται. Αυτή ήταν η επιλογή μας, η δημοσιογραφική μας επιλογή και δεν μετανιώνουμε. Στα χρόνια που ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν αντιπολίτευση, το Documento, όπως γνωρίζουν και ομολογούν όλοι, ήταν η πραγματική αντιπολίτευση. Δεν ήταν ούτε ο Μπίστης ούτε ο Σκουρλέτης ούτε άλλοι που δεν τους θυμάται πλέον ούτε ο οδηγός τους (ναι, πολλοί απέκτησαν και οδηγό τα χρόνια που πέρασαν). Η αντιπολίτευση του Documento δεν ήταν αγάπη προς τον Τσίπρα (αν και υπήρχε προσωπική σχέση και αγάπη), ούτε στράτευση επί τούτου. Ήταν απόρροια των πραγμάτων που πιστεύαμε από κοινού και εκφράζονταν δημοσιογραφικά. Η πολιτική ταύτιση πολλές φορές, δεν απέκρυψε την αλήθεια. Το ρεπορτάζ ήταν ρεπορτάζ και η άποψη άποψη. Όταν παραθέταμε μια έρευνα ήταν με βάση στοιχεία· η αρθρογραφία ήταν άλλο πράγμα. Μετά τον Μάρτιο του 2024, με τις δηλώσεις του Τσίπρα περί λάθους για τη Novartis (γι’ αυτή τη Novartis εμένα επιχειρούσαν να με βάλουν φυλακή) υπήρξε ανοιχτή τοποθέτησή μου κριτικής προς τον Τσίπρα. Όταν στη συνέχεια ο Τσίπρας επέλεξε (και το διέδωσε κιόλας) να κάνει rebranding αντί για πολιτική, ενώ επέμενε να παρεμβαίνει παρασκηνιακά στα του ΣΥΡΙΖΑ, δίνοντας την εντύπωση ότι περιμένει την πτώση του για να ανέβει στα συντρίμμια του, δεν ήμουν ο μόνος που έγραψε άρθρα. Αυτή είναι η δουλειά του δημοσιογράφου. Συνήθως δεν αρέσει. Ο καθένας βαφτίζει ως καλό και αντικειμενικό δημοσιογράφο αυτόν που ευθυγραμμίζεται με την άποψή του. Κι όταν λέει ότι ο τάδε δεν είναι αντικειμενικός, εννοεί ότι δεν εξέφρασε πράγματα που πιστεύει ο ίδιος. Σε κάθε περίπτωση και το αναγνωστικό κοινό έχει δικαίωμα να έχει άποψη και να ασκεί κριτική στον δημοσιογράφο ο οποίος είναι δημόσιο πρόσωπο. Κριτική όμως δεν είναι ούτε ο κανιβαλισμός ούτε η δολοφονία του προφίλ και η ηθική εξόντωση. Από την ημέρα που θέλοντας να είμαι τίμιος απέναντι στους αναγνώστες μου εξέφρασα την άποψή μου για τη νέα πορεία του Τσίπρα (εύχομαι να έχει δίκιο αυτός κι όχι εγώ), βρίσκομαι πάλι στο επίκεντρο της λασπομαχίας. Άνθρωποι που θα ήθελαν να εκφράζομαι αλλιώς προχώρησαν σε άθλιες επιθέσεις δηλώνοντας και αριστεροί μάλιστα. Υπήρξε περίοδος που οι κασσελακικοί με έβριζαν γιατί δεν έπαιρνα θέση για το «πραξικόπημα κατά του Στέφανου» και οι υπόλοιποι γιατί δεν έβριζα (αυτό ήθελαν, να βρίζω, όχι να κριτικάρω) τον Κασσελάκη. Για τον Κασσελάκη, που ας μη γελιόμαστε έγινε πρόεδρος επειδή το ήθελε ο Τσίπρας. Την άποψή μου για τον Τσίπρα και την επάνοδό του την έγραψα χωρίς φόβο και πάθος σε ένα άρθρο την Κυριακή. Διάφοροι που δηλώνουν αριστεροί και δημοκράτες με αποκάλεσαν εμμονικό κατά του Τσίπρα (το ίδιο ακριβώς έλεγε και ο Μητσοτάκης όταν έγραφα γι’ αυτόν) ενώ άλλοι προχώρησαν περισσότερο. Με καλούσαν να πω από πού τα πήρα (δηλαδή όταν υποστήριζα τον Τσίπρα μου τα έδινε ο Τσίπρας, αυτό λένε;) ενώ κάποιοι θυμήθηκαν την ΕΥΠ για την οποία έγραψε ο Δημήτρης. Μου κάνει τρομερή εντύπωση η κοινή τακτική των κανιβάλων όπου κι αν λένε ότι ανήκουν. Φυσικά δεν με τρομάζει. Πρέπει όμως να ξεκαθαρίσω δύο πράγματα: 1. Τη δημοσιογραφική μου πορεία, τους αγώνες για την αλήθεια και την ελευθερία του Τύπου, όλα αυτά που αποτέλεσαν εμπειρία και περιουσία μου μέσα από την πορεία σχεδόν 40 χρόνων, δεν θα τα διαπραγματευτώ και δεν θα επιτρέψω σε κανέναν κροκόδειλο πισίνας να με δαγκώσει. Αν επαναληφθεί τέτοιο σχόλιο θα είμαι αμείλικτος. Ακόμη κι αν είναι ανώνυμο. Θα βρω αυτό που το έγραψε όπως βρίσκω χιλιάδες πράγματα που λέω ότι θα βρω. 2. Την πορεία μου στην Αριστερά δεν θα τη βάλω σε διαπραγμάτευση ούτε σε βαθμολόγηση από κανέναν ανεπάγγελτο και ιδεολογικό αυνάνα που δηλώνει ούλτρα αριστερός μεταξύ τρίτου και πέμπτου τσίπουρου. Αυτό είναι υπόσχεση στον βασανισμένο πατέρα μου και στους εκτελεσμένους παππούδες μου.  Αυτά προς τα παρόν. Τα υπόλοιπα μάλλον σε βιβλίο. Φυσικά με ονόματα και διευθύνσεις όπως γράφω πάντα.