Μελέτησα τα πρακτικά του Συμβουλίου Πολιτικών Αρχηγών που διεξήχθη αμέσως μετά το δημοψήφισμα (τα αποκάλυψαν το Σάββατο τα «Νέα»). Δεν ήταν τόσο ενδιαφέροντες οι διάλογοι όσο εκείνοι που έγιναν στο ίδιο κτίριο, στο γραφείο του Προέδρου, μεταξύ του Χρήστου Σαρτζετάκη, του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, του Ανδρέα Παπανδρέου, του Χαρίλαου Φλωράκη και του Λεωνίδα Κύρκου τον Νοέμβριο του 1989, στο πλαίσιο των διερευνητικών εντολών, για να καταλήξουμε στη συγκρότηση της οικουμενικής κυβέρνησης Ζολώτα, αλλά είναι πάντως ένα αξιοσημείωτο κείμενο.
Δεν είναι, όμως, ένα ιστορικό κείμενο. Ιστορικό είναι για την εσωκομματική ιστορία της Αριστεράς, για την προσωπική υστεροφημία ή μη του Τσίπρα και για την τελική μετακίνηση του κόμματος που λεγόταν τότε ριζοσπαστικό από το αντισύστημα στο βαθύ σύστημα. Εντός του οποίου έκανε ιδιωτικοποιήσεις και περιέκοψε συντάξεις. Τις μεταρρυθμίσεις που θα έκανε δηλαδή ένα νεοφιλελεύθερο κόμμα και θα χειροκροτούσαν ασμένως ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης και ο Στέφανος Μάνος.
Από αυτή την άποψη, ναι, τα πρακτικά της σύσκεψης των πολιτικών αρχηγών είναι ένα ενδιαφέρον πολιτικό κείμενο. Δείχνει πως ένας πολιτικός σχηματισμός που ηγεμόνευε ιδεολογικά από τη Μεταπολίτευση αλλά στην πράξη εκινείτο στις παρυφές του πολιτικού συστήματος και διεκδίκησε τις εκλογές του 2012 με τη δήλωση Τσίπρα στη Στάη «το νόμισμα δεν είναι φετίχ», έφτασε το καλοκαίρι του 2015 να λέει πίσω από τις κλειστές πόρτες του Προεδρικού Μεγάρου ότι «η ρήξη με το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι επιλογή». Και ότι (για τον Συριζα) δεν υπάρχει εκείνος… ο άλλος δρόμος που συνήθως μας έλεγαν για να μας εντυπωσιάσουν. Δείχνει επίσης και στο σημείο που ο πρώην πρωθυπουργός ομολόγησε ότι «δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις» ότι δικαιώνεται πανηγυρικά η φράση που είδα πρόσφατα σε μία ασήμαντη ξένη ταινία: «Προοδευτικός είναι αυτός που ονειρεύεται έναν κόσμο που είναι πολύ τεμπέλης για να τον φτιάξει!»
Τα πρακτικά του 2015 έχουν αξία, λοιπόν, αν μπορεί να το κατανοήσει αυτό και ο αστικός κόσμος τής από εδώ πλευράς, γιατί από την ανάγνωσή τους προκύπτει ότι ο Αλέξης Τσίπρας ουσιαστικά χρησιμοποίησε το δημοψήφισμα για να κάνει ρήξη με το κόμμα του και μάλιστα με την τάση που τον έκανε αρχηγό το 2007 (το αριστερό ρεύμα) και όχι με την Ένωση, ώστε να το μετατρέψει στον έναν από τους δύο πόλους του ελληνικού πολιτικού συστήματος. Αντικαθιστώντας το ΠΑΣΟΚ. (Απέτυχε). Αυτό εξηγεί, άλλωστε, γιατί ζητούσε και τη δημοσιοποίηση των πρακτικών η Ζωή Κωνσταντοπούλου. Για να τον εκθέσει εσωκομματικά ότι προδίδει τις αρχές της Αριστεράς. Ωστόσο, ο ίδιος ο Τσίπρας αμέσως έπειτα από το δημοψήφισμα οχυρώθηκε πίσω από το 62% που επιδίωξε και έλαβε, εξώθησε την κομμουνιστογενή τάση του κόμματός του στην έξοδο χωρίς να χρεωθεί ιστορικά τη διάσπαση της Αριστεράς, και το φθινόπωρο κατέστησε με δεύτερες εκλογές συνένοχους τους Έλληνες για το τρίτο Μνημόνιο. Παραδόξως, μάλιστα, όπως προκύπτει από προσεκτική μελέτη των πρακτικών, ο Τσίπρας άφησε κατά τη διάρκεια της σύσκεψης ευθείες νύξεις ότι θα πάει σε εκλογές για να νομιμοποιήσει αμέσως το Μνημόνιο.
Είπε ότι «τίποτα μετά την υπογραφή της συμφωνίας δεν θα γίνει ερήμην του ελληνικού λαού» και όταν ο Μεϊμαράκης το «έπιασε» και τον ρώτησε αν θα κάνει νέο δημοψήφισμα, αναδιπλώθηκε λέγοντας ότι θα ενημερώσει τον ελληνικό λαό. Αλλά οι υπαινιγμοί του, που γίνονται σε δύο σημεία της τοποθέτησής του είναι ευθείς. «Τίποτε ερήμην». Στην πραγματικότητα, με το δημοψήφισμα οι Έλληνες πλήρωσαν τον λογαριασμό από την τσέπη τους για να εγκαθιδρυθεί ο Αλέξης στην καρέκλα του πρωθυπουργού και του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ θεωρώντας ότι είναι το καινούργιο απέναντι στο παλιό. Ενώ στην πραγματικότητα ήταν ένα παλαιό που μεταμφιέστηκε σε καινούργιο. Καινούργιες ήταν οι μέθοδοι στερέωσής του.
Κι αν σήμερα κάτι επιχειρεί ο πρώην πρωθυπουργός και με τα πρακτικά και με τις παρεμβάσεις της Μέρκελ και με το βιβλίο που γράφει, είναι να δείξει στους Έλληνες αυτό που έδειχνε στους πολιτικούς αρχηγούς πίσω από τις πόρτες του στο Προεδρικό Μέγαρο: ότι δεν είναι απειλή για το σύστημα. Ότι είναι κεντροαριστερός σοσιαλδημοκράτης,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου